opboksen tegen schoonmoeder
weer een periode aangebroken dat ik moet opboksen tegen een schoonmoeder die haar zoon niet kan loslaten. Zoon is een echt moederskindje. wilde liever nooit een relatie, kon dat ook niet omdat hij zijn tijd moeilijk kan verdelen. Nu al twee jaar relatie met mij. En schoonmoeder vind weer dat hij wel van alles met mij doet maar te weinig tijd aan haar besteed. Ook een 'goede' vriendin van hem voelt zich verwaarloost en is daar over gaan klagen. Conclusie : zijn we normaal 5 dagen er week samen en hebben we het fijn.. nu steekt hij zijn tijd in schoonmoeder en stuurt elke dag berichtjes naar ' vriendin' . ( waar hij ook geregeld het bed mee heeft gedeeld voor mij. Moeder en ' vriendin zijn ook vriendinnen. en ik denk dat ze onder 1 hoedje hebben gespeeld om hem onder druk te zetten. De liefde voor beide vrouwen is zo sterk dat ik het onderspit delf. Ik voel mij nu dus aan de kant gezet. Ik weet dat dit maar weer tijdelijk is en dat wij daarna sterker uit de 'strijd; komen. Maar ik vind het zo moeilijk. Het is niet dat hij zo graag met zijn moeder om gaat. Maar ze praat hem gewoon een schuldgevoel aan. En hij is er niet tegen opgewassen. Hetzelfde geld voor 'vriendin'. Ze heeft veel voor hem gedaan in de jaren voor hem en ze laat zich niet aan de kant zetten. Iets wat voor mij ook niet hoeft, maar de intense vriendschap die zij wil hoeft voor mij niet. Ze stookt namelijk tussen ons. ( zij houdt nog heel veel van hem en hij is haar droomman. Hij houdt ook nog van haar , maardat is altijd vriendschappelijker geweest ) waar hij vervolgens weer gevoelig voor is. Deze man heeft altijd al een stuk bindingsangst gehad. Relaties hoefde voor hem niet. Maar met mij durfde hij het wel aan omdat hij me anders kwijt zou zijn. Hij heeft me trouw beloofd en vind dat ik daarnaast hem het gevoel van vrijheid moet geven. Ik mis hem nu enorm, hij zit depressief thuis op de bank, en uiteindelijk is de relatie met moeder er niet beter op geworden nu we elkaar niet zo vaak zien. Ik wil even niet horen dat het beter is om er mee te stoppen. Ik heb dit namelijk al eerder mee gemaakt met hem. en ik weet dat hij het er ook heel moeilijk mee heeft. Ik wil graag dat hij sterker wordt om deze problemen het hoofd te kunnen bieden. Maar dat lukt bij hem maar stapje voor stapje. Hij heeft een verleden met depressie en een hang naar bipolaire stoornis. Ik wil hem niet in de steek laten. Maar op een moment als deze wordt het mij ook te veel en weet ik niet meer wat ik moet doen.
maar wat dan wel?
Sorry, maar ik kan echt geen ander advies verzinnen dan te stoppen. Het klinkt echt uitzichtloos zolang je bij hem blijft. Je kunt alleen maar stoppen of accepteren dar je een kleine rol speelt in zijn leven en je richten op je eigen leven, laat je niet meeslepen, je kunt hem niet helpen.
Eh...
"Deze man heeft altijd al een stuk bindingsangst gehad. Relaties hoefde voor hem niet. Maar met mij durfde hij het wel aan omdat hij me anders kwijt zou zijn."
Dus als ik het goed begrijp wilde deze man zich helemaal niet aan jou binden maar 'moest' hij min of meer omdat je hem anders zou verlaten? Lijkt me niet echt een stevige basis voor een relatie, of wel??
Je wil er niet mee stoppen zeg je. Snap ik, is ook heel drastisch. Maar zou het te overwegen zijn om in ieder geval tijdelijk een time out te nemen? En eens goed na te denken wat jullie beiden van een relatie verwachten?
Sterkte in elk geval.
Dit sloopt je van binnenuit
Ik zou heel erg goed na gaan denken over hoe de toekomst er in mijn ogen uit zou gaan zien.
Wat is reëel, wat verwacht ik en wat kan ik verwachten van hem.
Ik heb eens een relatie beëindigd met een man die leed aan bindingsangst omdat hij na 5 jaar nog steeds niet kon beloven of we ooit samen zouden gaan wonen.
Hoeveel ik ook van hem hield, ik had die bevestiging echt nodig.
Het was uitmaken, of eraan kapot gaan.
Sterkte met je beslissing.
Er zijn meer mannen, en als je er voor openstelt, ook meer om op verliefd te worden, ik ben heel gelukkig getrouwd met eentje zonder bindingsangst
Wat er overblijft
Je wilt niet horen dat je deze man moet verlaten. Waarschijnlijk weet je al ( of anders vertel ik je het nu
) dat je een ander niet kunt veranderen, alleen jezelf. Dit is dan ook meteen de enige optie die overblijft omdat deze man heel duidelijk is; take it or leave it. Dus aan jou is de keus, wil je hieraan onderdoor gaan of een manier vinden om er mee om te gaan. Wil je je leven besteden aan huilen over wat je niet hebt of genieten van wat je wel hebt?
Maar eigenlijk gun ik je vooral een vent die helemaal voor jou gaat en dat is niet deze man. Maarja dat wil je niet horen/lezen
ik meen me je verhaal te herinneren
een aantal keer en eigenlijk komt het verhaal op hetzelfde neer, er is niet zoveel veranderd en dat moet bij jou nog landen (goed bedoeld).
Dus of jij accepteert alles en danst naar zijn en haar pijpen, of je gaat je eigen plan trekken met daarin in elk geval een kans op echt geluk. Want dat je dat hier niet krijgt lijkt me nu duidelijk. En dat verdien je wél. Je kunt in je eentje geen relatie trekken, dat is als trekken aan een dood paard.
klopt.. t blijft enigszins op het zelfde neer komen
de verandering is dat hij wel degelijk voor me gaat. Ik weet ondertussen wel dat er af en toe in zijn hoofd iets niet helemaal goed gaat. Stemmingswisselingen. Dat is de grootste reden dat hij geen relaties wilde. Iemand die zelf wel weet dat het erg moeilijk is om daar mee samen te leven. Ik wil zelf ook niet samen wonen met hem. Dus helemaal vast hoeft voor mij ook niet. Ik heb ondertussen een goed gesprek gehad met zijn moeder. Dat heeft de lucht enorm geklaard. zowel tussen haar en mij, als tussen hem en mij. Hij kan gewoon niet tegen haar op. En zij claimt hem. Daarbij komt ook dat ze altijd heel hecht zijn geweest. Nu is hij dat met mij en zij vind hem veranderd. Logisch, hij is zich eindelijk aan het los maken van haar. Dat doet een moederhart pijn denk ik. Zoals hij met mij om gaat heeft ze nog nooit gezien van hem. Het was namelijk altijd los/vast met vriendinnetjes. dit is een heel proces wat hij door maakt en ik hoop dat we het uiteindelijk gaan redden samen. Wat ik wel moet leren is om deze ' buien' los te laten en minder gevoelig op te pakken.
deze man
heeft volgens mij helemaal geen bindingsangst; althans dat is niet zijn grootste probleem.
Deze man moet zelfstandig leren denken en zijn eigen wil gaan bepalen,los van al die vrouwen die denken te weten wat goed voor hem is.
jij verdient het ook om gelukkig te zijn
"Hij heeft me trouw beloofd en vind dat ik daarnaast hem het gevoel van vrijheid moet geven."
Hij wil zijn vrijheid behouden en met die ex om blijven gaan. tevens geef je aan dat hij bindingsangst heeft. Moeder heeft hier niet zoveel mee te maken en die ex ook niet (wat ze ook proberen). Het grote probleem is vooral hij en hoe hij ermee omgaat. Hij kan duidelijk geen keuze maken en wil jou in het plaatje passen zodat het voor hem het beste werkt. Maar werkt dit ook voor jou zo goed? Nee, want hij wordt hier depressief van en terecht.
Ik denk eerlijk gezegd dat jij hieraan op den duur kapot gaat. Wat wil je zelf in deze relatie? Hoe zie je jezelf en hem in de toekomst? Denk vooral ook aan jezelf. Jij verdient het ook om gelukkig te zijn en ik ben bang dat het met deze constructie niet gaat lukken.
Of je past je aan aan hem (wat je nu min of meer doet) of jullie zullen samen heel goed moeten praten over elkaars verwachtingen van jullie relatie. Nu is het wel leefbaar voor hem, maar niet voor jou.
Dit maakt jullie allebei ongelukkig.
Heb je hier al eens eerder een draadje over gestart? Ik heb een hele tijd terug een draadje gevolgd met precies hetzelfde verhaal namelijk. Ik hoop echt dat je eruit komt en vind het in en in triest dat je er nog mee zit eigenlijk.
Dit is geen houden van
Je bent aan hem verslaafd. Wat je beschrijft en eerder beschreef is mi geen gezonde relatie. Geef je zelf ook aan, het sloopt je, dat is niet gezond.
Mijn advies;
Neem een time out van twee maanden, radio stilte, elkaar niet zien,spreek af met vriendinnen, sauna, ga uit, wandel, doe leuke dingen en de antwoorden zullen vanzelf naar je toe komen.
Klopt..
Het speelt al een tijd. Eigenlijk zijn het bijzondere hoogtepunten en veel liefde..daarna komt er steeds een paar dagen van twijfel bij hem en in een dip zitten. Wanneer de dip voorbij is komen we steeds sterker eruit. Dan volgt weer een hele fijne periode. De dips worden aangewakkerd van buitenaf. Niemand kent hem zo zoals hij nu met mij om gaat. En gaan dan weer aan hem trekken. Vinden dat hij te veel met mij omgaat en geen aandacht aan hun schenkt. Of in ieder geval te weinig. Hij krijgt een schuld gevoel en gaat dat op mij afreageren. Bijv. Moeder en vriendin geven hem dat gevoel. Hij neemt steeds meer afstand van hen en bij ons wordt het dan hechter. Ik weet het diep van binnen wel dat ik eens echt een tijdje afstand zou moeten nemen zodat hij ergens een knoop kan door hakken. En ik kan nadenken of ik hier mee door kan gaan. Maar ik vind dat zo moeilijk. Ik heb het een paar dagen vol gehouden en dan zoeken we elkaar weer op. Misschien inderdaad verslavend, maar ik voel me nog net zo verliefd als een jaar geleden. Binnenkort ga ik alleen op vakantie en dan hoop ik dat ik daar in alle rust kan nadenken. Maar ik ben bang dat het gemis zo groot is dat ik het niet eens vol houd. We wonen niet samen maar zijn vier a vijf dagen in de week bij elkaar. En dan hebben we het nog steeds zo leuk. We hebben eigenlijk nooit ruzie of gezeur. Alleen als moeder of vriendin om de hoek komt kijken. En daar moet hij een beslissing in nemen. Dat kan ik niet voor hem doen.
Ik denk
Dat je ergens in vergist. Je denk dat je 'buitenaf' kunt wegnemen en dat jullie dan lang en gelukkig kunnen leven. Don't shoot de messenger maar dat gaat niet gebeuren. 'Buitenaf' blijft bestaan en zal altijd aan hem trekken. Dat hij daar niet goed mee kan omgaan is onderdeel van jullie wereld, je kunt die twee dingen niet scheiden.
Dat je je nog steeds verliefd voelt komt mi omdat de spanning hetzelfde is als bij een beginnende verliefdheid. Hij houdt op deze manier het onzekere van een startende relatie in stand. Je voelt (onbewust?) dat de 'vriendin' nog steeds een kaper op de kust is. Dat maakt het spannend en geeft de vlinders.
Je spreekt jezelf ook tegen; enerzijds reageert hij zich op jou af maar je hebt nooit 'ruzie of gezeur'. Klopt toch niet? Of reageer jij altijd lief en begripvol als hij zich afreageert. Klopt ook niet.
Realiseer je je dat zijn vriendin waarschijnlijk ook denkt dat niemand hem kent zoals hij? En het klopt waarschijnlijk ook nog. En zijn moeder kan hetzelfde denken. Ook zij heeft gelijk.
Sorry voor de harde woorden maar je komt zo blind van verliefdheid over en uit elke post, elke draad blijkt dat het niet beter wordt. Ik vind het zo sneu voor je. Je kunt wél een beslissing nemen, kies voor jezelf en laat deze man los. Heel misschien komt hij dan bij je terug, uit zichzelf, zonder claimende dames en kun je een gezonde relatie opbouwen. Met af en toe ruzie en gezeur. Want dat hoort er nou eenmaal bij.
