Opa vliegt uit de bocht.

Ben gister op familiebezoek geweest bij schoonouders, schoonvader vierde zijn verjaardag (tijdje terug draadje over geplaatst, zou niet gaan, maar nu toch maar geweest).
Mijn schoonvader is wat ze noemen een moeilijke man, door trauma's uit het (oorlogs)verleden, daarna pleeggezinnen , en zijn eigen karakter. Vrienden en familie lopen in de loop van de tijd bij hen weg, mijn schoonouders hebben nog maar een klein kringetje over: broer en zus van schoonmoeder, en 1 bevriend stel. Andere vrienden en familie hebben hen in de afgelopen jaren al de rug toegekeerd, en met hun dochter (mijn schoonzus ) zijn ze ook regelmatig gebrouilleerd. Mijn man, hun zoon, zucht ook regelmatig erg diep, maar natuurlijk houdt hij ook van ze en wil ook wel contact houden, maar niet te vaak. Ze wonen ook ver weg (200 km) dus even heen en weer zit er niet in. Ze hebben maar 1 stel kleinkinderen (die van ons) en omdat ze zelf in het verleden gebrouilleerd zijn geweest met haar ouders (hij had er geen meer) hebben ze zich voorgenomen zich vooral heel veel te willen mengen in het leven van hun kleinkinderen, wat regelematig niet overeenkomt met mijn wensen daarin. Manlief kan dat niet zoveel schelen maar ik zit niet te wachten op regelmatige logeerpartijen alles willen meemaken, mede dankzij het karakter en gedrag van pa. (Manlief is overigens ook heel veel uithuizig, dus die liet mij rustig de honneurs waarnemen (lees voor het opzitten en pootjes geven opdraaien) als z'n ouders weer eens kwamen, vandaar dat hij er niet zo'n last van had).

In de afgelopen 16-17 jaar heb ik het contact altijd zo goed mogelijk doorstaan, dikke liefde zou het nooit worden, maar ja, omwille van manlief en de kids, toch geprobeerd mijn beste beentje voor te zetten. Maar mijn geduld en welwillendheid raakt zo langzamerhand ook op. Het is nooit genoeg. Onze bezoekjes zijn te kort, ze krijgen niet genoeg aandacht. En dat begint opa nu op mij (ondanks al mijn goede inzet uit het verleden) en de kinderen af te reageren .

Afgelopen weekend is mijn man zaterdagavond laat heengegaan; hij had een reünie in de buurt en is 's nachts bij pa en ma blijven slapen (onze dochter had een sportwedstrijd , anders hadden de kinderen ook mee kunnen gaan, en bij opa en oma kunnen logeren).

Ik ben nu dus zondagmiddag met de kinderen gekomen, we waren er om 14.00, en om 18.00 zijn we weer gegaan. Zoonlief zit in de brugklas en het is twee uur rijden, dus ik wilde niet later dan 18.00 vertrekken, zodat we om 20.00 thuis zouden zijn en hij om 20.30 in zijn bed kan liggen. kinderen zitten dan de hele middag in de "speelkamer" en komen af en toe binnen bij de rest van het bezoek (die vijf die ze nog over hebben).

Maar nu dus: schoonvader heeft me de hele middag niet aangekeken, genegeerd. Hij heeft geen dank je wel gezegd voor het kado wat ik overhandigde, hij zette voor iedereen een drankje neer behalve voor mij (moest mijn schoonmoeder doen); als iemand mij een vraag stelde en ik een antwoord gaf, begon hij daar dwars doorheen een ander verhaal. Zat op mijn (jonge) hond te mopperen, terwijl we vroeger altijd op hun hond gepast hebben, ook toen hij oud was, stonk en kwijlde. Maakt mij allemaal niet uit, toch geen dikke liefde, maar voelt wel kinderachtig. Ik heb het (?) dus blijkbaar nu gedaan.

Tijdens het eten (om 17.30 gingen we aan tafel, ik had gezegd dat het niet hoefde, maar ze wilden toch graag eten maken voor ons, ook prima), zei hij op een vervelende toon; "over 15 minuten moeten jullie weg" en daarna iedere paar minuten: "over 12 minuten moeten jullie weg", "nou je hebt nog 8 minuten", "nou over 5 minuten moeten jullie in de auto zitten" en zo verder. En toen man en ik uiteindelijk onze jassen aan ging trekken hoorden we hem tegen de kinderen zeggen: "Oma vindt het wel heel jammer dat ze jullie maar zo kort heeft gezien. Als jullie straks weggaan gaat ze huilen."

Ik ben er zo pissig over. Het is echt ook nooit goed, wat moet je daar nou mee. Gelukkig weten de kids inmiddels wel dat je wat opa zegt met een korreltje zout moet nemen (of met een pak zout) maar toch. M'n zoon, 12, zegt dat het hem niks uitmaakt als hij zoiets zegt, m'n dochter , 9, is wel wat gevoeliger, en natuurlijk doet het ze wel wat. We proberen dat als ouders wel in perspectief te plaatsen, ik heb het dan achteraf nog wel met hen over zulke opmerkingen en wat je daarbij voelt en daarmee moet-kunt , maar toch. Het is zeker niet de eerste keer, hij is een meester in het schuldgevoelens aan proberen te praten. Als opa (en soms oma) mag je dat soort opmerkingen toch helemaal niet plaatsen ? Bij ons krijgen ze niet wat ze willen, en nu dan maar op het gemoed van de kinderen spelen ? Ik vind het echt manipulatie.

Ik wil er wel wat van zeggen, maar ja, hoe kaart ik het aan en is de kool de sop waard? In mijn hart ben ik er klaar mee, zou het liefst nooit meer heen gaan of contact hebben, maar weet ook wel dat dat niet echt tot de mogelijkheden behoort. Het is tenslotte ook nog familie van manlief. En straks komen de feestdagen er weer aan. Het liefst zou ik man alleen met kids naar hen laten gaan, maar dan is de breuk met mij wel definitief en dat durf ik toch ook niet. Vind ik ook wel sneu voor man, hij kan er ook niets aan doen dat z'n pa zo is.
Raad , please.