opa en oma maken dochter onzeker over haar lichaam
Even onder een andere nick. Situatie: Ex en ik zijn al jaren gescheiden. We hebben een dochter van 16, die helaas mijn bouw heeft geërfd: brede heupen en bovenbenen, volle boezem. Met gezond eten en veel bewegen houdt dochter haar gewicht onder controle. Ze heeft een gezond gewicht, maar is niet zo slank als een heleboel meisjes van haar leeftijd zijn. Wel een slanke taille en slanke armen, maar aan die heupen, benen en borsten is niet veel te doen. Dochter zit verder goed in haar vel, heeft vriendinnen, doet het goed op school en heeft het naar haar zin op de sportclub. Ze kleedt zich leuk, weet precies waar ze de nadruk op moet leggen. Ze heeft prachtig haar, een stralende glimlach, glanzende ogen, kortom, ze ziet eruit als een gezond meisje uit een ouderwets liedje.
Mijn moeder heeft mijn hele jeugd lopen zaniken over mijn gewicht, zelf was ze altijd op dieet. Toen mijn dochter borsten en heupen begon te ontwikkelen, ging ze tegen haar ook opmerkingen maken. Dat heb ik met een paar flinke ruzies in de kiem gesmoord.
Mijn ex schoonmoeder en ex schoonvader heb ik na de scheiding eigenlijk niet vaak meer gezien. Mijn dochter ziet hen als ze bij haar vader is. Nu klaagt ze al een paar maanden dat opa en oma steeds opmerkingen over haar figuur maken en dat ze dat heel vervelend vindt. Ze vergelijken haar met haar magere stiefzus en dat pakt nooit in het voordeel van dochter uit. Ook zeggen ze dingen als 'pas maar op, je gaat je moeder achterna'. Dochter zegt wel tegen haar opa en oma dat ze het geen leuk onderwerp vindt, maar met name oma (zelf behoorlijk aan de maat) houdt maar niet op. Dochter heeft ook al tegen haar vader gezegd dat ze het niet leuk vindt, maar hij vindt dat ze oma maar moet laten kletsen.
Iedere keer als oma weer bezig is geweest krijgt dochter weer een aanval van onzekerheid. Ineens heeft ze 'geen tijd' voor ontbijt of wil ze niet mee zwemmen met haar vriendinnen. Dan neem ik weer met haar door wat we al doen aan gewichtsbeheersing en vertel ik haar dat voedsel ook dient als energie om te leren. Ineens niet meer ontbijten zal haar leerprestaties beïnvloeden. Verder hebben we het over het accepteren van mindere punten en de nadruk leggen op al die positieve punten die ze heeft. Langzaam zakt het dan weer weg en wordt ze weer haar gewone opgewekte zelf. Tot opa en oma haar weer lekker onzeker maken met hun rotopmerkingen.
Ik heb geen contact met opa en oma (er is tijdens de scheiding nogal wat voorgevallen) en vader vindt het maar geklets. Hoe kan dochter die mensen duidelijk maken dat ze erover moeten ophouden?
hoe
Hoe ziet ze hen? Gaat ze er naar toe? Komen ze bij haar? Ik zou de ontmoetingen vermijden. Meteen de kamer uit bij de volgende opmerking (wel met korte uitleg), of meteen naar huis, of de volgende keer niet meegaan. Als ze schadelijk voor mij zijn, dan zie ik ze liever niet. Zoiets.
poeh
als dit zo doorgaat zal je dochter op een gegeven moment geen zin meer hebben om haar vader te zien. Ze zal op den duur niet meer gekwetst willen worden en haar opa en oma uit de weg gaan.
Misschien kan je toch nog een keer met de vader praten, dit is tenslotte ook in zijn belang.
Ik vind het al heel goed van haar dat ze heeft gezegd dat ze dit soort onderwerpen vervelend vindt. Misschien moet ze het nogmaals zeggen, en dan meer een scene schoppen en dan op haar kamer boven gaan zitten. Ze komt daar toch niet om zich te laten kwetsen?
En als praten met opa en oma niet helpt ze een brief schrijven? Misschien komt dit beter aan.
Wat sneu voor je dochter.
heel vervelend want
ze wordt eigenlijk door haar vader ook niet echt serieus genomen. Toch zou ik haar indirect stimuleren om voor zichzelf op te komen en niet zelf naar haar vader of zijn ouders iets proberen te ondernemen.
Dus meer in de zin van beamen dat het irritant is en benoemen wat ze zou kunnen zeggen tegen oma en opa en/of vader.
Als uiterste middel kan ze aangeven het contact te minderen en of af te sluiten.
Wonen je ex en zijn ouders op een dusdanige afstand dat ze zelfstandig kan reizen van of er naar toe? In dat geval zou ik haar stimuleren om het nogmaals te bespreken en als het weer gebeurt, toch, haar te laten opstaan en vertrekken. Zonder verder de discussie aan te gaan.
Ze is 16, ze moet toch leren voor haar zelf op te komen!
Wat zou ze kunnen zeggen?
Dochter heeft geen kamer bij haar vader, ze slaapt daar nooit. We wonen vlak bij elkaar, ze slaapt sinds ze geen oppas meer nodig heeft liever thuis en dat vinden vader en ik allebei prima. Opa en oma wonen redelijk ver weg, daar gaat ze misschien één keer per jaar met haar vader heen. Ze ziet opa en oma bij haar vader thuis.
Van mijn ex heb ik eens gehoord dat opa mensen graag bolle of spekkie noemt en dat hij in dienst al eens in elkaar gemept is door een (forse) medesoldaat die dat zat was. Niks van geleerd dus. Vader vindt zijn dochter prachtig (ze lijkt trouwens sprekend op hem)en vindt dat ze opa en oma moet laten kletsen. Hij snapt gewoon echt niet dat het irritant is.
De enige oplossing is dat ze een gesprek over dik zijn direct afkapt. Heeft iemand een idee over een opmerking die meteen zo'n heel gesprek doodslaat? Dochter durft echt wel voor zichzelf op te komen, maar vindt dit een heel moeilijk onderwerp. En haar vader en ik hebben haar netjes opgevoed, ze zal niet zo snel onbeleefd zijn tegen oudere mensen.
oja
Opa en oma kwamen vroeger altijd met grote zakken snoep aan, die bij ons direct in de vuilnisbak verdwenen. Dochter heeft toen eens gezegd dat ze die zakken snoep niet meer wilde omdat ze graag gezond wilde eten. Opa vroeg toen of er iets was wat ze wel graag wilde. Dochter betaalt een deel van haar peperdure sportlessen zelf van het geld dat ze verdient met oppassen (ik vond twee lessen per week financieel haalbaar, zij wilde er graag drie). Ze heeft opa dus gezegd dat als hij haar iets wilde geven, ze graag een bijdrage in de lessen wilde. Dat doen opa en oma nu trouw, ze geven haar in plaats van snoep geld ter waarde van een les. Dat is in ieder geval fijn, en ook een teken dat dochter best voor zichzelf opkomt.
Opa en oma weten dus dat ze én gezond wil eten én graag veel beweegt. Toch moeten ze altijd nog weer van die opmerkingen maken. Het zijn echt geen slechte mensen, wel erg dom. En in hun domheid erg kwetsend.
Tekst 
Misschien toch maar eens 'onbeleefd', als ze het lief zegt komt het niet aan. Ze mag zich best wel eens flink boos maken:
"Hou op met mij de hele tijd te beledigen over dat ik dik ben!
Dit kwetst mij.
Ik kwets jullie toch ook niet met jullie rimpels?
Ik ben gewoon zo en nu wil ik het er niet meer over hebben!"
en dan boos weg stampen
Dat van die rimpels kan ze ook weglaten, of 'grijze haren' van maken.
Groetjes aan je dochter!
geklets
Afgelopen week had haar vader ineens het idee om dochter er op te wijzen dat ze op haar gewicht moet letten. Ik was er gelukkig bij toen hij dat zei. Ik heb dochter gezegd even haar oren dicht te doen. En vader gemeld dat hij daar mee moet stoppen. Dochter eet gezond, beweegt, heeft de erfelijke bouw van zijn moeder en zus, en heeft een prachtig vrouwelijk figuur, niets mis mee. En doorgaan met die kletspraatjes kun je haar een eetstoornis bezorgen. Dat doe je niet, onzekere pubermeisje doorzagen over hun gewicht. Dat hoort niet.
Het geklets over gewicht is overal, het is belangrijk dat je je kind daar tegen wapent. En anders inderdaad gewoon weggaan. Het is slecht voor haar gezondheid.
Ik-boodschap
Ik leer mijn kinderen ik-boodschappen.
In dit geval wordt het ongeveer: 'Ik vind het echt heel erg naar, dat jullie iedere keer grapjes en opmerkingen maken over mijn lichaam. Ik wil dat jullie ermee ophouden, want jullie kwetsen mij en maken mij onzeker. Dat kan de bedoeling toch niet zijn?'
En dan, heel belangrijk, de volgende keer: 'Nu doen jullie het weer, ik wil dit niet, hou erover op.'
Niet uitleggen, niet verontschuldigen, niet gaan benoemen hoe goed zij bezig is met haar eten en beweging. Er helemaal niet inhoudelijk op ingaan. Alleen de boodschap: ik wil dit gespreksonderwerp niet.
Meestal helpt dat wel goed. Is mijn ervaring.
Je schrijft zelf trouwens dat je dochter 'helaas' jouw bouw heeft geerfd. Dat vind ik ook niet zo'n positieve boodschap, eerlijk gezegd. Misschien kun je het daar ook met haar over hebben? Dat je zelf wel tevreden bent met je lichaam. Of ben je dat zelf ook niet? (hoef je natuurlijk niet te beantwoorden, maar het viel mij op)
Druif
Ik had mijn dochter graag een natuurlijk slank lichaam gegund. Zelf heb ik geleerd mijn lichaam te accepteren, maar door mijn bouw is het lastig om kleren te kopen. Zit een broek goed om mijn benen, dan kan ik van boven twee keer in, zit ie goed in mijn taille dan krijg ik hem niet over mijn bovenbenen. Met blouses is het ook lastig, de knoopjes spannen over mijn borsten of hij zit veel te ruim rond mijn armen. Dus ja, ik vind het wel helaas dat mijn dochter mijn bouw heeft. Verder heb ik een hartstikke leuk leven, vrienden, feestjes, leuk werk, ik ga met mijn lichaam echt geen sociale dingen uit de weg en dat voorbeeld geef ik mijn dochter graag.
Ik zal mijn dochter gaan trainen in zeggen dat opa en oma het onderwerp moeten laten rusten.
Trouwens, objectief gezien is dochter helemaal niet te zwaar, haar BMI valt keurig binnen de grenzen van normaal gewicht. Ze is alleen wat anders gevormd dan andere meisjes. Dus wat ze lopen te zeuren snap ik niet. Ze maken mijn dochter er alleen onzeker mee.
Ik vind die brief een goed idee
En dan met de tekst hierboven van Druif.
Als ze dan toch weer beginnen, is het makkelijker om er wat van te zeggen.
En inderdaad: geen argumenten, geen uitleg!
Ik zou als ik dochter was zowel opa en oma erop aanspreken als haar vader (nl. dat hij haar moet steunen hierin, dat dat is wat ze van hem vraagt).
Ze kan het zowel aan opa en oma als aan vader zeggen (in de ik-vorm). Als dat niet werk, dan een brief.
Hebben ze allemaal meer tijd om het rustig te lezen en te begrijpen.
En volgende keren korte metten mee maken (afkappen en evt. weglopen met zeggen "ik heb hier geen zin in").
Als het dan nog niet helpt: nogmaals brief schrijven dat ze er echt geen zin meer in heeft. Als ze er mee door gaan dat ze ze dan niet meer (of niet meer zo vaak) wil zien. En dat dan ook uitvoeren.
Als dat tenminste is wat ze dan wil.
Ik zou er ook helemaal klaar mee zijn.
Maar inderdaad: wel je 16-jarige dochter zelf laten zeggen en schrijven. Je mag haar er natuurlijk wel mee helpen.
En humor?
Kan je dochter het opbrengen om er met humor op te reageren of er zo naar te kijken? Kan me voorstellen als ze dat niet kan hoor. Enorm meedoen in er overdrijving wil ook weleens helpen. Dus zelf iets zeggen in de trant van: het is verschrikkelijk, ik ben moddervet terwijl ik gezond eet en sport, deskundigen staan voor een raadsel. Kijk nou naar die modellen, zie je die ribben? Dat lukt mij maar niet, wat moet er van me terecht komen?
Of overbluffen; nieuwste onderzoeken wijzen uit dat te dun slechter voor je is dan te dik, dit nieuws is helaas nog niet in de mode wereld doorgedrongen maar ik kies voor gezond en niet voor modieus, lijkt me duurzamer.
Ik realiseer me dat ik vanaf afstandje makkelijk praten heb hoor 
humor
Opa en oma snappen humor niet, alleen platte grappen. Ik denk dat ik aardig wat mogelijkheden heb gehoord, dank jullie wel allemaal.
Gisteren ging dochter naar een voorstelling met de klas, allemaal mooi opgetut. Toen vonden haar vriendinnen dat zij er met haar vrouwelijke vormen in haar jurkje toch eigenlijk het mooist uitzag. En dat meenden ze serieus. Dochter blij!
Mooi
Hoi Andernikkie,
Juiste kei mooi toch dat figuur van jouw dochter, dat is hartstikke in de mode hoor. Het is tegenwoordig niet meer "in" om latje mager te zijn. Ik ben slank met dunne benen en kleine borsten en een buikje (2 kids) en brede schouders....Nou zou graag ruilen met je dochter. Ik doe squats om iets van vorm in mijn benen en billen te krijgen, en ik ben al jaren in de rouw om mijn borsten die verdwenen zijn sinds mijn zwangerschappen. Ik zou juist proberen om je dochter mega veel zelfvertrouwen te geven. Dan maakt het haar niet meer uit wat oma en opa ervan vinden. Ze doet haar best om haar figuur te houden, en leeft en eet gezond, dus meer kan ze er ook niet aan doen. Vind een manier om haar zelfvertrouwen te boosten. Vol= het nieuwe slank, ECHT WAAR!!! en zodra zij dat zelf gaat inzien en geloven zal het haar niet veel meer uitmaken wat een ander daarvan vind. En dan kan ze die opmerkingen gewoon langs haar af laten glijden. En voor oma en opa, beetje ondoordacht en zelfs een beetje gemeen. Je wilt toch dat je kleinkind zelfvertrouwen heeft, als je opa en oma al zo tegen je doen, hoe moet dat dan met de rest van de wereld. Ik zou toch serieus met ex man een gesprek daarover aangaan. Hij kan het allemaal onzin vinden, maar jullie dochter niet, lijkt mij dat hij dat zich toch ook wel aan moet trekken toch?
zelfvertrouwen geven
Ik vertel dochter dat onzekerheid over je uiterlijk ook bij je leeftijd hoort. Bewust van jezelf en zelf vormgevend aan wie je wil zijn en wie je wil worden kun je echt wel twijfelen aan jezelf.
Het is alleen wel jammer want helemaal niet nodig, ze is prachtig. En ik herinner haar aan de momenten waar ik bij was dat andere mensen benadrukt hebben hoe mooi ze is want moeders telt niet echt natuurlijk, die vinden hun kinderen toch meestal wel schitterend.
En ik vraag haar of ze er voor kan kiezen bewust te genieten van hoe mooi ze wel niet is en gelukkig kan ze dat ook. Ze weet goed haar positieve punten te benoemen en met name ook haar aangename en prettige en beleefde manier van omgaan met anderen. Dat is nog het meest aantrekkelijk.
Maar ik zie haar zenuwachtig worden als vader beweert dat ze geen banaan bij de lunch moet eten. Ik ben blij dat ze die banaan eet. Soms vergeet ze haar brood maar dan zit die banaan er in elk geval in.
Maar ik benadruk ook dat het van vader goedbedoelde maar wat misplaatste zorg om haar is. Hij wil ook graag dat het goed met haar gaat.
Vriendinnen
Ja, daarom was ik ook zo blij dat haar vriendinnen haar die complimenten gaven, Anne! Als moeder kan je wel zeggen dat ze mooi is, maar dat 'telt' niet. 'Jij houdt toch wel van me,' zegt ze dan. (Vind ik stiekem natuurlijk fijn dat ze er zo overduidelijk van overtuigd is dat ik van haar houd, het is namelijk ook zo, heeft ze goed gezien.) Vriendinnen zijn op deze leeftijd ook belangrijker dan opa en oma.
Bij vaders kan ik me nog voorstellen dat het een soort bezorgdheid is, Anne, maar deze opa en oma moeten het gewoon altijd over dik en slank hebben. Mijn moeder ook als ik haar niet snoeihard terugfluit. Heel vervelend.
Vol is het nieuwe slank, die zal ik onthouden, Brazella. Ik zeg ook altijd als ze iets aanheeft wat haar heel leuk staat dat haar kuiten zo mooi gevormd zijn, of dat ze net Marilyn Monroe is in de wijde rok met brede riem, of ik grap dat ze niet alleen over straat mag omdat ik bang ben dat ze gekaapt wordt.
Verder vind ik al dat mooi/lelijk geklets ook een beetje vervelend worden in bladen en op school. Maar ik snap dat het nou eenmaal gebeurt. Ik complimenteer haar ook met dat ze zo goed haar best doet op school en dat ze thuis haar handen laat wapperen. Beetje het totaalplaatje.
Hier een opmerking
Direct tegen opa of oma zeggen:
"Nee, jullie trekken vollen zalen!!. Ga een ander lekker vervelen met die misselijkmakende opmerkingen! Beseffen jullie wel hoe kwetsend dat is?!"
dan direct opstaan en weglopen….
Nou, die moet toch binnenkomen toch?
Lijkt op oma
Ik denk dat als ze weer iets zeggen dat ze Dr moeder achterna gaat, dat ze maar iets moet zeggen als "blijkbaar lijk ik erg op mn oma".
Misschien niet lief en aardig, maar wat opa en oma doen is ook niet aardig.
Of nog eens duidelijk tegen vader zeggen dat hij nu maar eens voor dochter moet opkomen, omdat er anders een tijd komt dat ze niet meer naar dr vader zal willen gaan als ze weet dat opa en oma komen. En dat dat haar goed recht is, ze hoeft zich immers niet te laten vernederen.
