Opa en oma

eerste levensbehoefte

Je dochter is 2,5. Laat haar logeren als ze iets ouder is of ga anders samen met je kind daar logeren. Maar logeren is geen eerste levensbehoefte. Jullie kunnen ook met z'n allen wat vaker naar de dierentuin gaan. Ook leuk.
Mijn kinderen hebben nooit bij mijn ouders gelogeerd. Wel mijn oudste bij mijn schoonouders. De jongste hadden ze liever niet, maar dat is een ander verhaal.
Oneerlijk? Ja (maar het leven is nu eenmaal oneerlijk). Verstandig? Ja.
Dat laatste vind ik belangrijker. De veiligheid van mijn kind vind ik belangrijker dan evt. ouders of wie dan ook onbedoeld kwetsen. Dan vinden ze maar dat je te voorzichtig bent. Ze hebben zelf kennelijk nog niet in de gaten dat gaspitten vergeten en kind vervoeren zonder dat het vastzit in een autostoeltje enz enz. veilig is.

weekendje weg?..

Wij rond de 60 en gezond, passen geregeld op onze 2 peuterkleinkinderen, en zijn gek op ze.
Maar we merken dat logeren best een zware wissel op ons trekt.
Ik zou haar dan in jouw geval ook niet laten logeren, hoewel je peuter waarschijnlijk wel al zelf de trap op kan, is dat wel echt een belangrijk ding. Peuter moet uit bed getild worden, of kan anders zelf misschien wel s’nachts naar beneden lopen. Opa en oma zullen geen traphekje hebben.
Zonder gordel in de auto kan natuurlijk niet.
Dat dingen met je dochter doen vermoeiend is, zou ik niet zo’n probleem vinden.
Als zij daarna uren moeten uitrusten, is toch eigenlijk niet erg?
Is er geen tussenweg mogelijk?
Niet logeren ,maar opa en oma gaan samen met je dochtertje naar een door jouw voorgestelde locatie?
Met een tweejarige is een buurtspeeltuintje prima.
Het klinkt alsof jullie het wel goed met je schoonouders kunnen vinden, is samen een weekendje weg dan misschien een oplossing? Het is voor je dochter natuurlijk ook waardevol om een band met ze op te bouwen

'geen logeer mensen"

Wij zijn gewoon geen logeer mensen, zelf heb ik zelden tot nooit bij mensen/kinderen gelogeerd en toen ik jong was had ik ook nooit iemand te logeren bij mij. Ik denk hooguit 2 tot 3x max. Mijn kinderen hebben dat blijkbaar overgenomen, ze houden niet van logeren en hebben ook nooit om logees gevraagd, ja ook weer heel zelden en vaak viel het ze tegen (logees die niet willen gaan slapen, willen keten)
Toen ze heel klein waren vroegen mijn ouders er ook nooit om (omdat het bij ons thuis ook al nooit gebeurde) en mijn schoonouders ook niet. Dus ik vind het helemaal niet vreemd om je kind nooit te laten logeren, zeker niet als ze nog zo klein zijn.
Als ze ouder zijn en er zelf om vragen, is het vroeg genoeg, dus volg je gevoel, het voelt niet goed dus er wordt niet gelogeerd, desnoods gooi je het op jullie zelf, als je niet wilt zeggen dat je het daar niet vertrouwd, dan zeg je dat je er zelf nog niet aan toe bent, kan jou het schelen wat ze daarvan vinden.

eens met Mijntje

"De veiligheid van mijn kind vind ik belangrijker dan evt. ouders of wie dan ook onbedoeld kwetsen. Dan vinden ze maar dat je te voorzichtig bent. Ze hebben zelf kennelijk nog niet in de gaten dat gaspitten vergeten en kind vervoeren zonder dat het vastzit in een autostoeltje enz enz. veilig is."

Eens. Pas toen de oudste 4 was mocht hij met opa en oma mee een dagje weg. (Hij moest eerst een beetje zichzelf kunnen redden en dingen aangeven, want ze walsten nogal over iedereen heen.) En toen waren ze alsnog verbaasd dat er een autostoeltje mee moest. Ik deed het dus liever helemaal niet, want welke dingen snapten ze nog meer niet die toevallig nog niet ter sprake waren gekomen? 1x per jaar kon ik niet tegenhouden helaas.
Logeren is nooit ter sprake gekomen. Oppassen zouden ze wel gewild hebben, denk ik, maar in hun omgang met de baby waren er al genoeg dingen waardoor ik dat niet zag zitten (waren qua babyveiligheid en voeding nog in de jaren 60 blijven hangen), en ik regelde altijd iemand anders.

Toen opa aftakelde wilde hij dat ook niet onder ogen zien. Bijvoorbeeld nog gewoon met de caravan op vakantie. Toen oma nonchalant vertelde dat ze met de caravan een tunnelmuur hadden geraakt, dacht ik echt, nu is het echt afgelopen met 1x per jaar naar de dierentuin. Het jaar daarvoor vond ik hem al te afgetakeld om veilig te rijden op de terugweg, maar als je de enige bent die dat denkt... Nou ja, ik hoefde het niet als argument te gebruiken, want een paar maanden later overleed hij. (Hij was in de 70.)

schoonouders

Je moet je schoonouders ook tegen zichzelf beschermen, ze kunnen de risico's niet goed inschatten. Als er iets ernstigs zou gebeuren zou dat voor alle betrokkenen vreselijk zijn en dan zou het ook nog eens hun 'schuld' zijn.
Ik denk toch echt dat je je man moet overtuigen dat hij dit bij zijn ouders, op een zo tactisch mogelijke manier, aankaart.

niet

Als het voor jou niet goed voelt, laat je je kinderen niet logeren. Zo simpel is het.
En met alle dingen die jij opnoemt zou het voor mij ook absoluut niet goed voelden.

Ik had een vriendin die er erg op aandrong dat mijn kinderen bij haar bleven logeren, terwijl ik dat liever niet had. Bij anderen lliet ik ze wel logeren, bij haar niet. Dus dat heb ik steeds vriendelijk afgewimpeld, kan niet, schikt niet, misschien een andere keer.

Bij een opa en oma ligt dat gevoeliger, zeker als je dochter wel bij anderen gaat logeren. Toch heb je denk ik geen keuze: het voelt niet goed voor jou, dus gebeurt het niet. En hoe je dat afhoudt, tja, steeds opnieuw smoesjes verzinnen kan, het bij hen neerleggen (jullie zijn helaas volgens ons niet fit/alert/veilig genoeg) of het bij jezelf houden (ik voel me er niet goed bij). Maar ook in dat laatste geval zul je mogelijk een uitleg 'moeten' geven.

Ik wil het niet

Of: logeren doen we pas als ze ouder is,ze is nu te klein.

Hoef je geen rede te geven n ouder is vaag genoeg om steeds te zeggen: nog niet oud genoeg

ombuigen

Dus: Nee dat hebben we liever niet. We vinden haar nog te klein. Al is dat wel lullig als ze weten dat je kind wel bij de andere opa en oma logeert, dan zal je toch open spel moeten spelen dat je het niet veilig vindt bij hen. Immers: ze kunnen er minder goed meer achterna hollen, wat wel nodig is bij een peutertje.
En stel dan meteen voor: zullen we dan en dan samen naar de dierentuin gaan / uitje voorstellen. Dan buig je het lastige gedeelte weer om in iets fijns (werkt bij kinderen ook goed trouwens )

paar uurtjes / logeren

Ha TS, waarin vind je een paar uurtjes oppassen minder risicovol dan logeren? In die paar uurtjes moeten grootouders ook steeds achter ukkie aan rennen toch?

Zo'n slotje van een autostoeltje - ik ben geen oude oma, maar ik vind die slotjes soms ook een crime. Je mist gewoon de dagelijkse routine. Daarbij ben ik klein van stuk, het is soms ver reiken. Vaak moeten er drie elementjes in elkaar gehaakt worden, ook bij de wandelwagen trouwens, en sommige fietszitjes of kinderstoeltuigjes. Het ene slotje is het andere niet. Kleintjes van nu worden veel meer vastgezet dan de kindertjes uit de jonge jaren van grootouders die nu 70-plus zijn. Natuurlijk moet je niet gaan autorijden met een kindje dat niet vast zit! Maar ik snap wel dat opa of oma na veel vruchteloos gepruts een een half bevestigd stoeltjes met een rood hoofd naast de kleine op de achterbank gaat zitten en zegt: 'rijen maar hoor, het is maar een klein eindje, ik houd 'r wel even tegen.' (Ik weet het, mag niet! Maar ja )

Peuters die vooruit racen met zo'n loopfietsje zijn weleens eng. Het scheelt erg waar je dan bent, een groot plein zal niet zoveel kwaad kunnen, maar ja, die kleintjes gaan soms razendsnel. Als ze luisteren, zou al veel schelen. Tja het zijn geen afgerichte hondjes.

Het is zoeken naar een tussenvorm. Opa en oma worden steeds een jaartje ouder, kinderen vanaf 6 zijn vaak wat eenvoudiger als loge. Hopelijk leven ze nog jaren en kunnen ze veel mooie momenten beleven met hun kleinkind.
En dat het nu weleens zuur is dat de andere grootouders (want jonger) meer meemaken - dat is gewoon zo. Het leven is niet eerlijk. Nooit geweest ook.

Mijn tip

Met de uitspraak "We vinden haar nog te klein" verschuif je het probleem naar de toekomst. Ik zou zeggen: "We willen jullie niet belasten met deze zorg, mede uit dankbaarheid voor wat jullie allemaal al voor ons hebben gedaan. Nu jullie enigszins op leeftijd geraken, is het tijd om jullie eens te ontzien, zodat jullie optimaal kunnen genieten van jullie welverdiende rust."

Rode krullenbol

Wilgenkatje

Volgens mij is er geen gebrek aan begrip voor de grootouders. Tuurlijk is het allemaal lastig, en anders dan vroeger, en autostoeltjes zijn een crime. Allemaal waar. Maar daar gaat het niet om. Het is gewoon niet veilig bij deze opa en oma, en niet alleen vanwege dat autostoeltje. Dat is een voorbeeld, waarvan je kan denken: als je dat al niet redt, wat vind je dan allemaal nog meer te moeilijk?

Het belangrijkste is dat het niet veilig is. Dat doet niets af aan het begrip voor de opa en oma dat het inderdaad allemaal best lastig is.

1,5 uur

Hier ook redenen om kinderen niet bij mijn ouders te laten logeren. Dus gaf ik aan dat 1,5 uur rijden te veraf is; als ik de kinderen alsnog zou moeten ophalen, kon ik even 3 uur rijden. Daar paste ik voor.

Ik gaf ook aan dat de grote hoeveelheid chips etc keer op keer eindigde in eengezinswoning in de auto, dus ook daar kwam een grens te liggen.
Weerwoorden als : je zus vindt het wel prima als haar kinderen veel chips eten, lieten mij koud. Ik ga niet op hete kolen zitten.

Paar keer die grenzen aangegeven tot ze het zelf ook inzagen.
Maar zo heeft schoonouders ook wel van mij te horen gekregen dat de kinderen niet met hen In hun auto konden meerijden omdat ik hen onveilig vond rijden. Opa paar keer tijdens rijden in slaap gevallen en oma die de bochten te scherp instuurde en op de andere rijstrook terecht kwam en ondertussen mij opmerking overdreven vond.
Dan leg ik die taak niet bij mijn man neer. Als ik er bij ben, spreek ik voor de kinderen, ouders of schoonouders , voor mij gelijk.

Ik had geen moeite met los laten, ik was gewoon realistisch.

Oeps

Eengezinswoning= een kotspartij.!

Reacties

Dank voor de reacties. Ik ga het ook aan de man voorleggen. Ook fijn om een reactie van een oma te lezen.

We doen al veel dingen samen, uitstapjes, samen kamperen, naar speeltuintjes etc. (Veel meer met hen dan met andere opa en oma.) Hoewel we dan echt niet bovenop dochter zitten en bewust hen ruimte geven om lekker wat te kneuteren met dochter stilt dat de honger niet.
Het gaat echt om het alleen zijn met kleinkind. Vandaar dat ik soms even kort weg ga dat ze dat gevoel dan wellicht toch even hebben. Ze zijn op zo’n moment in ons huis. Ze lezen lekker samen boekjes, snoepen wat. Er hoeven geen trappen op geklommen of uitstapjes gemaakt te worden. Het huis is zo ingericht dat dochter ook even alleen beneden kan zijn als ik boven een was ophang, dus dat lijkt me dan geen probleem.

Ik begrijp uit de reactie van Wilgenkatje dat ze me wel wat te voorzichtig vind. Dat was ook mijn vraag, dus goed om te weten, misschien vinden meer mensen dat, daarom vraag ik het ook.

Wat je zegt over ‘in de jaren ‘70 was het anders’ dat klopt inderdaad en ik merk ook dat zij veel dingen graag nog doen zoals ze het zelf als ouders deden. Wij leven ons ouderlijk bestaan wel in 2020, waar wij als ouders anders omgaan met veiligheid. Mijns inziens kun je als grootouder dan niet zeggen ‘wij doen het zo, want zo deden we het vroeger ook’, je zorgt dat de veiligheid van de kleinkinderen wordt gewaarborgd zoals ouders dat ook voor hun kind doen. Daar pas je je in aan. (Zou er een ongeluk gebeuren en je kind letsel oplopen omdat oppas het riempje niet zo belangrijk vond, dan zou ik dat eerlijk gezegd onvergeeflijk vinden. En ik denk dat oppas ook zichzelf moeilijk zou kunnen vergeven zoals miekemieke ook aangeeft.) Verder is het riempje inderdaad een voorbeeld en probeer ik een beeld te schetsen.

Teruglezend kan ik misschien zeggen dat het voor mij vooral niet goed voelt om haar bij hen achter te laten om het inschattingsvermogen. Waren ze misschien niet zo fit en soepel meer, maar daarentegen wel voorzichtig en werd er bijvoorbeeld gezegd ‘die trap neem ik niet met baby’ dat lijkt me niet zo’n goed idee dan zou ik meer vertrouwen hebben in het inschatten van en omgaan met situaties. Niet dat het dan allerlei dingen mogelijk maakt die nu fysiek ook niet lukken, maar dat baart me de meeste zorgen in het bij hen achterlaten. Nu lijkt het vaak alsof de honger om allerlei dingen met kleindochter te willen doen zo groot is dat ze hun gebreken niet altijd eerlijk onder ogen willen komen.
Eigenlijk denk ik dat de angst dat het leven misschien niet meer zo lang duurt een rol speelt. Dat daarom de tijd intensief benut moet worden, bang dat ze het over een paar jaar helemaal niet meer kunnen. Dat maakt het ook zo pijnlijk vind ik.

Bij mijn ouders is ook nog niet gelogeerd. Ik heb bovenstaande ook met hen besproken en aangegeven dat ik geen scheve gezichten wil. Zij gaven aan dat ze alles prima vinden en zelf ons pas lieten logeren wanneer wij er zelf om vroegen. Dan waren we er aan toe, aldus mijn ouders, en verder genieten ze er zo ook wel van.

Het advies om te zeggen dat we pas willen laten logeren als kind wat ouder is, lijkt me het beste. Dat is ook zoals het is. Vragen ze waarom, dan denk ik dat eerlijkheid ook beter is, maar dat laat ik even aan de man over.
Nu worden steeds ‘smoesjes’ verzonnen, maar het blijft nu bij ieder bezoek terugkeren en dat wil ik uit de lucht hebben.

Bedankt en mocht iemand nog een ander idee/overdenking hebben. Ik lees het graag, het zet me weer aan het denken.

het alleen zijn

Wat halen ze daar dan uit? Wat is de meerwaarde van dat jij er niet bij bent, bedoel ik, ook niet op de achtergrond?

Bij ons merkte ik dat het allemaal 'leuk' moest zijn (of makkelijk): oma en opa hadden niet flexibiliteit om om te gaan met een huilende baby, een peuter die zijn taartbordje niet leeg at, enz. En dat was al als ik erbij was. Ik wilde niet weten wat er zou gebeuren als hij met ze alleen was en de hele dag snoep had gekregen en dan 's avonds zijn bord niet leeg at, of niet naar bed wilde voordat hij moe was, of om 6 uur al wakker was.

Ze waren al te lang uit de realiteit, zeg maar, als ze ooit al flexibel waren geweest.

Het alleen zijn

Wat voor hen de meerwaarde hiervan is weet ik niet, dat heb ik niet gevraagd.

Ik kan me best voorstellen dat het anders is met je kleinkind alleen op pad te zijn, dan samen met ouders.

Wellicht kan een oma/opa hier meer over zeggen en zich beter in inleven dan wij als niet-oma’s.

En eigenlijk maakt het voor mijn vraag misschien ook niet zoveel uit. Voor hen is het iets wat ze graag willen, voor mij voelt het niet meer zo verantwoord.

Flanagan

Lees je reactie later pas.

Goed dat je dat zelf hebt gezegd tegen je schoonouders. Ik ben naar mijn ouders altijd erg open en eerlijk, maar vind dat bij een ander lastiger, bang voor conflict.

Alleen met kleinkind zijn

Voorop gesteld wij hebben een schat van een schoondochter, en zoon.
Maar toch heeft ook voor ons het zonder hen met de kleinkinderen zijn duidelijk meerwaarde.
Aan de ene kant voel je je vrijer, en de soms wat eenkennige kleintjes komen dan opeens wel naar jou toe. Het klinkt misschien een beetje vreemd en misschien leg ik het wel ongelukkig uit, maar als wij alleen zijn beslissen wij wat we doen, hoe we met ze om gaan, en wat ze mogen.
Voor de duidelijkheid wij houden ons aan hun basisregels ook al zouden wij het zeker met eten soms anders doen.

Oma

Bedankt voor de reactie. Het klinkt wat mij betreft niet ongelukkig, ik kan me zeker voorstellen dat dat heel anders is.

Nog een oma

Ik herken wat de andere oma zegt. Natuurlijk houd ik me aan de basisregels van de ouders. En daarnaast is het zonder die ouders erbij soms prettig om iets anders aan te pakken. Veel praktische zaken kunnen op meer manieren, dat ontdekken kinderen ook als ze bij een vriendje logeren.

Als ouders erbij zijn, kunnen er om het grote woord te gebruiken loyaliteitsconflicten spelen. Bv ouders vinden het geen punt dat een gebakje na drie hapjes terzijde wordt geschoven, terwijl opa en oma tevoren willen vragen ‘ lust je dit echt graag ? De bakker heeft het niet gemaakt om in de kliko te kieperen.’

De opa en oma die TS noemt

...inderdaad kan meespelen dat de eindigheid van het leven heel concreet voelt. Zonder ouders erbij een kleinkind in huis Hebben, kan voelen als toen. Zeker terugkijkend voelt die periode met kleintjes heel bijzonder. Toen was je er erg druk mee, als grootouder kun je nog even ‘ proeven’ aan de lieve, leuke kant van zo’n ukkie om je heen. Je beseft extra sterk hoe snel het voorbij ging en hoe uniek het is.

Wilgenkatje

Volgens mij kunnen er nooit loyaliteitsconflicteiten optreden als een grootouder oppast want de loyaliteit ligt bij de eigen ouders als het goed is.
Dat gebakje dat na drie hapjes terzijde wordt geschoven is niet gemaakt om in de kliko te kieperen maar in oma's of opa's mond. Een klein kind doet voor de gezelligheid mee, een gebakje tegen de zin helemaal opeten is ongezond, vette rommel.

Ongezonde taart

@miekemieke, bij ons is taart bij een verjaardag geen ongewenste ongezonde rommel. Of blazen jullie kaarsjes uit boven een bos worteltjes ) Kan ook natuurlijk, origineel.

Ik heb veel plezier in een mooie taart van de bakker, als er wat te vieren valt. Vieren is sowieso een verhaal apart in coronatijd, en als oma een afgesabbeld stuk taart wegwerken, mwah.

Gaat en staat met vertrouwen in het verantwoordelijkheidsgevoel

Volgens mij kan een opa/ oma genoeg leuke dingen met hun kleinkind doen, zonder acties waar je als ouder je vraagtekens bij moet zetten.

Als opa /oma’s met hun kleinkinderen naar een ijssalon gaan wandelen, of met opa wormen gaat vangen voor een visavontuur of bloembollen planten of met oma puzzel maken of poffertjes of een manicure of, of , dan worden dat allemaal dankbare herinneringen. Ik snap die zwempartij eigenlijk niet, als de begeleiding minder goed ter been is of andere zaken waarbij gezondheid in geding is. Dan vraag ik mij af ‘waarom?’. Waarom zoveel chips, waarom die risico’s.

Hierbij meegevend dat oudere mensen die goed ter been zijn, prima met kleinkind kunnen zwemmen.
Wanneer de ouders een vertrouwd gevoel hebben, zijn de obstakels ook minder hoog.

Ik ben 53

En ik pas bij mij thuis op. Ik ga absoluut geen trap af ivm rugproblemen ( onverwachte uitval) dus ik geef duidelijk aan wat kan.
Logeren doe ik hooguit als de ouders moe zijn ( in 9 maanden 2x gebeurd), maar dan haal ik een nacht door omdat kleinkind beroerd slaapt en ik ook van nature.

Een kindermaag is snel gevuld maar ik zou werkelijk van 3 hapjes taart geen seconde wakker liggen, is dat echt een punt om star over te zijn?
Ik ben nooit moeilijk geweest met eten, mijn kinderen waren slechte eters en dan leer je dat wel af.

Die rotsluitingen ( sorry voor mijn taalgebruik maar dat ze alleen die gordels al in een kussenachtige tunnel te stoppen is zo irritant) dat herken ik wel, maar als je met een lege wagen even oefent beklijft dat wel weer. Ik heb kleinkind 2 dagen per week en soms vaker dus misschien komt er dan neer routine in, dat kan.

Al met al zou ik het aankijken, maarja, ze hebben ook weer niet het eeuwige leven..
Mijn eigen kinderen hebben nooit gelogeerd als slechte slapers. Pas toen ze 7 waren en er zelf mee kwamen hebben we dat gedaan.

Ik zou

niet wachten op man.
Dat heb ik ook jaren gedaan
(andere issues die speelden, maar dat maakt niet uit)
Nu heb ik daar wel spijt van, en vraag me af waarom ik niet meteen alles naar me toe getrokken heb.

Ik zou het meer op jezelf houden. Geef bijv aan dat je een ontzettende miep bent maar dat je zo moeilijk je dochter laat logeren...
Zo ligt het aan jou, en niet aan hun.
En dat je toch heel graag wilt dat dochter er logeert, en dat je daarom graag mee gaat, of hen bij jullie, of samen weg enz.
En dat je heus wel verwacht dat het voor jou met de tijd makkelijker gaat worden om haar los te laten.

Ik zou er wel duidelijk over zijn want dit is voor hen natuurlijk wel sneu en voor je het weet voor je dochtertje ook.

Wilgenkatje, waarom laat je klein kind niet gewoon die 3 hapjes van jouw gebakje eten? Iedereen blij.

de taart

Dat ging dan zo,
Moeder: geef hem maar een klein stuk, want hij eet toch niet alles op
Oma: van mij mag je wel lekker een groot stuk, want dan vind jij oma liever
Kind: eet de helft
Moeder: prima, het is toch niet gezond
Oma: achtervolgt kind met taartvorkje
Moeder: hij hoeft niet meer
Oma: blijft achtervolgen

Ik zie bijvoorbeeld bij mijn nichtjes de aanwezigheid van hun ouders helemaal niet als belemmering van ons contact. Ik heb ook niet de behoefte om ze eens helemaal alleen te hebben zodat ik dan kan bepalen wat we doen en ik dingen eens anders kan doen dan hun ouders, of zodat ik dingen 'over' kan doen waar mijn kinderen te oud voor zijn. Ik ben duidelijk nog geen oma

Valeria

"Ze waren al te lang uit de realiteit, zeg maar, als ze ooit al flexibel waren geweest."

Ik heb mijn kleinkind geboren zien worden en mijn zorginstinct werd meteen geactiveerd. Fietsen verleer je niet.
De band met een kind van je kind is niet te vergelijken met een band die je hebt met nichtjes, echt niet.

De meerwaarde van alleen? Gewoon nog intenser genieten zonder dat ik ook de rest nog eens moet entertainen. Samen je eigen unieke band opbouwen waarbij je allebei een eigen inbreng hebt zonder dat er op je wordt gelet. Dat is kostbaar, ik maak maar een relatief klein ( actief)deel van zijn leven uit.

Met mijn volwassen kinderen is alleentijd ook specialer/anders/minder oppervlakkig dan wanneer ze er allemaal zijn. Zo ook met vrienden of andere familie.

Taart en opvoeding OT

Beetje OT, maar ik moest een beetje lachen toen ik de taartendiscussie las. Ik begreep In eerste instantie het voorbeeld van Valeria niet helemaal, dacht ‘wat is nou het probleem met die taart?’. Maar nu begrijp ik het. Haha ik ben altijd trots als kind taart, zakje chips oid niet opeet en dus niet zo belangrijk vindt. Verkondig dan dat het niet zo’n snoeper is en denk stiekem dat dat komt door onze fantastische opvoeding en snoepbeleid. Nooit bij stil gestaan dat dat als iets slechts gezien kon worden.

Zo zie je maar dat de ideeën over dergelijke zaken nogal kunnen verschillen. In mijn vraag gaat het overigens niet over verschillen in opvoeding. Om daar toch mijn gedachten over te laten gaan; In principe vind ik dat ouders daarin leidend zijn, wanneer je een vaste dag oppast lijkt het me voor kinderen duidelijk wanneer de grote lijnen en regels hetzelfde zijn. Maar in geval van opa’s en oma’s die sporadisch eens oppassen mag er wat mij betreft verschil zijn (als het niet schadelijk is voor het kind natuurlijk). Het is ook goed voor ze om te zien dat er verschillen zijn denk ik, dat zullen ze tijdens spelen bij vriendjes/neefjes/nichtjes ook ervaren.Terugdenkend aan mijn oma’s; zij waren ook twee uitersten. Denkend aan vriendinnen/zussen; we doen het allemaal anders. En hoewel ook ik daar in mijn hoofd over kan oordelen, vind ik dat ik dat niet moet doen. Achtergrond, karakter, informatievoorziening, familie, het speelt allemaal een rol en we doen allemaal ons stinkende best het goed te doen voor het kind.

Wat mij betreft hebben opa/oma hun moment gehad om een eigen opvoedingsstijl te vormen toen zij kinderen hadden, nu zijn wij aan de beurt. Ondanks het feit dat ik mijn opvoeding prima vond, maak ik in sommige dingen ook heel bewust de keuze dat niet hetzelfde als mijn ouders te willen doen. Ik denk dan ook: opa/oma kijk er naar, verwonder je, praat over de verschillen, maar probeer je niet te irriteren of jouw stijl/ideeën op te leggen. Het is een andere tijd en waarschijnlijk deden jullie het ook weer heel anders dan jullie ouders en vond je dat toen ook legitiem.

En als ik bovenstaande doortrek naar logeren, dan geldt dat daar eigenlijk ook voor. Als ouders het nog niet verstandig vinden om welke reden dan ook, dan heb je je daar dus bij neer te leggen. Maar anderzijds mag je als ouders natuurlijk soms ook wat opzij zetten en je afvragen hoe erg het is als je je grenzen wat oprekt. En zo zie je hoe ik urenlang over dit soort dilemma’s kan twijfelen. Je gunt een ander wat, maar wil je eigen gevoel ook niet verloochenen.

Maar goed, mijn twijfel was niet gericht op verschil in opvoeding, maar veiligheid.
Flanagan raakt daarin wel de gevoelige snaar denk ik.
Dora je hebt gelijk, wachten en uitstellen is niet slim.
Oma van 53, bedankt voor je reactie.