Op vakantie ;( met mijn man
12 jaar huwelijk, 7 goede jaren daarna bergafwaarts. Mijn man is een lieve vader. Tegenover mij is er weinig respect en ook geen liefde. Waar andere mannen lief zijn voor hun vrouw heeft mijn man alleen maar negatieve opmerkingen over mijn figuur. Heb een maat xs, sport eet gezond voor de rest, maar er is altijd wel iets niet goed aan mij.
kortom, de liefde is al zo’n 5 jaar niet meer aanwezig. Leuk en gezellig hebben we het niet samen. Wel eens gesproken met elkaar, dan gaat het weer goed, maar snel vervallen we in de oude ritme.
We staan ook totaal anders in het leven.
Scheiden is even geen optie, omdat ik denk dat ik de veeleisende partner ben en niet zo moet zeuren. İk weet niet hoe lang ik het nog volhou om zo ongelukkig door te gaan.
Nu moet ik ook nog 3 weken 24 u per dag bij hem zijn vanwege de vakantie. Vind het verschrikkelijk. Vooral als ik stellen zie waarvan de man wel lief is voor zijn partner.
moest even van me afschrijven….
Het klinkt als actie-reactie. Wat wil je concreet van hem? Dat hij liever is, hoe dan? Wat maakt jou gelukkig? Concreet maken. Vraag hem eens of hij gelukkig is hoe het nu gaat. Zonder beschuldigingen. Gewoon open. Hoe ziet hij de toekomst met jou?
Enne als hij over je figuur lelijk doet, waarom niet eens anders dan anders reageren? Ik weet niet wat hij zegt maar stel eens een vraag daarop. Bijvoorbeeld wat hij bedoelt met die opmerking. Of vraag hem of hij enig idee heeft hoe kwetsend jij zijn opmerking ervaart.
”Scheiden is even geen optie, omdat ik denk dat ik de veeleisende partner ben en niet zo moet zeuren.”
ik snap niet wat je hiermee bedoelt??
Je kunt toch gewoon gaan scheiden als je wilt?
Heb je je eigen inkomen, ben je financieel onafhankelijk van je man? Zo niet begin daar eens mee.
Ik begrijp trouwens niet dat je samen op vakantie gaat als het zo slecht gaat. Ga dan apart. Heb je ook tijd om na te denken hoe dit verder moet.
Ik begrijp die zin ook niet. Waar zeur je dan over?
1. Het gras bij de buren lijkt altijd groener. Veel stellen die 'leuk' met elkaar lijken aan de buitenkant tobben net zo goed aan de binnenkant.
2. Als je gaat scheiden neem je jezelf mee en heb je nog steeds met die nare man te maken want je blijft altijd verbonden omdat je samen kinderen hebt.
3. Je kan je man niet veranderen, alleen jezelf.
En dat laatse zou ik écht eerst doen voordat je gaat scheiden. Jullie zijn waarschijnlijk in een patroon, een negatieve spiraal vervallen. Dat kan natuurlijk omdat je man om wat voor reden op jou is uitgekeken (of jij op hem), maar dat kan ook omdat het met de communicatie ergens niet goed is gegaan. Je gaat verlangen naar bepaald gedrag van de ander, je raakt teleurgesteld als dat er niet is, in plaats van daar zonder oordeel over te communiceren of je verlangen bij te stellen, reageer je vanuit frustratie, waarop de ander de deur weer een stukje verder dicht doet enzovoorts. Hoe graag wil je goedkeuring, erkenning van je man? Doe je dingen om die te krijgen? Of kan je dingen doen omdat je die gewoon zelf graag wil, ongeacht wat een ander ervan vindt? Ik denk echt dat je dat eerst uit moet zoeken. Misschien kan je deze vakantie gebruiken om te proberen bij jezelf te blijven, je niet van je stuk te laten brengen door wat hij zegt. Ik had ook een man die continue commentaar op mij en mijn uiterlijk had. Ik heb veel te lang geprobeerd om aan zijn 'ideaalbeeld' te voldoen en ben mezelf volkomen kwijt geraakt daarin. Werd alleen maar bozer en bozer want de waardering kwam toch niet. Nu snap ik dat ik dat rekening houden met de partner iets heel anders is dan jezelf wegcijferen of opofferen. Uiteindelijk heb ik (na bijna 30 jaar) de handdoek in de ring gegooid, maar jee, wat had ik graag dit besef eerder willen hebben. Dan waren we waarschijnlijk ook uit elkaar gegaan maar om een andere reden. Nu kon ik de afwijzing niet meer aan. En onbewust heb ik zelf meegedaan aan die afwijzing, door steeds maar aan te passen of boos te worden.
Mooie woorden Elledoris, helemaal eens
'Je neemt jezelf mee' bij een nieuwe relatie is ten dele waar. Met een ander zul je in een andere dynamiek terechtkomen. Maar die heb je voor 50% zelf in de hand. Daar is veel te winnen. Je moet vooral kunnen vertrouwen op de intenties van de ander. Als je wordt afgebrand is het moeilijk om daar nog iets van liefde in te zien. Nu je toch vakantie hebt, zou ik het boek 'Houd me vast' van Sue Johnson aanraden want dat gaat hier helemaal over.
ik viel ook over "
"Scheiden is even geen optie, omdat ik denk dat ik de veeleisende partner ben en niet zo moet zeuren."
Dus ga je hier klagen dat het allemaal erg is? Dat snap ik wel en zal ook zo voelen, maar hiermee zet je dus alles vast. Ik snap die hele zin ook niet: vind je jezelf veeleisend? Kan je daarom niet scheiden? Ik snap het verband niet.
Waarschijnlijk ben je niet eens zo veeleisend maar is er een andere reden waarom je niet wil scheiden: de kinderen, financieel, angst om alleen te zijn. Ook allemaal legitieme redenen overigens maar het is kiezen of delen natuurlijk.
Het gras is elders waarschijnlijk niet groener, alleen zijn is ook niet zo makkelijk en dit ben je gewend. Maar waarom pik je dat hij vervelende opmerkingen over je uiterlijk maakt? Je gaat dus met een seksist die de vloer met je aanveegt? er is ook nog zoiets als zelfrespect hè? En het voorbeeld dat jullie geven aan je kinderen.
Enfin, ik begrijp dat je opziet tegen de vakantie. Enige tip die ik kan geven is iets zoeken wat jouw afleiding geeft. Een goed boek misschien?
dit klinkt niet fijn en ik begrijp dat je nu niet vrolijk wordt van 3 weken samen met je man. Is het mogelijk om genoeg momenten voor jezelf te creëren?
En zit je man wel lekker in zijn vel? Hij doet wel lief naar de kinderen, niet naar jou. Maar hoe gaat hij om met andere mensen buiten jullie gezin?
Verder denk ik wel dat mensen zich vaak verkijken op de relatie van anderen, daar lijkt het altijd leuker en gezelliger. Maar ik heb al veel huwelijken zien stranden waarvan ik juist dacht dat die zo gelukkig waren samen.
Hoe oud zijn je kinderen?
