op bezoek bij demente moeder

iets doen

Is het mogelijk om iets met haar te doen?
Bijvoorbeeld neem je appels mee en een fruitschilmesje en een bordje. Kijken of ze gaat schillen en dan een gesprekje over appels proberen. Bol wol en breipennen meenemen en kijken of ze gaat breien. Fotoboek van vroeger meenemen en kijken of ze er in mee wil kijken en mee wil praten over de mensen en de dingen die er in staan.
Muziekboekje meenemen en kijken of ze mee wil zingen met de liederen. Begin zelf met zingen.
Mens erger je niet klaarleggen en kijken of ze een spelletje mee wil doen.
Mensen kunnen vaak meer dan je denkt. Gewoon proberen. Had ze een hobby?
Mag je met haar buiten wandelen?

Geduld en begrip

Mijn vader is in januari overleden in een ver gevorderd stadium van de ziekte van Alzheimer.

Het is niet meer de persoon die je kende.
Zij is ziek, en als je dat voor jezelf kunt accepteren, kan je ook de knop omzetten en met liefde en geduld elke keer hetzelfde antwoord geven.
Ze slaat de informatie niet meer op.
Moet je jezelf voorstellen dat alles om je heen vreemd voor je is.
Ik heb mijn vader wel bezig gezien met een flessenopener, vol onbegrip keek hij naar het ding. Wat moet ik hiermee? Wel pa, een fles openen. En dan zag ik hem kijken, een fles? Wat is een fles?
Elk tastbaar en herkenbaar object wordt vreemd.
Het lijkt me erg verwarrend om in zo'n wolkenwereld te leven.

Zet de knop om en ga met liefde met haar om, ze zal alleen nog maar meer vergeten. Trieste ziekte.

Ik schenk je hiervandaan alle liefde en begrip die je nodig hebt.

ik ga

morgen even uitgebreid reageren!

Behalve wat AnneJ zegt....

....en wat ik een heel goed idee vindt, denk ik wel dat je duidelijk moet zijn/blijven. Dus toch steeds weer uitleggen dat ze nu hier woont. En waarom. En er hier mensen zijn om voor haar te zorgen.

Daarnaast proberen vertrouwde dingen mee te nemen voor haar kamer. Die oudroze schemerlamp, die versleten zetel, haar schilderij, als het mag haar eigen gordijnen. Die dingen die haar huis haar huis maakten.

Herkenning

Mijn moeder woont in een klein schalig woonproject. Ze heeft ook Alzheimer. Hoe lang woont je moeder eral? Mijn moeder sinds januari. In het begin vroeg ze er veel meer naar, nu minder. Wel vraagt ze veel naar mijn vader (die al jaaaaarrrren dood is). Soms zegt ze dat ze hem gezien heeft en dan vraagt ze weer waar hij toch is. Ik probeer maar een ander onderwerp aan te snijden. Weet ik niets dat lees ik wat voor uit de krant. Of we kijken naar André Rieu, dat werkt altijd. Gisteren was ik bij haar toen ze toevallig naar 'gym' was. Ik ben er bij gaan zitten en heb meegedaan. Vind ze ook geweldig, als ik er maar ben. Als m'n moeder vroeg wanneer ze weer naar huis mocht zei ik, nou dat duurt nog wel een tijdje hoor. En nu is het, je woont hier mam. Lekker dicht bij mij. Af en toe gaan we winkelen, of een stukje wandelen. Ik blijf meestal niet zo heel lang omdat het inderdaad heel vermoeiend is maar ik probeer altijd vrolijk te zijn als ik ga. Want als ik blij ben, is zij het ook.
Sterkte, het valt absoluut niet mee. Heb je meer familie die haar bezoekt of doe je het ook bijna alleen (zoals ik).

en ik

heb ook een demente schoonmoeder in het nabije verpleeghuis zitten.
Mijn tip is om meer met haar mee te gaan in de gesprekjes. Als ze dingen vraagt, vraag door en laat haar vertellen wat ze wilt.
Wil je naar huis? Wat mis je dan het meest als je hier bent? Wat wil je graag doen als je thuis bent?
Of meer in de zin van begrip tonen:Wat was het fijn he, thuis. Haal zelf herinneringen op waarvan je denkt dat zij ze belangrijk vindt. Wat deden wij/jullie vaak dit; wat was dsat leuk he?

Verder doen wij, juist om veel vragen en onrust te voorkomen steeds andere dingen met haar.
Je moet ook een beetje af van het gevoel dat je een gesprek moet voeren; praten is op een bepaald nivo van de ziekte gewoon te veel gevraagd. Mijn schoonmoeder kan momenteel geen zin meer gewoon afmake en raakt vreselijk gefrustreert van het proberen. Daarom leiden we haar af.
Zo gaan we met haar in een aparte ruimte zitten en luisteren naar muziek. Soms zingen we samen met haar. Maar ja, dat vond ze vroeger al leuk. We zitten soms in de stilteruimte van het huis naar kerkelijke/klassieke muziek te luisteren en steken een kaarsje met haar aan. We kunnen daar dan rustig besloten zitten. Soms gaan we zitten in een ruikmte op de afdeling waar een reminicentie kamer is: een kamertje die ingericht is zoals vroeger de huizen eruit zagen, met allerlei ouderwetse spulletjes. Dan luisteren we daar naar muziek of doen andere dingen.
Zo masseer ik haar ook regelmatig. Een handen massage en/of een voetenmassage of een hoofdmassage.
We nemen wel vaak ook iets lekkers mee waarvan w weten dat ze dat fijn vindt. (chocola, advocaatje met slagroom)

Soms werkt het ook allemaal voor geen meter: dan is ze te onrustig. Wij gaan dan op een bepaald moment ook eerder weg. Er zijn gewoon momenten dat ze bezoek niet aan lijkt te kunnen. Ze gaat dan vaak met haar gezicht in haar handen zitten of moppert alleen maar. Dat accepteren we dan voor dat moment.
Je moet het jezelf vooral niet moeilijker maken dan het al is.En ik weet dat dat het is. Ik heb het er zelf moeilijk mee, maar mijn man nog meer. Hij krijgt echt fysiek klachten van de spanning die hij voelt voor, na en tijdens het bezoek. Zelfs al is zij, voor haar doen, in een goeie mood.

Ook heb ik voor haar een levensboek gemaakt: een boek met heel veel foto's van vroeger met allerlei informati erbij die een beetje haar levenslijn tekent. Zo kan jij of wie dan ook dit boek met haar bekijken en vertelt zij via het boek wat belangrijk voor haar was in haar leven.
Het was overigens een enorme uitzoekerij om dit boek te maken.... maar ze heeft er ook wel plezier van gehad. Helaas wordt dat steeds minder omdat afgezien van de vroege jeugd-plaatjes de andere foto's haar gewoon echt niks meer zeggen. Ze herkent zichzelf en anderen ook niet meer op de plaatjes.
Dus zo een beetje....
Ik hoop dat dit je ideeen geeft om ermee om te gaan....Sterkte!!!

Hier ook

Ik lees graag met jullie mee. Mijn moeder is de laatste maanden heel vergeetachtig geworden en dat gaat van kwaad tot erger. Ze woont thuis en in de ochtend komt er iemand om haar medicijnen te geven. Dat is ze na een uur weer vergeten en dan houdt ze bij hoog en laag vol dat er niemand is geweest. En ik maar weer cheken.
Er is nog steeds geen officiele diagnose en dus ook weinig hulp. Moet er bijna dagelijks naartoe want eten wil ze ook niet. Ben ik er niet, belt ze 20 keer op.
Moeilijk. Ze voelt zich ook echt lichamelijk ziek en verwacht dat ik daar iets aan doe. Steeds weer hetzelfde verhaal en ik kan er niet altijd goed tegen. Ze wil ook niks, geen tv, geen muziek, niet lezen. Alleen maar zitten en onrustig heen en weer lopen. Ben gesloopt als ik bij haar ben geweest en voel me daar dan weer schuldig over.
Sorry dochter, dat ik je draadje een beetje pik. Ik leef met je mee. Er zijn hierboven al goede tips gegeven, die ik ook ga proberen.

verdwaalde ik

Ik werk in een verpleeghuis.

Kennen jullie de theorie van de ik-en.

Als ik het zo lees, zit de moeder van de draadjesstartster in de fase van de 'verdwaalde ik'. Op deze website wordt het helder uitgelegd, vind ik.

http://www.werkenindeouderengeneeskunde.nl/specials/belevingsgerichte-zorg-bij-dementie/verdwaalde-ik/

Vooral dat stukje over begrenzen kan ook nuttig zijn. Soms helpt het om te zeggen: 'Dat heb je al gevraagd, je kunt nu niet naar huis. Je blijft vandaag hier. Vraag er maar niet meer naar.' Dat kán soms de cirkel doorbreken. Maar dat doorvragen, wat Bulletje doet, is ook soms heel erg handig.

Wat je kunt doen: in het huis zal een psycholoog aanwezig zijn? Die kun je om tips vragen. Als het goed is, heeft ze je moeder bezocht. Of anders kan ze dat alsnog doen. Zo'n vraag zou je in ons huis, via de verzorging doen. (dus de verzorging vragen of de psycholoog contact met je op wilt nemen.) Het kan sowieso handig zijn, om je zorgen te uiten. Heb je dat al gedaan? Misschien heeft de verzorging zelf al een goede manier gevonden om je moeder af te leiden en kun je daar ook gebruik van maken. Op mijn werk is bijvoorbeeld een vrouw, die altijd opknapt, als je over haar bedrijf gaat praten met haar.

wat een goed stuk Kikker

Daar zouden we meer van op de hoogte moeten zijn.

Info over zwanger worden, zwanger zijn, bevallen, een baby verzorgen zijn algemeen bekend onder moeders. Maar dit is een heel nieuwe wereld (waar niet iedereen mee te maken krijgt gelukkig) waarin je wel wat hulp kunt gebruiken.

Tosca Nitterink

http://tinyurl.com/p2wx9zc
Tosca Nitterink heeft een boek geschreven naar aanleiding van het dementeren van haar moeder. Misschien is het wel wat om er ook eens met humor en relativering naar te kijken.
Behalve het boek is er 19 juni een avond in het Dolhuys in Haarlem met Tosca Nitterink herself.
Misschien ontmoet je er wel lotgenoten.

Inderdaad, goed stuk

Ik heb de site gelijk bij mijn favorieten gezet. Goed stuk, kikker. Daar heb je wat aan.

Dochter, ga je ook wel eens naar de Alzheimer Café's. Daar vind je natuurlijk ook veel lotgenoten. Ik ga niet iedere maand maar als het onderwerp me aanspreek ga ik wel. Het is fijn om met mensen te praten die precies weten waar je het over hebt.

Mijn moeder had vandaag een goede dag. Ze was een dagje uit geweest gisteren. Dit stond niet in de planning maar de buren gingen een dagje weg (ook dementerenden) en er was nog plek over in het busje. Samen met nog iemand uit haar huis is ze mee gegaan. En ze had het zo naar haar zin gehad. Ze wist niet meer precies waar ze was geweest maar wel dat het erg leuk was. Van dit soort dingen wordt ik dan ook weer blij.

Ik probeer drie keer per week naar haar toe te gaan (ze woont dichtbij, dus ik ga dan op de fiets en kost weinig moeite). Pas 1 keer ben ik een week niet geweest en ze had me niet eens gemist. Ze wist niet dat ik een week niet geweest was.

Ik haal haar ook zo nu en dan op. Meestal rond een uur of 4, ze blijft dan eten en om 8 uur is ze weer thuis. Zonder eten erbij vind ik het ook moeilijk omdat je niet echt een gesprek kan hebben met haar, maar helpen met het eten vindt ze heel leuk.

Wat mijn moeder ook leuk vind is haar nagel lakken. Dit deed ze vroeger nooit maar nu vind ze dat heel belangrijk. Soms lak ik haar nagels dus (als de dames van het huis niet gedaan hebben).

Maar het zou fijn zijn als er regelmatig andere op bezoek kwamen. Alleen 1 broer komt zo nu en dan langs maar hij heeft zelf een rottijd achter de rug dus ik ben al blij als hij een keertje komt. Alle andere familie woont ver weg en die nemen niet eens de moeite om te bellen hoe het gaat. Vrienden van vroegen bellen heel af en toe wel eens maar van de familie hoor je niets. Triest eigenlijk, ze is nog geen eens dood.

bezoek

Mij valt op dat nogal wat leeftijd/generatie genoten van dementerenden, veel moeite hebben met op bezoek gaan. Op de een of andere manier vinden ze dat eng of bedreigend. 'Als ik maar niet zo wordt.'
In een huis zie je ook best veel ellende samen aan een tafel, vind ik. Als je dan niet bekend bent, kan dat zeer confronterend zijn.
Ilva, is het een idee om die kennissen te vragen, als je moeder bij jou is? Dan is er misschien weer een drempel minder. Je zou ook kunnen overwegen om gericht aan mensen te vragen om langs te gaan. Mijn moeder ging altijd op bezoek bij een kennis, als de dochter van die kennis in het buitenland was. Er zijn ook vrijwilligers organisaties die mensen bezoeken. Of van de kerk bijvoorbeeld.
Ik weet niet hoor, zo maar wat suggesties.