oogkleppen op of..?

waarom....

help je altijd?

help je omdat je geen nee durft te zeggen of help je omdat je de klus belangrijk vindt?

je moet volgens mij wat meer op jezelf gericht zijn. Het zijn geen antennes naar buiten die je mist, je denkt niet genoeg na over wat je echt belangrijk vindt en kiest dus altijd de makkelijke weg namelijk ja zeggen.

Of je vindt het niet erg wat je schrijft in je eerste alinea: "Puntje bij paaltje ben ik alleen bezig met een grote klus terwijl anderen er niet zijn. Het gaat vooral om klussen op school. Ze weten me altijd te vinden en altijd ben ik uiteindelijk de enige die op mijn knieën aan het schoonmaken ben, zaken aan het regelen ben etc…."
MAar ik denk dat je het wel jammer vindt dat je altijd de enige bent anders zou je dit niet posten.

gr Angela

waarom help je?

is dat omdat je het zelf leuk vindt of omdat je je verplicht voelt en geen nee wil/durf zeggen?

In het eerste geval ga je gewoon door zoals je gewend bent, in het tweede geval zeg je vaker nee.

Afreageren

En dan als jij een keer 'nee' zegt krijg je een botte reactie. Die eigenlijk niet voor jou bedoeld is maar voor al die andere mensen die nooit of weinig meedoen. Maar die zijn er even niet. En ondertussen is iemand wel aan het leuren en bouwt de frustratie zich soms op. Niet eerlijk nee, je kunt er ook iets van zeggen: hee, zeg dat even tegen de mensen die zich nooit aanbieden of altijd 'nee' zeggen zeg! Dan krijg je in de meeste gevallen wel een verontschuldiging met zelfverklaring. Je kunt het ook zelf met een korrel zout nemen, want op zo'n moment is iemand niet met jou bezig maar met de eigen frustratie.

En het blijft toch ook een wisselwerking. Je draagt tijden met plezier bij, iedereen blij, en dan heb je eens een paar van die ervaringen dat je je afvraagt waar je het nog voor doet. Dan is het tijd om even een stapje terug te doen en inderdaad je spontaniteit even in te binden, je denkt er over na en checkt eerst met de agenda. Dan kun je even nadenken en je ook beter buigen over de 'signalen' uit zo'n gesprek.
Vaak heb je door andere achtergronden daar toch wel een beeld bij dat even door moet dringen als je het de kans geeft.

Kenfan

Ja, dat moet ik ook vaker doen. Ik zeg te snel 'ja', want die kinderen….daar doe je het tenslotte voor. Ik zat ook in de ouderraad. 'ZAT' want ik werkte me rot en regelde van alles terwijl het achter mijn rug om niet serieus genomen werd.

Ik doe het vooral voor de kinderen. Maar ik merk wel dat anderen een loopje met je nemen als ze merken dat je snel 'ja zegt. Dat hoeven ze het zelf niet te doen. De laatste keer heb ik wel voor de hulp bedankt omdat ik las dat ze mijn hulp al hadden toegezegd terwijl het niet eens eerst aan mij gevraagd was.

Ook mensen die slinks bezig zijn, kan ik lastig peilen. Ik stink er altijd met open ogen in zegmaar om achteraf te merken dat de signalen er al waren. Ik ben te goedgelovig en kan me niet voorstellen dat anderen niet netjes bezig zijn. Dat bedoel ik met de denkbeeldige antennes op mijn hoofd.

Helpen

Bedoel je met helpen op een school de school waar je werkt of waar je kinderen opzitten? In het eerste geval zal je een middenweg moeten vinden tussen over ja opzeggen en overal nee opzeggen. De werkgever moet je tenslotte ook wat te vriend houden. Tip: kies vooral voor klussen die erg in het oog springen (schoonmaken is dat niet, in een raad zitten wel). Ja, dat is cynisch maar zo werkt het nu eenmaal.
Gaat het om de school van je kinderen dan zou ik gewoon een poosje helemaal niks meer doen. En als je wat doet kies dan uitsluitend voor dingen je leuk vindt om te doen. Je bent de school helemaal niks verplicht.

ik moet zeggen dat

ik jouw motieven ook niet zo heel doorzichtig vind.
Ik vraag me nl af wat er aan de hand is; voel je je werkelijk zo ge/mis- bruikt, of stoort het jou eigenlijk dat anderen te weinig toehappen?

Hoe belangrijk vind jij jezelf?

Je schrijft dat je continu anderen helpt.

En ja, het gaat toch om de kinderen?

Hoe belangrijk vind jij jezelf eigenlijk?

Vind jij anderen (je kinderen, maar ook andere mensen) misschien belangrijker dan jezelf?

Dat is niet goed! Het klinkt nobel, maar dat is het niet, ook niet als voorbeeld voor je kinderen.

De vraag is dus: wat zit erachter dat je steeds ja zegt? Geen nee durft te zeggen?

Is het onzekerheid? Laat je jouw mening en jouw geluk afhangen van andere mensen en omstandigheden buiten jezelf?

Op OO heb ik de tip gelezen van een boek: Niet morgen maar nu van Wayne Dyer.

Dat is misschien goed om te lezen. Je zult er vast herkenning in vinden .

Er zijn trouwens vast ook andere boeken over dit onderwerp.

En kan je ook door dat boek en door daarnaast te oefenen om meer in contact te komen met jezelf en je gevoel, beter gaan voelen wat je zelf eigenlijk wilt. Zodat je jouw reactie niet af laat hangen van wat mensen om je heen van jou verwachten of wat jij denkt dat die mensen van jou verwachten.

inderdaad een antenne

Waarom doe je het? Voel je jezelf onmisbaar? (als ik het niet doe, doet niemand het).
Doe je het omdat je je gewaardeerd wil voelen?
Doe je het uit angst voor afkeuring/afwijzing als je een keer nee zegt?

Als er onzekerheid of angst achter zit, bijvoorbeeld angst voor hun reactie als je eens nee zegt, dan is er al snel een ongezonde situatie. Mensen lijken wel te ruiken wie er wel wegkomt met een assertief "nee" en wie dat niet kan of durft.

Hier helpt maar 1 ding: toch echt nee leren zeggen. En dat is een kunst!

Nee zeggen is namelijk niet een hele reeks verontschuldigingen uiten en je vervolgens rot voelen als een ander teleurgesteld of met "ja, maar" reageert. Zoals ik al zei: mensen ruiken dat en weten je (vaak niet eens expres) in je achilleshiel te grijpen zodat je toch weer aan de slag gaat.

Nee zeggen is: "Nee, het spijt me maar deze keer komt het me niet uit." Punt. Uit. Desnoods herhalen als er een "ja maar" komt. De reden gaat niemand wat aan. Het komt je deze keer niet uit, that's it.

Nee zeggen kan ook zijn: "Nee, het spijt me, maar ik wil de komende tijd wat anders doen." Punt. Uit. Desnoods herhalen als er een "ja maar" komt. Jij gaat de komende tijd wat anders doen, en wát en waaróm gaat niemand wat aan. Jij gaat wat anders doen, that's it.

Probeer het eens en pas op voor de valkuil van verontschuldigingen, je schuldig voelen en van hún probleem (oeps, ze helpt niet!) weer jóuw probleem maken (verdorie, heb ik me weer laten ompraten...).

Ik was ook altijd de eeuwige hulpmoeder die als eerste werd gebeld (immers, ik was thuiswerkende freelancer dus lekker makkelijk oproepbaar - en ik durfde geen nee te zeggen), deed het ook met plezier ook al betekende dat dat ik soms tot 's avonds (te) laat moest werken, maar heb het in één klap afgeleerd toen ik onverhoopt in het gips zat en geen enkele ouder van de paar honderd kinderen van school mijn jongste kind kon halen en brengen, of het op kon brengen mij die 500 meter van huis naar school en terug te rijden voor het jaarlijkse toneelfeestje. Op dat moment was het over en uit. Het kostte me heel veel moeite om nee te leren zeggen en er is ook fors druk op me uitgeoefend (ik zei al: ze ruiken het ) maar ik ben blij dat ik voet bij stuk heb gehouden want ik heb eindelijk nee leren zeggen

Oh en...

...dat boek van Wayne Dyer is een absolute must

ah. Hortensia

Ik help weinig op school. Soms als ik kan. Ik ga er geen vrij voor nemen en ik doe geen dingen die in mijn ogen niet door ouders gedaan zouden moeten worden. Zoal het schilderen van klaslokalen.

Maar ik had wel jouw dochter even gehaald en naar school gebracht. Ook voor een langere periode.

Hortensia

Bedankt voor de tips. Ik herken mezelf helemaal zoals je het beschrijft. Ik ben dus ook ouder en doe heel erg veel voor school. Als ik eens hulp nodig heb of vraag of een andere ouder uit de groep wil invallen voor me (en dat is echt in noodgevallen), is het: 'jammer maar helaas', kan niet en sta je er alleen voor.

Geen 'hond' die me hielp. Dat valt me dan wel even vies tegen ja. Zodra er vooral leuke uitjes zijn, staan de andere ouders (die normaal nooit kunnen vanwege werk of andere verplichtingen) ineens wel in de rij om mee te gaan.

Ik zit echt niet op een schouderklopje te wachten, maar het valt me een beetje tegen hoe normaal men het blijkbaar vindt dat je hulp biedt en inderdaad…..ze hebben er een neus voor; ze ruiken het inderdaad gewoon.

en nu dan?

Antenne,
ik krijg toch een beetje een raar gevoel erbij. Je zegt wel dat je geen schouderklopje wilt maar ik krijg de indruk uit je woorden dat toch wel iedereen moet meehelpen, misschien niet altijd ja moet zeggen, maar toch wel mee moet helpen. Vind je dat echt? Of help je graag mee en maakt het je niet uit wat een ander doet? Zoek eens door naar je motieven, volgens mij is dat verhelderend en brengt het je dichter bij jezelf, zonder dat je een mening over anderen hoeft te hebben.
gr Angela

Antenne

Ik hoopte zo dat ik ongelijk heb...

En ja, inderdaad, voor de uitjes en de leuke dingen val je dan net buiten de boot.

Tenzij je er verder geen probleem mee hebt dat het eenrichtingverkeer is zou ik eens goed nadenken of je dit wel wil.

Vlinder72

Het is gelukkig alweer lang geleden en ik heb er van geleerd, zullen we maar zeggen
Maar eerlijk gezegd, als ik er op terug kijk denk ik: "Meid, wat heb jij over je heen laten lopen." Alleen zag ik dat toen niet zo.

best gek

Dat jij zelf een andere ouder moet vragen om voor je in te vallen. Dat is toch vreemd? Is school niet degene die de ouders moet vragen?
Wat doe je trouwens voor structureels dan dat er ingevallen moet worden? Ik kan me bij mijn kinderen op school niets bij bedenken.

herkenbaar

....maar ik heb wel die antenne. Ik doe ook best veel voor school, maar wel als het mij uitkomt. Voor dingen die ik erg leuk/nuttig voor mezelf vind wil ik wel eens vrij nemen, voor klussen die 'zozo' zijn niet. Laatst heb ik het uitzoeken van reservekleren voor de kleuters beleefd afgeslagen, omdat het op een dag moest wanneer ik werk. Ik wou best op een andere dag, maar dat kwam de andere 2 ouders niet uit. Wel even een "ja maar het is maar een uurtje werk" maar daar had ik geen boodschap aan. Ik werk op die dag maar tot 3 uur, en als ik eerst onderbroeken moet gaan staan vouwen kan ik pas om 10 uur beginnen.

Wat Vlinder zegt, klussen die niet door ouders gedaan zouden moeten worden (zoals onderhoud en schoonmaken) ga ik niet doen. Klussen die op zeer regelmatige basis moeten gebeuren, of waar ik geen talent voor heb, doe ik ook niet. Dus bijvoorbeeld geen schoolbieb op elke donderdagmiddag, en ik wil ook geen voorzitter worden van een commissie, want ik ben een organisatorische ramp

En verder, misschien moet je eens bedenken hoe belangrijk het is wat jij doet. Als jij ook geen zin hebt in ik noem maar wat, het organiseren van het paasontbijt en niemand anders doet het, dan is de algemene behoefte aan een paasontbijt op school blijkbaar niet zo groot. Anders waren er wel meer ouders geweest die broodjes willen verdelen onder de klassen. Is het erg belangrijk dat er een paasontbijt is? Mwah, misschien niet: de kinderen ontbijten thuis ook wel, het gaat van onderwijstijd en het budget af, en er zijn al genoeg leukigheden op school.

Als jij geen zin hebt in dingen die wél erg belangrijk zijn voor de kinderen, maar die niet worden gedaan als jij er niet bent, kun je je afvragen of je kinderen wel op de juiste school zitten. Dan is m.i. een school die voor zijn kerntaken afhankelijk is van ouders, wat toch ook niet de bedoeling kan zijn. Ik ken een school waar muziekles en handvaardigheid volledig wordt verzorgd door ouders, evenals het RT-onderwijs, waar ze een 'deskundige vrijwilliger' voor hebben aangetrokken. Ook de reparatie van het systeemplafond en verhuizing van meubilair werd een tijdje terug door vrijwillige ouders gedaan. Die school heeft de zaken gewoon niet op orde.

Naar je toe trekken

Op de basisschool van mijn dochter heb ik veel moeders (helaas, alleen moeders hier, geen vaders op school) meegemaakt die altijd maar alles deden. Niet omdat ze nou eenmaal vonden dat ze altijd maar voor anderen klaar moesten staan maar omdat ze altijd alles willen regelen, niks aan een ander over wilden laten en zichzelf het middelpunt van het heelal vinden. Was geen speld tussen te krijgen. En ik kreeg dan weer zo'n houding van: doe het dan ook lekker zelf maar. Het was voor mij veel leuker in de medezeggenschapsraad, en het werd bovendien beter gewaardeerd Ik ken de persoonlijke situatie van ts niet goed genoeg om daarover iets te zeggen, maar ik vind het niet vanzelfsprekend te veronderstellen dat dat komt omdat dat je je altijd maar opoffert voor een ander. Ik zou me er eens goed in verdiepen waarom je dit doet.
Het is wel grappig en herkenbaar: als je een keer "nee" zegt klinkt dat vreemd, ook voor je omgeving. Die moet daar ook aan wennen natuurlijk, en reageert dan weer op een manier die jij misschien bot vindt. En daar kun je zelf dan weer even door van slag zijn.

Je rolt erin

Ik heb gemerkt dat je er in rolt. Je doet eerst het ene, dan het andere. Voor je het weet vinden de leerkrachten het wel best en gaan ze op je rekenen. "want dat kun jij zo goed.'

Ik was ook een gewillig slachtoffer, kan moeilijk nee zeggen. Ik voel me snel verantwoordelijk voor dingen, waar ik in feite niets mee te maken heb. (Je zou me ook een bemoeial kunnen noemen )

Maar ik heb het echt veranderd. Werd op een gegeven moment wakker toen ik in mijn eentje een klas aan het schoonmaken was tijdens de 'gezellige' schoonmaakavond en de leerkracht zelf te beroerd was om te komen.

'Woar ben ik met bezig?' Om met Skik te spreken. http://www.songtexte.com/songtext/skik/woar-ben-ik-met-bezig-3bcc3880.html

Ik ben gewoon gestopt met het meeste wat ik deed en doe nu zelden meer iets voor school. Een verademing.

@Emma

Ja, die heb je ook nog, van die moeders (inderdaad nog nooit vaders gezien van dat type) die niks uit handen geven en tegelijk klagen dat ze het zo druk hebben. En er ook vanuit gaan dat omdat zij zelf 20 uur per week aanwezig zijn als vrijwilliger, anderen ook wel (zoveel) tijd kunnen vrij maken voor de school. Een vriendin van mij, thuismoeder, kreeg door zo'n type laatst nog naar haar hoofd geslingerd dat ze alvast was ingeroosterd voor die activiteit en dat ze nog op zoek waren naar 'nog meer mensen die niks te doen hebben'. Overigens heb je zulke types niet alleen op scholen, maar ook bij andere vrijwilligersorganisaties. Ik ben ook wel eens vrijwilliger geweest bij een non-profit club die niet goed georganiseerd was en zodoende een tekort had aan vrijwilligers. Er waren ook geen vaste taken, iedereen deed maar wat. Daar werd je toch met scheve ogen aangekeken door de degenen die zich helemaal te pletter werkten, als je aangaf niet 2 avonden in de week en regelmatig een heel weekend zo'n beetje beschikbaar was. Jammer dan, niet mijn probleem dat jij teveel hooi op je vork neemt.

Andere toer

TS schreef dat mensen alleen te porren waren voor de leuke uitjes. Ik ben vaak betrokken geweest maar ging na twee keer niet meer mee met uitjes naar een dierentuin of schoolreisje. Die dagen kosten veel energie omdat je ogen en handen te kort komt en steeds aan het tellen bent. Ik vind het helemaal niet ontspannend. Van mij mogen die andere ouders erom 'vechten'.

Als contactouder probeerde ik steeds andere ouders te benaderen met als doel dat iedereen een keer in actie kwam. Ik vroeg dan welke dag/avond hen het beste schikte. Ik merkte dat ouders eerder geneigd zijn iets te doen als ze weten/zien dat anderen ook een keer een activiteit oppakten. In het begin is dat nog een heel gelobby maar dat gaat gedurende de tijd steeds soepeler.
Een keer lukte het niet en heb ik de taak weer in de handen van de juf gelegd.
Het is ook verstandig om niet eeuwig de contactouder te zijn, gewoon max3 jaar.
Daarna werd ik paar jaar luizenmoeder; ook broodnodig.

De valkuil is dat je te vaak bereid bent om in te springen. Doe een stapje terug en neem maar één vaste activiteit op je.

leuke uitjes

Tja, ik was ook zo'n leuke uitjes moeder. Ik werkte parttime en met een leeftijdsverschil bij de kinderen kon ik niet iedere vrije dag zomaar komen opdraven op school,want dan moest ik weer oppas regelen voor de jongste. Ik was dus een moeder die meestal reed bij schoolreisjes en uitjes. Dat vond ik namelijk leuk om te doen en daarvoor wilde ik wel oppas regelen voor de jongste (of soms kon ik deze meenemen) Verder deed ik inderdaad niet mee aan klussen en poetsen op school. Het is toch vrijwillig? Er mag toch ja of nee gezegd worden? Ik ben dus niet zo'n persoon die ja zegt maar nee bedoelt (of die vindt dat een ander net zoveel moet doen) Ik had zo'n schoonzus, en maar foeteren op ouders die niet kwamen om speculaaspoppen te versieren, want die gingen liever tennissen. Ik kon haar niet kwader krijgen dan te zeggen dat ik dat best begreep, en dat ik ook liever ging tennissen dan speculaaspoppen te versieren. (ik doe dat soort dingen heus thuis wel, maar heb/had niet die behoefte om dat op school te gaan doen, dan was ik wel juf geworden) Dat de school wellicht dan geen speculaaspoppen kon gaan versieren (dat gaf schoonzus dan namelijk aan, dat dat anders niet doorging) gaf ik altijd aan, dat ze zo zelf het probleem in stand hield, school gaat echt geen andere oplossingen verzinnen als er aldoor ouders (met of zonder plezier) meehelpen om personeelstekort op te lossen.

Ja maar toch eigenlijk nee

Ik vind het altijd heel lastig om achter de woorden van iemand anders te moeten luisteren. Als iemand 'ja' zegt op een klus neem ik aan dat het ook een 'ja' is en niet een 'eigenlijk nee, maar ik offer mij wel weer op'.

Ik ben heel blij dat mijn kinderen inmiddels op de middelbare school zitten. Hier is toch wat minder gedoe met de inzet van ouders. Dat voortdurende gevoel dat andere ouders iets van je verwachten, dat je je minder inzet dan zou moeten... Ik ben heel blij dat dit nu niet zo meer aan de orde is.

reactie

…….meehelpen om personeelstekort op te lossen.

Tja daar noem je wat. Zolang je dat blijft doen, vinden de leerkrachten het wel prima zo want het 'probleem' lost zich vanzelf wel op. Ik ben inderdaad zo iemand die zich heel snel verantwoordelijk voelt en de neiging heeft te veel te doen. Ongemerkt straal ik denk ik uit dat 'ik het zelf wel alleen aan kan' waardoor anderen afhaken.

Ik heb het wel eens zo sterk meegemaakt dat ik gevraagd werd om een tekst te schrijven voor de kleutergroepen. Dat heb ik gedaan. Vanuit mijn opleiding en vorige functie kan ik goed teksten schrijven namelijk. Daarna kwam wederom de vraag of ik wat wilde schrijven en toen besefte ik dat de leerkracht in kwestie zijn werk op me afschoof want het liep lekker zo. Toen ben ik wel afgehaakt. Grote teleurstelling natuurlijk en inderdaad het bekende…'ja maar-verhaal'.

Tijdens de grote schoonmaak voor de zomervakantie heb ik dus als enige van maar liefst 3 kleutergroepen kasten uitgeruimd, schoongemaakt en weer ingeruimd. Geen enkele andere ouder die zich aanmeldde. Ik ben het jaar erop ermee gestopt. Toen lag er een andere ouder in haar eentje op haar knieën schoon te maken…..tja. Ik vind dat inderdaad geen klus voor ouders.

Ook doe ik o.a. de bibliotheek. De planken waren op een gegeven moment ontzettend erg stoffig en voor ik het wist begon ik het schoon te maken…want 'dat kan toch niet voor de kinderen'. Dat deed ik zelf.
Toen ik van de huishoudelijke dienst aanwijzingen kreeg en daarna nog de opmerking dat ik een verkeerd schoonmaakmiddel gebruikte, dacht ik:"Waar ben ik ins hemelsnaam mee bezig?!". De bibliotheek wordt overigens geheel gerund door ouders en een leerkracht die aangewezen is vanuit school. Vandaar dat er vervanging gevraagd moet worden als iemand een keer niet kan.
Doe ik ook veel minder dan voorheen. Ik was er ook zo eentje die in viel als iemand een keer niet kon.
Totdat ik een keer naar het ziekenhuis moest voor controle. Niemand kon. Kan gebeuren natuurlijk, maar na een paar keer ben ik daar ook mee opgehouden, hoewel ik het wel jammer vind.

Toch heel erg bedankt voor alle verhalen en tips. Het zet me weer even aan het denken om mijn prioriteiten beter te stellen. Soms denk ik dat ze me beter in dienst kunnen nemen op die school want ik ben er vaker dan menig leerkracht. Doe ICT zaken, bibliotheek, computerlessen etc..etc..

Ik ben iemand die organisatorisch strek is, creatief en zich altijd zeer verantwoordelijk voelt voor datgene waar ik mee bezig ben. Ik was ook altijd degene die altijd als eerste op de zaak was en als laatste weg ging en s'nachts naar de zaak ging als er wat mis was met een container levering. Dat is een groot voordeel, maar ik besef dat het ook nadelig kan zijn als je je grenzen niet duidelijk stelt.
Ik ben ook iemand die altijd naar oplossingen zoekt, terwijl de ander allang het bijltje erbij neergegooid heeft. Het ligt dus vooral in mijn karakter en inderdaad wat anderen ook al zeiden…..anderen 'ruiken' dat.

Antenne

"Ik heb het wel eens zo sterk meegemaakt dat ik gevraagd werd om een tekst te schrijven voor de kleutergroepen. Dat heb ik gedaan. Vanuit mijn opleiding en vorige functie kan ik goed teksten schrijven namelijk. Daarna kwam wederom de vraag of ik wat wilde schrijven en toen besefte ik dat de leerkracht in kwestie zijn werk op me afschoof want het liep lekker zo."

Stomtoevallig sprak ik gisteren iemand die net zoiets heeft meegemaakt. Alleen deed zij iets met computers. Of zij maar even de schoolcomputers wilde bekijken, want ze liepen continu vast en waren traag.
Ze heeft meteen een offerte aangeboden met daarin een stevige korting omdat ze school toch ook wel wat gunde.

Nooit meer wat van gehoord.

Dat zouden meer mensen moeten doen

antenne

ik vind je dat je nogal slachtofferig opsteld, misschien is dat niet je bedoeling, maar als je al zo vaak teleurstelling hebt meegemaakt dan vind je het kennelijk toch niet zo erg.
Dus wat ga je nu veranderen? Of vind je het wel best? DAt kan ook hè, het kan ook zijn dat je het leuk vindt om te doen en je voelt je gewaardeerd erom, dat is ook een prima gevoel.
Maar bedoel je misschien dat anderen het ook moeten doen? Is dat waarom je de neiging hebt om er over te schrijven?
gr Angela

lees je eigen tekst

Je vindt dat je creatief bent, organisatorisch sterk, in oplossingen zoekt...
Waarom krijg je dit dan niet opgelost?
Had dan 'organisatorisch' meer naar je toe getrokken!
Simpel tegen juf gezegd; ik wil graag poetsen, maar we moeten minimaal 5 ouders hebben. (of whatever)
Stel je goede eigenschappen in positieve zin in. Denk in oplossingen!

oh?

Ik vind het organisatorisch helemaal niet zo sterk als je steeds over je eigen grenzen heen gaat. Eerder integendeel.

je bent eigenlijk niet boos op die andere ouders, maar boos op jezelf dat je teveel doet en je grenzen niet had bewaakt.
Dat geeft niet, leermomentje. Volgende keer beter. Vooral niet door iedereen aardig gevonden willen worden.

Schoonmaken

Ik ben moeder en leerkracht. Als moeder heb ik nooit meegedaan aan schoonmaak avonden. Ik vind dat niet een taak van ouders. Als leerkracht zie ik dat de lokalen ontzettend stoffig en smerig zijn. Met wat geluk worden eens per week de tafels van de kinderen schoongemaakt. Wij vegen zelf de vloer na schooltijd en de schoonmakers dien het ook nog een beetje maar in en onder de kasten wil je niet kijken, geloof me. De schoonmaak service maakt eens per jaar schoon, in de zomervakantie. Ik moet maandelijks echt wel alles schoonmaken. Dat gaat ten koste van mijn les voorbereidingstijd of andere werkzaamheden doet ten goede van mijn leerlingen komen. Ik ken niemand die zijn of haar eigen werkplek op reguliere basis moet schoonmaken. Het is geen taak van de ouders. Het is geen taak van de leerkracht. Er is geen geld vanuit de stichting. En dus doe ik het. Maar als ik sta te poetsen, vervloek ik in stilte mezelf én weet ik dat ik dat uur veel nuttiger voor mijn leerlingen had kunnen besteden. Collega's uit hogere groepen maken eens per maand samen met de leerlingen schoon. Of dat wenselijk is weet ik niet.

Meegaan met schoolreisjes als ouder... Iemand zei dat het veel energie kost. Klopt. Dat is mijn baan. Als leerkracht vind ik schoolreisjes leuk, als moeder niet.

Aan ouders die vinden dat ze teveel doen voor school kan ik alleen maar zeggen dat ze daar mee moeten stoppen als ze het niet prettig vinden. Doe alleen dat waar je zelf blij van wordt.

Tesah