Onzeker voelen op het werk
Hallo
ik heb even raad nodig.
Ik geef eerst wat geschiedenis mee, zodat jullie het hele verhaal goed meekrijgen.
Ik ben opgegroeid bij mijn moeder en heb nooit liefde van haar gekregen, nooit een lief woord, nooit een compliment. Integendeel, als ze me kon afbreken, deed ze dat zeker. Ze lachte me uit of zei lelijke dingen waardoor ik me onzeker ging voelen. Daar heb ik nog steeds veel last van. Mijn vader heeft ons verlaten toen ik 5 jaar was en heeft nooit interesse getoond in mij. In mijn huwelijk ging het al niet beter. Mijn ex maakte me ook onzeker en hij was agressief. Volgens mijn therapeut is hij een narcist van de zwaarste soort. Het weinige zelfvertrouwen dat ik had, is door hem volledig weggenomen. Een paar jaar geleden zijn we gescheiden. Ik ben toen ingestort en heb 6 weken niet kunnen werken. In die 6 weken hoorde ik geen enkele collega. Niemand die vroeg hoe het met me ging. Bij terugkomst, kreeg ik mijn ontslag. Heel laf! Het krijgen van mijn ontslag heeft een enorme impact op mij gehad, ik durf zelfs van een trauma te spreken dat tot op heden niet verwerkt is. Ik ben na mijn ontslag in een diepe depressie gesukkeld, niet alleen daardoor, ook door de trauma's die ik tijdens mijn huwelijk heb opgelopen.
Lange tijd daarna ging het beter met mij en vond ik opnieuw werk. Echter, ik heb voortdurend de angst om ontslagen te worden. Ondanks het feit dat mijn werkgever iemand is die gezegd mij heeft dat hij het echt gaat zeggen als ik wat fout doe, voel ik me er al vanaf dag 1 erg onzeker. Eigenlijk heeft hij me nog nooit verweten dat ik iets fout doe, of het was een enkele keer iets wat ik niet wist en dus niet mijn fout was, omdat nooit iemand me dat verteld had. Hij is ook iemand die zegt dat als er iets op mijn lever ligt, ik daar niet mee moet blijven rondlopen. Ik ben heel bang om te zeggen wat me dwars zit, omdat daar mijn hele leven door andere mensen slecht op gereageerd werd, dus dat doe ik bijna nooit. Ik krop dus veel frustratie op. Soms zeg ik het wel als ik me bij iets niet lekker voel en dan reageert mijn werkgever heel vriendelijk en begripvol. Maar toch krijg ik die angst om ontslagen te worden nooit lang weg.
Door omstandigheden werk ik daar momenteel halftijds. Mijn werkgever en ik zijn dit zo overeengekomen en hij heeft meegezocht naar de financieel meest gunstige manier voor mij om dit te doen. Hij biedt ook vaak een luisterend oor. Allemaal positief dus, maar toch heb ik doordat ik halftijds werk, steeds meer en meer het gevoel dat ik er niet bijhoor. Ik krijg bijvoorbeeld niet alles mee van wat er gebeurt op het werk. Wanneer ik dan om een kleine vergadering vraag om uitleg te krijgen, gaan ze daarmee akkoord, maar ondertussen rinkelt de telefoon van de afdeling voortdurend, ik moet die opnemen en zit dan best lang aan de telefoon en mijn werkgever en de collega praten tijdens die telefoongesprekken gewoon verder zonder mij, waardoor ik wat er gezegd wordt, niet gehoord heb de discussie niet meer kan volgen. Ik voel me dan buitengesloten, zoals ik mijn hele leven buitengesloten ben. The story of my life.
Mijn werkplek op het werk is door iemand anders ingenomen. Sinds een paar maand deel ik mijn plaats daar met een andere collega die voornamelijk thuis werkt, dus dat is prima. Sinds een paar weken zit er nu echter een stagiaire op mijn plaats (die stagiaire begint al ’s ochtends en ik kom pas na het middageten) en wanneer ik dan op het werk kom, moet ik een andere plaats zoeken, soms beland ik dan zelfs op een andere afdeling. Het feit dat zij, een stagiaire, voorrang krijgt op mij, doet pijn en dat kwetst me. Voor mij zijn dit allemaal voortekenen dat ik mijn ontslag ga krijgen. Ik heb nu een jaarcontract. Terwijl iedereen vorig jaar een contract van onbepaalde duur kreeg, werd alleen mijn tijdelijke contract voor een jaar verlengd en kreeg ik geen contract van onbepaalde duur. Ik heb toen gevraagd waarom iedereen een vast contract kreeg en ik niet. Toen zei hij dat er nog een nieuwe collega op onze dienst komt en hij wil eerst zien of het goed klikt tussen ons. Ik troost me met de gedachte dat het feit dat ik deeltijds werk er vast ook in meespeelt voor het niet krijgen van een vast contract.
Elke neutrale/algemene opmerking betrek ik negatief op mezelf.
Ik leef dus elke dag in angst om te horen of mijn contract over een paar maanden al dan niet verlengd zal worden. Ik bereid me dus de hele tijd voor op mijn ontslag, zodat de klap op het moment zelf minder hard zal aankomen. Dit is enorm vermoeiend! Ik trek het niet meer.
Hebben jullie advies voor mij?
Dankjewel.
Het klinkt alsof je het heel moeilijk hebt met je gedachten. Wat ook niet gek is met zo’n verleden. Het valt me op dat je alles negatief uitlegt. Als drie mensen aan het praten zijn en een neemt de telefoon op, gaan de andere twee niet zwijgend wachten tot het telefoontje is afgelopen. Ik vermoed dat jij bij terugkomst stil erbij gaat zitten en afwacht wat er gaat gebeuren. Een haaibaai zoals ik komt dan terug en zegt: “waar waren we gebleven”, zodat we met z’n drieën vanaf daar weer verder praten en ik niks mis. Ik zeg niet dat dat de beste manier is, maar er zijn verschillende manieren om weer aan te haken.
Dat met die stagiaire zou je kunnen bespreken als je dat durft. Je werkgever lijkt me vriendelijk, dus dat zou ik doen. Zeg dat je erg gehecht bent aan je eigen werkplek, dat het belangrijk voor je is, dat je zekerheid nodig hebt, vooral nu je het moeilijk hebt/ziek bent. Ik denk zelfs dat niemand eraan gedacht heeft dat het moeilijk voor je is. De stagiaire kan best voor de lunch het bureau opruimen en ergens anders gaan zitten. Ik vermoed dat niemand daarover moeilijk zal doen, zeker de stagiaire niet, die tenslotte niks te eisen heeft.
helaas snap ik je angst over het contract. Werkgevers zijn niet dol op zieke mensen, die kunnen hen veel geld kosten, dus je moet een evenwicht hebben tussen krijgen wat je nodig hebt (tijdelijk minder uren, een vast bureau) en laten zien dat je een goede werknemer bent die hij in vaste dienst gaat nemen.
Mijn idee is dat je wel wat therapie kunt gebruiken om wat lekkerder in je vel te komen, je opvoeding en verleden te verwerken en vooral wat sterker in je schoenen te staan.
Ik wens je veel sterkte. Je komt op me over als een lieverd die helaas niet positief over zichzelf denkt. Zoek er alsjeblieft hulp voor. Dat kan via de huisarts.
Wat een vervelende situatie. Maar ik denk dat je zelf nóg meer initiatief moet nemen als je tijdens een bespreking wat stof mist door een telefoontje, zoals Rhonda hierboven al aangaf. En verder de benodigde hulp zoeken om meer zelfvertrouwen te krijgen, ook op het werk.
Zelf ben ik vrij mondig en dan word je wellicht sneller gezien als iemand om rekening mee te houden.
Ik herken het wel een beetje wat je schrijft in de zin van dat je je snel 'teveel' voelt, wat voortkomt uit een soort minderwaardigheidscomplex, het idee dat je er eigenlijk niet mag zijn. Dat is in je jeugd ontstaan en werkt nog steeds door.
Ik heb wel een liefdevol en stabiel thuis gehad vroeger, maar ik heb de gave om vrij snel buiten groepen te vallen en me daardoor soms 'teveel' te voelen. Dat ligt niet aan één iemand maar aan een optelsom van situaties. Ik doe mijn best om dat gevoel zoveel mogelijk te negeren, omdat het niet rationeel is.
Je bent op je werk aangenomen met een reden. Dat een stagiaire op jouw plek zit, ligt waarschijnlijk niet aan 'voorrang' maar aan het tijdstip waarop je begint. Als je als laatste binnenkomt, moet je het doen met de plek die er nog is. Door jouw jeugd kan ik me wel voorstellen dat het voor jou voelt als een soort afwijzing, als een 'er niet mogen zijn', als weggestopt worden.
Je kunt wel aangeven bij je leidinggevende dat je het vervelend vindt en voor jezelf opkomen. Probeer dat te formuleren in wat jij nodig hebt om goed te functioneren en te re-integreren. Daar hebben jullie beide baat bij.
Wat Rhonda schrijft over zieke medewerkers klopt helaas wel. Hoe aardig en goed een werkgever je ook vindt, uiteindelijk is het wel belangrijk dat hij wat aan jou heeft en dat je onder aan de streep iets toevoegt aan zijn bedrijf. Ziekte en langdurige uitval kan veel geld kosten en dat is een risico dat bedrijven liever niet nemen. Het kan uiteraard iedereen overkomen, maar als je het vooraf ziet aankomen zijn ze vaak nog voorzichtiger.
Als ik jouw verhaal lees zie ik heel veel: "ik denk dat zij denken dat"
En dat is ook wel te begrijpen als ik lees waar jij door heen bent gegaan.
Er zijn al een aantal adviezen en tips gegeven. Zoals vragen waar ze gebleven zijn als je terugkomt van een telefoontje... je niet teveel aantrekken van de stagiaire die op "jouw" plaats zit want ja zij begint eerder dus waarom zou zij niet op die plek mogen zitten. En hoelang blijft die stagiaire nog...
Ik zou toch nog een keer met de leidinggevende gaan spreken. Hebben jullie functioneringsgesprekken? Zo ja wat komt daar dan uit. Is hij positief over je werk? Vraag opbouwende kritiek en zie dat ook als opbouwend, iets waarvan je kunt leren.
Hij lijkt heel vriendelijk en begripvol, ik zou hem denk ik wel meedelen dat je vooruit wil en tegelijk ook bang dat je toch weer ontslagen wordt. Vraag wat hij verwacht van je? waar moet je aan voldoen om een vast contract te krijgen. Dat kan eng zijn maar als hij blijft zeggen dat ze eerst nog een jaar willen kijken zou ik wel duidelijkheid vragen wanneer hij dan wel denkt dat je een vast contract kunt krijgen.
Blijf ook gewoon je best doen, probeer bij te leren, ook op sociaal gebied, kijk gewoon hoe anderen reageren. Natuurlijk hoef je niet op hen te lijken of alles over te nemen. Maar ik heb zelf heel veel gehad aan observeren van collega's, hoe zij patiënten tegemoet traden of met conflicten omgingen etc.
Al wordt je ontslagen, dan heb je toch weer die werkervaring opgedaan. Er is op dit moment veel werk ( maar ik weet dat niet zeker voor het veld waarin jij werkt) Blijf niet als een angstig vogeltje wachten tot je wel of niet wordt ontslagen.
Wat je schreef over jezelf voorbereiden op ontslag zodat als het komt het de klap niet al te hard aankomt raakte me heel erg. Ik herken dat zo, heb ook wel zo in het leven gestaan en soms nog wel een beetje maar mijn zelfvertrouwen is echt enorm gegroeid en doet dat nog steeds wel, zelfs nu na mijn 50e.
Ben je lang zonder werk geweest, ik krijg het idee van wel. Heb je een re-integratie coach gehad of heb je die nog?? Ik denk dat je wel wat extra hulp kunt gebruiken. Of vraag gesprekken aan met een praktijk ondersteuner van de huisarts, veel huisartsen hebben een praktijk ondersteuner GGZ die zich meer richten op sociale en emotionele problemen. Vaak kun je daar snel terecht.
Maar misschien heb je nog hulp? gezien je achtergrond.
Echt lieve TO, probeer ook als je wordt ontslagen dit niet als einde van de wereld te zien. Ik heb nog weer een nieuwe opleiding gedaan na mijn 50e. Er zijn nog nieuwe kansen en mogelijkheden. Heel veel sterkte 
Hoi
bedankt voor jullie reacties. Helaas vind ik nu pas tijd om te reageren.
Ik wil even nog wat extra informatie geven. Mijn werkgever wist van mijn situatie (ziekte) op het moment dat hij me parttime aanwierf.
En verder geef ik ook mee dat ik al een hele tijd in behandeling ben bij een therapeut. Ik kom van heel ver sinds ik weg ben met mijn ex. Ik ben al veel veranderd, maar zou graag nog assertiever worden. Op bepaalde vlakken lukt dat al vlotter dan op andere vlakken.
Dat van die werkplek ga ik echt proberen te bespreken, want het werkt op me. Want inderdaad zoals 1 van jullie schreef, die stagiaire bleef maar voor een aantal weken, maar ondertussen vindt een collega het lollig om op mijn plek te gaan zitten en als ik dus om 12u kom werken, vlieg ik op iemand anders' plek. Ik vind maar niet het lef om die persoon erover aan te spreken. Het lijkt simpel, maar dat is het voor mij niet.
Dat van de vergadering die ik vroeg en waarbij ik ondertussen gebeld werd, had ik inderdaad kunnen oplossen door na het telefoongesprek te zeggen ‘zo, waar waren we gebleven’? Maar op zo’n moment komt dat gewoon niet in me op. En soms komt het wel in me op, maar dan neemt mijn diepgeworteld minderwaardigheidscomplex de bovenhand waardoor ik compleet blokkeer. Daar baal ik steeds enorm van.
Dus tips om mijn problemen aan te pakken, zijn nog steeds welkom.
Groetjes.
