Onvrijwillig Vader
ik vraag me af of er andere vaders zijn die dit ook is overkomen ??
Mijn verhaal:
19 jaar geleden een leuke relatie begonnen met toen een hele leuke meid en wonen we na een paar jaar samen zetten we een stap "samenwonen"
En voeren een "duurzaam huishouding" 6 jaar in de relatie dwingt ze me een keuze te maken of een kind of ze gaat zoeken na een ander partner die het wel wilde.
Een relatie breuk wilde ik niet dus ik ben akkoord gegaan dat er 1 kind kwam en dat we een gezinnetje werden.
3 jaar na de geboorte van mijn dochter wilde mijn vriendin een speelkameraadje voor haar dochter. Van mij of ze ging het ergens anders regelen.
Ik heb toen ja gezegd wat een half broertje wilde ik mijn dochter niet aan doen.
(De kinderen zijn trouwens via IVF geboren omdat ik slecht zaad had en zij een rare eisprong.)
De intieme relatie relatie is na 19 jaar weg en we zijn uitelkaar gegroeid en slaap al 2 jaar op de bank.
Nu voel ik me misbruik als dekhengst en handige inwonende oppas.
Dus je kinderen zijn nu 12 en 9 ongeveer? Als ik je verhaal goed begrijp? Hoe is jouw band met hun? Waarom lijkt die helemaal niet belangrijk in jouw berichtje?
11 en 7 en ik hou van mijn kids
Jij zei ja. Dit zijn de consequenties van de keuzes die je gemaakt hebt. Dat je jezelf nu betitelt als misbruikte dekhengst is niet terecht. Dat neemt niet weg dat jouw vriendin het wel erg hard gespeeld heeft, een vorm van emotionele chantage wat mij betreft.
Maar dit is allemaal "gedane zaken". Ik zou me richten op "Hoe gaan we/ hoe wil ik verder vanaf hier?".
De manier waarop dit allemaal gegaan is vind ik verre van chic. Compromiskinderen ipv dat je er uit volle overtuiging voor kiest. En 'of je wordt vader of ik ga vreemd' zou voor mij sowieso al een rode vlag zijn. Je slaapt al twee jaar op de bank. Dan is er echt iets goed mis in jullie relatie. Ik zou een goed gesprek met je vrouw gaan voeren. Waar staan we, wat willen we, hoe gaan we verder?
Een bank is niet om permanent op te slapen. Ik zou dat als eerste bespreken: Ik wil weer in een normaal bed liggen. Hoe gaan we dat regelen?
sorry maar ik heb me gedekt gevoeld en verlaten, ex was bijna onvruchtbaar en later had ik kanker aan mijn eierstok. Ik hou van mijn kinderen en mijn exen vast ook. Terwijl ik het als HET weg had mogen halen graag zelfs.
Tijden veranderen en mensen zijn geen bezit. Ik ben blij dat ik alles heb overleefd en de kinderen twee ouders hebben. Maar verder krijg je wat het leven je geeft leuk of niet.
Ik zou als ik Jou was gaan doelen waar jij je happy bij voelt. En soms is er altijd 1 niet blij. Laat het vooral de kinderen niet zijn
ik snap dat je zo voelt maar je bent als nog zelf verantwoordelijk voor je eigen actie. Je heb zelf besloten om toch voor kinderen te gaan om je vriendin te please of bang alleen te zijn . Wat.wil jij je kunt pas voor iemand anders zorgen als je voorjezelf gezorgd heb. Wordt je hier en je kinderen gelukkig van denken kinderen ook gelukkig worden van jullie beide gelukkig te zien. Kijk war je " vriendin " ervan vind. Klinkt niet echt als je vriendin slaaper meestal naast je. Wil jou ook gelukkig zien. Hopelijk komen jullie er samen uit zonlang beide willen zal dit zeker goed komen.
Grote jongen zijn en je verantwoordelijkheid pakken.
Het verhaal kan ook andersom. Vrouw wordt jarenlang aan het lijntje gehouden door man die maar niet kan beslissen of hij kinderen wil. Uiteindelijk komt er geen kind meer: te lang gewacht. En man...die gaat er vandoor met een jongere vrouw en sticht een gezin...
Pippeltje schreef op 12-05-2022 om 22:41:
Grote jongen zijn en je verantwoordelijkheid pakken.
Het verhaal kan ook andersom. Vrouw wordt jarenlang aan het lijntje gehouden door man die maar niet kan beslissen of hij kinderen wil. Uiteindelijk komt er geen kind meer: te lang gewacht. En man...die gaat er vandoor met een jongere vrouw en sticht een gezin...
Dit dus! Je kruipt nogal in de slachtofferrol, terwijl het je eigen keus is geweest haar te bevruchten.
Als het haar enkel om het krijgen van een kind te doen was, had ze deze overal vandaan kunnen ‘halen’, maar ze koos bewust jou als vader van haar kinderen en jij stemde daarin mee. Of heeft ze jou met een pistool tegen het hoofd gedwongen?
Kruip dus uit die slachtofferrol en neem de regie terug en ga eens serieus met haar in gesprek!
Onvrijwillig is onzin.
Je was er zelf bij en bent niet met een pistool op je hoofd gedwongen. Als je geen vader wilde worden, had je de relatie gewoon kunnen beëindigen. Zij wilde graag kinderen, jij blijkbaar niet. Da's dan gewoon geen goede match. Daarna doe je dat gewoon nog een keer voor een "speelkameraadje" voor de kleinste.
Het verleden verander je toch niks meer aan. Ik zie naar de toekomst kijken. Ik ga er even vanuit dat het vuur niet meer terug in jullie relatie is te krijgen. Dan zijn er 2 opties: of je blijft bij elkaar, accepteert dat dit het is en gaat voor mij part af en toe naar een bordeel of zo. Of je gaat uit elkaar en stelt een ouderschapsplan op voor de kids.
Ja je klinkt als mijn ex toen de oudste een speelkameraadje kreeg. Toen had hij gezegd dat hem dat ook wel leuk leek terwijl hij geen vriendin heeft… dan had hij er vast voor gezorgd net zoals jouw vrouw.
Achteraf spijt hebben heeft niet zoveel zin. Maar je kunt nu wel doen wat je eerder bent vergeten. Jezelf een bed gunnen en bedenken of je nog langer je enkel gaat aanpassen. Ik zou anders je vrouw de bank geven. Waar is je grens?
ik heb weer een bed Ik heb geen spijt dat ik kinderen heb in tegendeel ik vind een verrijking van mijn huidige leven maar ik ben in therapie omdat ik jarenlang niet als échte partner werdt gezien, omdat ze al jaren worstelt met een "hechting trauma"
(haar ouders zijn gescheiden en "als ik een partner heb zal het ook mij gebeuren" waarop ze preventief hierop handelde) en het helpt ook niet als je ook dwangmatig moet concurreren met haar zus dat een gezinnetje met 4 kinderen heeft,
therapie is voor mij nu een eye opener
Goed dat je therapie hebt gezocht. Dat zou je je vrouw ook moeten adviseren. Ik neem aan dat ze dat ook in 19 jaar heeft gedaanmet zelf kinderen afdwingen en hechtingsproblematiek. Zo niet, dan ben je daar ook bij geweest.
En dat je een bed hebt is ook goede zelfcare. Dat zij het jou heeft ‘geflikt’ daar neemje nu verantwoordelijkheid voor.
Dit klinkt een stuk beter in ieder geval. Je als dekhengst opstellen heeft geen zin. Jullie zijn beide volwassenen en de kinderen zijn er dankzij jullie beide. Het is niet dat ik je gevoel niet begrijp hoor. Maar ik denk dat er genoeg vrouwen zijn die kinderen alleen opvoeden door een dekhengst. Jouw vrouw heeft alles voor het zeggen en jij neemt het, tenzij je nu dankzij of zonder therapie je niet de dupe laat worden van haar probleem vanwege haar ouders. En zeker niet door te willen concurreren met een ander. Doe daar gewoon niet aan mee aub. Ik neem aan dat je je nu niet nog twee keer laat naaien? Zodat ze ook 4 kinderen heeft?
