Ontrouw affaire, hoe nu verder?
Ik heb getwijfeld of ik dit moet delen, maar ik probeer het zo beknopt mogelijk te maken. Twee jaar geleden ontdekte ik dat mijn man een kortstondige affaire had. We waren destijds 11 jaar samen met twee jonge kinderen, 3 en 1 jaar oud, en net 3 jaar getrouwd. We zijn al sinds onze 18e samen en hebben veel meegemaakt, zoals verlies en ziektes. Ik heb mijn man niet betrapt, maar ik voelde aan alles dat er iets niet klopte. Onze relatie verslechterde sinds de geboorte van onze tweede dochter. Ik had weinig behoefte aan seks en genegenheid, en er was alleen nog houden van. Ik voelde me ook erg gespannen op het werk en erg oververmoeid. Ik merkte een verandering in zijn gedrag en relatie op en vroeg hem wat er aan de hand was. Hij vertelde me dat hij een dame leuk vond en dat er veel contact is geweest. Zij heeft een vriend en samen hebben ze een kind van ongeveer 1 jaar oud. In het begin was het alleen maar praten, afspreken en zoenen. Mijn wereld stortte in. Ik heb hem toen vergeven en gevraagd het contact te verbreken. Hij had spijt en wilde voor ons vechten. De afgelopen twee jaar kon ik het niet loslaten. Ze bleef in mijn hoofd spoken, ik had veel wantrouwen. Ik merkte vaak dat het slechter ging, maar er waren ook mooie momenten waarop ik me geliefd voelde en dacht dat het zou lukken. We deden vaak leuke dingen, zoals steden trips ect. We zochten na 1 jaar een grotere woning.
Een paar weken geleden, na een verhuizing en verbouwing die extra stress met zich meebracht, merkte ik weer hetzelfde gedrag aan hem als toen. Ik vroeg hem weer wat er aan de hand was. Je voelt het al aankomen. Hij heeft toegegeven dat de affaire met die vrouw in totaal twee jaar heeft geduurd. Hij heeft sterke gevoelens voor haar gehad. Hij heeft het contact vaak verbroken, maar als het slecht ging tussen ons, zocht hij weer contact of zag haar toevallig op straat nadat de contact was verbroken en dan zocht zij contact. Hij wist dat er nooit iets van kon komen, omdat ze allebei een gezin en een relatie hadden. Hij zegt dat het meer spanning dan liefde was, ze was lief, ze hadden goede gesprekken en ze gaf hem veel aandacht, uiteindelijk werd het gewoonte. Er waren vaak momenten waarop hij besefte wat hij aan het doen was en dan kapte hij het af en wilde hij mij inlichten. Hij was altijd bang om ons kwijt te raken, dus wachtte hij op het juiste moment. Hij zei dat zij hem heel leuk vond. Uiteindelijk heeft zij het afgekapt. Hij kreeg ineens meer gevoelens voor haar door de afwijzing, hij begreep niet waarom zij het contact wilde stoppen. Dit gebeurde 6 maanden geleden. Dit heeft mij enorm veel geraakt. Ik heb veel details gehoord omdat ik het toen graag wou weten. Dit uiteindelijk heeft mij meer kopzorgen bezorgd, natuurlijk hebben mijn man en ik veel gepraat, gehuild en geschreeuwd. Ik heb hem gevraagd wat, hoe en waarom dit kon gebeuren. Waarom hun affaire doorging, terwijl we op vakantie gingen en een huis kochten. Hij leidde een dubbelleven, hij jaagde iets na wat hij niet kon hebben. Uiteindelijk heb ik contact opgenomen met haar, ik moest haar kant van het verhaal horen. Ze loog glashard tegen mij en zei dat het bij vriendschap bleef. Toen zei ze dat ze hoogzwanger is sinds september, dat schrok me enorm en ik vroeg haar of het van hem kon zijn. Ik kreeg geen duidelijk antwoord. Uiteindelijk ben ik met deze informatie naar mijn man gegaan. Hij schrok heel erg en wist van niets. Voor hem was dat het antwoord op zijn onbeantwoorde vragen over haar gedrag. Hij is vol emotie naar haar gegaan en heeft gevraagd of het van hem kan zijn. Ze zei van niet en heeft nu ook haar vriend ingelicht. Mijn man heeft haar vriend gesproken om excuses aan te bieden en te vragen van wie het kind kan zijn. Ze zeggen allebei dat er geen twijfels zijn over de vader.
mijn man zegt dat hij nooit van haar heeft gehouden maar haar oprecht leuk vond. Hij heeft geen behoefte aan contact, geen gevoelens en doet er alles aan om aan zichzelf te werken, heeft al afspraken gemaakt met psycholoog en wilt met mij naar relatietherapie. Hij zegt dat hij heel erg blind was geweest in zijn pijn en dan kwam er iemand die hem aandacht kon schenken. Ik heb daarentegen veel wantrouwen, pijn, trauma ect. Ik sta open voor herstel, maar ben ik nog heel erg boos waroom hij nu pas eraan wilt werken. Zij is verder gegaan met haar gezin en ze zegt dat ze gelukkig is en dat zij ook dikke spijt ervaart. Mijn vraag is, wat en waroom gingen hun verder? Wat heeft deze relatie betekend als het nooit iets kon worden? Waroom zegt mijn man dat hij van mij houdt maar dit doet?
Ik ben erg bang, bang dat het kind toch van hem kan zijn. De pijn van de affaire, de vele vraagtekens die ik continu stel aan mezelf.
De vraag stellen is hem beantwoorden. Hij ging vreemd, jij wilde toch met hem verder en probeerde het te vergeten (wat ik heeeeel goed begrijp ik jouw omstandigheden van toen), maar hij is er gewoon mee doorgegaan. Wat denk je dat er gebeurt als je het hem nu weer vergeeft?
1. jij blijft altijd wantrouwend
2. hij gaat er gewoon mee door, want jij hebt hem al twee keer vergeven
Ook al zal het moeilijk zijn om te scheiden, want je zal je kinderen minder zien en financieel is het vaak ook een aderlating, maar deze man heeft weinig respect voor jou en meer voor zijn penis en zijn ego.
Hier ook ervaring met een affaire en je vergeet het nooit meer. Er zijn succesverhalen over herstel maar het blijft altijd in je achterhoofd als een smet op je relatie. Herstel is mogelijk na intensieve therapie en duurt jaren! Het is een heel proces waar je beiden doorheen moet gaan.
- jij moet kunnen vergeven alsje verdergaat. Accepteren dat jij nooit alle antwoorden zult weten en daarmee leven.
- hij moet volledige openheid en inzet laten zien. In de therapie en daarna.
- jullie relatie zal nooit meer hetzelfde zijn. Het oude is weg. Maar er kan wat nieuws voor terug komen. Niet beter maar anders.
- en ja je kunt prima van meerdere mensen tegelijk houden.
De vraag is of jij dit wilt en kunt. Jarenlang investeren en vechten voor en met hem. En nee is ook een keuze. Het is aan jou.
Wat heb je een rottijd Pocahontas! Ik kan je aanraden mee te lezen en/of te reageren in het topic Verder na ontrouw. Daar zul je veel herkenning vinden en tips kunnen krijgen.
Verder na ontrouw - deel 8 | Ouders.nl
Als ik jouw man was, zou ik een vaderschapstest eisen. Als ze sinds september zwanger is kan het niet heel lang meer duren. En dan is een test vrij simpel en niet zo kostbaar. Ik zou zelf niet kunnen leven met het idee dat er misschien wel een kind van mij ergens rondloopt. Maar het lijkt me voor jou ook echt killing, die onzekerheid. Natuurlijk, als het kind van je man blijkt zorgt dat voor weer een hele nieuwe reeks aan problemen, dus op zich snap ik die vrouw en haar man wel dat ze hun kop in het zand steken. Maar ik zou dat dus zelf niet kunnen.
Verder, tijd is je vriend. Geef je emoties de tijd om een beetje te gaan liggen. Nu zie je de dingen niet helder. Je geeft aan dat je man spijt heeft en er nu alles voor wil doen. Dat hij ook in therapie is gegaan. Dat is wel een absolute voorwaarde voor herstel. Dat hij inziet dat het ergens vandaan komt, die behoefte aan een relatie naast de bestaande en dat hij daaraan wil werken. Je schrijft Hij zegt dat hij heel erg blind was geweest in zijn pijn. Welke pijn is dat dan? Als die niet wordt opgelost, gaat het geheid uiteindelijk weer mis. Dus heel goed dat hij naar een psycholoog gaat.
Ik denk dat jij zelf ook wel iemand kunt gebruiken om over dit verraad van hem heen te komen. En het is heel belangrijk dat hij jou kan troosten in jouw verdriet en jouw boze buien accepteert. En ook dat het nog heel lang gaat duren voordat jij dat allemaal niet meer (zo erg) hebt. Izza zei het al, trek daar maar een paar jaar voor uit.
Daarnaast zou ik relatietherapie aanraden. Jullie moeten echt (opnieuw) met elkaar leren communiceren. En dat is verdomd ingewikkeld als er zoveel heftige emoties meespelen. Relatietherapie kan daarbij helpen.
Tot slot: het kan goedkomen. En de relatie kan zelfs beter worden dan die was. Dat geldt voor mijn man en mij. Vergeven zal misschien op een dag lukken, maar vergeten niet. Hier is het nu 5 jaar na dato, en ik kan nu zeggen dat er nauwelijks nog triggers zijn. En dat we het goed hebben samen. Maar nogmaals, geef het tijd. Kijk over een jaar hoe jullie ervoor staan en kijk dan of en hoe je verder wil. Scheiden kan echt altijd nog.
Het is niet alleen de vertrouwensbreuk en het jarenlange herstel wat daar bij hoort (als je er al ooit van herstelt, ik denk het eigenlijk niet). Jij hebt ook nog eens de onzekerheid dat er misschien straks een kind van hem rondloopt. Dat valt uiteindelijk uit te sluiten met een DNA-test. Waar ik wel op zou staan.
Wat ik uit jouw verhaal opmaak, is dat de affaire op haar initiatief gestopt is.
Het was niet de keus van jouw man. Ik geloof dat alle mannen die een affaire hadden, het graag zelf hadden opgebiecht, als ze niet zo bang waren geweest de ander kwijt te raken. Maar intussen komt het juiste moment het te vertellen, en daarmee de affaire te stoppen, nooit en blijven de affaires door gaan, tegen beter weten in.
Ik kwam te laat achter de bedriegerijen van mijn partner, we hadden net een hele ingrijpende verhuizing achter de rug naar de andere kant van het land.
Inmiddels, ruim 4 jaar later, heb ik er niet echt last meer van dat het me pijn doet, maar toch, als ik dit eerder had geweten, was ik toch liever zonder hem verder gegaan. Mijn kijk op deze man is wel veranderd en dat zal nooit meer veranderen. En dat idee vind ik zwaar. De comfortzone voor mij en mijn kinderen weegt nu zwaarder. Maar ik sluit het niet uit dat er toch een dag komt dat dit voor mij niet meer genoeg zal zijn. Als ik hem niet voor die tijd op een leugen betrap, want dan is mijn grens gelijk al bereikt.
Haaika schreef op 14-05-2024 om 16:49:
Ik kwam te laat achter de bedriegerijen van mijn partner, we hadden net een hele ingrijpende verhuizing achter de rug naar de andere kant van het land.
Inmiddels, ruim 4 jaar later, heb ik er niet echt last meer van dat het me pijn doet, maar toch, als ik dit eerder had geweten, was ik toch liever zonder hem verder gegaan. Mijn kijk op deze man is wel veranderd en dat zal nooit meer veranderen. En dat idee vind ik zwaar. De comfortzone voor mij en mijn kinderen weegt nu zwaarder. Maar ik sluit het niet uit dat er toch een dag komt dat dit voor mij niet meer genoeg zal zijn. Als ik hem niet voor die tijd op een leugen betrap, want dan is mijn grens gelijk al bereikt.
Even een stukje uit jouw post gequote, al vind ik je hele reactie erg doeltreffend op TO.
Vetgedrukte begrijp ik zo ontzettend goed, maar vind jouw situatie tegelijkertijd ook heel erg verdrietig. Snap dat jouw ‘boosheid’ richting partner nooit meer zal verdwijnen en vaak opspeelt tijdens welke gebeurtenis op een dag dan ook. Respect voor de keuze die jij hebt gemaakt, ook deze is super krachtig vind ik!
RoodVruchtje schreef op 14-05-2024 om 18:09:
[..]
Even een stukje uit jouw post gequote, al vind ik je hele reactie erg doeltreffend op TO.
Vetgedrukte begrijp ik zo ontzettend goed, maar vind jouw situatie tegelijkertijd ook heel erg verdrietig. Snap dat jouw ‘boosheid’ richting partner nooit meer zal verdwijnen en vaak opspeelt tijdens welke gebeurtenis op een dag dan ook.Respect voor de keuze die jij hebt gemaakt, ook deze is super krachtig vind ik!
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet een keer denk aan het dubbelleven wat mijn partner heeft geleid en alle daarmee gepaard gaande leugens. Ik kan tot op de dag van vandaag niet begrijpen hoe iemand zo kon liegen, terwijl er dagelijks gezegd werd "ik hou van je" en er handjes worden vastgehouden als we ergens liepen op straat (tot het kleffe aan gewoon) en hij was altijd attent. Ik vraag me dan af wat deze gebaren dan voor hem betekende en of het überhaupt iets voor hem betekende en hoe dat werkt in zijn brein.
Boos of verdrietig ben ik eigenlijk nooit meer. Ook niet als ik op 1 of andere manier word geconfronteerd met vreemdgaan of liegen in het algemeen. Maar ik voel dan wel altijd iets van verbijstering ofzo. Moeilijk uit te leggen.
Nu is het wel zo dat mijn partner ook echt heel diep door het stof is gegaan voor mij. Het was denk ik 10 x makkelijker voor hem geweest als ie was vertrokken. Maar hij bleef en onderging al mijn woede buien. En probeerde me te steunen, door veel dingen uit handen te nemen, lief te zijn voor me, praten en hij heeft ook hulp gezocht om zijn zelfwaardering op te krikken.
Dit heeft echt wel geholpen ook, de dynamiek tussen ons is veel beter als voorheen. Hij heeft daar wel een gedeelte van mijn respect voor hem mee terug gewonnen. Maar niet alles. Op momenten dat hij een keer gestrest is ofzo en een beetje kil kan reageren, zie ik weer een glimp van die gluiperd van toen in hem. En dat vind ik zo jammer, want ook hij hoeft natuurlijk niet altijd het zonnetje in huis te zijn. Maar het heeft wel tot gevolg dat ik niet die 100% toewijding voel, die ik zo graag voor mijn levenspartner zou willen voelen.
Een vergelijking om het misschien nog iets beter te duiden; Voorheen zou ik zonder twijfel een nier aan hem hebben afgestaan, mocht dat nodig zijn geweest. Nu niet meer.
to ik denk dat Haaika het goed beschrijft. Bij een langer contact spreek je eigenlijk van een dubbelleven. Want mensen zien elkaar vaak en langdurig en gaan natuurlijk ook tal van andere zaken delen. Het is niet alleen naar seksualiteit naar ook een emotionele binding die ontstaat. En je oude relatie dat onvoorwaardelijke komt niet terug. Je kunt er samen uitkomen maar alleen als de ander zich 100% inzet en volledige inzet toont. Niet nu even een paar maanden maar jaren. En ook vanuit eigen motivatie in therapie gaat EN dat toepast. Vaak zie je dat de overspelige partner het er liever niet meer over heeft, therapie doet omdat het moest en zoiets heeft van "het is nu klaar toch ik kies voor jou". Zo werkt het niet.
En ik lees vaak de vraag hield hij nog wel van mij. Hij was zo lief/klef/attent. Ik heb zelf een periode een open relatie gehad. En mensen zijn prima in staat van meerdere personen te houden. Je kunt dat vergelijken met houden van meerdere kinderen of goede vrienden. Met iedereen heb je een andere band of relatie. Dat hoeft dus niets af te doen aan de relatie met je eigen partner. Een ander komt daarbij (er komt dus extra liefde ipv dat het minder wordt).
Izza schreef op 15-05-2024 om 10:33:
En ik lees vaak de vraag hield hij nog wel van mij. Hij was zo lief/klef/attent. Ik heb zelf een periode een open relatie gehad. En mensen zijn prima in staat van meerdere personen te houden. Je kunt dat vergelijken met houden van meerdere kinderen of goede vrienden. Met iedereen heb je een andere band of relatie. Dat hoeft dus niets af te doen aan de relatie met je eigen partner. Een ander komt daarbij (er komt dus extra liefde ipv dat het minder wordt).
In mijn geval is het niet de vraag of hij van mij hield, maar meer hoe het lief, klef en attent zijn zich verhoudt tot het bedriegen.
Wanneer mensen een open relatie aan gaan, doen ze dat naar mijn idee meer voor de spanning en het lijflijke en niet omdat mensen de behoefte voelen hun liefde over nog een ander uit te strooien / van ze te gaan houden.
Dat dit een bijkomend gevolg is, ja, maar daar heb ik het bij meerdere stellen die een open relatie hadden, ook fout zien gaan.
Haaika schreef op 15-05-2024 om 11:00:
[..]
In mijn geval is het niet de vraag of hij van mij hield, maar meer hoe het lief, klef en attent zijn zich verhoudt tot het bedriegen.
Wanneer mensen een open relatie aan gaan, doen ze dat naar mijn idee meer voor de spanning en het lijflijke en niet omdat mensen de behoefte voelen hun liefde over nog een ander uit te strooien / van ze te gaan houden.Dat dit een bijkomend gevolg is, ja, maar daar heb ik het bij meerdere stellen die een open relatie hadden, ook fout zien gaan.
Het aangaan van zo'n relatie kan om tal van redenen. Echt niet alleen voor spanning of seksualiteit. Dus dat idee klopt niet. In jullie geval is daar geen sprake van. Maar ik bedoelde te zeggen dat zijn liefde voor jou oprecht kan zijn terwijl daar ook iets anders bijkomt. Wat in dit geval niet klopt is natuurlijk jou pijn doen met liegen.
