Relaties
Houtplankje
28-01-2019 om 09:20
Ontploft
Dag allemaal,
Ik weet niet waarom vanochtend, maar ik ben ontploft. Ik heb tegen mijn partner gezegd dat ik uit elkaar wil. Het verdient geen schoonheidsprijs, hij lag ziek in bed.
Ik trek het niet meer. Ik heb het idee dat ik in mijn eentje zit in een relatie waarin hij soms aanwezig is en soms niet. Wat was de druppel? Waarschijnlijk het slapen. Hij heeft een slaapprobleem: hij slaapt te veel. Vanochtend moest hij werken, maar had gisteren al gezegd dat hij keelpijn had. Hij werd vanochtend met een oog wakker, zei ik heb keelpijn en viel weer in slaap. Ik vroeg hem of hij zich ziek ging melden, hij zei "weet ik niet". Toen ging ik naar beneden, mijn zoon uitwaaien die voor een week naar zijn pa gaat. Toen heb ik heb paracetamol gebracht met thee. "Ga je naar je werk?" "ik heb keelpijn"... ik ging weer naar beneden. Pas 20 mn geleden ging ik naar boven, hij was aan het bellen met zijn werk waar hij al 1 uur geleden had moeten zijn. Een van de twee paracetamols genomen, ik zei tegen hem "weet je 1tje is niet genoeg op je leeftijd en met je gewicht".. "Ik weet toch wat ik doe je gaat het toch niet erin duwen?"
Toen ben ik inderdaad ontploft. Of ontploft.... Het kwam eruit. Ik wil uit elkaar. Ik geef je al maanden aan dat ik niet gelukkig ben, dat ik me soms eenzaam tot sterven toe voel. Maar je hebt altijd gelijk, je doe soms een klein beetje moeite om aardig te zijn en er voor me te zijn en dan verval je weer in je gedrag van in jezelf opgesloten en nadenken over van alles. Alsof je letterlijk vergeet dat ik er ben.
Ik denk dat hij me niet serieus neemt, omdat ik het vaker gezegd heb. Maar ik ben wel doodserieus deze keer.
Hij is overigens weer gaan slapen... Zegt het niet genoeg?
Houtplankje
Houtplankje
28-01-2019 om 16:07
Misverstand
Er ligt een misverstand te zijn ontstaan over het feit dat hij van mij een geweldige baan moet hebben. Het is helemaal niet zo, en het maakt me niets uit of hij twee lullige baantjes heeft of een grote statusrijke baan. Hij is degene die het idee van "terug naar hoe het ooit was" niet wil/kan opgeven. Hij heeft op grote hoogte gefunctioneerd, eigen adviesbureau, belangrijke opdrachtgevers, 30 mensen in dienst. Hij was niet happy en maakte gebruikt van een erfenis om een eigen project te starten, dat compleet mislukte. Sindsdien (alweer 7 jaar geleden) is hij eigenlijk zo goed als werkeloos geweest. Nu hoopt hij door een onderdeel van zijn studie op te pakken weer als zelfstandige adviseur te kunnen terugkeren, ik twijfel of het gaat lukken gezien leeftijd, bagage, markt etc.
Wat ik wel belangrijk vindt, en dat heb ik altijd gezegd tegen hem, is dat hij financieel bijdraait in het "unit" dat we vormen. Ik verdien simpelweg niet genoeg om hem te onderhouden, door onze samenwonen gaan de woonkosten omhoog en ik zou het ook niet willen, iemand die volledig afhankelijk van mij is, het zou me echt benauwen. We hebben samen gekeken naar een "fair deal" voor hem en het is echt niet zo dat ik hem duw in een andere richting. Ik heb vaak genoeg gezegd dat een van de baantjes+leuk vrijwilligerswerk me een betere oplossing leek. Maar hij kan, zegt hij, niet genoeg voldoening eruit halen. En hij blijft hopen om meer geld om iets voor zijn kinderen te kunnen betekenen.
Of het met het ADD te maken heeft weet ik niet, ik vermoed van wel maar ik ben geen psycholoog, en ik kan niet alle ins en outs zien.
Waar ik wel moeite mee heb is de ongeorganiseerheid dat ermee komt. Ik kan het wel charmant gaan vinden, de professor Zonnebloem aspect, maar als er weer een boete komt op de mat omdat hij vergeten is dat er daar ook een radar hangt, of als hij niet naar de tandarts kan want oeps niet verzekerd vergeten de zorgpolis aan te passen, tja. Dus dat klopt, ik ben op dat gebied gaan "managen" want het leek me het minst van twee kwaden. Maar het zorgt wel voor spanningen omdat hij het betuttelend vindt.
Iemand vroeg me wat ik zag in hem in het begin? Eigenlijk precies wat ik nu nog zie, min de vermoeidheid van mijn kant om het gevoel te hebben dat ik alle praktische dingen moet dragen omdat de boel anders wankelt. Ik werk drie lange dagen per week en doe daarnaast een masteropleiding. Het is veel. Ik draag ook het huishouden (plannen, organiseren, boodschappen doen, koken). Hij ziet het gewoon niet. En als ik hem vraag iets te doen is hij geïrriteerd omdat ik hem commandeer. Door de aarde van zijn werk (zeer onregelmatige werktijden/dagen, steeds wisselend) kunnen we niet zeggen: oké jij kookt maandag, ik haal op dinsdag de stofzuiger door het huis etc... omdat het voor hem steeds wisselt.
Als laatste: AD(H)D komt samen, dat wist ik theoretisch maar nu maak ik het mee, met wisselende gemoedstoestanden. Heel erg Jan die lacht, Jan die huilt. Hij kan heel erg lief en attent zijn, en de volgende ochtend druk in zijn hoofd, nors en nukkig, en het is voor mij volstrekt onduidelijk wat er in de tussentijd gebeurt is. Waarschijnlijk iets heel kleins dat zijn zelfbeeld, al niet geweldig, om zeep heeft geholpen. Maar hij deelt het niet met me dus ik blijf proberen te bedenken wat ik fout heb kunnen doen.
Ik ontken absoluut niet mijn eigen verantwoordelijkheid. En een controlefreak zoals ik met een AD(h)D'er is waarschijnlijk de slechtste combinatie dat je kan bedenken eigenlijk. EN IK BEN in therapie, sinds twee maanden, omdat ik ook mijn eigen aandeel in het verhaal wil proberen te zien. Want natuurlijk het ligt niet alleen aan hem, daar ben ik me heel goed van bewust.
Houtplankje
Mari
28-01-2019 om 16:15
ja het is dus dit:
Hij neemt je voor granted. En daar baal jij van. En dat is heel begrijpelijk. Als jullie het nog willen redden moet hij ook zien wat jij op je neemt en hoe het voor jou is. Misschien is er nog ruimte hem dat duidelijk te maken?
Yanea
28-01-2019 om 16:50
Waardering
Even los van wat hij doet en wil, lees ik dat jij enorm je best doet om alles te bolwerken. Meer dan je verwacht of gehoopt had. En zonder dat je daarvoor de waardering krijgt die je had willen hebben. Waarvan je misschien zelfs vindt dat je die 'verdient'.
Hij ziet het niet. Waardeert het niet. Vindt het zelfs vervelend, betuttelend, of wat dan ook. Wat het in ieder geval doet, is de situatie van zijn hulpeloosheid in stand houden. Waardoor hij zich rot of schuldig voelt. Waardoor hij jou nog vervelender vindt (want jij 'geeft' hem dat gevoel).
En jij nog minder de waardering krijgt die je wilt.
Jullie zitten nu beiden in een rol die jullie niet gelukkig maken. Kun je met hem uit die rol stappen, of lukt dat alleen als je hem niet meer om je heen hebt? Dat is nu een belangrijke vraag.
mirreke
28-01-2019 om 17:04
Communiceer jijzelf wel?
Je laatste posting is erg duidelijk. Kun je hem die laten lezen?
Ik zou het anders aanvliegen (tenzij het al te laat is voor jou, natuurlijk). Zeg dat je bang bent te verliezen wat jullie samen hadden. Zeg dat je hem niet kwijt wilt, maar dat je het gevoel hebt dat het wel onherroepelijk die kant op gaat, als er niet wezenlijk iets verandert. Zeg dat je ook niet weet wat, maar dat het fijn zou zijn als jullie dat samen zouden kunnen uitzoeken.
Wie weet beweegt hem dat...
Overigens, ik kan me jouw invalshoek en ook zijn invalshoek erg goed voorstellen... Hij moet het beeld dat hij van zichzelf had, herzien (heftig), en eigenlijk geldt het ook voor jou. Bovendien moeten jullie ook in elkaar gaan passen, als je samenwoont is dat wel zo handig.
Als ik heel eerlijk ben, zou ik nog niet de handdoek in de ring gooien. Je zegt dat je nu zelf twee maanden in therapie bent. Maak nu geen grote beslissingen... je moet zelf ook nog in evenwicht komen...
Je berichtjes raken me, ik kan me nog het begin herinneren
Ginny Twijfelvuur
28-01-2019 om 17:12
Nou weet je
Je moet van zijn probleem niet jouw probleem maken. Jij bent niet rijk genoeg om hem van kost en inwoning te voorzien. Hoef je ook niet te willen. Je kunt best van hem verlangen dat hij maandelijks bedrag X bijdraagt.
En qua huishoudelijke klussen kun je ook per week of per paar dagen een taakverdeling maken.
Kaaskopje
28-01-2019 om 17:14
Hmmm
Het kwartje is opeens gevallen bij mij.
Houtplankje, ik vind het niet leuk om te zeggen, maar nu het kwartje gevallen is denk ik dat ik moet concluderen, dat je aan een dood paard aan het trekken bent. Het werkt niet. Ontzettend sneu voor jullie allebei, maar dit gaat zich voorslepen naar 5 jaar, 6 jaar... en nog steeds hetzelfde. Ik denk dat je hem moet voorbereiden op dat hij eigen woonruimte moet gaan zoeken.
Nicky
28-01-2019 om 21:16
Ik denk
Dat de koek op is. Ik weet dat je geen andere draadjes mag aanhalen maar ik vermoed dat dit niet je eerste post is met frustratie over deze man zijn onvermogen zijn eigen leven weer op de rails te krijgen (werk, financiën, ex, kinderen, discipline etc) en zijn moodswings.
Als ik eraan denk zie ik jou steeds meer inleunen (in actieve stand) en hem achterover leunen (passief), en het verterkt elkaar enorm.
Ik denk dat je jezelf en misschien uiteindelijk ook wel hem een plezier doet als je op de pauze knop drukt. Hoe moeilijk ook moet hij andere woonruimte gaan zoeken en gaan jullie even in time out. Misschien dat je over een half jaar ofzo alsnog besluit om te gaan latten?
Liefde die je zo veel kost gaat gewoon niet in deze levensfase vind ik. Dat kan misschien als je verder geen verplichtingen hebt of een heel licht leven maar zo zit ie niet in elkaar.
Sorry...
Marijne
28-01-2019 om 23:04
Geen combinatie
Ik denk ook dat jullie geen goede combinatie zijn. Waarmee ik dus bedoel dat hij zijn leven zo anders leidt dan jij en dat zijn instelling zo anders is dan die van jou dat het geen goede samenwooncombinatie is. Daarmee ben jij een goed mens en is hij een goed mens, maar samen geen goed stel.
Dit is niet de eerste keer dat je hierover schrijft, waarom blijf je bij hem? Medelijden? Ben je bang dat hij het niet alleen redt? Of ben jij bang dat je het niet alleen redt?
Houtplankje
28-01-2019 om 23:25
Pijnlijk
Morgen zie ik mijn therapeut en bespreek ik alles met haar. Ik ben nu zover dat het duidelijk is dat het oo deze manier voor mij niet werkt. Of latten een oplossing is weet ik niet. Ik moet het allemaal laten bezinken. Bedankt voor de reacties.
Houtplankje
wil40
28-01-2019 om 23:49
Latten.
Latten is evengoed een relatie onderhouden en lang niet altijd de financiën goed scheiden. Vooral niet na jaren samen leven.
Vanaf dag één latten, beide je zaakjes op orde, dan lijkt het mij een totaal andere situatie, andere basis.
Moeilijk Houtplankje,, sterkte met alle overwegingen.
kenfan
29-01-2019 om 00:16
Nog een punt van overweging..
Je behandelt die man als een klein kind, hij gedraagt zich er ook naar. Maar hoe is dit voor je eigen kind om hier nu al jaren in te moeten zitten?
Plens
29-01-2019 om 00:51
Deels hetzelfde
Jullie karakter lijkt soms deels hetzelfde alleen op ander vlak. Hij slordig, jij volgens jouw regels, allebei warrig en impulsief. Ik weet nog hoe je erin bent gesprongen met een snelheid en oogkleppen voor, alle adviezen negerend.
En hoe lief je hem vindt, je zit al jaren op de blaren.
Als je jouw postings hier op rij zou zetten gaan ze allemaal over je relatie en zijn kinderen.
Wees de held in je eigen boek en stop er mee, jullie gaan er allemaal aan onderdoor zo.
Kaaskopje
29-01-2019 om 01:23
Adviezen negerend
Adviezen zijn om mee te nemen in een beslissing, maar niet verplicht om ze op te volgen. Ik heb ooit een relatie gehad waar omheen ook geroepen werd dat ik het uit moest maken, want oh oh, wat een vreselijke vent! Pas toen ik zélf de knoop kon doorhakken (na 3 keer aan uit aan, is het mij gelukt. Mijn les hieruit: alleen als iemand er zelf achterstaat, kan een poging tot (vul maar in) ook echt slagen.
Plens, ik ben het wel met je eens dat hun karakters vermoedelijk meer op elkaar lijken, dan Houtplankje wil zien, of door heeft. En dat kan ook meteen het probleem zijn. Ik las deze week, dat mensen met ad(h)d ook door kunnen slaan naar vreselijk op de regels en de agenda in plaats van een warboel van verstrooidheid. Die strakke regels en agenda kunnen wel juist veroorzaakt worden door hoe ze zonder zelf zouden zijn. Ik herken daar wel wat in. Nadat ik door de jaren heen netter ben geworden, wil ik graag dat een ander dat niet in de war schopt. Maar ik snap ook oprecht niet dat een ander bepaalde vanzelfsprekendheden mist. Toiletrolletje op de grond gooien.. waarom?? Jas op een stoel hangen... we hebben een kapstok! ik kan me daar zo aan ergeren.
Angela67
29-01-2019 om 08:24
houtplankje
sterkte en ik hoop dat het helpt als je voor ogen houdt dat jullie beide niet falen en gefaald hebben, wat je ook beslist. Je deed wat je dacht dat goed was, het enige is dat je nu wel zou moeten doorpakken. Want kunnen accepteren én afscheid nemen is een goede start voor de rest van jullie levens.
gr Angela
Temet
29-01-2019 om 11:49
huisarts?
Dat vele slapen vind ik apart. Je merkte iets op over gewicht. Is dat omdat hij erg lang is, of is hij ook voor zijn lengte erg zwaar? Bij erge moeheid in combinatie met overgewicht denk ik dat het zinnig is eens te kijken of er sprake is van diabetes, en bij erge moeheid/veel slapen zonder meer is het misschien de moeite waard te bezien of er sprake is van een depressie.
Dit even wat betreft een mogelijke medische invalshoek, los van AD(H)D.
En dit alles los van de vraag of je met deze relatie verder moet. Maar ik zou eens een bezoekje aan de huisarts opperen. Zeker als er reden is om te vrezen voor diabetes type 2 is dat het uitzoeken waard.
groeten,
Temet
Koffiekop
29-01-2019 om 15:05
Alison!
Daar dacht ik ook aan! Is voor nu geen oplossing, in ieder geval geen instant oplossing, maar als iemand zoveel slaapt zou apneu heel goed de reden kunnen zijn. En dat kan ook heel goed invloed hebben op zijn gedrag. Concentratieproblemen en moodswings zijn natuurlijk heel logisch als je niet (kwalitatief) genoeg slaapt.
Houtplankje, hak nog even geen knopen door. Maar probeer je vriend richting huisarts te krijgen. Overgewicht, snurken, concentratieproblemen en moodswings, volgens mij kan je vriend het overgrote deel van de vragenlijst over apneu met 'ja' beantwoorden. Mijn man krijgt eind volgende maand een (vervolg)onderzoek van het Nederlands Slaap Instituut. Daar kom je terecht na verwijzing door de huisarts. Die trouwens zelf eerst via een meetinstrument ('s nachts) moet vaststellen of er sprake is van apneu. Maar behandeling loopt dus via dat NSI.
In de tussentijd: veel sterkte. Ik snap dat het heftig is allemaal.
Houtplankje
29-01-2019 om 16:28
Juist ondergewicht...en update
Vriend is 197 en weegt 82 kilo's. Hij heeft helemaal geen overgewicht, juist ondergewicht. Maar nog steeds zwaar genoeg om 2 paracetamols te kunnen gebruiken. Apneu zou kunnen, hij rookt. Dat slapen is zijn hele leven een probleem, hij komt pas echt op gang laat in de middag en kan makkelijk tot 02:00 's nachts doorgaan, maar moet echt 8 a 9 uur slapen. Hij heeft nu een baan waar hij soms om 05:00 in de ochtend moet beginnen, hij gaat dan naar bed om 20:00 anders heeft hij niet genoeg geslapen en kan hij echt helemaal niet opstaan. Ik vind het bijzonder maar zie wel dat het voor hem een echt probleem is.
En verder heb ik met mijn therapeut gesproken. Ze raadt me af om nu knoppen door te hakken, omdat ik in een ingewikkelde proces zit in de therapie. Ik ben bezig heel veel oud zeer te bespreken (jeugd, mijn beide ouders blijken nog verknipter te zijn geweest dan ik zelf dacht en dat bespreken we nu) en ze vindt dat ik te labiel ben om weloverwogen een beslissing te nemen. Wel raadt ze ons aan om na een poosje samen in therapie te gaan, omdat ze het gevoel heeft dat de relatietherapie dat we een jaar geleden gevolgd hebben te kort en te oppervlakkig is geweest. Maar nu moet ik echt op mezelf concentreren, en dingen voor mezelf (alleen) ondernemen. Uit met vriendinnen, dagje sauna alleen, sporten, concentreren op mijn studie en mijn werk, mijn eigen levenshygiëne, en mezelf (proberen) af te sluiten van de ruis dat vriend eventueel veroorzaakt.
Ook dit moet ik even laten inwerken. Maar om haar advies kracht te geven heb ik net een kopje thee gezet, laat ik de boel de boel en lees ik een boek over een onderwerp waar ik volgende week een tentamen over heb. En vanavond is het diepvriespizza.
Houtplankje.
wil40
29-01-2019 om 17:03
Maro.
Dus ik als avondmens heb nu ook een syndroom. Voor alles is tegenwoordig een syndroom.
Maro
29-01-2019 om 17:14
wil40
Nee het is niet een beetje avondmens zijn hoor. Flauw om er zo op te reageren. Bij mij is het vastgesteld na lange ziekenhuisonderzoeken in opdracht van de neuroloog. Nachtenlang met van die draadjes op je hoofd slapen daar. Maar als je slaappatroon bij jou net zo ontwrichtend is als bij anderen met dsps zou ik als ik jou was het zeker laten onderzoeken. Vraag een doorverwijzing naar de neuroloog en ga hetzelfde traject in.
wil40
29-01-2019 om 17:22
Nou.....
Ik heb de link gelezen en ik bedoel het zeker niet flauw. Het gaat om extreme avondmensen, die dus 's morgens langer moeten liggen om aan hun uren slaap te komen. Dat gaat niet altijd, dus ben je overdag moe. Ook alle tips ken ik, in de avond ontspannen, geen beeldschermen, proberen "normale tijd naar bed gaan ritme" op te bouwen.
Eventueel lichttherapie.
Nee, ik hoef daarvoor niet naar een neuroloog. Ik functioneer prima.
Maar ik hoop dat het jou heeft geholpen, want dat slaaptekort invloed heeft op je welzijn is zeker zo.
Maro
29-01-2019 om 17:37
link?
Ik heb geen link gegeven hoor Wil. De tips die je noemt zijn behulpzaam voor mensen die een beetje een avondmens zijn. Lijkt me niet gebaseerd op internationale neurologische onderzoeken. Handig voor een beetje avondmensen Wat jij dus bent. dan heb je geen dsps.
De enige manier om dsps te verhelpen is elke dag een uur later te gaan slapen (dus op een gegeven moment ga je om negen uur in de ochtend slapen) tot je bij de gewenste tijd bent gekomen en je daar voor altijd aan te houden. En ja dat heeft geholpen en dan ben je dus zelfs niet een beetje avondmens meer, dan ben je van je dsps af. Maar die 24 dagen moet je er echt voor over hebben alsmede het zeer strikte regiem.
Yanea
29-01-2019 om 18:13
Nee hoor Maro
Dat heb ik in mijn studententijd gedaan. Het hielp maar tijdelijk. Zodra ik in een vakantie een paar keer uitsliep, was mijn avondmens-slaapprobleem weer terug.
Het enige wat help, is stug, elke dag (ook in het weekend) op dezelfde dag opstaan. Ook al ben je moe. Niet uitslapen, geen middagdutjes en geen avondje doorzakken.
Noor
29-01-2019 om 19:25
Nou zeg
Als ik om 05.00 uur moet beginnen met werken dan moet ik ook om 20.00 uur naar bed.
Dan slaap ik (afhankelijk van reistijd etc natuurlijk) maximaal 8 uur.
Hoe, in godsnaam, kan dit teveel slapen zijn? Ik snap dit draadje niet zo geloof ik.
Ook snap ik echt niet hoe je van een onderdosering paracetamol een groot probleem kunt maken.
Veel mensen rommelen maar wat aan. Tsja.
Blijkbaar wilde hij even niet betutteld worden.
wil40
29-01-2019 om 20:05
Maro.
Je hebt gelijk over de link. Ik heb zelf links gelezen na jou tip om te googlen.
Dsps kom ik tegen als een verstoord bioritme. Dat strakke regime zou voor mij niet werken, ik ga te graag op vakantie naar landen met tijdsverschil, ga te graag naar een feestje en duik op Zondagmiddag gerust een uurtje mijn bed in. En wegens werk heb ik nu eenmaal geen stabiel slaapritme. Ik tel wel mijn uren slaap per 24 uur.
Maar ook ik kan geen ernstige slaapstoornis uit het verhaal halen over vriend Houtplank. Als je om 5.00 uur je bed uit moet dan ga je 's avonds vroeg slapen of duikt na werktijd nog je bed in. Ook ben je wat eerder vermoeid door de onregelmatigheid.
Iemand die in de ploegen werkt kan ook weinig met het strakke regime vermoed ik.
Vriend van Houtplankje zit niet goed in zijn vel, dat is duidelijk, maar of daarbij een neuroloog de oplossing gaat bieden?
Alison
29-01-2019 om 21:47
Wat afstand.
Houtplankje, is het niet mogelijk om een beetje afstand tussen jullie te creëren? Dat een van jullie een paar dagen gaat logeren ergens of weet ik wat. Het zit je hoog en dan is het meestal goed om even wat rust van elkaar te nemen.
Kaaskopje
29-01-2019 om 22:30
Dsps o.t.
Oh jee... dat ben ik! 😱
Ik ken de methode waarbij je steeds een uur of paar uur opschuift met bedtijd, maar ik moet er niet aan denken om naar een standaard dagschema te moeten. Ik wil helemaal niet om 11 uur of 12 uur vaste prik mijn bed in, omdat dat normaler zou zijn. Ik beschouw het toch als een gewoonte die ik er aanvankelijk zelf in heb laten sluipen. Al vanaf jonge leeftijd. En nu zit ik er min of meer in vast. Ik zit inderdaad in een patroon van te laat naar bed, een aantal dagen toch op tijd uit bed, op de uitslaapdagen niet meer echt uit kunnen slapen, dus altijd een zekere mate van vermoeidheid. Slaap ik toch een keer langer uit, dan ben ik de avond er na dusdanig fris als een hoentje, dat ik er weer uren tegenaan kan. En dan ben ik terug bij af. Voor mij zou het beter zijn als ik geen wekker meer hoef te zetten, maar dat is voorlopig niet aan de orde. Dat vind ik niet erg.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.