Omgaan met kritiek
Ik vind dit altijd zo lastig. Omgaan met kritiek. Juist binnen een relatie. Je wilt elkaar niet kwetsen, maar soms wil je gewoon dat iets op een andere manier gaat.
Wat bij mijn man en mij vaak gebeurt is dat we dan meestal uitkomen met elkaar alleen maar verwijten maken en dus uiteindelijk ruzie. Ik vind dat zo naar.
Ik probeer mijn issues nu wel zo naar voren te brengen met "ik vind het vervelend als je..." maar we hebben toch steeds weer ruzie. Veel zaken gaan over taakverdeling. Mijn man is twee middagen thuis en dan werk ik (thuis als zzp-er, zoals zovelen tegenwoordig), maar hij neemt die taak naar mijn idee niet erg serieus. Hij hoeft van mij geen klussen te doen, maar ik wil gewoon dat hij er voor de kinderen is. Hij gaat dan boodschappen doen, en dan kloppen de kinderen toch weer bij mij aan. Dat soort dingen. Ik probeer dan oplossingen te bedenken (neem de kinderen mee of doe voor de school uit gaat boodschappen of ik doe het) maar dan reageert hij weer met "ik doe het nooit goed" Te onbenullig voor woorden eigenlijk...
Eerlijk gezegd kan ik ook aardig aangebrand reageren hoor, het is vooral de wisselwerking.
Ik heb op dit moment ook psychologische hulp, omdat ik er nogal doorheen zit (buiten mijn relatie om). Ik leg dit soort dingen ook voor aan die psych, maar hij heeft me nog niet heel erg verder hiermee kunnen helpen. Ik mag mijn man ook meenemen, maar dat vind ik erg lastig. Ik merk ook dat mijn man een beetje achterdochtig is over die psych. Hij is bang dat we het over hem hebben de hele tijd, en dat is niet zo.
Regel het zoals je wil maar zorg dat je een ander niet benadeelt
Hier hebben we ook heel lang lopen steggelen over (met name de huishoudelijke taken).
De 'oplossing' bleek hier te zijn om het enerzijds los te laten (ik) en anderzijds ieder zijn verantwoording te geven.
"regel het zoals je wil maar zorg dat je een ander niet benadeelt"
Dus ik heb moeten leren dat ik mijn partner niet mag 'voorschrijven' hoe hij kookt (en imo de keuken als puinzooi achter laat). Hij heeft moeten leren dat als je kookt je niet de rommel voor een ander achter mag laten.
Over mee gaan naar de psycholoog: ik raad je aan om dat toch te doen. Ik ben al een paar keer met mijn partner mee geweest en voor mij was het altijd heel inzichtelijk waar het dan wel over ging. Een psycholoog kan dat vaak heel makkelijk vertellen.
Misschien
moet je naar de kinderen duidelijker zijn. Een bordje op je kamer; deur dicht. En met je man heel duidelijk ook afspreken dat hij dat ondersteunt. En voor de rest moet je het loslaten denk ik. maar wel je eigen ongestoorde werkplek eisen.
Als je werkt ben je er niet
Je moet duidelijker en assertiever zijn naar je man toe: als jij aan het werk bent, dan ben je er niet (ook al werk je thuis). punt. Je doet niks en hij zorgt er voor dat de kinderen je niet storen. Andersom, bemoei je dan ook niet met hen. Niks: je bent er niet.
Tja
Afgezien van omgaan met kritiek, zou ik je man eens vragen of je op een andere dag de kinderen even naar zijn werk kunt brengen, zodat jij wat boodschappen kunt doen.
Hij neemt jouw werk gewoon niet serieus als hij denkt dat hij de kinderen gewoon bij je kan laten als je werkt.
En daar zou ik echt flink ruzie over schoppen als dat nodig is. Net als dat ik de 3e week van mijn nieuwe baan flinke ruzie heb gemaakt met mijn verder lieve man die automatisch dacht dat ik af zou bellen omdat de child minder ziek was. Dat is gewoon je eigen ruimte innemen, en als dat niet zonder slag of stoot gaat, dan gaat het maar met flink kabaal hoor.
Ja die mannen
Mijn, verder ook best lieve man, heeft af en toe de neiging om alleen voor zichzelf te denken en dat geeft me soms weleens het gevoel dat ik ieder mm vrijheid moet bevechten. Zo was ie in eerste instantie erg verbaasd dat ie op zijn ouderschapsverlof dag zelf de kinderen uit school moest halen. Tja, wie gaat dat anders doen dan? Het is hier trouwens een wisselwerking, mijn kinderen vragen automatisch altijd eerst naar mij en mijn man vindt dan eigenllijk wel zo makkelijk. Ik niet altijd....
Kun je
niet ergens anders gaan werken? Geheel afhankelijk van het werk dat je doet natuurlijk.
Maar voor mijn werk heb ik voldoende aan een internet aansluiting zodat ik op ons netwerk kan komen en soms een tas met wat dosiers.
Lange teen, ben je er nog
Het kan helpen als je de regels voor feedback even doorneemt en goed bedenkt wat je wil zeggen.
Wat zit je dwars; in een ik-boodschap
wat doet dat met jou
wat zou jij graag willen.
Wat vind hij ervan.
Denk aan jezelf
beste langeteen, kritiek geven maakt nauwelijks dat jouw man zal veranderen. hooguit zal hij jou als zeurende vrouw gaan zien. er is maar één iemand die een verandering in zijn gedrag kan bewerkstelligen, en dat is hijzelf. en zo is er ook één iemand die veranderingen in jouw gedrag kan realiseren. en dat ben jij. als je het vervelend vind dat de kinderen je lastig vallen, zorg dan zelf dat je onbereikbaar bent. ga bij een vriendin werken, of zorg voor een heel goed slot op de deur en oordoppen.
misschien is het ook een goed plan om helder te krijgen wat jouw man op zich wil nemen en wat jij op je wil nemen in jullie huishouden en gezinsleven. maak er gewoon een schema van. misschien houdt je man zich beter aan taken als hij die zelf op zich neemt, dan wanneer jij die van hem verlangt.
wat betreft 'goed' kritiek geven of kunnen incasseren: dit is zo'n gemeenplaats waarvan ik betwijfel of het mogelijk is. volgens mij is het altijd wel min of meer onprettig om kritiek te krijgen. zelfs al wordt de kritiek nog zo aardig gebracht. als je maar genoeg kritiek krijgt, gaat je zelfvertrouwen er onder lijden. of je vertrouwen in je partner. ik denk dat het veel zinvoller is om duidelijk en helder aan te geven hoe jij de dingen gaat regelen of graag zou willen hebben, in plaats van hoe hij het niet zou moeten doen in jouw ogen.
Pippe lientje
Hoi, mag ik even een vervolgvraag stellen? Hoe kan je een ik-boodschap maken van iets dat je stoort aan een ander? Stel je vindt die ander heel direct of zelfs kordaat of ronduit bot. Hoe kan je dan die eerste zin maken, die ik boodschap. Wordt dat dan Jij doet kordaat en ik vind dat vervelend of wordt dat dan ik vind dat jij kordaat doet of zelfs je maakt op mij een kordate indruk?
(je begrijpt, dit is uit het leven gegrepen)
Je moet
zorgen dat je uit de verwijtsfeer blijft.
Ik merk dat jij op korte toon iets tegen mij zegt en ik krijg daardoor het gevoel dat.....
Ik-boodschappen
Daar heb ik een cursus en de herhalingscursus voor gevolgd 
Het schema is dat je eerst het gedrag benoemt, dan wat het met jou doet, en dan eventueel het verzoek om het anders te doen. Dus als een ander heel bot is: 1) Je hebt net 'bladiebla' gezegd. 2) 'Als je dat zegt voel ik me heel erg aangevallen/verdrietig/etc.' Dan zegt die ander waarschijnlijk dat hij het zo niet heeft bedoeld. (En dan weet ik verder ook niet wat ik ermee aan moet).
Ik ben zelf meer van het agressieve soort 'zeg, waarom doe je zo bot tegen me? Heb ik soms iets verkeerd gedaan?'
Niet interpreteren
Bij de feedback/ik boodschap is het belangrijk dat je niet interpreteert.
"Jij doet bot en ik vind dat vervelend" is al een vorm van interpreteren. Iemand met een beetje lange tenen zal zich al snel aangevallen voelen (ik doe niet bot, het ligt aan jou).
"Jij zegt net 'doe niet zo stom', en daar word ik verdrietig van' heeft al een hele andere lading`. Discussie is niet meer mogelijke.
Rodebeuk
"Stel je vindt die ander heel direct of zelfs kordaat of ronduit bot. Hoe kan je dan die eerste zin maken, die ik boodschap."
Zoiets zou ik er van maken: Ik heb je zojuist X horen zeggen tegen Pietje en Y horen zeggen tegen Jantje. Ik merk dat ik mij hier erg vervelend door voel, het komt op mij erg onplezierig over. Ik ben benieuwd hoe jij hier naar kijkt."
Mijn echtgenoot
heeft die cursus ook gedaan. Gék word ik er van.
Hij: "Ik merk dat ik boos word als jij dat doet."
Ik: 'O, dat was niet de bedoeling. En trouwens, ik was zelf ook al boos, daarom zei/deed ik het.'
Hij: "Maar ik kan er niks mee als je het zo brengt. Dan geef je me geen kans erop te reageren."
Ik: 'Wil je nog weten waarom ik boos was?'
Hij: 'Nee, ik wil dat je dat soort dingen gewoon zegt op het moment, zonder dit of dat te gaan doen.'
Ik: EXPLOSIE!
Nou ja, zo ongeveer. De techniek van het zuiver ruziemaken is niet aan mij besteed, niet met deze man, in elk geval. Uiteindelijk verzandt het vaak in een discussie over de (mijn!) manier van discussiëren, in plaats van over het onderwerp.
En het onderwerp
heeft veel weg van het onderwerp van de opening. Als hij op zijn werk zit, werkt hij; als hij thuis is, heeft hij vrij. In zijn ogen is alles wat hij thuis doet dus vrij-willig. Hij was net als een andere echtgenoot hierboven ook verbluft dat 'naar het kdv brengen' betekende dat het wakker maken, eten geven, aankleden daar óók bij hoorde. Dat als zijn vrijdag zijn zorgdag was, hij dus niet om drie uur kon zeggen: o ja, ik heb een tandartsafspraak, en daarna moet ik nog even de stad in. (Ik: waarom nu? Hij: Ik doe dat liever niet op mijn werkdag. Ik: O, dus doe je het maar op de mijne?!) En dat voor een man die op zijn werk bekend staat om zijn brede blik, overzicht, proactiviteit, efficiëntie. Je begrijpt het niet.
Maar goed. Na jaren modderen en brommen en ruziën is het hem nog niet duidelijker geworden, dus ben ik duidelijker geworden. Ik vertel hem tot in detail wat ik van hem verwacht. Ruim van tevoren als het kan.
Het wordt beter, langzaam. Ook omdat zoon groter wordt, dat scheelt een stuk. Als vader nu aan tafel gaat zitten werken terwijl hij 'dienst' heeft, eet er geen dreumes meer uit de plantenbak omdat vader zo'n goed concentratievermogen heeft.
Nou ja. Van die dingen.
Uit de oude doos
Het verhaal van Krin deed me ineens denken aan mijn relatie met mijn ex (die niet voor niets mijn ex is). Wat was ik toen een sufkop. We hadden afgesproken dat hij dochter zou brengen, en ik haar zou ophalen. Dat betekende in de praktijk dat ik gruwelijk vroeg op moest. Mezelf en het kind moest aankleden en eten geven, tasje voor het kdv klaar zetten, en dan om 7 uur de deur uit. Hij kon vervolgens een kant-en-klaar pakketje in zijn auto zetten en naar het kdv brengen. Als ik 's middags het kind had gehaald en thuis kwam kon ik gaan koken. Ex kwam dan rond 18.30 thuis, of een uur later zonder bellen, en ging dan zitten want hij had een zware dag gehad.
Als ik eens een paar dagen weg moest voor mijn werk, stond de koelkast vol met het eten voor die dagen. Bij thuiskomst hoefde ik dan alleen nog de keuken op te ruimen, nadat ik kritiek had gehad over dat de melk op was ofzo.
Gut, als je dit leest word je vast wel blij met je eigen echtgenoot
Botterik
als je partner zo af en toe eens bot uit de hoek komt, dan zou ik daar denk ik overheen stappen. niet meteen gaan bediscussieren dat zijn gedrag een naar gevoel teweegbrengt of zo. maar als het een gewoonte wordt dan zou IK het niet accepteren. dus ook niet in discussie. dan was ik weg bij het eerste toontje. dan mag hij tegen de muur praten.
Ergens anders werken
Ik zou die twee dagen dat man smiddags thuis is met mijn laptop de deur uitgaan. Er zijn genoeg gratis werkplekken. En dan zoekt hij het maar uit met de kinderen en de boodschappen.
Verder ben ik zelf naar mijn man heel direct en duidelijk. En omgekeerd ook. Converseren volgens een bepaalde aangeleerde methode zou ik thuis echt niet trekken. Waarom zou je niet gewoon eens boos mogen zijn? Als je er maar niet in blijft hangen,
Gesprekstechnieken enzo
Voor mij werkt dat ook niet hoor, om het allemaal heel politiek correct te verpakken met ik boodschap en al.
Mijn man heeft ooit in een ver ver verleden een soort wazige cursus gedaan warbij hij had geleerd dat je bij conflicten en ruzie's (en andere dingen die niet goed lopen) het altijd eerst bij jezelf moest zoeken. De eerstvolgende ruzie kreeg ik dat dan ook te horen dat het niet aan hem lag, maar dat ik het nodig eens wat meer bij mijzelf moest zoeken. Haha!
Maar heel duidelijk zijn helpt ook hier wel goed. Precies vertellen wat je verwacht en dan ook vooral daaraan vasthouden. Dus niet toch maar even de kinderen onder je hoede nemen of wat dan ook.
Jippox
De allerbeste en belangrijkste "gesprekstechniek" is luisteren en als je dat goed doet werkt het altijd.
Heks
Helemaal waar! Maar ja, je wilt ook zelf wel eens wat kwijt en dan moet de andere kant óók bereid zijn om te luisteren. Dat is niet zo makkelijk af te dwingen...
Misschien hangt dit deels wel samen?
Goed dat je al hulp hebt gezocht,want de vraag is hoe het komt dat je erdoor heen zit?
Misschien heeft het wel deels te maken met de situatie met jou en je man?
Heb net een draadje gestart en het is een beetje vergelijkbaar toch...
Netwerken
Even heel praktisch, maar heb je hier weleens naar gekeken?
http://www.seats2meet.com/info/workspace
Geen idee of zoiets bij jou in de buurt is, maar ik denk dat het veel voordelen heeft: eigen werkplek, netwerk vergroten waardoor je meer kans hebt op werk en meer contact met andere mensen krijgt.
Dat gepest op de lagere school had niets met jou persoonlijk te maken.
Investeer in je eigen bedrijf en in jezelf! Succes.
Bibliotheek
Ik wil ook wel eens naar de bibliotheek verhuizen als ik geconcentreerd wil werken. Open, warm, koffie en wifi aanwezig en niemand die het in z'n hoofd haalt om me aan te spreken.
Verder snap ik je helemaal. Maar heb ik inmiddels ook geleerd dat ik het wat mag relativeren.
Als ik op kantoor werk heb/neem ik de tijd om te luisteren naar de collega die zijn verhaal kwijt wil. En als iemand met het copieerapparaat loopt te stoeien wil ik ook best even bijspringen.
Thuis kan ik dus best af en toe 5 minuten tijd maken om naar mijn partner te luisteren of om een kind even te troosten. Maar....zij moeten leren dat als ik op een thuiswerkdag nee zeg het ook echt nee is en dat ik me dan niet hoef te verantwoorden.
Tjeemig langeteen
Het moet wel uit zijn tenen komen hè. Vindt jouw man het wel leuk om een dagje thuis te zijn en de zorg voor de kinderen te dragen? Ik krijg eigenlijk het idee dat ie het tegen heug en meug doet, eerlijk gezegd.
Daar kun je dan natuurlijk vanalles van vinden, maar je kunt je ook afvragen of dit wel jullie ideale oplossing is.
Langeteen
Mijn opmerking was bedoeld als hart onder de riem. Ik zeg nergens dat je je er niet druk om mag maken.
Buurmeisje?
Als je man echt steeds vaker leuke projecten aan zich voorbij ziet gaan is het misschien handig om toch meer te werken, als je te lang geen carriere maakt als man zit je op een dood spoor lijkt het wel. Dus stel hem eens voor dat hij ipv 2 middagen maar 1 middag (of geen) thuis is en dat je een buurmeisje vraagt om leuke dingen met de kinderen te doen. Wij hebben er eentje van 17 in de buurt, heel verantwoordelijk en die kun je rustig met 4 kinderen op stap laten gaan en ook rustig in je huis hebben (en kost maar 5 euro per uur). Zij zit op het mbo en heeft iedere woensdagmiddag en vrijdagmiddag vrij.
Hier op het schoolplein is het bij bevriende kinderen niet ongebruikelijk dat de moeders afspreken dat ze twee keer per week spelen, een keer bij de een en een keer bij de ander, en dat dan vast zodat er geen oppas nodig is. Het scheelt gewoon in de kosten en je bent echt niet de enige. Bij meer kinderen is het gewoon met meer moeders afspreken.
Er zijn veel creatieve mogelijkheden om de kinderen leuk onderdak te krijgen, gratis of tegen een kleine vergoeding. Als jou dat een hoop gezeur scheelt, kun je dat ook voorstellen aan je man. Je bent dan wel zelf weer degene die dat regelt, maar dat ben je nu toch ook al.
