Oma dubio

ik denk

Dat ik tegen oma zou zeggen als jij weer dat of dat zegt tegen kind dan gaan we weg. Of dan ga jij hier weg. Ik vind het prima dat je contact met ons houdt om kind, maar ik wil niet dat je haar beïnvloed.
En dan ook de daad bij het woord voegt en opstaan als er weer iets voorvalt.

ik zou een

stop even erop zetten. Oma gaat even in de vriezer. Is ze nou helemaal besodemieterd!?
Hoe oud is je dochter en om voor soort gedrag gaat het?

nou

'Nu zei ze net glashard na de zoveelste aanvaring dat ze puur met ons contact heeft omwille van haar kleindochter maar dat ze met ons niks heeft.'

Ik zou oma er toch even liefjes op wijzen dat dochterlief een product is van paps en mams, en daar tot haar 18e onlosmakelijk mee verbonden is.
Helemaal het contact verbreken is misschien te veel, maar ik zou zeker eisen stellen aan de bezoekjes. Dus geen contact zonder aanwezigheid van een van de ouders, zodat je eventuele rare uitlatingen meteen kunt corrigeren (of later vragen van je dochter kunt beantwoorden omdat je er daadwerkelijk zelf bij was en oma niets kan ontkennen).

Onderscheidend vermogen

Kinderen hebben ook een onderscheidend vermogen en dat kan ook groeien. Of je er nou bij bent of niet. Er zijn wel meer rare zaken waar ze soms mee in aanraking komen. Het taalgebruik op school bijvoorbeeld wat me heel wat uitleg en relativering heeft gekost. En toch was ik er niet bij toen ze het hoorden. Als je zelf niet over van alles in de paniek schiet leer je een kind ook kalm of met een vraag of luchtige opmerking te reageren.
Je zoekt naar een hanteerbare modus om met iemand om te gaan. Preken en corrigeren lijkt me niet altijd de eerste keuze.

Misspoes

Je laat zelf in elk woord blijken dat jij haar niet mag. Nu zegt ze iets in die trant tegen jou en dan neem je dat hoog op en wil je er consequenties aan verbinden. Zie het als exen na een scheiding: jullie mogen elkaar niet, daar zullen heel goede redenen voor zijn. Maar jij bent de moeder van het meisje en zij is de oma van het meisje. Dan hoef je nog niet een innige moeder/dochterrelatie te onderhouden. Maar ik zou haar even laten betijen.
Het is de vraag hoe schadelijk het is wat oma tegen kleindochter zegt. Kinderen worden tegenwoordig zo in goudpapier verwikkeld, dat er nog geen mugje meer bij kan komen. Maar als ze als een razende rondloopt te roepen dat ze jou (de moeder) gaat vermoorden en je dochter ziet dat en moet er tussen springen om het te voorkomen, dan is er echt sprake van schade, omdat het kind dan een te grote verantwoordelijkheid krijgt en met veel te veel angst te maken heeft.
Daaronder kan het lastig of vervelend zijn, maar schadelijk is het niet.
Het is soms moeilijk om te zien dat oma en kleindochter wel en goede band hebben, als er geen goede moeder/dochterband is, zeker als dochter vindt dat eerst die moeder/dochterband goed moet zijn. Als je beseft dat dat je eigen motieven zijn, dan kun je ze daar ook laten en hoef je de oma/kleindochterband er niet mee te belasten.

Tsjor

Andersom

"Nu zei ze net glashard na de zoveelste aanvaring dat ze puur met ons contact heeft omwille van haar kleindochter maar dat ze met ons niks heeft."

Da's toch andersom ook zo? Ik proef uit jouw beschrijving dat jullie het contact (voornamelijk) aanhouden omdat oma zo gek is op kleindochter. Dat kan ook van beide zijden een basis voor een relatie zijn, dan moet je er verder ook niet meer van verwachten dan dat.

skik

en hier

Vind ik, heel eerlijk gezegd, beide oma's niet erg leuk. En één opa ook niet!
Maar uiteraard slik ik al mijn ergernis netjes in. Niemand is perfect, en alleen al voor mijn kinderen zijn ze allen erg belangrijk. Ik koester dat en doe er veel moeite voor, voor mij een vanzeldsprekendheid.

Reactie

Het is bij mij al die jaren stille hoop dat ik een moeder heb die van me houdt en waar ik idd die moeder dochter band mee zou willen maar zij me telkens op de meest botte manieren afwijst. Ik ga niet teveel in details treden sorry.

Mijn dochter is bijna 2, het gaat om opmerkingen als stomme mama/papa, als wij haar corrigeren zij zegt och kom maar bij oma, dit bijvoorbeeld bij de dieren slaan, koffiekopjes van tafel trekken. Opmerkingen als van oma gaat wel weg want het ze kan niks goed doen. Oma heeft jou gemist want ze mocht van mama niet langskomen.

We hebben haar er een paar keer op aangesproken, op verschillende manieren en dan zegt ze er rekening mee te houden maar toch doet ze er niks mee. Ze heeft ook in die 2 jaar al 4x afstand genomen van haar kleindochter. Ik vraag me gewoon af in hoeverre dit schadelijk kan zijn voor mijn meisje. Instabiliteit voerde de boventoon in mijn leven op latere leeftijd en ik heb daar last van.
Dat gun ik mijn dochter niet maar ivm haar leeftijd weet ik niet zo goed wanneer ik moet zeggen tot hier en niet verder.

Je oma kennen

Ik ben zelf heel blij dat ik al mijn opa's en oma's ken, ook de beetje gekke, wonderlijke, driftige, vreemde uitspraken grootouders.
Wel pijnlijk als je een ouder hebt die zo onvoorspelbaar reageert en lelijke dingen kan zeggen. Maar nu ben je volwassen en je kunt proberen om het een plaats te geven en het niet meer je eigen gemoedsrust te laten bepalen.
Hoe beter dat jou zelf lukt, des te makkelijker kan je dochter er ook goed mee omgaan.
Mijn ervaring is toch dat je je eigen ouders in de rol van oma en opa niet echt kunt veranderen maar dat hoeft ook niet, kinderen kunnen het verschil wel maken.

Leeftijd.

Toen je schreef dat je moeder en je dochter een goede band hebben en dol op elkaar zijn dacht ik dat het om een wat ouder kind zou gaan. Minstens 10 jaar.
Maar ze is pas 2 jaar en er is meer onrust dan stabiliteit. Ik krijg het gevoel dat je moeder haar kleindochter als machtsmiddel gebruikt?
Vooral het feit dat ze je dochter aanhaalt en even hard weer van zich afstoot zou mij ook zorgen baren. Wat ontzettend moeilijk, het is en blijft toch je moeder, de oma van je kind.

Tot hier en niet verder zeg je. Hoe zou je het zelf vinden als je het contact met je moeder verbreekt? Is er een oppervlakkig contact mogelijk met je moeder, jij en je dochter?

Lastig

Dat heb ik in het verleden al eens geprobeerd en ze is een beetje van je geeft ze een vinger en voor ik het weet zit ik er weer tot m'n schouder in. Bij andere ben ik best assertief en kan ik goed m'n grenzen aangeven en hanteren maar bij m'n moeder niet bepaald. Misschien is dat toch die hoop bij mezelf. Als een ander me zou behandelen zoals m'n moeder soms doet was ie dood en begraven voor me.
Het gekke is dat ik ook hele leuke tijden met haar kan hebben en het dan lijkt alsof we nooit gezeik hebben gehad met elkaar. Maar als ik me dan weer wat vertrouwd voel en niet meer alert, komt er weer zo'n actie.

moeilijk hoor

Ik weet het niet, er zijn wel grenzen natuurlijk.
Als ze die stelselmatig blijft overtreden, zou ik toch wel afstand gaan houden, jammer maar helaas. Dan maar minder contact, en er bovenop zitten. Laat zelf je verwachtingen volkomen los!

Narcisme

Google eens narcisme en waarschijnlijk zal het een feest van herkenning voor je zijn.

En nee, je bent niet verplicht contact met je moeder te hebben. Je eerste plicht is het beschermen van je kinderen en als dit met elkaar botst, dan hebben kinderen Vorrang.

Ik ben in zo'n familie opgegroeid, dit soort gedrag als je beschrijft herken ik dus ook. Ik hou mijn ouders op afstand en hanteer mijn persoonlijke grensen nu zonder slecht geweten.

Einde contact

We hebben het even een paar dagen laten rusten. Zojuist heb ik haar gebeld met de vraag hoe ze er nu over dacht. Het antwoord was dat ze had verwacht dat ik haar nog wel had gebeld om mee carnaval te gaan vieren. En dat ze op Facebook zag dat we met mijn schoonouders waren gegaan en dat dat pijn deed.
Ik heb uitgelegd dat ik geen carnaval ga vieren na zulke kwetsende opmerkingen en na de mededeling dat ze me na carnaval wel zou spreken.
Zoiets hebben we met kerst ook al gehad en toen zijn wij met z'n drieën gebleven. Wij hoeven toch niet met elke aanvaring van haar compleet geïsoleerd te leven. Het was mijn dochters eerste carnaval en dat is plezier hebben en feesten. En ze vond het prachtig.

Ik heb haar gevraagd hoe ze nu de omgang graag zou zien. Hierop kreeg ik als antwoord dat we ons maar moeten richten op mijn schoonouders en vader en dat zij zich richt op haar zoon (mijn broer) en schoondochter (sinds 3 weken). Omdat ik mijn dochter niet haar oma wil onthouden vroeg ik of we dan eens in de paar weken bij haar op visite mochten komen maar dat wil ze niet. Het is alles of niks. Dus voor de 5e keer in amper 2 jaar neemt ze weer afstand.
Ik vind het jammer maar dit geeft ook rust. Het is haar keuze. Ik laat me niet continue domineren en manipuleren.
Mijn dochter heeft recht op een veilige en vertrouwde omgeving en dit draagt daar niet toe bij. Hopelijk krijgt ze het nog niet heel bewust mee...

En idd narcisme klinkt heel herkenbaar. Al verwijt ze mij dat altijd.

Misspoes, dat is projectie

Dat zij je narcisme verwijt is juist het bewijs. Narcisten projecteren graag hun eigen slechte eigenschappen en fouten op anderen. Doen mijn ouders ook hoor. Als ik mijn eigen plan trek inplaats van doen wat hun willen ben ik ook een egoïstisch kreng in hun ogen.

Hechte banden met andere mensen dan hun mag ik van hun ook niet hebben. Dat ging in het verleden zo ver dat ze mensen tegen mij gingen ophitsen.

Hier heb ik echter een stokje voor gestoken door ten eerste mijn ouders maar heel weinig privé informatie te geven en ten tweede open te zijn tegenover vrienden over hoe hun in elkaar zitten.

Dat herken ik ook en ik zou soms zo graag mijn kant van het verhaal willen vertellen maar dan zegt mijn vriend, sta erboven, je weet zelf hoe het zit.
Elke keer als mijn moeder weer afstand neemt, ben ik de rest van de familie van die kant ook kwijt.

Hoe oud was jij toen je tot dit inzicht kwam? Heb je zelf ook kinderen?

Herkennen wat er mis is

Bij mij is het nu zo'n 5,6 jaar geleden dat ik over narcisme hoorde voor het eerst en eindelijk een naam kon geven aan wat er mis is in mijn familie. Want dat er iets was wist ik al als puber, alleen niet dat er ook echt een naam voor was. Ondertussen kreeg ik jaren te horen dat ik slecht was en waardeloos, een mislukking van dochter, zware mishandeling zowel psychisch als ook lichamelijke mishandeling van puberteit tot ik 25 was. Daarna vertrok ik vanuit Duitsland naar Nederland.

Het was een grote opluchting over narcisme te leren voor mij. Enige lastige zaak is nu dat ik narcisten kan ruiken als ik ze tegen kom. Er is iets in hun energie of uitstraling of hoe je het maar wil noemen wat anders is. Aan de andere kant is het ook bescherming nu deze antenna te hebben, voor mezelf en gelukkig ook voor anderen.

Hier is trouwens op het moment nog een draadje over narcisme gaande. De "bom gebarsten met moeder" draad.

Ik heb trouwens een dochter van 15...

Dank je

Heeft je dochter contact met je ouders? En jijzelf nog of zeer beperkt zoals je eerder al zei?
Sorry als ik het niet goed lees of begrijp, ben een beetje van de kook momenteel...

Ik ga eens kijken in dat andere topic. Dank je!

Mijn dochter heeft nog losjes contact met mijn ouders. Zij is echter op de hoogte van narcisme en prikkt direkt door manipulatie pogingen heen.

Ik heb eigenlijk geen direkte contact meer met hun. Teveel stress en de energie die deze contact van mij zal vergen kan ik beter anders gebruiken.

Tegenwoordig zitten ze te proberen dochter zo ver te krijgen dat ze hun gaat uitnodigen om hier te komen. Dochter weert dit echter af, en is hierbij meer nonchalant dan ik zou kunnen zijn... Ik hoop dat het haar lukt om een visite van hun tegen te houden want op het moment zijn teveel andere dingen gaande, kan dit soort drama op het moment er niet meer bij hebben. Weet ook even niet waar mijn hoofd staat dus ik snap je helemaal!

herkenning

Ik herken je gevoel misspoes. Mijn moeder kan ook alleen maar alles of niets.
Ze heeft daardoor haar kleinkind al zo'n 7 jaar niet meer gezien. Dochter is nu 9. Ik heb altijd aangegeven dat ze altijd welkom is, maar daar doet ze niets mee. Ondertussen vertelt ze de hele wereld dat ze van mij haar kleindochter niet mag zien. Hierdoor heeft mijn hele familie het contact met mij verbroken.
Eigenlijk is dit een hele grote opluchting! Van al dat gezeur en die negativiteit heb ik geen last meer! Soms vraag ik me wel eens af of ik het anders had moeten doen, maar ik ben een veel leukere moeder zonder al die ellende. Ik heb niet het gevoel dat mijn dochter een oma echt mist, maar ik vind het wel eens jammer voor haar.

Exact

Das ook precies wat er hier gebeurd. Niet alleen familie verbreekt het contact doordat ze de situatie uitlegd in haar voordeel. Ook bekende spreken mij er ook aan of ik wel besef wat ik haar aandoe.
Ik reageer er maar gewoon niet meer op of zeg alleen dat als ze oprecht willen oordelen een verhaal 2 kanten heeft en ik ze dat best wil uitleggen.

Ik ben vanmiddag maar naar de huisarts gegaan om wat ondersteuning te vragen bij een psycholoog. En heel veel praten met mijn vriend. We kunnen haar niet veranderen of inzicht geven maar zijn allebei wel klaar met alle toestanden elke keer.

Raar toch dat moeders zo kunnen zijn?

Heel raar inderdaad

Heel raar inderdaad. Ik ben opgehouden met het proberen te begrijpen. Blijkbaar kan ze niet anders en is dit haar idee van de werkelijkheid. Sterkte!

Dank je

Dat is ook waarschijnlijk het beste. Dank je! Jij ook

Hou de deur wel open

Ik heb al geen direct contact meer met mijn ouders vanaf dat mijn dochters 4 en 6 waren. Dat is nu 19 jaar geleden. En het wringt. Mijn dochters zitten er mee dat ze opa en oma waarschijnlijk nooit meer zullen zien. Ze weten hoe het zit. Ze weten dat ze een zéér aparte opa hebben, maar het blijven wel hun opa en oma. Wat bij ons zeker van invloed is geweest is dat mijn ouders 19 jaar geleden zijn geëmigreerd. Waren ze in Nederland gebleven, dan had het contact kunnen blijven zoals het was. Korte nietszeggende bezoekjes aan mijn ouders, waarin niets uitgesproken werd. Dan hadden we nooit gehoord dat die bezoekjes een kwelling voor mijn ouders betekenden en had ik ook mijn beste kant laten zien. Maar dan hadden mijn dochters nog een opa en oma gehad.

Als mijn dochters aangaven weer contact met opa en oma te willen hebben, heb ik ze daar vrij in gelaten, maar wel met de waarschuwing dat de kans op een teleurstelling heel groot is. Mijn vader heeft zo zijn eigen maatstaven van hoe men moet denken en doen en als je daar niet in mee gaat ligt het nooit aan hem als er ruzie van komt. Natuurlijk bedacht ik mij af en toe dat het ook aan óns zou kunnen liggen. Waar twee kijven hebben twee schuld, kun je stellen. Ik had kunnen vertellen dat hen niets maar dan ook niets te verwijten viel. Maar dat had wel betekend dat er ook nooit iets zou zijn veranderd. Dan zouden mijn ouders, met mijn vader als sturende kracht, het gevoel gehad dat ze in dezelfde lijn door hadden kunnen gaan. Ik heb wel aangeboden om een streep te trekken onder het verleden en van daaruit verder te gaan, maar dat wilde mijn vader niet. Eerst moest alles wat ik gezegd had weer teruggenomen worden. Nou ja, dat is dus zo'n 15 jaar geleden denk ik. Mijn dochters hebben vorig jaar een brief geschreven. Daar is nooit antwoord op gekomen. Waarom niet, weten we niet. Leven ze nog? Snappen ze zo'n brief nog? (ze waren toen 85) Zijn ze verhuisd? Weigeren ze die toenadering? Geen idee. En dat is rot. Het blijven mijn ouders.

Samenvattend voor jou: probeer de deur open te houden. Zet je verstand op nul, je gespreksonderwerpen op standje koetjes en kalfjes en verwacht niets van je moeder, behalve dat ze respecteert dat ze zich niet negatief moet uitlaten over jou en je vriend tegenover je dochter. Als je dochter zelf weloverwogen keuzes kan maken, is het aan haar wat ze met oma wil. Dan heeft ze jou niet meer nodig om oma op te zoeken óf juist niet.

Grenzen bewaken

Met narcistische ouders is dit echt het belangrijkste. Een voorbeeld: ik heb al herhaaldelijk tegen mijn ouders gezegd dat ik onder werktijd niet skype. Ik werk 7 jaar bij hetzelfde bedrijf nu en dan kan je ervan uitgaan dat familie je werktijden enigszins kent.

En vandaag was het dus weer raak. Mij aan het aan skypen terwijl ik aan het werk was. 9 keer... En dan is het dus hard blijven en dat soort gedrag niet belonen door het gesprek aan te nemen. Ik zet dan onder het werk mijn telefoon ook op stil.

Verder mogen hun niet in mijn huis zijn als ik er niet ben (dus geen extra sleutel, vinden ze maar niks, want in hun ogen hebben ze een recht op een sleutel van mijn huis). Deze regels zijn helaas nodig want anders gaan ze neuzen. Of mijn post lezen. Vinden ze ook heel normaal want "wir sind doch Familie". Nu, ik vind het dus niet normaal de post van je dochter van bijna 40 te willen lezen.

Ik hou mijn hart vast voor de toekomst. In Duitsland is zorg inkopen vrij duur en eigenlijk moet de familie het doen daar. De druk om terug te komen na Duitsland wordt nu heel erg opgevoerd. Het zal alleen maar meer worden namate hun meer zorg nodig hebben. Op het moment ontwijk ik het onderwerp nog beetje, maar hoe lang dat nog werkt?

Ze hebben verder met niemand uit de familie meer contact terwijl ze allebei brusjes hebben. En verwachten dus eigenlijk dat dochter en ik terug gaan om voor hun te zorgen. En dat zie ik dus nog niet gebeuren.