Ochtendhumeur bepaalt
Sinds mijn vrouw werkeloos is, is het thuis niet meer te houden. Zelf ben ik gepensioneerd en geniet ervan niet meer te hoeven stressen. Maar wat blijkt er is nu veel en veel meer stress dan ik ooit heb gehad! Van vrouw moet ik op tijdaanduiding bed, want ze moet lezen en blowen op haar 56e jaar tot 02.00 uur.
Dan de volgende dag uitslapen en tot twaalf uur met de krant de keuken terroriseren. Zodra ik in de buurt kom begin ze ruzie te maken. Hoe laat of wanneer ik ook uit bed kom.
Hoe moet ik met deze situatie omgaan?
Scheiden
Scheiden lijkt me een goede oplossing.
gaan latten
Jullie kunnen blijkbaar niet hele dagen op elkaars lip zitten
Heeft ze hulp nodig?
Ik denk dat je vrouw momenteel niet goed in haar vel zit en wel wat hulp kan gebruiken. Bespreek het eens met haar en misschien ook met de huisarts.
Wa betreft het slapen: Je bent een volwassen man, je bepaalt zelf hoe laat je naar bed gaat en opstaat. Voor de gezelligheid kunnen jullie elkaars bedtijden op elkaar afstemmen. Maar dat de een de ander naar bed stuurt, dat kan echt niet. Ze kan netjes vragen of ze een bepaalde gemeenschappelijke kamer een tijdje voor zichzelf mag gebruiken, maar eisen schiet natuurlijk niet op.
Als dit soort dingen niet bespreekbaar zijn, bespreek het dan eens met een deskundige erbij (huisarts, therapeut). En ja, als er echt geen verbetering komt, dan kun je altijd nog apart gaan wonen. Maar nu zou ik eerst eens kijken of de situatie weer leefbaar kan worden.
rona
Ik kan me voorstellen dat het een lastige situatie is, ook een situatie waar jullie allebei aan moeten wennen. Het valt inderdaad niet mee om op de leeftijd van je vrouw ineens werkeloos te raken. Je hebt dan tijd nodig om dat te verwerken, maar ook om je leven opnieuw in te delen. De keus wordt of je in gaat zetten op een nieuwe baan of dat je je levensgeluk op een andere manier gaat invullen. Vaak zitten er ook financiele consequenties aan het geheel.
Nu was het zo dat jij al met pensioen was. Jij was al gewend aan je leven zonder werk en met minder verplichtingen. Was dat van dag 1 af voor jou helemaal geweldig of heb je ook moeten wennen aan die situatie? Kijk, het komt natuurlijk voor dat iemand daar van het begin af aan alleen maar van geniet, maar je moet ook begrijpen dat dat voor jouw partner anders kan zijn. En het is heel normaal dat je daar dan ook een beetje begrip voor opbrengt. Nu klink je een beetje als iemand die verongelijkt is, omdat er nu iets in huis verandert, wat niet bevalt.
In jouw post lees ik overigens ook een impliciet verwijt met 'zij moet lezen en blowen tot 2 uur in de nacht'. Terwijl jij haar ook verwijt dat ze je tijdsaanduiding geeft over bedtijden. Maar ik lees bij jou dat je blijkbaar een oordeel hebt over het feit dat zij om 2 uur naar bed gaat, dat ze leest (wat is er mis met lezen) en dat ze blowt. (daar kan ik me voorstellen dat je er iets tegen hebt, maar kom op het is een volwassen vrouw neem ik aan). Dus kom op, als jij niet naar bed gestuurd, of eruit gebonjourd wil worden, gun haar dan haar eigen bedtijd en dagindeling en laat elkaar in je waarde.
Blijkbaar was jij ook gewend dat je de hele keukentafel tot je beschikking had, want ik begrijp dat ze de krant lekker uitspreid en zit te lezen als jij naar beneden komt en jij zodoende geen ruimte hebt? Ze zit jou in de weg? Kom op daar kun je toch wel een modus voor vinden met zijn tweetjes?
Houden jullie nog van elkaar? Zo ja, praat dan eens op een rustig moment met elkaar over dat het heel normaal is dat jullie met zijn 2 een nieuwe modus moeten vinden. En probeer zonder verwijten praktische oplossingen te vinden voor de dingetjes die jullie tegen komen.
Houden jullie niet van elkaar lees dan de post van Renee nog eens goed door. Echt, ingewikkeld is het niet. 
zeg gewoon
'klote hè, zoals het nu gaat, zullen we erover praten?'
eigen kamer
Kun je niet ieder een eigen slaapkamer nemen?
Het lijkt mij ook een beetje vreemd om op een vast tijdstip naar bed te worden gestuurd door mijn partner. Als iemand nachtdiensten draait kan ik me er nog wel iets bij voorstellen (en dan is vriendelijk vragen ook nog een optie).
Wel heel vervelend, hoor. Dus praten lijkt me de eerste stap.
