Nog steeds zorgen om mijn ouders :( Wie heeft er tips?

Het klinkt vooral dat jij er afleiding van nodig hebt. Tuurlijk wil je de oude situatie terug maar de vraag is of dat ook werkelijk lukt en mogelijk is. 
Laar vooral jezelf weer op als je er naartoe gaat ipv de vraag wat tref ik nu weer aan. Je weet dat er nu wat te verwerken valt en je moet loslaten wat er allemaal aan de hand is. Je kunt niet meer dan je best doen een steuntje in de rug te zijn maar jezelf verantwoordelijk stellen is inderdaad van de zotte. 
Heeft je vader ook iets om naar uit te kijken? Als dit eerder niet zo was met die woede kijk dan waar hij eerder wel van goed kon ontspannen. Want niks meer doen of voornemen maakt het ook iets dat je moet uitzitten en daar wordt je niet vrolijk van. En is het echt woede of zit er dus verdriet onder? Bovendien heeft je moeder nu verdriet en hoe kosten ze dat eerder samen op? Of was er dan een goede vriend of kennis die er voor ze kon zijn. Je bent nu een mantelzorger aan het worden en dat doe je als kind maar het is juist goed om ook eens te kijken of er een organisatie is die ze wat kan afleiden met een dagje uit of gewone dagelijkse zaken te checken. Een praatje maken of iets ondernemen. Een wijkteam oid in hun buurt raadplegen of kijken wat er georganiseerd wordt wat ze wellicht best leuk lijkt.
En laat jij het ondertussen dan even wat meer gaan!

Moeilijk. Zeker als je enig kind bent. Heb je een partner of goede vrienden met wie je kunt sparren? Als je er alleen mee blijft zitten dan kun je je zelf er helemaal in vastdraaien. 
Weet ik uit ervaring... 
Woon je in dezelfde plaats als je ouders? In de plaats.waar ik werk is er een sociaal wijkteam waar een mantelzorgondersteuner aan verbonden is. Ook als je als kind in een andere stad woont mag je bellen en kun je geholpen worden. Zo iemand helpt jou om dingen op een rijtje te krijgen en kan je helpen om oplossingen te vinden voor problemen waar jij of je ouders mee tobben. Ik kan dat echt aanraden.

Is je vader overspannen van de zorgen om.zijn vrouw? Was je moeder altijd de sterkere in de relatie? Heeft hij bezigheid, durft hij haar niet alleen te laten of wil je moeder niet alleen gelaten worden? Ik begrijp dat ze 70 zijn. Dat is niet héel oud. Als je vader geen gezondheidsklachten heeft kan hij best nog het een en ander oppakken. Zal hem dat lukken wat heeft hij daar voor nodig?
Nu lijkt het of ze elkaar naar beneden halen.
Verder vraag ik me af hoe realistisch het is om te verwachten dat je moeder nog naar een sportschool gaat, ze heeft evenwichtsstoornissen en tinnitus. Waarom wil je dat ze.dan naar de sportschool gaat?? Een wandeling is dan beter. Om een zijstraat te noemen: Ik ken iemand die de hond van een buurtgenoot twee dagen per.week heeft. Dat heeft haar geholpen weer uit huis te gaan. 

Spreek je je ouders wel eens apart? Zijn er vrienden. Andere familie met wie je kunt sparren?
Wees ook realistisch. Het kan heel goed zijn dat je ouders toch meer achteruit gaan en dat is.heel verdrietig.  Het is wel heel verschillend hoe mensen op ouderdom reageren. De een is blijmoediger dan de ander..
Mijn moeder heeft ook veel moeite met de beperkingen en achteruitgang. Mijn vader is wat accepterender. Ik vind het ook lastig soms hoe.mijn moeder nu is. Maar ik snap het ook wel.weer.  gelukkig is zij nog wel heel pienter en kan ze zelf nog veel.regelen. Maar zomaar weg lukt echt niet meer en ook mijn ouders zitten veel op elkaars lip. En zij worden echt niet meer beter maar zijn ook wel 7 tot 13 jaar ouder dan jouw ouders.

Nou ja veel vragen.... sterkte en zoek hulp van een mantelzorgondersteuner

Ik vind klachten als tinnitus, evenwicht en slechter horen zodanig bepalend voor de kwaliteit van leven, dat ik echt een second opinion aan zou vragen over wel of niet behandelen. Een mens zou van minder depressief worden zeg. En helemaal als je denkt net weer uit het gat dat Corona heet te krabbelen...

Ik zou ook eens kijken of er via de huisarts mentale ondersteuning voor je ouders te vinden is. De POH bijvoorbeeld. Zeker als er aan de fysieke klachten van je moeder niets gedaan kan worden zal ze moeten accepteren dat het is zoals het is. Daar kan een mens best wat hulp bij gebruiken. Misschien maatschappelijk werk van het ziekenhuis waar de diagnose is gesteld? En ik zou een coach of psycholoog ook niet gek vinden om je ouders te ondersteunen. Misschien is voor je ouders een vorm van dagbesteding mogelijk? Jij krijgt ze duidelijk niet in beweging, maar vreemde ogen dwingen wellicht? Ik zou daarbij de hulp van hun huisarts proberen te krijgen.

Maar, je kunt een ander niet dwingen om dingen te doen/ondernemen, ook al weet jij en weten zij dat het beter voor ze is. Zoals bewegen, de deur uit komen, onder de mensen komen. Dus laat los dat jij dat voor elkaar zou moeten krijgen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ze zijn volwassen, gezond van geest en dus zelf verantwoordelijk voor hun eigen geluk. Jij kunt ze advies geven, aanhoren als ze klagen (maar tot op zekere hoogte, want als ze blijven hangen in 'wil ik niet, kan ik niet' dan hoeven ze ook niet tegen jou aan te zeuren over hoe saai het leven is) en er voor ze zijn. Maar meer niet.

Ze moeten, jullie moeten, zoals Ginny schrijft, een nieuw evenwicht zoeken. En dat kan best lang duren.