Nog een keer: bezoek familie corona

Hun keuze

Ik neem aan dat ze volwassen zijn en goed van verstand, dus dan lijkt me het hun keuze om te bepalen hoeveel risico ze lopen. Willen ze hun laatste jaren in eenzaamheid slijten of willen ze hun leven misschien verkorten door zich bloot te stellen aan een virus waaraan ze zouden kunnen overlijden, maar wel met veel contacten.

Lijkt me dat ze dat zelf kunnen bepalen.

Mijn moeder van 85 is ook voorzichtig, maar gaat inmiddels wel zelf boodschappen doen. Waar ze dus risico loopt, maar ze werd gek van de eenzaamheid en saaie dagen. Geen museum, geen film, ze heeft al sinds maart niet meer in tram of trein gezeten. Geen werk, dus al haar dagen zijn hetzelfde. En dat is ze zat, dus ze ziet een klein groepje mensen. Haar kinderen en kleinkinderen en een paar vrienden uit haar flat met wie ze dan op het balkon koffie drinkt. Ik geef haar groot gelijk. Beter sterven aan corona, dan je laatste jaar in eenzaamheid doorbrengen.

Eens met Isella

'Ben als de dood om ze te besmetten, ze lopen nogal risico. (Zijn hartpatiënt en ons gezin heeft noodgedwongen veel contacten)'

Wie ben jij om over hun leven te beslissen? Als ze zelf graag willen dat jullie op bezoek komen, zou ik gewoon gaan.

Met voorwaarden

Er komen bij mij als zeer kwetsbare wel (beperkt) mensen langs. Maar dan gaan de ramen open en we houden afstand. Als ik naar mijn vader van 83 ga snapt ie er ook niks van, vindt dat ie zelf de regels in zijn huis bepaalt. Ik zet dan zelf mijn mondkapje maar op. En stiekem een raam open.

Ik zou dus randvoorwaarden maken voor een bezoek: 1 a 2 ramen open, afstand houden, beperkte tijd en niet van dezelfde schaal eten. Desnoods doe jij een mondkapje op.

Hoe oud

Het maakt nogal wat uit of ze 70 of 90 zijn. Iemand van 70 heeft nog heel wat jaren als opa of oma te verliezen.

We hebben geleerd dat 'goed bij hun verstand' betrekkelijk is in Coronatijd. Mensen die het allemaal niet zo snappen vallen snel in onlogische redeneringen.

Maatregelen zijn tegenstrijdig en soms onzin? Zeker waar, maar dat wil nog niet zeggen dat een Coronabesmetting onzin is. Onze ouders zijn allemaal al dood dus dat probleem blijft me bespaard, maar ik denk dat ik veilig afstand had gehouden als ik er wel mee te maken had gehad.

Want, inderdaad. Er is een reele kans dat jullie ze besmetten en een even reele kans dat ze er ernstig ziek van worden of dood aan gaan. Daar moet je dan met z'n allen mee leren leven.

Er zijn natuurlijk alternatieven. Een lekkere wandeling in de buitenlucht is vrij risicoloos, leuk en gezond.

Binnen de regels gewoon gaan.

Wij kunnen niet met het hele gezin bij ouders/schoonouders op bezoek Dan ontvangen zij teveel gasten in een keer. Dus man bezoekt zijn ouders alleen (eert komt daar ook 2x per dag wijkzorg over de vloer en 1x per week huishoudelijke hulp) Schoonzus komt en aantal keer per week voor mantelzorg en wat zij niet kan doet mijn man. De kinderen en ik hoeven dan niet mee om het aantal contacten klein te houden en daar zijn we in stilte wel blij mee.
Ik bezoek mijn ouders ook alleen, soms met een van de pubers als die toevallig vrij zijn. Tot oktober zaten we dan op de veranda voor de koffie, nu is dat te koud.
Mijn ouders komen wel hier, schoonouders niet maar dat was voor corona ook al het geval.
Schoonouders zitten al ruim 3 jaar in een soort "zelfgekozen" permanente quarantaine.

Hangkous

"Binnen de regels gewoon gaan."

Ja, de regels...

"Tot oktober zaten we dan op de veranda voor de koffie, nu is dat te koud."

Vorig weekend nog bij mijn broer, was prima te doen!

"Mijn ouders komen wel hier, schoonouders niet maar dat was voor corona ook al het geval."

Het is toch fijn dat je - mochten ze onverhoopt het hoekje om gaan - nog de regels hebt om de schuld te geven.

Kansen

Het hangt er ook vanaf hoe groot jij de kans acht dat jij zelf besmet kun worden. Heb je veel nabij contact met je kind(eren) en gaan die dagelijks naar school? Werk je zelf thuis, of in een winkel of in de zorg? Doe je dagelijks boodschappen, of laat je het thuisbezorgen? Was je handen veel?
Mijn kansen zijn behoorlijk klein, maar zeker geen nul. Ik zie mijn vader hooguit eens per maand, omdat hij ver weg woont (ik ben ongeveer twee uur onderweg). Nu let ik extra goed op in de week voor ik naar hem toe ga, maar als mijn zoon Corona meeneemt van school, kan ik het meenemen naar hem en als ik het oppik in die ene keer dat ik naar de. Ja, dat is toch een risico.
Als ik ga, blijf ik eten. Anderhalve meter afstand houden lukt dan niet de hele tijd, maar we geven elkaar geen knuffel.

Het blijft lastig, of je nu eigenlijk wel wilt gaan of eigenlijk niet, speelt vast een rol bij je uiteindelijke besluit. Mensen zijn van nature niet zo goed in kansberekening en risico's inschatten. Dat heeft eigenlijk niet eens zoveel met gezond verstand te maken.

binnen de regels

Ik vind op zich dat er best nog wel wat te doen is binnen de regels. Ik ga naar mijn moeder en dan zitten we zo'n 2 meter van elkaar af. Ik doe de koffie en de thee, handen vooraf wassen. Als je geen klachten hebt en niet de hele tijd aan je gezicht zit en hoest in je elleboog dan lijkt het me stug dat je corona krijgt omdat ik het schoteltje waar je kopje koffie op staat heb vastgehouden.
Wandelen kan ook (als iemand nog mobiel is) en desnoods de bezoekjes kort houden en goed ventileren.

Kiezen

Mijn ouders leven niet meer, maar ik vind het al erg genoeg dat ik mijn overige familie ook niet zie. Die wonen te ver weg voor een kort, veilig, bezoekje en zijn soms zelf ook kwetsbaar.

Ik heb een aantal, ook oudere/tachtigers, vriendinnen. Daar maak ik wel verschil. Met degene met wie ik goed kan overleggen over luchten of niets aanraken ga ik regelmatig mee om. Degene die zuchtend reageert als ik het onderwerp opwerp en het onzin vind laat ik toch wat links liggen.

En ik telefoneer wat meer en regelmatiger. Ik ben helaas niet zo handig met prive beeldbellen. Maar goed, de rest is dat blijkbaar ook niet.

Ondanks dat mijn familie veel in de IT zit/zat doen we dat toch niet.

Ik moet dat toch maar eens uitvinden voor de feestdagen.

Maar ik vind het zelf onzin dat een oudere niet hoeft op te letten want zijn/haar leven is toch al zo goed als over. Je gunt echt niemand zo'n ziekte ook niet op het laatst.

Gelukkig zijn de meeste ouderen die ik ken juist wel verstandig.

binnen de regels

Is best nog wel wat mogelijk inderdaad. Het is dan wel fijn dat je met (in dit geval) de ouders op een lijn zit voor wat betreft welke regels wel en welke regels niet strict gehanteerd gaan worden.
Met mijn ouders (eind 70) heb ik sinds maart geen knuffel meer gedeeld; we houden ons aan de social distancing. We hebben wel bij elkaar koffie gedronken en buiten gegeten.
Met mijn schoonouders (begin 80) heb ik alleen nog telefonisch contact en mijn man gaat daar af en toe heen en probeert op afstand te blijven maar als hij dat niet 60 keer per uur actief benoemd heeft hij zo een omhelzing van zijn moeder te pakken. Een moeder die actief benoemd dat het allemaal maar eng is en dat ze bang is besmet te raken met corona maar toch wel staat op een (in haar ogen de enige correcte) begroeting met fysiek contact.

Schipperen

Wij schipperen maar wat met mijn moeder (84 jaar). Ze wil best afstand houden maar doet het eigenlijk niet. Ze heeft ook veel contact met andere mensen, van haar leeftijd ongeveer, van wie ik vermoed dat ze ook moeite hebben met afstand inschatten en eraan denken. Hier is het dus geen onwil maar ik weet wel dat ze extra risico loopt, en dus niet alleen vanwege haar leeftijd maar ook vanwege haar gedrag.

Uiteraard mag iedereen zelf weten wat hij doet, maar ik zie daar toch ook wel gradaties in. Besmettingsrisico's beperken doe je namelijk niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. Zo ken ik iemand die zelf zegt dat ze het prima zou vinden om corona te krijgen (daarmee bedoelt ze trouwens niet letterlijk corona maar meer dat ze met haar 91 jaar wel klaar is met leven) maar die toch haar best doet om afstand te houden omdat ze geen anderen wil besmetten.

Maar goed, wij schipperen dus maar wat. We gaan wel, maar kort, en met een wandeling erbij, en we houden afstand zo goed als het gaat.

Wat mijn ouders zelf doen

met andere mensen moeten ze zelf weten, dat is niet aan mij. Maar nu gaat het ook over mijn grenzen (en die van mijn gezin) en ik kom er niet uit dus. Ik voel me een zeur omdat ik ze liever niet ontvang. (voor hun veiligheid uiteraard, niet de onze) En ben bang dat ik vanuit dat gevoel dingen doe of ga doen die ik niet wil, ik voel me nl wel vaker een zeur bij mijn ouders en voor de lieve vrede...

Maar hier dus veel contacten, op mijn werk, werk partner, contacten zijn ook niet allemaal netjes op afstand. (ik werk in zorg) Daarbij gaan kinderen naar middelbare school.

Punt is dat we dus zeker niet op 1 lijn zitten en er ook geen gesprek te voeren valt. Dat lukte nooit met mijn ouders dus ligt niet aan leeftijd. Ze zijn prima zelfredzaam maar zijn dus wel erg kwetsbaar door hartproblemen, overgewicht etc.

Mijn pubers zijn ook bang hen te besmetten. Maar mijn ouders komen bij de pubers steeds dichtbij, dat soort dingen. Bij mij komen ze ook dichtbij maar ik neem dan steeds afstand. Dat is voor de pubers echt veel te veel gevraagd emotioneel, mijn ouders zijn er ook vrij dwingend in. In die situaties wil ik er ook weer niet als een havik opspringen etc, de spanning is door dit soort dingen altijd al groot.
Bezoekjes zijn op die manier vervelend en zelfs een wandeling buiten is wat gespannen (omdat ze dan bijv toch steeds dicht bij mijn pubers gaan lopen)

Op mijn werk heb ik dit 'probleem' steeds en schipper ik heel wat af, realiseer me nu dat ik dat totaal niet erg vind. Met mijn ouders kost het me bakken met energie, natuurlijk ook omdat de relatie al gecompliceerd was. En ik moet er echt niet aan denken mijn ouders te besmetten en mijn kinderen zouden erg getraumatiseerd zijn als zij hen zouden besmetten, de kans dat mijn ouders dan overlijden is heel reëel.

Jasmijn

Het gaat niet alleen om afstand, toch? Te lang samen in dezelfde ruimte zitten geeft ook risico.
Het liefst zou ik een raam open zetten maar op bepaalde dagen is dat echt koud voor oude mensen die stil zitten. Van mij zouden ze dan een deken krijgen maar dit soort dingen valllen dus echt niet goed bij mijn ouders.

Daan

'Maar nu gaat het ook over mijn grenzen (en die van mijn gezin) en ik kom er niet uit dus. Ik voel me een zeur omdat ik ze liever niet ontvang. (voor hun veiligheid uiteraard, niet de onze) '

Ik snap het niet. Je hebt het over jouw grenzen en over hun veiligheid. Dat is niet hetzelfde. Je ouders gaan over hun eigen veiligheid, wat heeft dat met jouw grenzen te maken?

Mmhhh

Due snap ik echt niet Menorquina. Bij deze pandemie lopen grenzen toch volkomen door elkaar? Alles is door elkaar gehusseld, persoonlijke vrijheid heeft een totaal andere betekenis gekregen.

Ieder contact tussen een ander en mij raakt net zo goed mijn grenzen. Mijn ouders zijn verantwoordelijk voor hun veiligheid maar ik wil hen niet besmetten, dat zijn mijn grenzen.

Daan

Inderdaad niet te lang in dezelfde ruimte, maar de ruimte waarin we zitten is redelijk groot. En mijn moeder houdt netjes afstand, is geen knuffelaar, dus dat scheelt ook. Ik hoef haar niet de hele tijd op afstand te houden, dat doet ze redelijk uit zichzelf. Ze is 82, maar geen overgewicht of onderliggende ziekte, maar goed, we zijn wel zuinig op haar natuurlijk.
Het is een beetje wikken en wegen, maar m'n moeder moederziel alleen te laten zitten, zodat ze geen corona krijgt, is ook geen optie, dan verpietert ze van eenzaamheid.

Jasmijn

Als mijn ouders alleen oud waren zou ik het geen probleem vinden. Dan ook liefst met aanpassingen, maar nu voelt het echt gevaarlijk.
En als ik nog maar 1 ouder had, zou ik ook weer meer noodzaak tot bezoek voelen.

Zucht ik ga er nog maar eens over nadenken.

Fout vertrekpunt

Wat je in #14 vertelt komt wel bekend voor. Dat weet nooit een normaal gesprek gevoerd kon worden dat herken ik heel erg.
Met mijn ouders kunnen mijn man en ik praten als 4 volwassenen onder elkaar. Zij zien ons als gelijkwaardig met recht op een eigen mening en de mogelijkheid om dingen te doen op onze manier.
Schoonouders daarentegen zien mijn man en mij nog steeds als kinderen die ze moeten opvoeden, goede raad moeten geven en dat ze het recht hebben onze "fouten" te corrigeren. Tegenspreken is nooit mogelijk; zij zijn ouder (in leeftijd) en dus wijzer.
Nu ze de materie niet meer zo goed snappen vreten de contacten energie vooral van mijn man van mij flink minder. Aan de ene kant zijn ze angstig maar aan de andere kant ook een soort roekeloos en een gesprek daarover is niet
goed mogelijk. Thuis bespreken man en ik dan wel hoe hij dingen zou kunnen aanpakken.

mijn opa en oma

Mijn opa en oma zijn 87 en 89 en ik heb nog een opa van 92, vanaf het begin van de corona ben ik er niet meer geweest om ze te beschermen en ik mis ze heel erg.

Nu zijn mijn opa en oma 3 weken terug op bezoek geweest bij hun broer/zwager, die moest hoesten en bleek later corona te hebben, met het gevolg dat mijn opa en oma nu 2 weken in het ziekenhuis liggen. Ik snap het soms niet, wij blijven weg, maar ze zoeken elkaar dan zelf op.

Van de week mocht ik bepakt in speciale kleren en mondkapje 2 uur op bezoek bij mijn opa en oma..

Dubbel lastig

Het is voor jou inderdaad dubbel lastig Daan. Niet alleen zijn je ouders extra kwetsbaar, je bent het ook nog eens niet met hun eens. Ik snap dat hun vrijheid jouw grenzen raakt. Dat denk ik ook telkens als mijn moeder weer te dichtbij komt: prima mama dat jij zelf wilt bepalen hoe je je gedraagt, maar ik wil een ziekte van mijn moeder toch niet op m'n geweten hebben. Bovendien wil ik het andersom ook niet: dat ik corona doorgeef aan iemand anders omdat mijn moeder geen afstand kan houden.

Misschien dan toch maar zo veel mogelijk het onderwerp vermijden, zodat er in elk geval geen ruzie van komt? En ondertussen uiteraard zelf afstand proberen te houden.

Bregje

Vreselijk he? Kost ook nog eens zomaar twee extra ziekenhuisbedden.

Sterkte met je grootouders.

ze zoeken elkaar op

ze zijn van dezelfde generatie, ze kennen elkaar al heel lang, hebben veel samen beleefd. Ze beseffen dat de tijd waarin ze elkaar kunnen ontmoeten eindig is, en ze namen met risico.

Het is verdrietig, en ook een beetje begrijpelijk vanuit hun gezichtspunt. Het zwaarste van (hoog) bejaard worden vinden velen dat steeds meer mensen van vroeger er niet meer zijn. Ze missen hen enorm. Niet meer samen herinneringen kunnen delen. Dus nu ze er nog zijn, willen ze elkaar ontmoeten. Ziek worden is het risico dat ze voor lief nemen, kennelijk.

Sterkte. Het is allemaal ingewikkeld. Op mijn werk staan nu heel wat kamers leeg, veel hoogbejaarden beleefden hun laatste fase tussen 'maanmannetjes/vrouwtjes' op de quarantaineafdeling. In het voorjaar toen we dicht waren, is niemand besmet geraakt. Nu wel. Velen. Gelukkig ook veel bewoners/medewerkers weer hersteld of niet zo ziek. Maar het hakt er enorm in als zo kort na elkaar zoveel mensen afscheid nemen.

Daan

'Mijn ouders zijn verantwoordelijk voor hun veiligheid maar ik wil hen niet besmetten, dat zijn mijn grenzen.'

Maar je ontmoet ze toch alleen als je geen klachten hebt? En op 1,5 meter afstand. Bovendien is bezoek gewoon toegestaan, ook binnen de huidige lockdown.

Het klinkt toch een beetje alsof je een excuus zoekt.

Het nare met corona is

Dat je al besmettelijk bent vóór je zelf klachten krijgt of zelfs nooit klachten krijgt. Natuurlijk blijf je thuis met klachten maar je weet nooit 100% zeker dat je morgen nog klachten vrij bent.
Dat risico moet je willen nemen of niet.
De ouders van Daan willen dat risico nemen Daan niet en dat schuurt. Zeker als er niet open over gepraat kan worden.
Als je daarbij dan ook nog eens beseft dat je ouders het niet meer (helemaal) begrijpen wordt het nog lastiger.

Denken in oplossingen

'Met mijn ouders kost het me bakken met energie, natuurlijk ook omdat de relatie al gecompliceerd was.'

Ik vraag me af of de coronacrisis een geschikt moment is om ineens de relatie opnieuw tegen het licht te houden. Je ouders zijn oud, de communicatie is al jaren slecht, en uitgerekend nu wil je op je strepen staan.

'En ik moet er echt niet aan denken mijn ouders te besmetten en mijn kinderen zouden erg getraumatiseerd zijn als zij hen zouden besmetten, de kans dat mijn ouders dan overlijden is heel reëel.'

En hoe voel je je als ze overlijden en jij bent al een jaar niet bij ze geweest?

'Mijn pubers zijn ook bang hen te besmetten. Maar mijn ouders komen bij de pubers steeds dichtbij, dat soort dingen. Bij mij komen ze ook dichtbij maar ik neem dan steeds afstand. Dat is voor de pubers echt veel te veel gevraagd emotioneel, mijn ouders zijn er ook vrij dwingend in. In die situaties wil ik er ook weer niet als een havik opspringen etc, de spanning is door dit soort dingen altijd al groot.
Bezoekjes zijn op die manier vervelend en zelfs een wandeling buiten is wat gespannen (omdat ze dan bijv toch steeds dicht bij mijn pubers gaan lopen)'

Voor al die dingen zijn best oplossingen te vinden, als je maar wil. De pubers kunnen een mondkapje op als ze opa en oma begroeten, en gaan dan lekker naar hun kamer. Ze hoeven helemaal niet mee als jullie gaan wandelen. En zo zijn er vast nog wel meer dingen te bedenken. Maar dat moet je dan wel willen.

Menorquina

Wat een rare aanvallende toon ineens. Alsof Daan een excuus zoekt? Huh? Ik lees juist dat Daan heel graag wil, maar het lastig vindt dat zijn ouders er andere opvattingen dan hij op nahouden over corona. En dat ís ook lastig, kan ik bevestigen. Je wilt je ouders niet besmetten maar je wilt ze ook niet alleen laten. Je wilt bovendien niet keer op keer het gesprek over dit onderwerp aangaan, omdat je kennelijk maar niet op één lijn kan komen. "Denken in oplossingen" klinkt dan een beetje simpel. Sommige dingen zijn nu eenmaal niet zo makkelijk.

Lou

Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je je ouders verbiedt om langs te komen als zij zelf graag op bezoek willen komen. Ook omdat Daan in zijn eerste bericht schrijft dat hij niet voor ze zorgt, en hij dus geen noodzaak ziet om ze te bezoeken.

Ik vind dat raar.

Menorquina

Zijn ouders willen graag op bezoek komen, maar vinden de maatregelen onzin en hebben wel een kwetsbare gezondheid. Tel daarbij op dat je ook besmettelijk kan zijn zonder dat je klachten hebt. Dus nee, natuurlijk wil je je ouders niet verbieden om langs te komen. Maar daarmee vergroot je wel het risico op besmetting. Ik snap niet wat je niet snapt aan dit dilemma.

Lou

'Ik snap niet wat je niet snapt aan dit dilemma.'

De ouders willen zelf langskomen, ondanks het kans op besmetting. Het gaat toch om normale mensen, niet om verstandelijk gehandicapten of mensen die niet handelingsbekwaam zijn. Ik snap niet dat je dergelijke beslissingen neemt voor een ander. Dat mogen de ouders toch zeker zelf wel bepalen?