Nieuwsgierig; hoe volwassen voel jij je ten opzichte van je moeder?

Natuurlijk

Natuurlijk wil ik graag dat mijn moeder trots is op wat ik doe en natuurlijk schaam ik me tegenover haar als ik verkeerde beslissingen neem. Ze is niet mijn enige morele kompas maar ze is wel een moreel kompas voor mij. Zij is mijn moeder en ik hecht zeer veel waarde aan haar oordeel.

Dat vind ik overigens helemaal niet stomvervelend maar eerder natuurlijk.

Natuurlijk erger ik me wel eens aan haar oordelen en haar afkeuring maar dat is alleen maar omdat ze me na bij staat.

Hou oud je ook bent het oordeel van je ouders zal meestal toch belangrijk blijven.

Wel stomvervelend

Mijn moeder (75) heeft de neiging om snel even een doekje over mijn aanrecht te halen. Of de kussens op de bank recht te leggen. Of aan de aarde van de planten te voelen of het niet te nat/droog is. Of commentaar te leveren als mijn dochter zit te snoepen (wat ze helemaal niet vaak doet). Ik betrapte me er laatst op dat ik snel ging opruimen toen mijn moeder belde dat ze op de koffie wilde komen. En dochter zette spontaan ons bakje pepernoten in de kast. Waarom? Geen idee. Blijkbaar kan ik die afkeurende blik toch niet goed hebben. Terwijl het mijn huis is, mijn kind, mijn troep, mijn uitgedroogde planten. Ik ben bijna 50...

Skik

Herkenbaar. Ongeveer zoals wij later zelf zouden kunnen zijn. Liefdevolle bemoeienis, van mij mag het, zelfs als het niet echt nodig is (de keukenrommella opruimen. De bestaansreden van die la ís rommel). En ik ben 50+ en mijn moeder 80+.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Best wel

Ik kan me vinden in Skiks reactie, minus het opruimen, want daar doet mijn moeder niet aan. Complimenten van mijn ouders doen me nog wel meer dan van anderen, dat wel. Maar ik hengel er al heel lang niet meer aan.
Bij mijn vader heb ik trouwens nog wel een restje behaagzucht, soms, maar op een beheersbaar niveau.

Overleden

Mijn moeder zit soms nog steeds in m'n hoofd, maar ze is al jaren dood.
Bij m'n vader voel heb ik ook last van behaagzucht. Ik voel me altijd een sukkel als die man in de buurt is.

Ze wordt milder, merk ik

En ze heeft zich erbij neergelegd dat de nieuwe generaties dingen heel anders doen dan zij gewend was. Ze verzucht heel vaak dat een mens zulke compleet verschillende tijden meemaakt in het leven.
In het verleden ergerde ze zich vaak en dat zal ze nog wel eens doen, maar de onderlinge verstandhouding is beter dan het weleens is geweest. Ze is 90 plus, ik ben 50 plus.
Oh ja, en ik ben ook zo'n moeder die niet stil kan zitten en bij de volwassen kinderen graag iets doe. Hopelijk niet leidend tot ergernis, ik zal het eens vragen

Maar terug naar de vraag, mijn moeder blijft mijn moeder en ik vind het fijn als ze trots op ons is - op kinderen en kleinkinderen.
Mijn vader is er al heel lang niet meer. Ik zou graag nog eens me hem praten...

Ergernis

Het is de 'veroordeling' die eruit spreekt die het ergerlijk maakt. Soms heb ik de dingen eventjes niet helemaal onder controle (eigen bedrijf, alleenstaande moeder met puberdochter). Het huishouden blijft dan het eerst liggen. Als mijn moeder eens zou komen en zeggen: "kom, ik doe die strijk wel even voor je" dan zou ik dat dankbaar accepteren. Maar na de preek die je hier krijgt voor kruimels op het aanrecht of stapels kranten op de vloer hoeft het voor mij al niet meer. Dus Tonny, ik denk dat je kinderen blij met je zijn, tenzij je er een preek bij geeft.

Mijn moeder en ik

Mijn moeder wast al lang niet meer mijn vaat af, ik heb denk ik genoeg gebruld dat dat niet de bedoeling is van haar bezoek Intussen heeft ze te weinig puf voor zulke dingen door haar ziekte. Hengelen naar goedkeuring heb ik ook niet meer, mijn ouders hebben zo hun gebreken maar laten me herhaaldelijk weten dat ze trots/blij met me zijn, ik kan het zo langzamerhand niet meer horen Ik ben haar wel op de 1 of andere manier boven het hoofd gegroeid, voel me (klinkt lullig) slimmer. Helaas luistert ze heel slecht naar me en ik heb toch wel zulke goede raadgevingen

Niet meer

Op de een of andere wijze zijn de rollen langzamerhand een beetje omgedraaid. Mijn moeder wordt al wat ouder en het gaat haar soms allemaal net een beetje te snel. En dat maakt denk ik dat ik me zo langzamerhand niet meer voel als haar kindje dat het goed wil doen.

Is eigenlijk wel grappig deze vraag, want tot nu toe was ik me er eigenlijk helemaal nog niet bewust van dat ik dat stukje achter me gelaten had. Vroeger vond ik het wel moeilijk om te zien dat ze "t" een beetje aan het verliezen was. Nu heb ik daar blijkbaar vrede mee. Een volgende stap in het acceptatieproces, dus

Goedkeuring

Mijn moeder heeft nog nooit tegen me gezegd dat ze trots op me is. Wat zou ik dat graag van haar willen horen. In die zin hengel ik nog steeds naar haar goedkeuring. Als ze op bezoek komt, ben ik een dag bezig om mijn huis op orde te krijgen. En toch zie ik haar ogen afdwalen naar de vingers op mijn keukenkastje, de geamuseerde blik als ik de bestekla opentrek. Ze zegt gelukkig nooit iets over hoe ik de kinderen opvoed. Wel hoe ik ze voed. De hoge standaarden van mijn moeder, daar kan ik nooit aan voldoen. En ja, haar stem is dagelijks in mijn hoofd. Gelukkig ben ik volwassen genoeg om die stem te laten zwijgen.

Ook volwassen

Ik voel me ook volwassen bij mijn moeder, scheelt dat mijn moeder nog minder waarde aan het huishouden hecht dan ik....de appel valt niet ver van de boom. Als ze bij mij komt (zo'n twee keer per jaar) biedt ze ook vaak aan om te strijken of zo, omdat ze een handje wil helpen, niet uit kritiek. Dat hoeft van mij niet, ze doet dan meestal wat leuks met de kids of verzorgt mijn vader (chronisch ziek). Ik merk wel nu dat ze mij meer "gebruikt" om tegenaan te praten, mantelzorgen voor mijn vader is zwaar en ze is van nature van het type niet klagen. Tegen mij licht ze wel eens een puntje van de sluier op, heel voorzichtig. Ik vind het fijn die rol te hebben en haar daarmee geestelijk iets te ontlasten.
Ze zal nooit kritiek hebben op mijn keuzes-acties, heeft ze nooit gehad, vrijheid blijheid. Ook naar anderen toe is ze erg open minded. Ik denk dat ze trots op me is en vind dat ik het goed doe. Af en toe geeft ze me een bak soep mee, maar dat is omdat ze weet dat ik het druk heb en van haar soep hou. Verder geen bijbedoelingen. Dat soort dingetjes vind ik ook heerlijk. Omdat ze al haar hele leven zo is, heb ik ook niet het idee dat ik naar haar goedkeuring moet streven. In haar ogen ben ik goed zoals ik ben. Tenminste dat idee heeft zij me gegeven. Ik kreeg ook heel veel vrijheid. Ook heb ik het gevoel dat ik altijd bij haar terecht kan, wat het probleem ook mag wezen. Ze zal me niet veroordelen.

Ella2007

Zo zou het moeten zijn, denk ik?

Mijn moeder vindt mij nooit goed zoals ik ben. In mijn tienerjaren had ze al voortdurend kritiek. Nu kan me eventuele goedkeuring niet zoveel meer schelen; ik voel geen band meer.

Overigens voel ik me volwassener dan mijn moeder - en ik vind me zelf al helemaal niet zo volwassen, dus dat wil wat zeggen.

Soms

Ik heb een goede band met mijn moeder en ja, ik voel me volwassen. Maar soms betrap ik me er bij mijn moeder(s) wel eens op dat ik weer in een soort kindrol val, vooral als het om het huishouden gaat.

Af en toe voel ik haar afkeuring om mijn huishouden van Jan Steen en dan moet ik mezelf er weer even aan herinneren dat ik de veertig ben gepasseerd en dat ik haar goedkeuring wat dat betreft niet meer nodig heb . Dat is soms lastig, want die wens om het goed te doen voor je ouders zit er diep in gebakken.

Chris

Dynamiek

Grappig. Ik voe me wel volwassen en ik zie mijn moeder niet als vriendin ofzoiets. Ik deel hele persoonlijke dingen niet met haar. Ik vind het wel fijn als ze er is. Ik voel me thuis ook als ik daar ben. Mijn ouders doen heel veel in ons huis als ze bijv oppassen of als er een verjaardag is. Ik vind dat juist fijn. Zij heeft het gevoel zich nuttig te kunnen maken. Ik vind het heerlijk als ik thuis kom en de was is gevouwen. Ik zie dat totaal niet als afkeuring op mijn huishouden maar als een steun in de rug in mijn drukke leven. En ach mijn moeder maakt er wleens een opmerking over maar daar heb ik geen last van. Ik neem dan ook regelmatig een dikke bos bloemen mee voor haar. Ik ben juist ook blij dat ze het nog kan doen!
Ik merk wel heel erg de oude gezinsdynamiek. Zeker als mijn zus er ook is. Toch een soort van tja...kan mijn vinger er niet op leggen. Soms voelen we ons misschien wel iets teveel thuis waardoor we ook gewoon ons blijkbaar vrij voelen lekker te gaan sjaggoen. Da s wel jammer als je gezellig op bezoek bent . Soms zou ik willen dat die dynamiek anders was maar ik raak er ook snel in verstrikt. Goedkeuring heb ik niet nodig van mijn ouders die heb ik al. Misschien zoek ik eerder de kritische noot, het meedenken in plaats van het altijd alles prima vinden. Dat voelt ook een soort van afstandelijk. Gek is dat. Als iemand nooit kritiek heeft is dat ook niet fijn, alsof het iemand niet interesseert.

Warm

Mijn moeder (80+) en ik (40+) hebben altijd een warme maar wel een 'koetjes en kalfjes' relatie gehad. Oftewel, ik vertelde haar nooit over de akelige dingen in mijn leven en ze vroeg er ook niet naar. Tot mijn eerste huwelijk op een nogal dramatische manier eindigde, een paar jaar geleden. Toen bleek dat ze die 'akelige dingen' wel degelijk wist, maar er dacht dat ik er niet over wilde praten, omdat het soms gemakkelijker is om problemen dood te zwijgen. Dat heeft ze toen gerespecteerd. Nu kon ik wel openlijk met haar praten en alles bij haar kwijt. Ze is me, ondanks haar leeftijd, geweldig tot steun geweest en onze relatie is (nog) veel beter geworden. Ik ben ook vaak bij haar geweest, als ik weekenden alleen zat (met de kinderen bij hun vader). Voor ons beiden fijn.
Daarom kreeg ik best last van schuldgevoel toen mijn leven weer stabieler werd en ik een nieuwe man leerde kennen. Nog steeds vertelde ik haar alles, maar ik zag haar veel minder vaak. Toen nieuwe man en ik uiteindelijk besloten te trouwen kon ze daar achter staan. Sterker nog; ze kon me niet blijer maken dan met de opmerking dat mijn (jaren geleden overleden) vader er ook blij mee zou zijn geweest.. dat mijn nieuwe man zijn goedkeuring zou hebben weggedragen.
Ik ben nu al weer een tijdje hertrouwd en ik zie/spreek haar uiteraard regelmatig, maar niet zoveel als in die tijd dat ik alleen was.. voel me daar wel eens schuldig over. Dat heb ik naar haar uitgesproken en dan zegt ze dat ze dat helemaal niet nodig vindt, ze is alleen maar heel blij dat er weer iemand in mijn leven is en ik niet meer op haar hoef te leunen 'want ik ben er ook niet altijd meer en nu hoef ik niet bezorgd over je te zijn'. Vind het heel dapper klinken..

Hmm

Mijn moeder is overleden toen ik 27 was en zwanger van tweede kind. Maar vader is dementerend en daar voel ik me dus énorm volwassen. Als ik bij hem ben, neem ik de leiding (noodgedwongen). Ik kan wel een klein beetje heimwee krijgen als ik jullie verhalen lees. Maar een beetje hoor. Be careful what you wish for...

Hmm.

mijn moeder is overleden, al een jaar of 12 terug, dus ik vind het lastig om daar nog iets van te zeggen. Ze overleed nog voor mijn gezin compleet was, en al was ik toen al begin 30, ik voel me nu een stuk volwassener dan toen.

Mijn vader leeft nog wel. Ik voel me absoluut niet minder volwassen an hij. Eerder meer. 'Be careful what you wish for' zegt Silone. Tja. Hij voegt helaas zo weinig toe aan mijn leven (en ik aan het zijne) dat het eerlijk gezegd bar weinig verschil zou maken of hij er nog is, of niet. Het enige goede wat ik daaruit kan halen is dat ik heel erg zeker weet dat ik het anders wil doen voor mijn kinderen. Volgens mij lukt dat...en daar ben ik heel erg blij om. Dat ik niet een overdosis van zijn genen heb geerfd. Dat ik het anders doe.

Relatie

Ik weet dat mijn vader dat nog sterk had, zelfs op zijn oude dag. Dan hoorde hij in zijn hoofd een ouder hem manen om nou eindelijk eens iets te doen aan....
Zal misschien ook wel wat met je eigen karakter te maken hebben want hij had ook beslist lieve positieve ouders.
Mijn ouders leven niet meer maar met opgroeiende kinderen krijg ik nog steeds meer waardering voor de manier waarop ze met zaken met ons als kinderen zijn omgegaan en wat een zorgen in inspanning dat soms gekost heeft. En heb ik het gevoel dat ik steeds meer op ze ga lijken.

Geen idee

Ik heb mijn moeder al 15 jaar niet meer gezien. Toen ik nog wel bij mijn ouders over de vloer kwam werd ik niet als volwassene behandeld. Ze zéiden wel dat ze dat deden, maar zo lieten ze het niet voelen. Mijn oudste zus geeft mij ook het gevoel dat ik nog niet helemaal vol mee doe vrees ik. We schelen zes jaar, maar het gevoel van oudste/jongste is nooit helemaal verdwenen. Met mijn vier jaar oudere zus heb ik dat niet (meer). Wij zijn gewoon gelijkwaardig.
Ik kan dus alleen oordelen over hoe volwassen ik mij voel ten opzichte van mijn schoonmoeder en dat zit wel goed. Maar zij kent mij ook alleen als volwassen persoon. Ze heeft over van alles een mening, maar ik moet haar nageven dat ze nooit kritiek uit op hoe wij het huishouden doen bijvoorbeeld. Ze is van mening dat ze moet accepteren waar ze in terechtkomt. En dat waardeer ik aan haar. Ondanks dat ga ik natuurlijk wel extra aan het poetsen als ik weet dat ze komen.
Ik denk dat ik nu al een volwassener verstandhouding met mijn beide dochters heb, dan ik ooit met mijn moeder gehad heb. Ik zal in de toekomst niet het type zijn die de strijk of de afwas gaat doen, als ik gewoon op visite ben. Dan ben ik op visite. Als mijn schoonmoeder het bij ons aanbiedt wimpel ik het beleeft af. Ik voel me daar niet gemakkelijk bij. Ik doe dat liever even alleen of met een gezinslid.

Volwassener

dan mijn moeder, met grote regelmaat
Ze is lief, hoor. En ik hou heel veel van haar. Zij houdt ook van mij, dat weet ik. Maar.... Ze kan zo verschrikkelijk zeuren en zeiken, me behandelen als een klein kind (ook inmiddels 40 +), en daar kan ik me zo aan ergeren! Man en ik maken er regelmatig grapjes over als zij er niet is, en dat helpt wel de boel wat te relativeren, maar ik zie haar zo vaak kinderachtig gedrag vertonen, dat ik me weleens de ouder voel...
Ik weet vrij goed waar ik sta, wat ik waard ben, zowel voor mezelf als voor man en kinderen, dus ben ik niet meer zo snel te beïnvloeden door haar. Wellicht dat ze daarom ook extra haar best doet?

Mijn moeder

Mijn moeder en ik gingen met elkaar om als volwassen mensen.Vooral sinds ik zelf moeder werd gingen we als gelijken met elkaar om. Natuurlijk waren wij moeder en kind, dat is nou eenmaal zo. Vooral in de weken dat ik bij haar logeerde, ik woon in het buitenland, leerde ik haar beter kennen en waarderen. Ze is twee jaar geleden overleden, ik mis haar. Maar ben blij dat ik haar zo goed kende. Niet alleen als moeder maar als mens.

Heel volwassen

Ik voel me al heel lang volwassen. Mijn moeder en ik hebben nooit een erg sterke band gehad. Geen ruzie of iets dergelijks maar ik heb gewoon meer met mijn vader. Overigens zijn de rollen langzamerhand omgekeerd omdat beiden hulpbehoefend zijn.