Niet meer ongesteld, en tegenstrijdige gevoelens
Ik weet niet of dit het juiste kopje is maar deze leek me het meest passend.
Ik ben nu sinds bijna 3 maanden niet meer ongesteld geweest en daarvoor een lange periode wat labielerige stemmingen. Maar nu ineens niet meer ongesteld. Het is zo dubbel, aan de ene kant blij en hoop dat ik nu eindelijk weer eens wat "normaler en gelijkmatiger " wordt qua stemming aan de andere kant verdrietig, soort gevoel van echt nu in de 2e leefhelft te zijn aanbeland. Ik ben er eigenlijk nog niet aan toe dat het echt voorbij allemaal qua nog een baby ook al weet ik dit wel met mijn verstand. Mijn zus is 43 en is nu zwanger, ik 52 en mijn toekomstperspectief is zo anders. Scheelt maar 9 jaar en zij heeft naar mijn idee nog zoveel meer invulling de komende jaren. Ik wil helemaal niet zielig doen maar ik mis dat echt. Andere mensen hebben hier geen idee van want ik wordt altijd begin/midden 40 geschat, dus dat is dan wel leuk maar maakt de zaak niet anders.
Puberdochter van 15 redt zich steeds meer zelf. Laatst was mijn neefje hier te logeren en ik mistte hem zo toen hij weg was, het is zo anders met kleine kinderen in huis, wat ik toen zo druk vond vond ik nu heerlijk, gewoon even naar de film, Mees Kees, gewoon simpel The Voice kijken, 2e avond simpele film kijken ( Dumb en Dumber Haha), ach het keuvelt wel door zo. Toen hij weer weg was was ik gewoon echt even verdrieteig zo raar. Het voelt zo leeg zo terwijl er natuurlijk genoeg andere mogelijkheden nu komen qua toekomst dat weet ik wel..Ook de passie lijkt wel helemaal verdwenen nu deze periode, waardoor ik ook weer ga twijfelen...Is dit het nu...Bestaan er wel relaties die na een jaar of 8 nog steeds spannend zijn? Wij zijn gaan samenwonen na 7 jaar latten en nu lijkt de sleur erin te komen. Normaal had ik altijd veel zin om te vrijen rond de ovulatie maar dat lijkt dus nu ook verdwenen...Waar gaat dat heen..
Ik moest even mijn verhaal kwijt, weet wel dat ik niet de enige ben in dit schuitje maar was even benieuwd of jullie dit herkennen en hoe jullie deze koe bij de hoorns vatten 
.
Zelf de slingers ophangen vond ik wel een goeie en dat probeer ik dan ook wel.
Alvast dank,
Groet oregano
Even ander brilletje op
Je kan het ook anders zien, je zus komt de komende jaren haast niet aan zichzelf toe, jij hebt veel meer tijd. En ach, iedere relatie heeft periodes die minder spannend zijn.. Ga lekker met z'n tweetjes even weg, dat kan lekker weer als de kinderen groter zijn..
Jonger
Ik ben 20 jaar jonger dan jij en heb heel weinig zin in seks. Dat hebben anderen dus ook..
Dat je de drukte van kleine kinderen mist, begrijp ik nu al een beetje en ik kan me best indenken dat het toch een soort rouwperiode is, dat je geen babies meer zult krijgen - of dat nu rationeel is of niet.
Dat je zus nu nog zwanger is geraakt, is wel heel bijzonder! Voordeel voor jou: jij hebt lekker veel tijd om met haar babietje te tutten want wat zal ze zich moe voelen 
Succes iig!
Seven year itch
De vraag is of je nu vooral last hebt van je overgang, geestelijk of hormonaal, of dat je last hebt van de Seven year itch.
Ja, er bestaan relaties die na 7 jaar nog steeds spannend zijn. Mijn relatie is ruim over de 20 jaar en ik vind mijn man nog steeds spannend en leuk. En idem. Maar als je niet in een sleur wilt leven, dan moet je zorgen dat je regelmatig nieuwe ervaringen hebt. Je kent misschien de uitdrukking: waarom het leven langzamer gaat als je ouder wordt. Douwe Draaisma heeft daar een heel interessant boek ver geschreven. Als je ouder wordt heb je steeds minder nieuwe ervaringen. Je hebt al zoveel gedaan en het herhaalt zich. Herhaling levert sleur.
Dus als danken sleur wilt, dan moet je herhalingen vermijden. Sommige mensen doen dat door van relatie naar relatie te hoppen. Maar je kunt ook samen al die ervaringen op gaan zoeken. Blader op de bibliotheek eens door de catalogus en vink alle thema's/hobbies/onderwerpen aan waar je nog nooit aan gedacht hebt. Laat je man dit ook doen en ga dan een voor een experimenteren met de dingen die je allebei interessant lijken. Neem die motorrijles, breng een nacht door op het strand, ga abseilen of een keer duiken. Of weet ik veel welke actie dan ook.
Doe dingen die adrenaline oproepen. Door die adrenaline samen te beleven ga je elkaar ook weer anders zien. Ga samen weer eens naar een popconcert of dancefeest. ik kan je verzekeren: je ziet elkaar echt met nieuwe ogen als je onbekende dingen doet en elkaar in die nieuwe situatie ziet.
Op sexgebied geldt dit net zo:
Iedereen schijnt momenteel helemaal weg te zijn van die keukenmeidenroman 50 shades of grey. Misschien is het wel heel spannend om elkaar te blinddoeken en met ijsblokjes te strelen. Je hoeft helemaal niet heftig aan de sm om grenzen te verkennen. Misschien heb je alles op sexgebied allang gedaan, maar juist als je in de overgang bent, kan het zijn dat je heel andere dingen leuk gaat vinden.
Experimenteer, probeer, zoek. Mijn man en ik proberen nog steeds nieuwe dingen uit. Oja, samen shoppen in de sexshop geeft ook al een kick.
Ja hoor
Ik ben nu 42 jaar maar herken wat je schrijft hier en daar wel hoor. Ik ken mijn man nu 18 jaar en denk soms ook wel eens wat saai allemaal. En het is niet zo dat ik hem niet meer leuk vind, maar het spannende is er wel vanaf, maar het is met vlagen. Soms vind ik mijn relatie weer wat saai en dan ineens weer leuk. Soms een maand geen sex en dan ineens 3x in de week. Het 'is dit het nou gevoel' heb ik ook al gehad, is nu weer even weg, maar weet zeker dat het wel weer terugkomt, net als het ineens verliefd worden op een celebrity (jaja slaat nergens op maar toch) ik denk dat ook hier mijn hormonen een rol spelen, alles is wat in de war geloof ik 
Oh ja oregano
dat heb ik ook heel erg gehad. Is nu weggeebt. Gelukkig maar, want wat heb je aan dat gesomber.
Toen we vijf jaar terug verhuisden en er maar één kind meeging (die ook geregeld weg was), zat ik een paar keer te snikken boven de warme hap. Probeerde mijn geliefde me te troosten met het vooruitzicht op kleinkinderen, ooit (toen nog ooit Hielp niks. Ik had echt het gevoel in de slechte tweede helft te zijn beland.
Ongesteld ben ik nu en dan, geheel onvoorspelbaar en onhandig.
Zussen heb ik niet, de vergelijking waar je tegenaan loopt is er daardoor niet. Heb ook geen vriendinnen met kleine kinderen. (Wel kinderen met kleine kinderen, haha, maar dat is toch anders he).
Joh, sterkte, het is gewoon een vervelende fase, alle mooie woorden helpen niet maar je komt er wel. Houd moed!
Oh wacht eens even
ik sla heel het sekshoofdstuk over. Laat ik me ertoe beperken dat het soms heel plezierig is zonder medegezinsleden van de jongere generatie thuis te zijn. Bij jou is dat nog niet zover, maar die tijd komt.
43 en zwanger
dat is heel bijzonder voor je zus - en voor jou om dat mee te beleven. Beslist.
Maar tel er nu eens 16 jaar bij op. Uitgaan, pubers ophalen bij de disco. Mwah...
En oregano
Drie maanden ongesteld hoeft niet te betekenen: nooit meer. Ik sla gerust drie maanden over maar wordt soms nog ongesteld.
(weekend)pleegzorg?
Hoi,
Misschien is (weekend)pleegzorg wat voor je?
En anders straks op het kindje van je zus passen?
Andere uitdaging
Ik heb ook wel eens die gedachten. Maar spreek mezelf na 2 dagen dan streng toe dat ik moet ophouden met somberen omdat dat geen zoden aan de dijk zet en ik dat sowiezo niet vol houd langere tijd.
Ik ga dan denken aan de leuke dingen die nog komen....
Leuke schoonzoons...en kleinkinderen misschien en trouwerijen..... Nou ja alles wat ons nog te wachten staat ook al is het ver weg. En mocht het allemaal niet gebeuren dan zoek ik wel weer iets anders leuks...Met een alleenstaande volwassen dochter kan je ook gezellig naar een leuk iets ofzo een weekendje.
Nou ja zulke dingen dus.
En o,ja ik hoef me dan niet meer zulke zorgen te maken, die ik zo nu en dan natuurlijk over ze heb. Over hun cijfers en hun vorderingen en vriendjes en of ze wel heelhuids thuis komen.
En ik merk dat de sombere gedachten soms met alles op de loop gaan....ook wat ik van mijn man vind en of die nog wel aantrekkelijk is
groeten albana
Zo loop je
.. in je leven van kamer naar kamer. En als je dan weer op een drempel staat kijk je achterom, weemoedig, of vooruit, argwanend...
Hermann Hesse heeft daar een mooi gedicht over geschreven: Stufen heet het. Ik weet niet hoe je Duits is? Je woont niet al te ver van de grens ....
Maar ik zou dus even tijd nemen voor deze weemoed, misschien een ritueeltje voor jezelf uitvoeren. Ergens onder een boom gaan staan, of een kaars aansteken, of rustig muziek lezen, of iets opschrijven. Bij wijze van hoor. Neem er de tijd voor.
En ga dan door!
In de woorden van de dichter: (...) jedem Anfang wohnt ein Zauber inne, Der uns beschützt und der uns hilft, zu leben.
Het hele gedicht is de moeite waard!
Stufen
Wie jede Blüte welkt und jede Jugend
Dem Alter weicht, blüht jede Lebensstufe,
Blüht jede Weisheit auch und jede Tugend
Zu ihrer Zeit und darf nicht ewig dauern.
Es muß das Herz bei jedem Lebensrufe
Bereit zum Abschied sein und Neubeginne,
Um sich in Tapferkeit und ohne Trauern
In andre, neue Bindungen zu geben.
Und jedem Anfang wohnt ein Zauber inne,
Der uns beschützt und der uns hilft, zu leben.
Wir sollen heiter Raum um Raum durchschreiten,
An keinem wie an einer Heimat hängen,
Der Weltgeist will nicht fesseln uns und engen,
Er will uns Stuf' um Stufe heben, weiten.
Kaum sind wir heimisch einem Lebenskreise
Und traulich eingewohnt, so droht Erschlaffen,
Nur wer bereit zu Aufbruch ist und Reise,
Mag lähmender Gewöhnung sich entraffen.
Es wird vielleicht auch noch die Todesstunde
Uns neuen Räumen jung entgegen senden,
Des Lebens Ruf an uns wird niemals enden...
Wohlan denn, Herz, nimm Abschied und gesunde!
Hier vind je het gedicht met NL vertaling: http://www.levensvragen.nu/upload/midlife.pdf
Wat prachtig zeg
heb het opgeslagen en er wat witregels tussen gezet, zodat het makkelijker leest. Erg mooi. Bedankt RodeBeuk!!
Zelfde leeftijd
Ik zit ook middenin de overgang. Maar in tegenstelling tot jou wil ik zo graag dat die verdraaide menstruatie nu eens definitief wegblijft! Vorig jaar had ik een soort zomerstop. Na de zomer ging het gewoon in keurige maandelijkse periodes weer verder. Dit jaar is het ook voor de zomer gestopt en het lijkt nu ook wel weer of ik een menstruatie aan voel komen. Ik hoop het echt van niet.
Het baby-hoofdstuk heb ik 12 jaar geleden volledig kunnen sluiten. Tot die tijd zou je me bijna wanhopig genoemd kunnen hebben, maar opeens was dat gevoel weg.
Ik heb vanaf de geboorte van mijn kinderen geaccepteerd dat ze ooit het huis uit zullen gaan, maar om eerlijk te zijn schrok ik mij een hoedje toen mijn jongste dit jaar hardop uitsprak dat ze er over nadacht. Ik was die dag echt van slag. Nu nog niet! Ik vind het nog te gezellig met de meiden in huis. Maar de dag dat ze wel gaan komt onverbiddelijk. Dat heeft ook voordelen. Dan kunnen we eindelijk koken wat we willen, zonder protesten, kunnen we gewoon seks hebben wanneer we maar willen met net zoveel gekreun als we willen (haha) en hoeven we geen rekening met ze te houden als we zomaar eens weg willen.
Wat een jarenlange relatie betreft, vind ik het altijd een beetje ongeloofwaardig als mensen kirren dat ze nooit ruzie hebben, de hele dag vlinders voelen, kortom nog net zo verrukt zijn als helemaal in het begin. Het kan best zijn dat ze nog net zo gelukkig met elkaar zijn, maar het neemt in de loop der jaren wel andere vormen aan. Waarom is een relatie saai, als het niet altijd maar spannend is? Het lijkt me erg vermoeiend om die spanning er steeds in te moeten houden. Als je kinderen zelfstandig worden heb je wel het voordeel dat je samen wat meer kunt ondernemen en dat kan als opkikkertje wel leuk zijn. Gewoon weer even de romantiek van het met zijn tweeën zijn, elkaar over een restauranttafeltje aankijken en fijne gesprekken hebben. Je moet dus leren om jezelf te verwennen met dingetjes waar je lang niet aan toe bent gekomen door de zorg voor je kinderen. Gaan met die banaan!
)
Bedankt, en wat een mooi gedicht van hesse!
Prachtig gewoon....
Ik ben "normaal gesproken" ook niet zo somberachtig van aard, het lijkt wel alsof er even een deken over mij heen hangt, een stemming die alles inkleurt.
Zo iets als uit dat liedje: Is that all there is...
Met mijn hoofd weet ik ook wel dat dit ook weer over zal gaan en kijk ik ook uit naar alle leuke dingen die nog gaan komen. Maar ik denk dat ik qua aard wel iemand ben die moeilijk los kan laten en de neiging heeft om om te kijken en wat melancholiek van aard ben...En dat zal nu wel wat sterkter zijn dan anders is mijn eigen verklaring voor deze somberte .
Ik zou wel een tijdje op een onbewoond eiland willen zitten, zo'n soort gevoel, nogal in mezelf gekeerd, veel behoefte aan stilte (vandaar ook weer begonnen met zen meditatie en misschien ga ik mee met het kloosterweekend in december).
tegelijkertijd ben ik actief ad slag gegaan op het werk met onze studieadviseur van P&O omdat ik graag weer iets wil gaan doen, en ga ik in december beginnen met een post HBO studie in combinatie met coaching waarvoor ik van beide vandaag toestemming heb gekregen, want inderdaad ik ben me er goed van bewust dat ik hier niet in moet en wil blijven hangen. Dus mezelf verder ontwikkelen is waar ik me nu meer op ga richten.
En het gedicht ga ik uitprinten en ophangen en vaak lezen, bedankt Rodebeuk!
Maar ook de anderen,
Groet oregano
Wauwww oregano
Wat geweldig van die opleiding.
Afgelopen weekend waren wij bij mijn schoonouders en toen zijn we een dagje naar de stad gegaan. Alle oude plekken afgelopen (7,5 jaar een weekendrelatie Groningen-Amsterdam gehad), van Groningen-Noord station naar de stad en toen van het gewone station weer teruggereden.
En als ik jouw posting lees moet ik aan het Noorderplantsoen denken, beetje modderig, verregend, kastanjes die vallen, mooie dertigerjaren huizen erlangs... tsja, echt herfst!!
Ik noem die opleiding zo expliciet omdat het bij mijn werk momenteel lastig is, en ik wil graag een opleiding die niet 'mag' voorlopig, dus het klinkt echt als een geweldige kans.
Dat gedicht heb ik gebruikt bij het overlijden van mijn moeder voor de bedankjes. Vooral die regel over de Zauber. Ik weet zeker dat jij ook weer de Zauber vindt om dit nieuwe begin aan te gaan.
En nogmaals, niets om je voor te schamen, stop het niet weg, maar ga er doorheen!
Rodebeuk, pling,pling
Net terug van pilates (doe ik ook nog ter ontspannning en tegen de algehele aftakeling van dit oude lichaam en lees ik jouw posting, en de tranen schieten alweer in mijn ogen. Wat een lief bericht! En ook zo dichtbij mij en het plantsoen . Wat leuk dat je hier was zeg en alle plekken weer hebt bekeken.
Maar goed om 09.00 uur vanochtend was ik ook al in tranen toen er zo positief en begripvol werd gereageerd op mijn verzoek tot scholing en coaching. En over de voorbeelden die ik inbracht, dat soort dingen zijn op dit moment erg welkom en omarm ik met volle teugen. En ik heb best al wel eea meegemaakt in dit leven dus ik weet ook wel dat ik de Zauber weer zal vinden, maar soms lijkt dat even ver weg door die deken en de bol waar ik dan in lijk te zweven, ver weg en afgescheiden van de mensen.
En over die opleiding, jammer voor je dat het er nu bij jouw niet inzit op het werk, maar misschien komt dat nog en is nu het moment niet...Maar wel heel jammer voor je!
Ik hoop voor je dat jij ook nog wel die kans krijgt!
Bedankt!
En denk vooral aan de positieve voordelen
Goedzo kaaskopje, dat probeer ik ook te bedenken in die buien....En het helpt die voorbeelden. Weer wat erbij waar ik me ook op kan verheugen i.p.v. er melancholisch van te worden.
Zal mijn man ook blij van worden die nu nog meteen in de stress-factor schiet dat zijn 'meisje' misschien zomaar volgend jaar gedeeltelijk uitvliegt. (Hij is nu al zover dat ie kan vragen wanneer ze dan 'thuis' zou willen komen tussen de bedrijven door...Dat duid toch op enigzins acceptatie of niet?) Vooral van de leuke invloeden op de romantiek die kaaskopje noemde.
Misschien moeten ter ondersteuning een lijstje maken van positieve invloeden van het lege-nest? Op je leven, je relatie etc.
Mij lijkt geen gedoe meer met de combi onregelmatig werken en schuldgevoel ook wel een opluchting.
groeten albana
