Niet gewaardeerd voelen
Beste ouders,
Even van me afschrijven. Door corona zit ik noodgedwongen thuis en verloor ik al vrij snel mijn baan. Man heeft t juist alleen maar drukker gekregen. De dagen staan voornamelijk in t teken van werken voor hem. En als t me even teveel wordt en er een opmerking over maak dan is t argument: ‘iemand moet de rekeningen en dit huis betalen. Als ik mijn werk verlies hebben we niets meer’. En deels begrijp ik natuurlijk wat hij zegt. Maar ik heb t gevoel dat hij zich niet realiseert dat alles maar dan ook alles achter de schermen door mij opgevangen wordt. Het sporten, de playdates, de verjaardagscadeaus, de boodschappen, het huishouden, het naar de huisarts gaan als er iets mis is, de 8 weken thuis home schoolen en ga zo maar door. Dat deze verdeling er nu is, dat accepteer is. Als ik straks weer een baan vindt dan gaan we t weer anders verdelen. Maar ik heb t gevoel dat hij zich niet realiseert dat hij kan doen wat hij nu doet omdat ik alles opvang. Maakt daar nooit een opmerking over, als we s een keertje iets leuks doen neem ik altijd initiatief etc. Het begint me een beetje op te breken deze vanzelfsprekendheid.
Tips?
Praat erover met hem, het zou kunnen dat hij hetzelfde denkt en zich niet gewaardeerd voelt, hij zou bijv. kunnen schrijven "ik werk me een slag in de rondte en mijn vrouw zit maar lekker thuis met de kinderen en ze waardeert niet eens hoeveel uren ik maak om onze rekeningen en het huis te betalen"Dus ga eens een keer gezellig samen zitten in de avond, als de kinderen op bed liggen en begin met de waardering voor hem uit te spreken, dat je waardering toont voor zijn harde werken...en vertel ook (niet in één zin erachteraan natuurlijk) maar dat je ook uitspreekt hoe vervelend jij het vindt dat je geen baan meer hebt, en hoe je de dagen invult als een soort gezinsmanager en dat je daar ook best wel eens waardering voor zou willen hebben. Probeer niet tegenover elkaar te staan, maar weer een team te zijn. Ieder met zijn sterke kanten, blijkbaar ben jij meer een organiseerder van de uitjes, maar vraag hem eens of hij dat ook eens zou willen doen, al is het maar met goede ideetjes te komen bijvoorbeeld.
Uhh, wie kocht vroeger de verjaardagscadeau? Jij wrs, even tussen je werk door. Tip: maak het voor je jezelf wat gemakkelijker door iets even snel online te bestellen; dat hoeft niet uren te duren. idem met play dates; hebben je kinderen nu meer play dates dan voorheen? Draai dat terug. Zie het sporten als iets positiefs; verandering van omgeving en mensen waarmee je kan praten.
Probeer de lat minder hoog te leggen. Ook qua huishouden. Dit gebeurt mogelijk uit een bepaalde mate van verveling vanwege uitblijven werk. En dan je frustratie afreageren op je man, helpt ook niet.
ik heb de afgelopen tijd veel gewandeld, anders ga je toch weer de stofzuiger erbij halen. Dat is ook het mooie van op kamperen; er is geen wasmachine, ipv voor de was zorgen en het huishouden runnen, ga je genieten van je vakantie. Zo onwennig eigenlijk 😉
Het klinkt alsof jullie allebei niet blij zijn met de situatie. In zijn ogen zit jij "lekker thuis" en kun je alles op je gemakje doen. Hij vergeet daarbij dat het voor jou niet leuk is om zonder baan te zitten, terwijl hij omkomt in het werk.
Alle "extra's" die thuis moeten gebeuren liggen op dit moment natuurlijk op jouw schouders, daar heb je nu praktisch gezien gewoonweg ook tijd voor.
Speelt er misschien ook mee dat hij, doordat hij zoveel werkt, sowieso geen aandacht voor je heeft? Lukt het jou wel om hem te vragen naar zijn dag?
Toen mijn man ontslagen werd, was ik de enige kostwinner. Dat vond ik best een hele verantwoordelijkheid ineens, vooral omdat we net een huis gekocht hadden. Gelukkig vond hij redelijk snel een nieuwe baan.
Mijn man heeft altijd het standpunt gehad dat ik ook moet werken (nou ja moet, maar hij verwacht dat wel) omdat hij niet de enige wil zijn die verantwoordelijk is voor het gezinsinkomen. Werken kan leuk zijn, zeker, maar er moeten wel rekeningen betaald. Dus het is niet helemaal vrijblijvend.
Zo te lezen drukt het je man best wel, die last op zijn schouders. En dat kan ik me best goed voorstellen. Daar misschien eerst eens over praten?
