Narcistische moeder én autistische vader
Mijn ouders zijn beiden al overleden.. Mijn moeder was narcistisch, dat is vastgesteld door en psychiater. Mijn vader vond ik altijd al wel heel schuchter, teruggetrokken, in zijn eigen wereld levend. Hij bemoeide zich totaal niet met de opvoeding, kon dat misschien ook niet. Door onverwacht contact met familie (nichten) kom ik erachter dat mijn vader dus de diagnose autisme had.
Ik was enig kind. Dus met een bezettende, claimende en manipuleren narcistische moeder en een vader die er fysiek was maar waarmee geen contact viel te krijgen.
Er vallen zoveel kwartjes nu voor mij. De eenzaamheid, het gevoel, ook in mijn latere leven: ik heb een pittige jeugd gehad, maar waarom eigenlijk? Ook het nooit jezelf mogen zijn bij een ander en de negatieve 'self talk': er is alleen maar in verwijten tegen me gepraat door mijn moeder en mijn vader keek de andere kant op.
Zijn er meer mensen die bekend zijn met zo'n situatie? en welke gevolgen heeft het op jullie leven gehad?
Merle
Bij mij waarschijnlijk ook
...maar dan heb ik het vermoeden van een autistische moeder en een narcistische vader. Ook ik ben enig kind. Zie mijn draadje over 'zorgen om psychische gesteldheid ouders'. Mijn ouders hebben beide geen diagnose, maar er komt wel autisme voor in de familie.
"ik heb een pittige jeugd gehad, maar waarom eigenlijk?" Dat herken ik wel, alhoewel ik lange tijd niet de vinger erop kon leggen waar het hem precies in zat. Ik voel me niet mishandeld ofzo, destijds heb ik mijn jeugd ook niet als slecht ervaren, maar als ik het vergelijk met wat ik weet van andere mensen..... mwah. Ik kijk dan toch terug op een geisoleerde jeugd. We woonden ver weg van de grote familie, die niet wou deugen. Die familie is ook wel vreemd, maar mijn vader is er altijd goed in geweest om met name mijn moeders familie finaal de grond in te praten. Vaak verhuisd, dus niet op 1 plaats opgegroeid. Ik ken geen vriendinnetjes uit mijn jeugd of middelbare schooltijd meer. We gingen bijna nooit op vakantie en zeker niet naar campings, of gelegenheden waar andere gezinnen zouden zijn. Zwemmen deden we niet bij een grote recreatieplas of zwemparadijs maar tijdens het matig boeiende naturistenuurtje in het plaatselijke zwembad. Want op die andere plaatsen was het toch maar heel druk en wij gingen niet dingen doen die anderen al deden.... Dat soort dingen.
De middelbare schooltijd zat ik wel op 1 school, maar daar had ik geen vrienden... in de bovenbouw een beetje, maar in de onderbouw liep ik echt letterlijk alleen. Ik heb toen wel eens gehuild dat ik helemaal geen vrienden had, maar toen zeiden mijn ouders: "Ach lieverd, wat heb je nou aan vrienden? Die hebben wij toch ook niet." Met name mijn vader was bang voor de slechte invloed van anderen, en geen vrienden hebben 'was een goed idee, want dan kon ik mijn aandacht goed aan school besteden'. Dat heeft mijn moeder een paar jaar geleden een keer gezegd. School vonden mijn ouders heel belangrijk, ik was de eerste in de familie met een vwo- en universitair diploma.
Gevolgen voor later: Ik heb een verkeerde studiekeus gedaan, tijdens mijn studie niet echt geleefd. Wel een beetje hoor, maar allerlei toffe buitenlandse reizen aan me voorbij laten gaan en ook kansen laten liggen (misschien ook wel door die studiekeuze, ik ging er niet echt voor). Met een echte baan vinden is het tot nu toe ook niet echt gelukt (de verkeerde studiekeuze en overige keuzestress), alhoewel ik al richting de 40 loop (hoe oud ben jij eigenlijk ongeveer?)
Ik heb voor mijn gevoel nog veel in te halen. Heel veel moeite met keuzes maken. Mijzelf altijd vergelijken met anderen, of die het niet leuker hebben dan ik, en dan met name op gebied van sociale contacten. Moeite met vriendschappen, in de zin dat ik daar altijd erg onzeker over ben. Ik heb best aardig wat vriendinnen, maar ik twijfel er altijd aan of de vriendschap wel wederzijds is, en ben ergens altijd bang om gedumpt te worden.
"Ook het nooit jezelf mogen zijn bij een ander en de negatieve 'self talk': er is alleen maar in verwijten tegen me gepraat door mijn moeder" Dat was bij mij dan weer anders. Ik denk dat ik, alhoewel de enige, het zogenaamde 'gouden kind' was. Mij is eerder wat veel aangepraat dat ik het heel goed deed, alhoewel er behoorlijk moeilijk werd gedaan over zwakheden als lage cijfers of slechte gewoontes. Mijn vader had wel de gewoonte, en tegenwoordig heeft dat onaangename proporties aangenomen, om heel lullige opmerkingen te maken over dingen die hem niet bevielen. Vroeger vond ik het heel gewoon en trok ik me er eigenlijk niet zoveel van aan; tegenwoordig vind ik ze ronduit kwetsend en als ik terugkijk was dat toen eigenlijk ook al zo. Ik vrees dat ik in het verleden ook nog wel eens sociaal onhandig ben geweest omdat ik niet het goede voorbeeld heb gehad 
Heel vreemd, hoe je zulke dingen niet kunt zien als je er middenin zit.
Er is binnenkort een dag voor kinderen van
ouders met psychische problemen..
Wellicht heeft iemand hier iets aan? Er is ook een telefonische vraagbaak.
Merle
Ik herken het een en ander in wat je schrijft. Ik had een bipolaire, narcistische moeder (officiele diagnoses) en een afwezige vader. Mijn vader was een lieverd, maar niet opgewassen tegen mijn moeder en zijn remedie om de spanningen thuis te lijf te gaan, was zo min mogelijk thuis te zijn.
Al zo lang als ik me kan herinneren maakte mijn moeder mij verantwoordelijk voor haar levensgeluk. Ze had een intens akelige jeugd gehad, en aan mijn vader had ze naar eigen zeggen ook niet veel, en haar enige lichtpuntje in het leven was ik. En die last, die taak - die voelde ik en dus was ik de meest voorbeeldige dochter die er maar was. In alles wat ik deed, hield ik rekening met haar. Ook toen ik ouder werd: zij hield niet van mensen over de vloer, dus kwamen mijn vriendinnen niet thuis. Ze kon niet tegen alleen zijn, dus ik kwam na school direct naar huis en ging nooit uit of naar feestjes. Ze vond het niet gezellig als ik op mijn kamer zat, dus zat ik naast haar op de bank naar haar programma's te kijken. En als ze weer eens een hele herfst depressief in bed bleef liggen, deed ik het huishouden er gewoon bij. Er was simpelweg geen enkele ruimte voor mij.
Op de een of andere manier heb ik mijn jeugd destijds niet als raar ervaren. Ik verwarde mijn moeders claim op mij met liefde en dacht dus dat mijn moeder gewoon heel erg veel van mij hield. Nu ik ouder ben (en zelf moeder van 4 inmiddels al wat oudere kinderen), zie ik pas in hoe bizar (en eenzaam) mijn jeugd was.
Ik heb echt moeten leren om ruimte in te nemen. Mijn eerste, tweede en derde natuur is lange tijd geweest om voortdurend de stemming van de mensen om mij heen te scannen en, indien daar iets aan mankeerde, het direct te gaan fixen. En dat vervolgens weer 35 keer checken. Want vroeger lette ik immers ook weleens niet goed op, en dan had mijn moeder weer een halfslachtige zelfmoordpoging gedaan, dus dat moest ik altijd zien te voorkomen. Dat gedrag kostte mij al mijn energie, en ik kwam er dus nauwelijks aan toe om eens na te denken over wat ikzelf nou allemaal voelde en wilde en dacht. Daar had ik het veel te druk voor.
Inmiddels ben ik 51 en ben ik echt veranderd. Dat scannen doe ik nog steeds weleens, maar ik kan mezelf nu ook wel tot de orde roepen. Ik ben er beter in geworden om ruimte in te nemen bij anderen. Ik zorg goed voor mezelf en dat uit zich bijvoorbeeld in het bewaken van mijn grenzen.
Beide ouders zijn overleden overigens.
autistische ouder
Er is zo weinig bekend over de gevolgen van autisme op het niet autistische kind. Hier is een mooie aanzet tot verder onderzoek: http://www.sociaalcultureel.be/jeugd/onderzoek/thesis/bachelorproef_Anneliese-van-Gool.pdf
Persephone
Wat slordig dat ik indertijd niet op jouw reactie heb gereageerd. Terwijl je zo'n lange post hebt met toch ook best een heftig verhaal. Herkenbaar ook: als kind voelt het niet als toxisch. Toen ik eenmaal volwassen werd wel: ik kan nog steeds door sommige dingen getriggerd worden naar een enorme eenzaamheid (die eigenlijk in de praktijk wel mee valt). En toen ik eenmaal zelf kinderen had, begreep ik inderdaad nog minder van sommige gedragingen van mijn narcistische moeder: zo egoïstisch en self-centered. Met mijn vader was er gewoon heel weinig: geen contact, geen gesprekken, geen duidelijk blijk van interesse in mijn beleving of persoon.
Ze zijn overigens ook beiden overleden.
Nuffanie
Op jou heb ik ook al niet gereageerd... excuus. Ja ik herken veel in je verhaal.
Heb je niet als kind erg het besef gehad van dat beide mensen eigenlijk de 'afwijking' bij elkaar versterkten en dat jij daardoor de bindende factor moest zijn?
niet bewust nee
Ik dacht altijd dat mijn moeder de afwijkende persoon was, mede gestuurd door mijn vader. Mijn moeder was misschien wel zijn zwarte schaap zeg maar. Eigenlijk heb ik pas laat ingezien (pas op mijn 35e ongeveer) dat mijn vader ook verknipt is. Mijn vader is ook niet een hardcore narcist, hij heeft wel een aantal belangrijke trekken.
Met mijn moeder is er inderdaad vrij weinig. Geen werkelijke gesprekken of echte interesse. Ze probeert het wel hoor en is ook wel lief. Maar dat zit hem dan weer in het kopen van kadootjes en onthouden wat ik leuk vind. Maar dieper dan dat gaat het niet. Mijn vader is ook van het kado's geven maar dan wat hijzelf leuk vindt en hij laat ook graag zien hoe groot zijn kado's zijn.
hai!
Ik herken me in je verhaal. Narcistische moeder en vader met Asperger. Hij liet alles toe en bekommerde zich niet over ons als kids terwijl hijzelf ook vaak de wind van voren kreeg. Familie heeft hem gewaarschuwd maar deed hij niets mee. Wat heb ik eraan overgehouden? PTSS, sociale angst en faalangst. Ik schaam me niet meer maar leuk is anders.
Alyce schreef op 08-12-2023 om 18:50:
hai!
Ik herken me in je verhaal. Narcistische moeder en vader met Asperger. Hij liet alles toe en bekommerde zich niet over ons als kids terwijl hijzelf ook vaak de wind van voren kreeg. Familie heeft hem gewaarschuwd maar deed hij niets mee. Wat heb ik eraan overgehouden? PTSS, sociale angst en faalangst. Ik schaam me niet meer maar leuk is anders.
En kan jij er wel goed over praten met broers/zussen? Ik (opsteller bericht ooit) was natuurlijk alleen, en het had al gescheeld als er bijvoorbeeld een zus was geweest die kon zeggen 'weetje nog? hoe Ma kon doen?"
Ja, dat mis ik ook heel erg, een zus of iemand die erbij was. Dat je soms de bevestiging hebt van ‘Ja, zo was het toen.’ Ik ben ook enig kind. Mijn ouders zijn moeilijke mensen, voor zover ik weet hebben ze geen officiële diagnoses, maar er is wel iets. Ze werkten extreem veel en dronken helaas ook veel alcohol ‘s avonds, nooit zo dat ze de volgende dag niet meer konden functioneren, maar genoeg voor een onveilige jeugd. Mijn moeder had weinig connectie met mij, m’n vader wel wat meer, maar die was er heel weinig en werkte altijd. Mijn moeder maakte met veel mensen ruzie. Ik heb me zo vaak geschaamd als ze heel erg onaardig deed tegen mensen over iets kleins. Ik ben zelf verwaarloosd, maar het heeft lang geduurd voordat ik dat zag, want je weet gewoon niet anders dan hoe je zelf bent opgegroeid. Ik was zo eenzaam. Voor een groot deel heb ik mezelf opgevoed. Dat het ook heel anders kan, zag ik eigenlijk pas echt nu ik zelf 2 kinderen heb. M’n ouders zijn nu bejaard en ik moet steeds meer voor ze doen. Dat is wel moeilijk want het triggert bij mij heel negatieve dingen uit mijn jeugd. Dat ‘scannen’ wat eerder hier genoemd wordt herken ik ook heel erg. Het scannen van de mensen im me heen, maar ook van mijzelf.
S.ndra schreef op 09-12-2023 om 00:15:
Ja, dat mis ik ook heel erg, een zus of iemand die erbij was. Dat je soms de bevestiging hebt van ‘Ja, zo was het toen.’ Ik ben ook enig kind. Mijn ouders zijn moeilijke mensen, voor zover ik weet hebben ze geen officiële diagnoses, maar er is wel iets. Ze werkten extreem veel en dronken helaas ook veel alcohol ‘s avonds, nooit zo dat ze de volgende dag niet meer konden functioneren, maar genoeg voor een onveilige jeugd. Mijn moeder had weinig connectie met mij, m’n vader wel wat meer, maar die was er heel weinig en werkte altijd. Mijn moeder maakte met veel mensen ruzie. Ik heb me zo vaak geschaamd als ze heel erg onaardig deed tegen mensen over iets kleins. Ik ben zelf verwaarloosd, maar het heeft lang geduurd voordat ik dat zag, want je weet gewoon niet anders dan hoe je zelf bent opgegroeid. Ik was zo eenzaam. Voor een groot deel heb ik mezelf opgevoed. Dat het ook heel anders kan, zag ik eigenlijk pas echt nu ik zelf 2 kinderen heb. M’n ouders zijn nu bejaard en ik moet steeds meer voor ze doen. Dat is wel moeilijk want het triggert bij mij heel negatieve dingen uit mijn jeugd. Dat ‘scannen’ wat eerder hier genoemd wordt herken ik ook heel erg. Het scannen van de mensen im me heen, maar ook van mijzelf.
Ach dit herken ik allemaal zo erg. Vooral de eenzaamheid van zo'n klein kind die later, in de volwassen tijd overgaat in een soort toxische eenzaamheid. Ik hoor van vriendinnen die net zo'n ouderpaar hebben maar wel zussen dat ze daar toch steun aan hebben. Vroeger natuurlijk, maar ook nu kunnen ze tegen elkaar zeggen 'nou ma deed weer behoorlijk vervelend he?" Mijn moeder kwam altijd over als een lief vrouwtje, naar de buitenwereld was ze poeslief. Maar mensen hadden geen idee hoe ze als ouder was. Dat maakte ook heel eenzaam. En ja, als enig kind komt ook de last van zorgen voor die ouders allemaal op jou neer. Dat is extra zwaar.
Ooit zei een vriend van mijn moeder "jij moet het niet makkelijk gehad hebben als kind". Dat heeft me erg geholpen. Eindelijk eens iemand die zag dat ze ook een lastig persoon kon zijn.
