Mom rage of toch niet normaal
Hallo
Graag wil ik even polsen of dit deels herkenbaar is en voor eventuele bruikbare tips sta ik ook open.
Mijn vriend en ik zijn sinds de komst van onze tweeling wettelijk samenwonend. We wonen in mijn huis.
Reeds van voor onze relatie heeft mijn vriend meerdere drukke jobs: hij werkt voltijds en is zelfstandig in bijberoep. Voor de kinderen vond ik dat ondernemerschap een van zijn goede eigenschappen en doordat ik zelf veel werkte en ook met weinig tegenzin het huishouden voor mij neem, had ik daar geen problemen mee en kon ik dit ook qua energieniveau aan, of dat dacht ik toch, misschien was ik mij dan al aan het opbranden. Op zondag deden we iets leuks, we gingen jaarlijks op reis dus dat maakte veel goed. We leefden volgens de leuze work hard play hard. Er waren soms wel ergernissen maar die uitte ik ofwel minder hard dan nu ofwel gewoon niet, ik weet het niet meer.
Ondertussen hebben we een tweeling van 3,5 jaar. Hij werkt nog steeds heel de zaterdag, maar is ondertussen wel tijdens de week steeds thuis om de kinderen te helpen met eten en in bed steken. Smorgens moet ik het alleen doen want hij is vroeg weg. Heel soms is hij eens thuis. Ik kan wel rekenen op de hulp van mijn mama en schoonmama. In het begin, toen ik nog full-time werkte, kwam mijn mama bijna elke ochtend om ze te helpen klaarmaken zodat ik op tijd op werk zou zijn. Ondertussen start ik pas om 9u30 met werken waardoor deze hulp niet meer nodig is. Ik probeer ook zelf de hulp van schoon/ouders te beperken want bij mijn eigen ouders heb ik vaak het gevoel of ben ik bang dat ze zich gaan bemoeien en bij mijn schoonma durf ik ze niet gewoon afzetten en dan voel ik mij verplicht om met haar te praten uit beleefdheid, maar vaak houd ik hier een negatief gevoel aan over. Ik voel mij namelijk een beetje bedreigd door mijn schoonmoeder, ze is logopediste en heeft haar drie kinderen allen goed opgevoed, heeft heel veel geduld,... En ik snauw soms naar de kinderen als ze niet meteen doen wat ik zeg of als ik zelf een mindere dag heb. Mijn gezin van oorsprong heeft ook een andere communicatie stijl, en ik denk soms minderwaardig, we zijn met 4 en mijn oudste broer en zus hebben een hobbelig parcours achter de rug. Toen de kinderen kleiner waren had ik soms echte woedeaanvallen doordat ik mij niet gesteund voelde. Ik ben toen naar een psycholoog geweest gedurende een jaar en ik neem momenteel nog steeds medicatie. Een jaar geleden ben ik ook eens al huilen toegekomen bij mijn schoonmoeder wat het echt niet meer ging tussen mijn vriend en mij en toen is er een schema gekomen waardoor ik op dinsdagavond niet moest thuis zijn voor de kinderen en iets voor mezelf kon doen. Ik stoorde mij nog aan andere zaken zoals dat mijn vriend zijn prioriteiten vaak buiten het thuis afspelen, maar daar werd niet op in gegaan en nu, een jaar later heb ik gestuurd naar mijn schoonmoeder met foto's dat mijn vriend niet in orde is met zijn administratie, achterstallige betalingen, brief van deurwaarder ook. Mijn vriend heeft hier steeds een verklaring voor en maakt zich zelf weinig zorgen, maar ondanks dat er financieel op mij geen aanspraak gemaakt kan worden, doordat we niet gehuwd zijn, baart mij dit wel zorgen want zolang er op dat vlak geen rust is, durf ik if denk ik minder tijd voor ontspanning en gezinsleven te kunnen opeisen van mijn vriend. Mijn schoonmoeder zei laatst dat ze zou praten met mijn vriend erover, maar ik ben zeer kwaad dat het bij praten blijft en niet bij oplossingen. Ik ben bij momenten erg kwaad en zeg ook dat hij moet vertrekken en dat ik niets heb aan zijn ouders want ze trekken altijd partij voor hem, ... Kortom allerhande lelijke dingen zeg ik tegen hem en ook tegen zijn ouders. Ik ben hier niet trots op en ik zou willen dat ik assertief en rustig kan communiceren. Naar aanleiding van een artikeltje in een krant, vroeg ik, na twijfelen, of mijn vriend vindt dat ik veranderd ben. Hij zei ja. Ik vroeg hoe dan en hij zei negatief. Ik vroeg of hij voorbeelden wou geven en hij zei dat er geen rechte lijn zit in mijn gedrag. Dat ik de ene keer hem verwijt en de andere keer lief ben tegen hem. Ik zei dat ik toch ook na een conflict het op de een of andere manier moet goedmaken als we er voor kiezen om samen verder te gaan. Vroeger verontschuldigde ik mij met woorden en gaf ik een verklaring, maar na ons laatste conflict deed ik dit niet want ik ben het ook wat beu om steeds herleid te worden naar de oorzaak, ik ging al naar psycholoog, neem al medicatie, wat ga ik nog allemaal moeten uitvinden om mijzelf te veranderen. Toen zei hij dat ik ook niet rechtlijnig ben tegen de kinderen, dat ik ze soms afblaf en dan achteraf met hen zit te spelen in de zetel en onnozel doe. Ik zei dat ik niet altijd veel geduld heb en ze inderdaad soms afblaf, maar dat ik daarna ook wel wil tonen dat ik ze nog graag zie. Ik word zeer onzeker van wat hij zei en telkens ik de kinderen moet berispen en hij is er bij denk ik oei dat zal hij weer niet goed vinden of ... Ik word dan zeer emotioneel en onredelijk in het gesprek en zeg dan tegen hem dat als het zo erg is hoe ik hen opvoed, hij maar de kinderbescherming moet bellen om ze uit huis te plaatsen of ze alledagen bij zijn moeder moet doen met haar engelengeduld. Ik zeg dan ook ik zal je eens tonen wat een rechte lijn is, jij slaapt zeker een maand niet meer bij mij in bed en bij het volgende familiefeest langs jou kant ga ik weer niet mee! Dit is natuurlijk weer geen oplossing. Ik weet het niet zo goed. Is er iets mis met mij? Moeten we beter toch uit elkaar?
Hou eens op je schoonouders zo te betrekken in jullie gezinsleven. Jij hebt een relatie en jullie moeten problemen onderling bespreken en oplossen. Je schoonouders zouden daarin geen partij moeten zijn. Je leunt echt teveel op hen. Zij zijn niet verantwoordelijk voor jullie gezin. En bedenk dat jouw schoonmoeder altijd achter haar zoon zal staan. Het is haar kind. Jij bent dat niet. Geen onpartijdig persoon dus.
Als dit leven jou teveel is geworden bespreek je met je partner wat er anders kan. Minder werken door hem of jou? Tijd voor jezelf of kinderopvang etc. Iedereen heeft een eigen stijl van opvoeding. Jij bent je bewust van je fouten en hebt hulp. Commentaar van anderen is niet helpend! Je partner is maar minimaal aanwezig dus absoluut niet de persoon om Commentaar te geven. Schoonmoeder was wellicht huisvrouw zonder stress en met alle tijd. En dan nog een totaal ander karakter. Toelaten van anderen die het beter zouden doen zorgt voor stress.
Ik zou stoppen met je schoonouders in alles te betrekken; ze zijn niet verantwoordelijk voor jullie gezin, kinderen en ook niet voor jouw gedrag en struggles.
Als je problemen ervaart, bespreek die met je man. Ja, misschien heeft hij dat van huis uit beter geleerd dan jij, maar dat wil niet zeggen dat je dat niet kunt leren.
Probeer daar samen uit te komen en niet goodwill te krijgen bij je schoonouders en dat die dan weer met je man moeten gaan praten. Wat een omslachtig gedoe.
Ook voor de kinderen; wat vinden jullie belangrijk? Zet daar op in en zorg dat je zoveel mogelijk één lijn trekt met je man. Het is niet zo dat je kinderen er wat van krijgen om gecorrigeerd te worden in hun gedrag. En ook niet van een keer een boze moeder. Maar dan moet het wel terecht zijn en ergens op gebaseerd. Niet dat je uit het niets gaan schreeuwen en snauwen, dat is heel onveilig.
Als je vindt dat je man te veel weg is, bespreek dat met hem, niet met je schoonouders en reageer het al helemaal niet af op je kinderen.
Je moet prwten met je echtgenoot. Je schoonfamilie heeft er niks mee te maken. Probeer ze ook niet aan jouw kant te krijgen. Dingen als jullie administratie laten zien om aan te tonen dat je echtgenoot er een zooitje van maakt is ontzettend kinderachtig.
Je bent volwassen maar je komt nog heel jong over. Praat met je echtgenoot. Wat is je teveel? Wat kunnen jullie doen om het beter te maken? Meer oppas aan huis wellicht (en niet familie). Meer tijd voor jezelf?
In de vakanties doe ik ze inderdaad reeds een aantal dagen naar de opvang om geen hulp meer nodig te hebben van familie. Ik heb reeds meermaals geprobeerd om te praten met mijn vriend maar ik krijg weinig respons. Wanneer ik emotioneel word, zegt hij niets meer
Hij vat ook zelden zelf het gesprek aan. Het is vooral uit onmacht dat ik bij zijn ouders om hulp vroeg, met de hoop dat hij naar hen misschien wel zou luisteren. Ik probeer nogmaals het gesprek met hem aan te gaan.
Ik denk dat sowieso je woede uitbarstingen voortkomen uit onmacht. Als ik je verhaal zo lees krijg jij het gevoel dat je man niet luistert naar wat je zegt, je voelt je niet gehoord (figuurlijk zeg maar) en gaat daardoor steeds harder roepen, steeds hardere dingen ook roepen (zoals laat de kinderbescherming maar komen, want dat meen je niet) puur omdat je je misschien dan wel gehoord voelt.
Is het een idee om eens samen naar een therapie te gaan. Ik denk dat er qua communicatie veel te verbeteren valt en dat ook juist de meeste problemen (waar dan ook) ontstaan door slechte communicatie. En dan bedoel ik dus ook de communicatie van jouw vriend naar jou. Het lijkt nu alsof hij zich meer terugtrekt uit het gezin en er daardoor meer op jouw schouders terecht komt dan nodig is, of heb ik het mis. En wat de anderen ook aangeven, niet meer bij zijn of jouw ouders je problemen uitpraten. Dat werkt averechts, dan zou ik eerder nog naar de therapeut gaan om daar je verhaal te doen.
Wat betreft zijn financiën die niet op orde zijn; je bent zijn moeder niet, maar natuurlijk wel een partner, en jullie runnen samen een huishouden. Als hij daar financieel zijn steentje aan bijdraagt dan is zijn eigen administratie zijn eigen ding, laat hem daarin met rust. Maar het zou natuurlijk wel zonde zijn als hij door wanbeleid geld verliest (bijv. verhoging van een incasso of een boete) want daar merk je als gezin op een gegeven moment ook wel wat van. Maar zie je dat je jezelf dus niet minderwaardig hoeft te voelen? Hij is niet beter dan dat jij bent, jullie hebben allebei je goede en slecht kanten, hij is blijkbaar in administratie veel rommeliger, en jij in het stellen van grenzen en regels naar de kinderen.
Verder is het hebben van een tweeling van 3.5 jaar natuurlijk ook wel erg zwaar, dat zal, als ze ouder worden wel minder pittig worden.
Anoniememama schreef op 08-04-2024 om 10:16:
In de vakanties doe ik ze inderdaad reeds een aantal dagen naar de opvang om geen hulp meer nodig te hebben van familie. Ik heb reeds meermaals geprobeerd om te praten met mijn vriend maar ik krijg weinig respons. Wanneer ik emotioneel word, zegt hij niets meer
Hij vat ook zelden zelf het gesprek aan. Het is vooral uit onmacht dat ik bij zijn ouders om hulp vroeg, met de hoop dat hij naar hen misschien wel zou luisteren. Ik probeer nogmaals het gesprek met hem aan te gaan.
Dan is het goed dit te benoemen. Ik heb hier last van wat kunnen WIJ (dus niet ik) hieraan doen. Relatietherapie kan hierbij heel erg helpend zijn. Want jullie hebben onderling een slechte communicatie. Hij vlucht in zijn werk. Heeft wellicht stress van teveel werk en problemen met zijn administratie (vraag hulp aan een boekhouder. Echt schending van privacy om dit aan familie te laten zien of weten). Jij wordt thuis overvraagt.
Bedenk dat schoonouders aan zijn kant staan. En jou met jouw gedrag als slechte moeder kunnen zien. Dat kan zich ook tegen jou keren. Problemen bespreek je met de persoon zelf (je man). En verder met professionals.
Laat schoonouders gewoon grootouders zijn. Geen opvoeders!
Wat me opvalt is dat je schrijft dat jullie 'wettelijk samenwonend' zijn sinds de geboorte van jullie tweeling. Daar concludeer ik uit (maar dat is misschien een te snelle conclusie hoor) dat jullie soort van gedwongen zijn gaan samenwonen? Lijkt me enorme stress veroorzaken, als je tegelijk moet wennen aan samenwonen met elkaar én met twee (!) baby's. Ik denk dat jullie dat allebei een beetje te licht in hebben geschat. Een baby is al een enorme druk op een bestaande samenwoonrelatie, een tweeling is sowieso meer dan 2 keer zo druk en dan ook nog eens niet weten wat je aan elkaar hebt, ik snap helemaal dat het niet soepel loopt!
Ik zou je schoonouders vragen om een avond op de kinderen te passen en met je man om de tafel. Zoals het nu gaat, gaat het niet goed. En wat kunnen jullie er samen (!) aan doen om de situatie te verbeteren. Ik zou daarbij de nadruk leggen op 2 dingen: de relatie en jullie financiën.
Het lijkt mij glashelder dat als je een tweeling hebt je niet meer dan voltijds kunt werken. Dus je vriend moet eens goed kijken naar zijn werkuren. Als zelfstandige moet je ook uren inplannen voor je administratie. Een goede vuistregel is dat je 60 % declarabel werkt, maar daarmee moet je dus die 40 % (voor administratie en acquisitie) kunnen bekostigen. En als dat niet lukt, dus als hij per uur niet genoeg kan declareren om uit de kosten te komen, dan moet hij stoppen met zijn eigen bedrijf. Hij kan dan proberen om zijn uren in zijn vaste baan uit te breiden bijvoorbeeld.
En als hij minder stress en meer tijd heeft, lijkt mij dat het met jullie relatie wellicht vanzelf al wel beter zal gaan. Ik ben het eens met 1968, dat jij steeds extremer reageert lijkt mij een geval van gehoord en gezien willen worden, onmacht en frustratie. Been there, done that. Ik denk dat het goed is als jullie in therapie gaan om samen beter te leren communiceren, om helder te krijgen wat jullie van elkaar nodig hebben.
Ik denk dat je best hard in moet zetten om je vriend in beweging te krijgen. Vertel hem maar dat jullie nu hard op een scheiding aansturen. En dat scheiden betekent dat hij de helft van de tijd in zijn uppie voor de kinderen moet zorgen én moet werken. Scheiden is echt vele malen zwaarder en duurder dan nu proberen het samen beter te krijgen.
Hallo. Bedankt voor het advies
Neen hoor, we zijn niet gedwongen gaan samenwonen, we woonden al aantal jaar samen alvorens de tweeling er was.
ik wou met wettelijk samenwonend gewoon benadrukken dat ik hierdoor niet medeverantwoordelijk ben voor zijn nalatige betalingen, maar helaas komen ze wel hier in de brievenbus en zie ik alles passeren. Vroeger deed ik nooit post van hem open, ik ben ook vaak degene die eens thuis is als de postbode komt met aangetekende brief, ik wist dus dat er iets niet pluis was, sinds er regelmatig een brief van deurwaarder bijzat, heb ik zijn post wel af en toe geopend, maar ik heb dit toen ook gezegd tegen hem, dat ik me zorgen maak en daarom wel af en toe eens een brief openmaak.
Anoniememama schreef op 08-04-2024 om 14:21:
ik wou met wettelijk samenwonend gewoon benadrukken dat ik hierdoor niet medeverantwoordelijk ben voor zijn nalatige betalingen, maar helaas komen ze wel hier in de brievenbus en zie ik alles passeren. Vroeger deed ik nooit post van hem open, ik ben ook vaak degene die eens thuis is als de postbode komt met aangetekende brief, ik wist dus dat er iets niet pluis was, sinds er regelmatig een brief van deurwaarder bijzat, heb ik zijn post wel af en toe geopend, maar ik heb dit toen ook gezegd tegen hem, dat ik me zorgen maak en daarom wel af en toe eens een brief openmaak.
Kan een deurwaarder beslag leggen op spullen van een partner of huisgenoot? Een deurwaarder mag in principe alleen beslag leggen op de inboedel van de schuldenaar zelf. Als de schuldenaar een huisgenoot heeft, dan bestaat er wel een risico dat de deurwaarder toch beslag legt op spullen van deze huisgenoot.
Pippeltje schreef op 08-04-2024 om 19:27:
[..]
Kan een deurwaarder beslag leggen op spullen van een partner of huisgenoot? Een deurwaarder mag in principe alleen beslag leggen op de inboedel van de schuldenaar zelf. Als de schuldenaar een huisgenoot heeft, dan bestaat er wel een risico dat de deurwaarder toch beslag legt op spullen van deze huisgenoot.
Dat is in principe te voorkomen zodra schuldenaar een betalingsregeling afspreekt met schuldeiser. Dan wil ik zeggen dat is aan hem, maar ik doe thuis ook de boekhouding etc. Anders zou een boete ook oplopen tot €1000 euro of hoger.
We hebben het hier wel over Belgisch recht hè, niet Nederlands.
Relatietherapie en een opvoedcoach, dat zijn de 2 dingen waar ik als eerste aan denk. En snel ook.
Hoe is het nu met je, Anoniememama? Heb je iets (gehad) aan de reacties tot nu toe?
