Moeite met mijn moeder (heel erg lang)

Gelezen

Ik heb je hele verhaal gelezen en vind het dieptriest allemaal.

Tip: Zorg vooral goed voor jezelf en trek heel duidelijk een lijn naar je moeder toe tot waar jij het nog kan pruimen zegmaar. Je zegt zelf dat je er nog heel wilt. Prima, maar tot waar jij het nog acceptabel vind. Niet jezelf opofferen voor je moeder! Jij bepaalt de "spelregels" en niet zij. Houd dat goed in gedachten anders overheerst ze je binnen de kortste keren en loop jij dadelijk bij een psychiater.

Sterkte ermee

Jijzelf?

Wat goed dat jezelf er dan zo goed bent uitgekomen, een opvoeding door zo een moeder lijkt mij toch niet niets...
Ik vraag dat omdat ik in m'n omgeving ook zo'n moeder ken (herken er toch duidelijk wat van), een man houdt het ook nooit lang met de moeder uit, maar haar enige dochter moet maar altijd alles slikken en aanhoren...ik vind dat je dat een beetje ziet aan dat meisje (ze is nu 16 jaar) ze lijkt mij daar toch wel wat gebukt onder te gaan

Sinilind

Je bent dochter. Geen hulpverlener. Je zit met je moeder in een wip-wap van emoties, verleden, zorgbehoefte, schuldgevoel. Je kunt haar therapeut niet zijn, je kunt alleen haar dochter zijn. En dat is moeilijk, heel moeilijk. Juist omdat je moeder niet in (wil) zien dat een groot deel van har problemen bij haarzelf ligt. En dat gáát ze ook niet meer inzien. Op je 72e verander je niet meer. Je moeder moet een rotleven hebben, dat kan haast niet anders. En natuurlijk voel jij je daar rottig onder. Ik weet niet hoe je hier mee om zou moeten gaan. Je schrijft dat je zo graag een normale moeder zou willen. Dat is dan het enige waar ik wel het antwoord op weet: dat gaat niet gebeuren. Ik denk dat je moet beginnen aan een rouwproces om de moeder die je nooit gehad hebt. Je moet afscheid nemen van een droom, van een "ooit komt het goed".
Sterkte.

Tirza

Hulp

Hopelijk heb je wat aan de lieve berichtjes hierboven. Ik weet er weinig aan toe te voegen, behalve dat ik met je meeleef. De tip: 'afstand nemen in je gevoel' van anoniekie vin ik goed maar lijkt me oh zo moelijk. Want het is en blijft toch je moeder. Misschien is het toch beter om voor jezelf hulp te zoeken hoe hier mee om te gaan.

Moeilijk

Volgens mij weet jij dat ik ook problemen met mijn ouders heb. Hoezeer me dat nog steeds kan aangrijpen blijkt wel als we er wat dieper over praten met bijvoorbeeld mijn zussen of vrienden. Bij de laatste keer zat ik gewoon te beven op mijn stoel. Dat overkomt me en ik vind het vreselijk. Ik zie mijn ouders helemaal niet meer, maar ik zit nog steeds aan ze vast. Echt loslaten zal mij nooit lukken. Het zijn mijn ouders. Ze zijn volgens mij heel erg eenzaam, maar maken zichzelf wijs dat ze het samen geweldig hebben. Het zijn altijd de buitenstaanders die moeilijkheden of ruzie veroorzaken, nooit zij zelf. Sinds ik geen contact meer met ze heb ben ik er wel rustiger onder geworden. Ze staan op de achtergrond, meer niet. Jij hebt nog wel contact met je moeder en ik kan me levendig voorstellen dat je na elk telefoontje en elk bezoek weer van de kaart bent. Zeker als ze niet in een gezellig bui was, maar klaagde en je schuldig laat voelen. Hoe moeilijk het ook is zul je moeten leren om te accepteren dat jij niet verantwoordelijk bent voor haar eenzaamheid. Ze kiest er zelf voor om zich van andere mensen te distantieren. Mijn ouders bijvoorbeeld vonden hun nieuwe woonomgeving zo leuk. Interessante mensen. Veel rijke buitenlanders bij elkaar. Mijn ouders zijn overigens niet rijk hoor. Ze hebben het goed. Maar al snel hadden mijn ouders de sleutels van een paar mensen zodat ze het huis een beeetje in de gaten konden houden als die mensen weer naar hun eigenlijke woonplaats gingen. Het bleef niet lang uit dat die mensen eigenlijk niet zo leuk waren. Die mensen hadden maar rare opvattingen. Het zou me niks verbazen als ze nog maar weinig contact met de buurt hebben. Zo ging dat toen ik nog thuis woonde, en nu nog steeds volgens mij.

Om het nog even over jou te hebben... Probeer de momenten waarop je je druk maakt om je moeder zo klein mogelijk te maken. Je kunt er toch niet veel aan doen, ondanks dat je je druk maakt. Je doet wat je kunt doen, meer kan je moeder niet van je vragen en verwachten. Kwel je niet steeds met het beeld van de moeder en oma die ze had kunnen zijn. Ze is niet zo´n moeder en oma, het is niet anders.
Sterkte ermee.

Ze is er niet meer

Mijn moeilijke moeder is overleden, en dat was voor mij eigenlijk wel een opluchting. Ik hoef niet meer te verwachten, niets goeds en niets slechts. Het is duidelijker zo. Ik had haar ook al lang niet meer gezien, alleen vlak voor haar dood nog. Ik hoopte toen nog op sorry, niet gekregen.
Het valt mij op dat er eigenlijk best wel veel mensen zijn met moeilijke moeders. Daarom ook mijn berichtje, Sini. Ik hoop dat je er een beetje troost in vindt. Ik bleef altijd maar denken wat ik beter had kunnen doen. Ik was ook altijd zooo moe als ik weer eens bij haar was geweest.

Moeilijke moeders, moeilijke dochters..

Het is gek, maar sinds ik ontdekt heb hoeveel ik eigenlijk op mijn moeder lijk, kan ik het allemaal veel beter begrijpen en accepteren. Nou niet meteen roepen dat je moeder veeeeeel erger is, want ook al is dat misschien (nog) wel zo, er zijn toch vaak veel meer overeenkomsten tussen jou en je moeder dan je zou (wil) denken! Het niet-accepteren van je moeder, betekent vaak dat je je eigen tekortkomingen niet wil onderkennen. Enne.... dit is geen verwijt aan niemand hoor, slechts een ervaring.

Ik hoop dat het duidelijk is dat ik het niet heb over extreme gevallen als mishandeling of verslaving.

Mieke

Herken het deels

Ik herken het deels hoewel de psychiatrische problemen van mijn moeder een andere grondslag hadden. Wel een persoonlijkeheidsproblematiek maar meer vanuit afhankelijkheid en zeer laag zelfbeeld. maakte haar evengoed erg dwingend en manipulerend alleen al door haar hulpeloze houding en alle verantwoordellijkheid afhoudend.

Mijn moeder is vorig jaar gestorven aan een hersenbloeding. Wat ik hierbij vooral verschrikkelijk vindt is dat ik haar dood ook als opluchting ervaar. Hier heb ik het ook heel erg moeilijk mee gehad en nog steeds met momenten. Echter ik kan niet om dat gevoel heen. Ik merk nu dat ik langzaam kan ontspannen en dus meer relaxt wordt / ben. Dat maakt duidelijk hoe zwaar de laatste jaren eigenlijk waren. Mijn moeder woonde op 15 minuten rijden wat er voor zorgde dat ze iedere week wel een paar keer verwachtte dat ik kwam voor het regelen van allerlei zaken enz. v. Mijn oudere zus idem dito. Mijn andere zus woont helemaal in het noorden van het land en had dus een reden om niet zo vaak te kunnen. Gelukkig maar want zij zat op een moment in haar leven dat ze de last van moeder er niet bij kon gebruiken.

Nu besef ik steeds duidelijker dat mijn moeder afhankelijk van ons was omdat we dit ook vaak toelieten. Zij dreef ons hiermee ook vaak tot wanhoop. Zeker de laatste maanden voor haar dood. Ik weet niet hoelang we dit hadden volgehouden, was ze niet gestorven. Zij weigerde ook thuishulp, schoonmaakhulp van anderen etc. Uiteindelijk hebben wij besloten deze wel in te schakelen want wij wilde dit echt niet meer zelf doen. Wij zijn toen echt op ons strepen gaan staan.
Mijn moeder is in het ziekenhuis met een herseninfarct opgenomen.Mijn zus vond haar thuis langs de bank. Ik ben ook mee gegaan naar het ziekenhuis en mijn zus en ik hebben beide boos zwijgend erbij gezeten bij de onderzoeken. Op dat moment hadden we allebei het gevoel dat ze ons weer eenstreek leverde. Ze speelde vaak heel ziek wanneer mensen er bij haar op aandrongen zaken op orde te stellen of zich als volwassene te gedragen (zelfs tot suïcide toe). Ik denk dat dokters ons die dag als harteloos bestempeld hebben.
Het heeft er naar uitgezien dat ze nog thuis zou komen. Ze wilde wel maar mijn zussen en ik zijn toen heel duidelijk geweest dat wij niet gingen mantelzorgen maar dat ze daarvoor bij de thuiszorg moest zijn. Eigenlijk hebben we het heel hard gespeeld. Hierbij wel gezegd dat mijn moeder ook hier haar hulpeloosheid uitspeelde.
Na enkele weken ziekenhuis kreeg Mam een hersenbloeding. Ze heeft nog 10 dagen geleefd. Wij hebben 10 dagen bij haar gewaakt. Onze "harteloosheid"van de weken daarvoor konden we niet meer terug draaien en het heeft heel lang geduurd voordat we inzagen dat mijn moeder hier ook alle aanleiding toegegeven heeft.

ik weet eigenlijk niet wat ik je hier mee wil vertellen en of ik je uberhaupt help met ozo'n verhaal.
Bedenk wel dat je moeder voor een hele groot deel zelf verantwoordelijk is voor haar eigen leven en dat ze jouw daar niet voor verantwoordelijk kan maken. Ze heeft er zelf voor gezorgd dat mensen haar in de steek laten.
Had mijn moeder nog geleefd dan had ik uiteindelijk ook veel duidelijjker moeten gaan kiezen voor mijn eigenleven, mijn gezin.
Heb niet de illusie dat ze zal veranderen. Je bent nit verantwoordelijk voor haar leven. Gebruik de afstand tussen jullie als voordeel in die zin dat je gelegenheidsbezoekjes aflegt. Het is tenslotte onmogelijk om voor alles en nog wat op te komen draven. Blijf duidelijk dat ze daarvoor en voor andere hulp toch bij de hulpverlening moet zijn. Blijf ook duidelijk dat dit bij haar ligt en niet bij jouw.

En vooral, besef heel goed dat julie relatie is zoals het is en dat dit helaas niet zal veranderen. Heel oneerlijk en heel verdrietig maar jij kunt hier weinig aan doen.

Ik wens je heel veel sterkte!

Leen

Mijn moeilijke moeder....

Hier nog een verhaal met een moelijke moeder. Al meer over geschreven, maar samengevat: het gaat heel goed zolang je doet wat ma wil, accepteert dat ze je continue vernedert en haar een flinke vinger in de pap van het gezin toelaat. Ook kan ma niet verdragen dat ik haar evenaar of overstijg in welvaart of geluk. Zo heeft zij alles in het werk gesteld om mijn huwelijk te voorkomen, een huwelijk was voor mij niet nodig! Net als nog een kind niet: toen ik een miskraam kreeg was de reactie 'waarom wil je ook nog een kind, ik had er toch ook maar drie, dus waarom moet jij er zonodig vier.' Toen mijn man haar hierop aansprak (huwelijk is dus gewoon doorgegaan, alleen weigerde ze te komen omdat ze het niet aan kon!), antwoorde ze dat hij zich maar eens moest afvragen of het eigenlijk wel van hem was!

Doe je niet wat ma wil, spreek je haar tegen of bereik je te veel naar haar gedacht, dan zal je dat bezuren, dan neemt ze je te grazen. Samen met pa en twee zussen die zondermeer achter ma staan, zonder van Tulp te willen weten wat er nu eigenlijk gebeurd is.

Ik had daar een weg in gevonden in die zin dat ik nog maar weinig ging en dat ik naar huis ging als ze weer eens een op mij gerichte bui had. Maar een tijd geleden vond ze dat ik voor MIJN huis moest luisteren naar de kleurwens van mijn zus! Mijn zus die wel eens zou komen helpen was een verfje aan het smeren (niet tegengehouden uit angst voor gedonder) wat niet de juiste kleur was (verkeerd gemengd, dus kon zo terug), ik zei er wat van en een bonje! Dit heeft ertoe geleid dat ze mij ge-4-lijk probeerden het leven zuur te maken, onder meer door te stalken, te dreigen de instanties in te schakelen zodat we onze kinderen zouden kwijtraken als de kinderen niet met hun 4 (en zonder ons, want wij misdroegen ons) naar de dierentuin mochten, brand in de voortuin, allerlei mensen in onze omgeving benaderen en zelfs fysiek geweld waar een ander is tussengesprongen.

Ik heb de deur dichtgekwakt. Dat begrijp je. Ze proberen echter nog steeds op velerlei manieren ons gezin te breken. Bijvoorbeeld door eens met mijn baas te gaan praten over een slecht verleden dat ik zou hebben' en valse aangiftes bij de politie te doen als dat wij van hen gestolen zouden hebben (uiteraard geen enkel bewijs omdat dat niet gebeurd is, de politie lacht er hard om). Intussen accepteren zij de contactbreuk niet: als wij omgang met de kinderen toestaan, zullen ze ophouden, zeggen ze en blijven ze ons benaderen. En als wij niet komen praten, gaan ze naar het amk.

Ik heb hen laten weten dat zij eerst zulle3n moeten laten zien dat ze normaal met ons om kunnen gaan en dat er pas weer gepraat wordt als zij zich gedurende een jaar van de geode kant laten zien. Bij idere actie begint de teller op 0. En dat is wekelijks. De treiterijen zijn vervelend, maar hebben geen effect doordat het nu eenmaal niet zo werkt dat een boze oma de kinderen uit huis kan laten halen, voor ontslag of arrestatie kan zorgen. Maar vervelend is het wel. Als we ze tegenkomen, honen ze ons uit, achtervolgen ze ons, etcetera. Ik kan niet anders dan de deur sluiten. Natuurlijk geeft dat meer rust dan naar hun pijpen dansen, wat toch ook niet kan (en wat je ook doet, ma zal nooit tevreden zijn).

Maar wat wel erg is: ik kan hen afwijzen, maar gevolg is dat ik geen ouders heb. natuurlijk nooit gehad, maar je wil zo graag. Op alle gelegenheden blijf je hiermee geconfronteerd. Een vriendin van mij is haar meoder aan kanker verloren, ik schaamde me toen dat ik zoveel had geklaagd over de mijne. Waarop zij zij: Maar ik heb warme herinneringen en kan na mijn verdriet dor met mijn leven. Wat vreselijk om te beseffen dat mijn ouders er gewoon zijn, maar geen ouders voor mij zijn. Ze zijn het kwaad, degenen die mijn fijne leven in de weg proberen te staan, die mij niets gunnen. En waarom? Ze klaagt dat ik een moelijk kind was, als kleine baby al. Dat ze voor mij meost stoppen met werken, dat ze suiker met brood at om zich mij te kunnen veroorloven. O wat was ik gewenst. Maar o wat heb ik het haar moeilijk gemaakt (echt niet, want als ik tegensprak of tegendraads was dan zwaaide er wat van de hele familie hoor, ook van de zussen, het was toen al zo). Volgens mij heb ik haar niets meer aangedaan dan geboren te worden. En toch kan ze me zo haten. Anderen rekenen me af op haar fouten: ik ben er een van....., nu nog altijd. Laat me nooit worden zoals zij: laat het mij goed doen voor mijn kinderen en mijn omgeving.

Tulp

Ach tulp, wat een verhaal

Ik vind, als buitenstaander, dat jouw moeder nogal een verknipt beeld heeft van de werkelijkheid. Jij hebt er toch niet om gevraagd om geboren te worden! Zij was de volwassene en heeft haar eigen keuzen gemaakt. Ik vind het nogal "ziek" om dat je kind aan te rekenen.

Ik ken meer mensen die als enige tussen meerdere kinderen het "pis"paaltje waren van vader en/of moeder en ik heb me altijd afgevraagd hoe dat nou toch kon zijn. Nu ik jou verhaal gelezen heb, begint het me wel een beetje te dagen.

Overigens: de meeste kinderen worden niet moeilijk geboren maar moeilijk gemaakt. Of wel (om niemand tegen het hoofd te stoten) kinderen kiezen er niet voor om moeilijk te doen, het zijn de omstandigheden die ervoor zorgen dat zo worden. Daar schiet jij natuurlijk verder ook niets mee op.

Maar ik hoop in ieder geval dat je tegenwoordig voldoende geaard bent om je jeugd achter je te laten. Als ik je bericht zo doorlees, krijg ik het idee van wel. En dat vind ik heel erg knap van je!

Meid ik hoop van harte dat alles weer in een beetje rustiger vaarwater terecht komt.

Wat lief

Linilind en Dees,

Wat lief jullie reacties. Ik reageerde niet om het verhaal van Linilind onder te sneeuwen, mijn boodschap was eigenlijk dat hoe moeilijk je ouders ook zijn, ze een leegte achterlaten als je ze los laat. Dus dat ik Linilind ook begrijp ondanks alles

Dank je wel voor jullie re3acties.

Tulp

Van kinds af aan dacht ik altijd: je moet van je ouders (lees hier: moeder) houden. Nu weet ik en besef ik, dat het niet zo eenvoudig ligt. Lange tijd heb ik van mijn moeder móeten houden, al snapte ik niet waarom. Ze zorgde voor mij, voeding en kleding. Maar liefde? Ze is heel moeilijk, voor zichzelf en voor anderen. Nu pas, nu ik bijna 50 ben, hoor ik de verhalen van haar broers en haar schoonzussen. Eigen wereldje, naar de maatstaven van nu misschien met een autistische stoornis... ( Kán, mijn zoon is autistisch en is wellicht overefelijk)
Nu heb ik al enige jaren gebroken met mijn moeder. Het was héél moeilijk. Toen ik zwanger was en een miskraam kreeg in januari belde ik mijn moeder of ze misschien kon oppassen op mijn kinderen. Maar nee, dat kón niet. Ze was zo druk om de kerstboom af te tuigen...

Het voorbeeld van de kerstboom is maar één van van vele. Mijn posting over wat ze allemaal heeft gedáán, al dan niet bewust, waarover ik me nog járen rot heb gevoeld, zou heel erg lang worden. Het heeft bewerkstelligt ( of is dat met een d ) dat IK me rot voelde, terwijl ik láng niet altijd schuldig was of me schuldig hoefde te voelen. En ik wíl me niet meer rot voelen.