Moeilijke tijden
Er komen zware tijden aan en ik zie er als een berg tegenop. Bij mijn schoonmoeder is kanker geconstateerd en het ziet er slecht uit, uitzaaiingen in de lever en longen. We krijgen nog een prognose, maar beter wordt ze niet meer.
Wij wonen om de hoek en zullen als eerste mantelzorg worden aangewezen. Komt bij dat ik werk als zzper (geen echte baan in de ogen van mijn omgeving geloof ik) en mijn schoonvader erg onzelfstandig is (generatieding hij kan niet eens koken).
De relatie met mijn man vin ik erg fragiel. Ik ben sinds een paar jaar chronisch ziek (ik weet het sinds 2012 daarvoor was ik niet fit) en mijn man loopt sinds 2013 te tobben met vage klachten. Heeft zelf een keer burnout gezegd, heeft een keer gezegd dat de dokter dat heeft gezegd en later weer ontkend. Slaapt zegt, maar er komt niks uit het onderzoek ernaar en heeft zich nu laten doorverwijzen naar een reumatoloog.
Hij heeft een keer in een boze bui gezegd dat hij nu eens een keer aan de beurt is om ziek te zijn, wat erg hard aankwam bij mij, want ik word niet meer beter.
En ik maak me ook zorgen om mijn man, want dat er iets is dat staat wel vast.
Ik ben altijd erg moe en het lukt me nu net om mijn eigen werk en het huishouden en twee pubers, die me erg nodig hebben, te doen. Ik stort bijna iedere avond rond 20.00 uur doodmoe in bed. Als het kan. Mijn man doet wel veel maar meestal komt het op mij neer. Man zit vaak op zijn tablet te gamen en is dan heel erg slecht aanspreekbaar.
Maar nu is zijn moeder ernstig ziek en begrijpelijk hij (en ik ook!) erg aangeslagen en verdrietig. Maar ik krijg een beetje het gevoel dat ik niet verdrietig mag zijn omdat het zijn moeder is.
Komt ook nog eens mijn eigen moeder bij. Daar heb ik al mijn hele leven een vreemde relatie mee. Ik ben altijd haar minder favoriete kind geweest; mijn zus was haar alles, maar woont nu ver weg. Hier heb ik het vroeger heel moeilijk mee gehad. Nu heeft het wel een plekje.
Nu mijn schoonmoeder ziek is doet ze ineens heel claimerig en benadrukt dat ze even veel van mij houdt als mijn zus (vanuit het niets). Dat voelt heel ongemakkelijk. Ik denk dat ze ook inziet dat ze ouder wordt en mij wel eens nodig zou kunnen hebben. Mijn vader heb ik nooit een goede band mee gehad.
Ik zie nu zo tegen de toekomst op, dat ik al nachten slecht slaap dus ik stort nu bijna in. Zou nu het liefst gewoon weggaan en alles achter me laten.
Slapeloos
Natuurlijk hoop ik dat je wel goed slaapt maar misschien lees je dit nog. Ik wil je in elk geval heel veel sterkte wensen. Ik herken een beetje het gevoel dat je je handen vol hebt aan je eigen gezin en dan ook nog aan ziet komen dat er een misschien wel veel te groot beroep op je gedaan wordt door ouders. Maar soms wordt de soep niet zo heet gegeten. En een mens lijdt het meest enzovoort.
En verder is het misschien hard, maar ook al vinden ze je dan niet aardig, heel duidelijk zelf bedenken wat je wel en niet gaat doen en dat duidelijk communiceren.
Niemand heeft er wat aan als je zelf onderuit gaat.
Hopelijk kunnen je man en jijzelf toch iets meer samen je zorgen delen zonder verwijten, want het valt echt niet mee als je beiden ook niet gezond bent.
Dan is het ook moeilijk om het wat luchtig te houden en te relativeren wat soms toch echt wel noodzakelijk is.
Grenzen aangeven
om jezelf en je gezin te beschermen zul je heel duidelijk moeten zijn.
Als ik jouw post zo lees, wordt ik er al moedeloos van. Alsof jouw hele leven nu donker is. Ik hoop dat het moment opname is en dat je ook nog heel veel lichtpuntjes in het leven hebt, anders wordt het wel heel lastig en werk je naar een burn-out toe.
De eerste stap zou in mijn ogen zijn: kijk naar de dingen waar je plezier aan beleeft. Wat geeft jou energie? Wat geeft jou voldoening?
Daarnaast het slapen. Dat is altijd erg lastig en werkt door in al je dagelijkse dingen. Ik ben daarvoor gaan mediteren, mij helpt het erg goed.
Dan de mantelzorg. Ga samen met je man om tafel zitten en kijk hoe jullie de zaken kunnen regelen, zonder dat het ten koste gaat van jullie gezin en jullie gezondheid.
Ik wens je heel veel kracht toe voor de komende tijd!
Serviceflat
Zou een serviceflat geen uitkomst bieden voor je schoonouders, daar je schoonvader niet zelfstandig is.
Bejaardentehuizen veranderen in zorgcentra met gerichte service. Voor de service betaal je , maar je krijgt er ook rust voor terug omdat de bewoners ook in het restaurant kunnen eten of zich kunnen opgeven voor sociale activiteieten. Zo komen ze onder de mensen. Vroeger heette dat wibo-wonen; meer beschermd wonen.
Misschien vindt je schoonmoeder dit ook een geruststellend idee voor haar man nu ze weet dat haar leven in de komende jaren steeds zwaarder zal worden.
Dankje voor de reacties
Grenzen aangeven vind ik erg lastig, maar het zal moeten.
Wat is zo moeilijk vind is dat men mij niet als ziek ziet. Ik wil ook niet als zieke behandeld worden of zo, maar als ik afhaak bij feestjes of activiteiten krijg ik altijd erg veel gezeur. Krijg ik te horen dat ze me lui vinden en zo. Zelfs mijn man laat regelmatig weten dat ik te weinig in huis doe.
En een ding weet ik wel, mijn schoonouders willen blijven wonen waar ze nu wonen. Want ze hebben immers (schoon) kinderen die voor ze kunnen zorgen? En tja de overheid vindt dat ook dus ik ga gewoon de pineut worden. Want met mijn zzper schap (geen echte baan dus volgens mijn (schoon)familie) en het feit dat we dichtbij wonen.
Ik probeer niet teveel beren op de weg te zien, maar deze feiten staan. Ik hik er al langer tegenaan.
En komende jaren... Tja ik hoop maar dat schoonmoeder nog jaren krijgt.
Deze zin sprong eruit
"En tja de overheid vindt dat ook dus ik ga gewoon de pineut worden. Want met mijn zzper schap (geen echte baan dus volgens mijn (schoon)familie) en het feit dat we dichtbij wonen."
De overheid vindt, de schoonfamilie vindt...
Heel pijnlijk dat je man je ook niet steunt.
En als jij straks met een burnout zit, wie staat er dan aan jouw deur?
Helaas een heel harde les die ik zelf ook heb moeten leren omdat ik geen nee kon zeggen tegen dat soort dwang en "men" meende dat ik maar flutbaantjes had en mijn ziekte ook aanstellerij was - tot ik volkomen in elkaar stortte, toen bleef het stil van hun kant.
De realiteit is vaak dat degene die het zwakst in zijn schoenen staat en het slechtst voor zichzelf kan opkomen, de sjaak is.
Wat de rol van de overheid betreft: ik weet uit eigen ervaring dat die probeert mantelzorgers aan te trekken, maar ook dat ze (als het goed is) begrijpen dat een al overbelaste mantelzorger ook geen oplossing is.
En wat je familie betreft: laat ze maar in de waan dat jij flutbaantjes hebt en je aanstelt. Maar laat hun idee over jou je niet over jouw grenzen trekken.
Jullie zitten allemaal in een heel zware situatie. Maar niemand is erbij gebaat als jij instort. Vooral omdat je uit die hoek geen steun hoeft te verwachten.
Dit klinkt heel koud. Maar je kunt pas voor anderen zorgen als er ook goed voor jou gezorgd wordt, en die indruk heb ik niet bepaald.
Het allerbelangrijkste: zijn zij er ook voor MIJ als IK instort? Ik denk dat je het antwoord al weet, want ze zien jou blijkbaar als aansteller met een dom baantje. Weet je al waar je je energie in gaat steken? Vanuit schuldgevoel naar je man en schoonouders (hoe triest de situatie ook is) kun je niet goed handelen. Wel vanuit gezond verstand.
Ga eventueel eens naar de huisarts/praktijkondersteuner om dit te bespreken.
zijn zij er ook voor MIJ als IK instort?
Helaas weet ik het antwoord op deze vraag al. Nee.
Hortensia, je legt de vinger op de zere plek (en ik zit nu te janken...)
Overigens heb ik toch echt geen flutbaantje. HBO+ werk. Maar zij zien dat echt niet zo.
Jupiter
Lieverd, al had je een baan op lagere-school-niveau, het is toch serieus werk! Laten ze eerst maar eens een tijdje in jouw schoenen rondlopen voor ze oordelen! En de rol van je man, hoe zwaar die het ook heeft, vind ik hartstikke verkeerd. Dit zouden jullie samen moeten doen, en niet "en nu is het tijd voor mij om ziek te zijn". Wat doet hij actief aan zijn eigen gezondheid? Want dat komt nogal vaag over in je eerste bericht. Ik geloof best dat het hem ook teveel is, maar de houding van "en nu is het mijn beurt" vind ik te gek voor woorden.
Heb je je huisarts al gebeld voor een goed gesprek? Is je man bereid met je mee te gaan?
En huilen mag. Tranen reinigen.
Jupiter
Je zegt zelf dat je baan geen flutbaan is. Maak dat er dan ook niet van door anderen jouw werktijd in te laten vullen. Je kunt niet verwachten dat anderen je baan serieus nemen als je het zelf niet doet tenslotte.
Ik denk dat je vooral heel goed moet gaan leren om nee te zeggen (of vooral: ja tegen jezelf!)
Sterkte!!
Jupiter
Ik ben ook zzp-er, universitaire opleiding, werk denk ik wel vijftig uur in de week, als het niet meer is. Maar ja, ik werk thuis (in principe dan, ik ben nu maar begonnen om bijv. in de bieb te gaan werken, en er komen ook steeds meer cafe's ed waar mensen rustig zitten te werken, omdat ik dan tenminste weg ben en het duidelijk is dat ik aan het werk ben) en als je thuis werkt wordt het niet serieus genomen.
Want je werkt thuis en dus werk je niet echt.
Ik kan alleen maar zeggen: ga grenzen stellen. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig gaat met mantelzorg, maar ik ga ervan uit dat je niet zomaar kunt worden 'aangewezen' als jij kunt aantonen dat je het niet aankunt vanwege eigen problemen of overbelasting.
Ik zou idd naar de huisarts gaan. Voor jezelf. De situatie uitleggen. Dit kan zo niet hoor. Straks stort jij in. En dat moet al helemaal niet.
En verder zou ik ook eens heel eerlijk naar de thuissituatie gaan kijken.
Ik herken overigens dat je gewoon maar doorgaat, en probeert je hoofd boven water te houden. Dat kost allemaal zoveel energie dat je aan puinruimen niet eens toekomt.
Tja, geen echte tips hier, wel veel herkenning.
Taken
Hier hebben we de zorgtaken verdeeld. Schoonouders; zaak van man en zijn brus en mijn ouders ; zaak van mijn brus en ik. Wij wonen ook het dichtsbij de schoonouders en weer het verst van mijn ouders.
Die scheiding van taken vind ik wel prettig. Ik laat de zorg ook daar bij mijn ouders en neem het niet mee naar huis. Thuis zijn er genoeg andere belevenissen waarin ik scherp moet zijn.
Als jouw moeder meer beroep gaat doen op jouw tijd, val jij je man ook niet lastig met jouw taak.
Door de zorg om ouders op te splitsen, kan je het ook loslaten als je die deur van hun huis dicht trekt.
Nu moet ik wel bekennen dat ik mijn schoonouders om redenen niet graag meer bezoek en het afstoten van de taak door de verhoogde zorg van mijn ouders de opsplitsing vereenvoudigde.
Als ik mijn man met zijn brus hoor praten, bemoei ik mij er ook niet mee. Als hij mijn hulp wil, zal ik dat niet weigeren. Er is een groot grijs gebied in hulp bieden. maar wel in een gezonde balans.
Jeetje Jupiter
Als je het antwoord op die belangrijke vraag al weet, dan moet je nu echt gaan zorgen voor Jupiter. Wat heb jij nodig, niet wat heeft een ander nodig.
Je bent verder heen dan wat ik in je eerste post al las. Ga snel naar de huisarts en geef dit aan, voordat je echt helemaal niets meer kan.
Wat geeft jouw man het recht om jou te behandelen als een kind?
Misschien moet je lekker een weekje met een goede vriendin weg of juist helemaal alleen. Kun je lekker opladen, tot rust komen en ontdekken wat jij wilt. Meteen een mooi moment om je man te laten beleven hoe het huishouden is als jij echt niets zou doen.
Ik weet niet hoe je relatie met je zus is, maar kun je daar niet een week logeren?
grenzen
Over je werk moet je idd goed je grenzen gaan stellen.
Jammer dan dat je familie het niet serieus neemt, maar neem het zelf wel serieus. Dwz niet voortdurend (telefonisch) bereikbaar zijn, laat iedereen maar je voicemail inspreken, alleen bij spoed bel je terug en anders buiten kantooruren. Ik hoop niet voor je dat iedereen spontaan bij aanbelt om op de koffie te komen, anders moet je idd uitwijken naar een andere plek om te werken.
Reserveer ook blokken tijd in je agenda voor rust.
Probeer (makkelijk gezegd hoor) niet de hele tijd aan de toekomst te denken maar zorg NU goed voor jezelf. Idd even eruit om op te laden.
Paar dingetjes
er komt veel op je af en je weet nog niet hoe het zal gaan. Dat weet een mens trouwens nooit over de toekomst, maar het komt extra hard binnen in tijden van crisis.
Jullie zijn moe en verdrietig en alleen dat al voelt verlammend. Kies een moment waarop jullie redelijk uitgerust zijn en maak plannen. Je stelt nu gelaten vast dat jullie ' als mantelzorger zullen worden aangewezen' maar dat betekent niet dat je over e moet laten lopen. Inventariseer samen wie er nog meer zouden kunnen helpen. Buren? Een ander familielid? Bekenden via een vereniging of kerk? Wees niet bescheiden, mensen willen vaak best wat doen als ze gevraagd worden.
Welke momenten wil je thuis zijn, aan het werk? Leg dat vast. Jouw werk is net zo goed werk als dat van een ander.
Jullie kinderen zijn pubers. Is het een idee dat zij eens per week bij opa en oma gaan koken?
Is er een seniorenhuisvesting voor mannen die onhandig zijn in de keuken, informeer eens bij ouderenwerk of welzijn. Nu is oma er nog, maar als zij straks echt het leven moet loslaten zou het geweldig zijn als opa zich wat beter kan redden.
Probeer niet te ver vooruit te kijken, dat heeft geen enkele zin. Ga elk dag naar buiten, telefoon uit, eindje lopen of fietsen. Gedachten laten waaien.
Sterkte!!
