Moeilijk dilemma

Onderkoeld

En als je het dan een beetje onderkoeld brengt? Zo van, goh, dochter vertelde laatst dat jouw dochter moest huilen in de klas. Zit ze niet zo lekker in haar vel?
Een derde mogelijkheid is natuurlijk dat er iets ernstigs aan de hand is, terwijl je collega dat niet weet. Dat dochter het geheim houdt voor haar moeder.

Herkenbaar

bij de dochter van nicht: toen nicht en neef op ouderavond kwamen op school, zei de mentor dat hij het fijn vond dat ze toch nog samen op gesprek kwamen. Na de verbaasde blikken van neef en nicht legde hij uit dat hun dochter al wekenlang een enorm probleem had: haar ouders gingen scheiden! Hier was dus niets van waar, ze had er wel behoorlijk voordeel mee gehad. Toetsen die minder zwaar meetelden, huiswerk dat werd kwijtgescholden. De nasleep voor dochter was minder leuk natuurlijk. Ze heeft alles dubbel en dwars in moeten halen.

1 op 1

dat had je natuurlijk al bedacht, wat je ook gaat zeggen en wanneer, zorg dat jullie niet onderbroken/gestoord kunnen worden en dat er niemand kan meeluisteren.
Verder zou ik denk ik toch ook gaan voor zo'n onderkoelde reactie en verder van niet al te veel weten. Hooguit dat dochter meldde dat collega-dochter zo verdrietig was en zich afvroeg wat er was? je hoeft dan nergens op in te gaan, jouw dochter is geen verklikker en ze heeft de ruimte om te reageren.

sterkte!
Jons

Niks

ik zou niets zeggen tot ik zeker weet wát er dan is.
het kan
1. niet waar zijn, dan haal je meer overhoop dan je lief is voor jouw dochter/haar dochter/haarzelf.
2. het is wel waar maar je collega wil je dat niet laten weten.

Ik hoor wel vaker "geheimen" van anderen en ik peins er niet over die door te vertellen tenzij ik weet dat er iets heel ernstigs is en dan nog moet je collega dat niet perse aan jou hoeven te vertellen; niemand weet alles van een ander. Mocht dochter van collega aan de drugs zijn, loverboys, ziek of wat dan ook, dan zou ik misschien voorzichtig polsen bij collega, maar aan de andere kant: wie zegt dat ze dat niet weet en het puur niet op het werk wil delen?

Twee insteken

Persoonlijk zou ik ook niks zeggen maar als dat voor jou heel moeilijk is zou ik alleen iets zeggen over datgene wat zichtbaar voor meerdere mensen op school is geweest. Bijvoorbeeld: 'ik hoorde dat je dochter heeft gehuild in de klas, hoor jij dat soort dingen zelf ook? Ik merk bij mezelf dat ik het soms moeilijk vind te volgen wat er speelt bij die meiden, jij?' zoiets
Zo geef je aan dat je iets weet en biedt opening maar je geeft ook de mogelijkheid om te antwoorden dat het allemaal meidengedoe is dus niks om over te praten of een dergelijke escape.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Even kort met meisje zelf praten

is dat een optie? laat weten dat het je spijt dat ze verdrietig is, en dat je haar moeder vaak ziek en je je afvraagt of je kunt helpen. maar dat je ook discreet wilt zijn en helemaal niets zal zeggen als ze dat niet wil?
angela

Toch wel zeggen

Je zegt dat jullie het wel eens over de dochters hebben en je een soort vertrouwensband hebt, dus het is toch helemaal niet gek als je naar haar dochters toestand informeerd? Ik denk, dat ik terloops zou opmerken, "Gaat het alweer een beetje beter met Miepje (haar dochter)?" Bij een "hoezo" zou ik iets zeggen in de zin van dat Truusje (jouw dochter) vertelde dat Miepje haar toets niet hoefde te doen omdat ze vreselijk verdrietig was en dat ze zelfs moest huilen. Zoiets. Dan laat je je verder niet uit over de eventuele reden die aan het verdriet vasthangt en geef je je collega de ruimte om eventueel te praten.
Ik moet eerlijk zeggen dat mijn bevrijding uit een huwelijk, waarin dingen gebeurden die niet in een liefdevolle relatie horen, voor een de meeste mensen een complete verrassing was. Ik was destijds ook altijd zo'n opgewekt, vrolijk tiepje aan de buitenkant. Dat was mijn masker om mijn ellende te verbergen, dus het is niet onmogelijk dat er wel degelijk wat speelt.

Niet mee bemoeien

Waarom wil jij je toch overal mee bemoeien, Albana? Het gaat om een collega. Jij zegt dat je heel goed contact met haar hebt, misschien denkt zij er wel anders over. Vindt ze je heel aardig, maar alleen voor op het werk. Denk je dat ze je heel veel persoonlijks vertelt, maar is dat eigenlijk maar heel weinig.

Als er iets is en ze wil je het niet vertellen dan is dat haar goed recht. Dan hoef je daar niet op een subtiele manier naar te gaan vissen. Misschien wil ze helemaal niet haar hart bij jou uitstorten en ziet ze haar werk als een afleiding voor de ellende thuis. En dan kom jij met je 'subtiele' hints.

En als het zo is dat dat meisje iets verzonnen heeft om aandacht te trekken, dan komt dat vanzelf wel uit; ook daar hoef je je niet mee te bemoeien.

Ook kan het iets zijn waarvan dat meisje helemaal niet wil dat haar moeder het weet. En dan ga jij dat even op jouw 'subtiele' manier aan de grote klok hangen.

Je hoort het vanzelf wel als je hulp nodig is.

Terloops laten vallen

Ik zou er wel iets van zeggen, een terloopse opmerking maken ofzo, dat dochter zich wat zorgen maakt, of dat je hoorde dat het meisje niet zo lekker in haar vel zit. Dan kan ze zelf kijken of ze daar op in wil gaan of niet.

Idd.

niet mee bemoeien. Je schetst voor jezelf een dilemma wat geen dilemma hoeft te zijn. Ik zou me er niet mee bemoeien. Tis niet aan jou.

3e mogelijkheid

Hmmm lastige situatie. Mij schoot tijdens het lezen van je beginposting een 3e mogelijkheid door het hoofd: er is iets met collega's dochter dat ze wel op school en niet thuis gedeeld heeft. De genoemde 'thuissituatie' kan ook 'privesituatie' zijn. Iets met een vriendje of wat ook. Een vriendin van me werkt als leerlingbegeleider op een school en van haar ken ik het dilemma dat ze niet zomaar alles met de ouders mogen (willen?) delen. Dus het kan zijn dat er iets speelt waarvan school op de hoogte is, en thuisfront niet.

Wat ik denk ik zou doen is het voorzichtig aankaarten bij collega, feitelijk en zonder invullingen/ speculaties. Iets in de trant van: hé, ik begreep van dochter dat jouw dochter problemen heeft waar rekening mee gehouden wordt op school. Is alles goed? Dan merk je meteen of ze iets weet of er over wil praten.

Niets zeggen

lijkt me heel moeilijk maar ik zou hoe dan ook vermijden dochter te noemen. Dat moet heel hoog op de lijst. Je dochter heeft duidelijk aangegeven dat ze niet wil dat je iets zegt. Mocht je er toch iets mee willen doen, dan zou ik een manier proberen te vinden om dochter er helemaal buiten te laten. Het is inmiddels publiek geheim, lijkt het? Dan duurt het vast niet lang eer het uit komt. Lastig, ik snap het, maar de relatie / vertrouwensband met je eigen dochter moet bovenaan blijven. Die wil er blijkbaar verder ook niet bij betrokken zijn want anders had ze vast wel meer gehoord (inderdaad, meisjes van 15 en emotionele geheimen....dat blijft nooit lang geheim).
Helaas, wat je ook zegt, als collega ermee naar haar dochter gaat (ik hoorde van Albana dat...) dan weet haar dochter dat het bij die van jouw vandaan komt. Kun je 100 keer zeggen dat ze niet moet zeggen dat het van jou komt, die dochter is niet gek. Lijkt me welhaast nog een lastiger situatie dan nu.
Daarnaast: het meisje zelf heeft dus blijkbaar een vertrouwenspersoon op school. Mocht uitkomen dat het leeftijdsgebonden aanstelleritis is, dan is dat een enorme les voor meisje. Is er wel wat aan de hand: er is dus al een vorm van hulp.
Succes, knap lastig dit.

Ik zou

het gewoon aankaarten als de situatie zich daarvoor leent. Het heeft volgens mij niks met bemoeien te maken maar met belangstelling. Als ze geen behoefte heeft aan belangstelling merk je dat snel genoeg en laat je het rusten. En je verraad je dochter toch niet? Die heeft dat gewoon meegedeeld thuis dat dochter niet lekker in haar vel zat.
Ik ben overigens laatst ook aangesproken door de juf van mijn dochter dat ze een enorme huilbui had gehad. Want alles was veranderd thuis. Haar vader had ander werk en haar moeder en dat gaf zoveel onrust nu wist ze niet meer waar ze aan toe was. Ja dûh dat was twee jaar terug. De afgelopen twee jaar gaat het hier thuis al hetzelfde. Wat bleek achteraf. Er waren een paar kinderen zo vervelend geweest dat onze (op school) altijd rustige dochter uit elkaar was geknapt van boosheid. Juf zag dat voor het eerst en dacht dat er dus wel wat aan de hand moest zijn. Gewoon boos werd geen genoegen meegenomen er moest een verklaring zijn dus had ze dit maar gezegd. Maar heb wel even moeten praten tegen juf dat ze deze boosheid thuis wel vaker heeft en dit gewoon dochter is. Op de middelbare school is het contact toch minder met ouders en het kan best zijn dat huilende dochter ook zoiets heeft gehad en nu niet meer uit het cirkeltje kan stappen van leugens....

Niet mee bemoeien

Misschien wil je collega helemaal niet met jou hierover praten. Veelste bang dat haar hele verhaal hier op internet verschijnt .
Je maakt een probleem van iets waar je niets mee te maken hebt.

Precies fay

Ik denk ook Albana, als je het wel te weten komt, en dat gaat binnenkort gebeuren, want je gaat dit echt niet laten rusten, dat het probleem dan hier uitgebreid op tafel gegooid gaat worden hier. Dus misschien weet inderdaad die collega van jou dat jij hier een frequente schrijver bent en houdt ze angstvallig haar mond

Geweldig

krijgen "wij" de schuld, want niemand in de situatie neemt haar eigen portie aandeel op zich; zal nog eens proberen te helpen

Nee even serieus zeg, dit meen je toch niet?
1. op die manier de mensen hier cynisch bedanken omdat 50% je adviseerde er niets mee te doen?
2. het IS je zaak niet en dat zij het er nu wel van maakt, dat is HAAR probleem, niet het jouwe, niet dat van "ons".
3. het is vervelend, maar had je wel iets gezegd had je precies dezelfde reactie van haar kunnen krijgen.
Dat weet je niet van te voren. Het is een goede collega, geen dierbare vriendin en zelfs van een dierbare vriendin weet je niet alles en kun je nog zo vaak fout zitten met een reactie; t is maar hoe de pet staat.
4. ze weet het nu, ze kan bellen (ook in vakantie is er vast iemand te bereiken en anders na de vakantie of praten met haar dochter.

Ik word persoonlijk gek van houdingen als: wist jij dat ik wist dat jij wist wat wij wisten dat jij had kunnen weten en zij allang wisten zodat niemand weet wat wij weten en waar we het over hebben. Houd dat gewoon klein, tussen de mensen om wie het gaat.
Ik zie daar nog steeds jouw verantwoording niet in. Je kunt je ook teveel bemoeien met mensen.

Ha ha albana

Jij en die collega van je: uit het zelfde hout gesneden. Hoop dat je weer een beetje bent afgekoeld. En die collega ook. Als je haar weer ziet, leg je tijdens de pauze je dilemma voor. Laat je weten hoe het afgelopen is?

Joh

Dan zeg je toch gewoon dat je het wel had willen zeggen maar niet mocht van ool?

Even serieus: je laatste bericht, je bent toch hopelijk gewoon de smiley's vergeten?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Je eigen intuitie

Eigenlijk wilde je het gewoon bespreken met haar maar was er ineens 'iets' waardoor je ging twijfelen. Volgens mij waren de reakties fiftyfifty. Ik denk dat je voortaan toch je eigen gevoel hierin moet volgen, volgens mij werkt dat het beste.
Je collega had (jou kennende) waarschijnlijk verwacht dat je wel wat zou zeggen. (omdat jij zo'n iemand bent, die dat zou doen, niet als bemoeial maar als hulp) Bij een andere collega (zoals ik misschien) zou ze dat misschien helemaal niet verwachten.
Eigenlijk zijn sommige dingen voor anderen gewoon niet goed te adviseren. Iedereen noemt hier wat hij/zij zou doen of wat hij/zij zou willen dat een ander zou doen. Onmogelijk natuurlijk om daar het beste antwoord uit te halen, dat moet je denk ik toch echt zelf beslissen/aanvoelen. Jij zit in die situatie en jij kent je collega het beste.

Zei ze dat echt?

Nou sorry hoor, maar wat maakt dat het jouw verantwoording is om haar op de hoogte te houden van het wel en wee van haar dochter? Ik vind dit al met al nogal een beetje vergezocht.
En die ander die je voor geweest is, die heeft dan wel aan haar burgerplicht voldaan? Ook haar reactie was toch te laat om nog echt actie te ondernemen.

Ik persoonlijk had overigens iets gezegd in de trant van: ja dochter heeft van de week wel iets laten vallen, maar ik kon er eigenlijk niet echt chocola van maken. Het was nogal een vaag en onsamenhangend verhaal. Ik had eigenlijk niet door dat het zo ernstig was. Je weet hoe die pubermeiden zijn hè.

Het is niet jouw verantwoordelijkheid. Dat hoef je er dan ook niet van (te laten) maken.

Albana

Zij was van het type grote mond klein hartje, schreef je. Dus ze zal het na een tijdje wel weer kunnen relativeren en inzien dat jij nergens verantwoordelijkheid voor bent. Zo kan haar dochter jouw dochter blijven vertrouwen.
En ik neem aan dat jij ook je verantwoordelijkheid kent en je daden laat afhangen van de mening van een clubje (huis-)vrouwen, maar ik neem ook aan dat je de smileys vergeten bent

Nou, nou wat een ellende

Albana, ik blijf dit niet jouw probleem vinden, maar blijkbaar vind jouw collega het wel normaal om je zo met elkaar te bemoeien. Het is vreemd dat je collega jou de schuld geeft van iets waar jij niets mee te maken hebt. En als je het meent wat je schrijft, is het vreemd dat je mensen op OOL de schuld geeft van een beslissing die je zelf neemt.
Weet je, ik vind het apart dat je problemen van anderen hier uitgebreid ventileert. Als iedereen dit soort problemen op OOL gaat gooien is de zogenaamde leegloop hier meteen opgelost, haha.