moeder van stiefzoon met borderline
Zou graag in contact willen komen met mensen die net als ik met een man getrouwd zijn waarvan de ex borderline heeft!! Ik zal mijn verhaal beginnen; ik maak me het meeste zorgen om hun 7 jarig zoontje die bij haar woont. Hij komt om het weekend bij ons. Hier zijn regels en dat lijkt ons voor een kind van 7 erg belangrijk! Bij zijn moeder is HIJ de baas....Hij bepaalt daar vanalles, zit de hele dag te minecraften en tv te kijken, komt zelden buiten, komen nooit vriendjes of anderen over de vloer(behalve haar pa, soms haar moeder)Vanaf de geboorte heeft zij haar zoon nooit de warmte en liefde kunnen geven zoals een normale moeder dat doet, als hij na een wknd terug komt naar haar vliegt hij nooit in de armen van mam loopt haar straal voorbij! Moeder zegt; we moeten naar de behoeftes van hun kind luisteren!!? Er is een tijd geweest dat die kleine s'morgens moeder wakker moest maken, intussen had hij al gegeten, meeste tijd chips, snoep. Ze heeft al vele therapién ondergaan en zelfs een jaar intern gezeten. Maar wij hebben het idee dat ze echt niet genoeg aan haar probleem heeft gewerkt, ze is nl toen ze jong was sexueel misbruikt door haar neef. Haar ouders zijn hiervan ook op de hoogte maar hebben haar hier nooit in gesteund. Ze woont in Belgié en wil ook niet naar Nederland komen wonen omdat daar dat alles is gebeurt. Nu moet mijn man om het wknd vrijdags bijna anderhalf uur heen en terug rijden en zondags ook weer. Om het verhaal kort te maken.....wij willen heel graag dat hij hier bij ons komt wonen waar hij in een normaal gezin opgroeit ....maar we weten dat die kleine alles is voor haar, ze heeft verder niemand behalve haar vader en enkele lotgenoten. We zijn bang dat ze zelfmoord zou plegen(wat ze al vaker heeft gezegd) als we dit door zouden zetten ....en die kleine dus dan geen mama meer zou hebben....maar zij ontneemt hem heeeel veel sociale dingen etc. Wie oh wie zit of heeft in zo'n zelfde situatie gezeten?? Help!!!!
Ik zou
Toch proberen om de zaak niet chaotischer te maken dan het al is. Die verleiding snap ik wel maar probeer het wat praktisch te houden.
Fijn dat vader kind regelmatig ophaalt. Ja, dat is een hele opgave. Het klinkt nu een beetje alsof vader tegen de rit op ziet, maar dat is gewoon niet anders. Accepteer het zoals het is en maak het niet groter.
Natuurlijk is de verleiding groot om te denken dat kind beter af zou zijn als hij permanent bij jullie is. Maar toch is de situatie bij moeder ook niet slecht. In elk geval houden haar vader en moeder een oogje in het ziel en verder ga je er echt niet over en dat moet je ook niet wensen. Kinderen houden ook van een moeder met borderline en ze gaan niet dood van chips en snoep.
Houd het zo rustig mogelijk. En probeer moeder niet te beschuldigen of onderuit te halen.
Hier ook
Hier ook een partner met een ex met borderline. Daarnaast is ze alcoholist. Mn partner en zij zorgen 50-50 voor de kinderen. Ook hij zou liever hebben dat ze helemaal bij hem kwamen wonen maar hij beseft zich dat hij hen ook hun moeder niet kan ontnemen. Dus hij doet wat hij kan om de boel te redden op de momenten dat het echt misloopt en probeert daar met hen over te praten. En is hij zo dicht mogelijk bij hen gaan wonen.
Grenzen aangeven, problemen oplossen, praten met de zoon. Hem een beetje weerbaar maken. Dat is wel zo een beetje wat je kunt doen. En vooral niet alleen maar focussen op wat de moeder in jullie visie verkeerd doet. Er zijn massa's ouders zonder borderline die weinig regels hebben, kinderen die veel minecraften en niet aan de dagelijkse hoeveelheid groente en fruit komen. Das ook geen enorme ramp.
Een moeder met borderline..
.. is ook gewoon nog een moeder. Waar een kind behoefte aan heeft en die wordt beschermd door de wet in haar rechten. Ook in Belgie, neem ik aan. Zolang er geen drama's zijn (gebruik van geweld, gebruik van drugs in aanwezigheid van het kind, duidelijke verwaarlozing) mag moeder ook gewoon moeder zijn. Ze zal daar wel hulp voor nodig hebben van anderen, maar die is er schrijf je; de (groot)ouders komen langs. Ik neem aan dat die op de hoogte zijn van de situatie rond hun kind en de helpende hand bieden c.q. een oogje in het zeil houden.
Dan kun je weinig anders doen dan je hulp aanbieden aan moeder. Misschien is het wel fijn als jullie meer tijd de zorg voor kind nemen? Wees vooral voorzichtig hulp-gericht naar haar. Denk mee, wijs niet met een beschuldigende vinger.
Mocht de situatie uit de hand lopen, dusdanig dat er eigenlijk geen keuze meer is dan het kind aktief bij de moeder weg houden en bij jullie laten wonen, dan zul je een gedegen dossier moeten opbouwen. Dat wordt een rechtzaak, met kinderbescherming, jeugdzorg, alles waar je niet op zit te wachten. Mijn advies is dus om vooral de communicatie met de moeder open te houden, hoe moeilijk ook soms, en het e.e.a. in overleg met haar proberen te regelen.
Kan je man trouwens nog contact met zijn ex-schoonouders? Dan zou overleg met hen ook nog een idee zijn. Ook zij kunnen een sturende faktor zijn naar hun dochter. Om eventueel jullie kant op te sturen, als dat beter is voor de kleine.
Opvallend
Ik vind het heel opvallend dat jij allemaal zo goed weet hoe het bij moeder thuis aan toe gaat en wat er in moeders verleden is voorgevallen. Hoe komt het dat je dat allemaal zo goed weet?
Daarnaast vind ik het opvallend dat je het lange verhaal kort maakt met te zeggen dat je heel graag wilt dat het kind bij jullie komt.
Zou het kunnen zijn dat moeder borderline heeft omdat dit jullie wens is? Niet in werkelijkheid, maar in wat jullie willen zien en willen uitdragen?
Ik zeg je een ding: niet doen.....je beschadigt het kind door de moeder onderuit te schoffelen.
Heeft die moeder wel borderline?
Je schrijft dat het kind daar de baas is in huis, dat klinkt helemaal niet borderline-achtig. Ook ontkennen borderliners graag hun ziektebeeld dus ze worden zelden behandeld. Of is er een arts die de diagnose bevestigt?
Zit in het zelfde schuitje
Ik herken je verhaal en je angst. Je word er zelf gek en wanhopig van!!
Ook zie ik hier dat jullie tegen het zelfde verhaal aan lopen als ons. Je kan niks bewijzen en voor de buiten wereld en alle instanties lijken het de perfecte moeders. De diagnose stellen is al heel moeilijk laat staan het er mee omgaan als leek en dan al je emoties die je er bij hebt.
