Moeder gaat binnenkort naar verpleeghuis

moedige stap

Ik heb geen tips maar ik wil je wel even veel sterkte wensen. Ik hoop dat het voor jou uitpakt op een manier die jou ontlast, juist doordat ze dichterbij is. Maar hoe dan ook zal het wel confronterende tijd worden. Veel liefde en kracht gewenst!

Groet,
Jo Hanna

slecht geslapen

Bedankt Jo Hanna. Het is heel stom want ik vind het ook absoluut onverantwoord dat ze nu helemaal alleen woont. Maar zo'n verhuizing is natuurlijk ook heel ingrijpend. Vannacht kon ik niet slapen. Wat als ze het nu vreselijk vind. Ze is heel makkelijk hoor, en ze is graag onder de mensen. Maar ja, haar vriendinnen zal ze niet meer zien. Ze is zo'n beetje de jongste met haar 76 jaar. En de dames hebben geen rijbewijs. Bovendien is ze nu ook niet echt meer leuk gezelschap voor de dames omdat ze veel inactiever is geworden. Ze snap weinig meer en zit er maar een beetje bij. De vriendinnen komen nog omdat ze haar niet in de steek willen laten, maar ja, een uur met de trein gaat ook wat ver voor die dames, die dus rond de 80 zijn.
Het huis waar ze naar toe gaat staat heel goed aangeschreven, ik hoor er veel positieve berichten over. Het staat naast een winkelcenrum en ze vind het leuk om te winkelen. Dat is dus prettig, ik kan makkelijk met haar gaan wandelen.
Maar ik zie ook beren op de weg. Ze kan natuurlijk maar weinig meenemen. Van een huis met drie slaapkamers naar een eigen kamer in een groot huis waar dus 6 mensen wonen. Haar hele huis moet leeg. Gelukkig is het een huurhuis dus het is een kwestie van de huur opzeggen. Maar goed, ik zal wel alles moeten regelen en het zal wel heel emotioneel zijn. Ik heb daar ook mijn hele jeugd gewoond.

Maar goed, tips van mensen die het zelf hebben meegemaakt hoor ik graag.

Alzheimer Cafe's

Ik ga wel vaak naar de Alzheimer Café's die hier worden gegeven. Dat is erg prettig. Mijn man steunt me wel hoor maar het is toch anders dan wanneer je een broer of zus zou hebben met wie je het samen kan delen. Mijn zus heeft mijn moeder helaas zo'n pijn gedaan dat ik haar zover mogelijk bij mijn zus wil houden. Mijn moeder is veel vergeten maar weet nog heel goed dat ze haar nooit meer wil zien.
Ik zal de link bekijken AnneJ, bedankt.

hele klus, Liva

alleen al het selecteren wat er mee kan en wat niet. Heb je een vriendin die tijd vrij wil maken om je te helpen met het huis?
Neem voorwerpen waarover je twijfelt zelf nog mee naar huis als je ruimte hebt.

Oh ja, maak van tevoren foto's van alles in en om het huis - fotoboek voor jou (en voor haar).

Heel veel sterkte, het is moeilijk...

@Ilva

Heel veel sterkte, kijk of je je moeder deze verhuisdag ergens kunt onderbrengen, het is ws onbegrijpelijk voor haar.
En als je het kunt regelen, misschien de eerste nacht in haar nieuwe onderkomen bij haar blijven?

Bedankt voor de reacties

Tonny wat een goede tip. Foto's maken, dat ga ik zeker doen. En ik zat te denken om de broer van mijn moeder te vragen mee te kijken in het huis. Hij wordt ook al ouder maar misschien wil hij dit nog wel doen.

Mijn moeder heeft 1 glazen kast met spulletjes. Die wil ik in ieder geval meenemen om op haar eigen kamer te zetten. We dachten ook al om eerst wat spulletjes naar haar nieuwe plek te verhuizen en pas als ze daar zit het huis helemaal leeg te halen. De spullen zijn nog zo mooi, ik denk dat ik de kringloop maar bel. Of ik moet nog iemand vinden die ze voor een klein bedrag wil overnemen. En natuurlijk eerst zelf wat uitzoeken. Haar tv gaat ook mee, en de foto's van mijn vader en mijn kinderen.
Ik twijfel nog over de foto's van de kinderen van mijn zus. Twee van de drie (die al (bijna) volwassen zijn) hebben haar net zo besodemieterd als mijn zus heeft gedaan (emotioneel en financieel) maar de jongste niet. Maar ook deze heeft ze nooit meer gezien. Ik vind het zo pijnlijk voor haar. Ik hoop eigenlijk dat ze hen gaat vergeten. Ze heeft het nooit meer over die jongste, wel over die andere twee, maar dan nooit positief.

Moeilijk, maar die foto's dat is geweldig. Ik ga denk ik ook haar vriendinnen op de foto zetten.

beste ilva

Ik zat ongeveer in dezelfde situatie, behalve dan dat het om mijn schoonmoeder gaat en ik een man heb die me steunt (en ik hem).
Tips? Het is gewoon heel zwaar.
Ik zou je dan ook willen adviseren om niet te veel van jezelf te eisen.
Het is natuurlijk mmoi en fijn dat ze dichterbij woont, maar ga jezelf nou niet op de kop halen door ineens heel veel te gaan. In het begin is dat natuurlijk fijn als je dat op kan brengen en je kunt ook nu voor eventjes gaan, maar pas op dat het niet je leven gaat beheersen.
Wij merken dat een bezoekje heel vermoeiend is: vooral mijn man ziet er tegen op en vind het moeilijk.Krijgt soms ook allerlei hyperventilatieklachten. Ik kan het iets makkelijker van me afzetten en heb werkervaring met dementerenden. Maar ja, hierbij aangetekend: mijn schoonmoeder is dan ook erg moeilijk in haar gedrag en dat is ook voor daar een groot probleem.

Een andere tip: als je het op kunt brengen: maak nu een levensboek voor haar. Je kunt het nu nog samen met haar doen. Nu weet ze nog veel en kun je die info erbij zetten en daar heeft ze later iets aan als haar dementie ernstiger wordt. Ik heb dit onlangs gedaan en het was een grote klus maar mijn schoonmoeder heeft er nu veel plezier van! Een levensboek is een boek met foto's en verhaaltjes uit het verleden, dingen die ze gedaan heeft, waar ze trots op is: met zoveel mogelijk beeldmateriaal. Ik heb bijv. een hoop zelfgemaakte kaarten en handwerkjes in het boek kunnen zetten. Die kan ze nu aan iedereen laten zien en dat is fijn. OOk de foto's uit haar jeugd zijn heel belangrijk!! Het is opvallend dat als het slecht met haar gaat, dan lijkt haar dementie ernstiger en dan kan ze alleen dingen uit haar jeugd terughalen. De handwerkjes en het krijgen van haar eigen kinderen zegt haar dan allemaal niet eens zo veel meer.

Wat betreft je opmerking: misschien vindt ze het niet leuk. Tja, dat kan. Wat ik vaak zie is dat het in het begin nog wel lijkt te gaan en later de problemen komen. Mijn schoonmoeder dacht in de beginperiode steeds dat ze op vakantie was en zij gezellig met haar vriendin op een kamer sliep. (op een of andere manier dacht ze die vrouw van vroeger te kennen)maar pas na een paare weken begon haar gedrag moeilijker te worden,. wilde ze niet dat we weggingen werd ze vaker boos, op de verzorgenden e.d.

Ik wens je veel sterkte! ben benieuwd hoe het je vergaat!

gesprek gehad

Vanochtend op gesprek geweest. Veel informatie gekregen en nog 1 van de woningen bekeken. Ik denk dat we geluk hebben dat mijn moeder op zo'n leuke plek mag gaan wonen. Er worden leuke dingen georganiseerd en daar houdt mijn moeder wel van. Ik moet nog wel heel veel regelen maar we gaan nu maar beginnen. Ze zal natuurlijk moeten wennen maar volgens de dame die ik sprak duurt het ongeveer drie maanden voor ze echt gewend is. Het fijne als ze zo dichtbij woont is dat ik er ook niet zo heel lang hoef te zijn. Ik laat haar dan niet alleen achter, dan vind ik nu zo vervelend. En als ik de dame van de organisatie zo hoorde praten past mijn moeder er goed tussen. Ik ben nu heel positief, de mensen die ik zag waren vrolijk, de dingen die ze daar doen vindt zij leuk. En het is in de buurt. Wat wil ik nog meer, nu maar hopen dat mijn moeder er ook blij van wordt.

Ik ga proberen zoveel mogelijk dingen voor haar te verzamelen. Fijn dat jullie me zo steunen. Mijn man steunt me ook hoor en praktisch helpt hij me ook maar uiteindelijk is het mijn moeder en is het veel emotioneler voor mij.

Dank jullie, ik zal af en toe nog wel even de dingen van me afschrijving hier.

Het is zover

Vandaag bericht gehad. Er is een plek voor mijn moeder, volgende week moet ze verhuizen. Ik heb vandaag al veel geregeld en er moet nog veel geregeld worden. Maar ik ben heel blij dat hij eindelijk zover is.

Vader hier ook

Mijn vader is na jaren van psychiatrische problematiek en na een flinke hersenbloeding, naar verpleeghuis gegaan.
En onverwachts bloeide hij daar volkomen op!
Hij heeft mensen om zich heen, er zijn tal van activiteiten en hij krijgt zorg op maat.
Iedereen zat er tegenop, maar alles is op zijn plek gevallen.
Het is vaak een hele stap omdat het ook vaak "het laatste station" is of zo ervaren wordt (bij ons tenminste).
Maar de rust die het brengt is zo fijn, vooral voor mijn vader.

Inderdaad is het in het begin wennen en soms snapt hij nog niet dat hij er ook echt woont.
maar ik merk dat dit met de tijd beter wordt.
Nu heeft mijn vader geen alzheimer, moet ik erbij zeggen.
Maar ik wilde toch even onze positieve ervaring met je delen!

Succes en ik hoop dat voor je mams ook alle stukjes op de plek vallen!

Late reactie

Hoi Polleje,

Wat fijn dat het goed gaat met je vader. Mijn moeder zit er nu ruim twee weken en ze is helderder dan ze thuis was. Het personeel is erg lief en ze is natuurlijk een hoop stress kwijt. Vanmiddag dacht ik haast dat ze geen Alzheimer had. Zo helder was ze. Tot ze vroeg hoe het ging met haar ouders. Of die nog naar hun zin wonen.
Maar ze heeft geen waanbeelden meer. Dat is heel fijn want daar maakte ik me veel zorgen over. Ze eet goed en dat deed ze ook niet meer.

Nu alleen nog haar huis leeg halen, dat brengt ook veel stress mee. Maar als dat klaar is komt het vast allemaal goed, ook met mij.

Hoi Ilva

Ik hoop dat ze nog een paar mooie jaren mag beleven in het verpleeghuis, groetjes en sterkte met het opruimen.

Hoi Polletje

Leuk dat hij het er naar zijn zin heeft!
Dat geeft rust en tijd om (weer) te genieten.