Minderjarige dochter en familie van vriend
Hallo
Ik zit met iets, misschien kunnen jullie mij helpen.
Ik ben ruim 5 jaar geleden gescheiden en woon sindsdien samen met mijn dochter die nu net 17 jaar is. Zij heeft een half jaar een vriend en doet veel dingen met hem, en ook soms met zijn ouders.
Nu was zij recent met haar vriend en zijn ouders een dagje op pad gegaan. Dochter wilde graag dat ik mee ging, maar die ouders zijn prima om af en toe een paar uurtjes te zien, maar ik hoef geen dag met hen op pad te gaan. Ik heb er de energie ook niet voor, een hele dag op pad met mensen waar ik geen energie van krijg. Ik heb dus bedankt.
Dochter was al vroeg vertrokken waardoor ik haar 's morgens niet meer gezien heb. 's Avonds appte ze toen ze met de trein op weg naar huis waren dat ze rond 21u thuis zouden zijn. Ik was blij dat ik haar dan nog even zou zien voor ik naar bed zou gaan. Plots appt ze dat de ouders nog wensten dat ze bij thuiskomst eerst nog samen gingen eten. Ze vroeg mij of het mocht en ik appte terug 'nee, kom gewoon naar huis, dan zie ik je ook nog even'. Dit was lief bedoeld van mij.
Schoot echter in het verkeerde keelgat bij mijn dochter. Toen ze me weer appte reageerde ik niet omdat ik op dat moment compleet geërgerd was omdat die vriend en zijn ouders mijn dochter al een hele dag meezeulen en na de treinreis nog meer willen.
Ik denk dan 'hebben die ouders nu echt het verstand niet om te denken dat ik mijn dochter nog niet zag vandaag'?
Ik heb er last van in dit soort situaties, voel me echt rot daardoor. En ik voel me onzeker omdat ik denk dat ze het leuker vindt om bij haar vriend en zijn ouders te zijn dan bij mij.
Bij thuiskomst was mijn dochter boos.
Vinden jullie ook niet dat die vriend en ouders wel wat meer rekening met mij mogen houden als ze zo een hele dag op pad zijn geweest?
En hebben jullie ideeën hoe ik minder last kan hebben van dit soort situaties?
Ik hoop op fijne tips. Maar graag geen botte reacties, die kan ik niet goed hebben .
Groetjes
Mariet schreef op 06-08-2023 om 20:37:
Ik voeg ter volledigheid nog even toe dat ik al een hele tijd een psycholoog zie, maar ik geraak niet van mijn onzekerheid verlost.
Dat heeft waarschijnlijk niet zozeer met de kwaliteiten van de psycholoog te maken, maar wel met mijn achtergrond (na 40 jaar mishandeling door moeder en ex waardoor ik vele trauma’s heb, word je niet van de ene op de andere dag superzelfzeker).
Maar ik hoop in jullie reacties tips te lezen die positief kunnen uitpakken bij mij. Alles kan helpen en ik waardeer dus alle tips en ideeën.
Mariet, misschien raak je er gewoon ook niet van verlost, is het iets dat (deels) nu bij jou hoort.
Soms kan het helpend en rustgevend zijn de dingen te accepteren voor wat ze zijn. En dan kunnen ze soms vanzelf ook nog gaan verschuiven in de toekomst.
Maar hoe je omgaat met die onzekerheid heb je wel zelf in de hand.
Door bijv je dochter te belasten daarmee houd je je eigen patronen ook in stand. Want je dochter zal uiteindelijk van je wegdrijven hierdoor. Of dicht bij je blijven uit angst of bezorgdheid en dat zorgt er dan ook voor dat het niet fijn kan worden/ blijven tussen jullie.
Egel. schreef op 06-08-2023 om 19:56:
[..]
Ik had nog niet gereageerd, maar wilde alvast zeggen dat ik het enorm sportief en dapper van je vind dat je zó op de reacties reageert. Je hebt je niet uit het veld laten slaan. De reacties waren vrij eensgezind (ik was het er ook mee eens), maar sommigen formuleerden het redelijk voorzichtig en vriendelijk, maar anderen ook totaal niet. Ik dacht: die komt vast niet meer terug! Maar wel dus. Knap!
Eens! Mag je trots op zijn. 
Mariet schreef op 06-08-2023 om 20:37:
Ik voeg ter volledigheid nog even toe dat ik al een hele tijd een psycholoog zie, maar ik geraak niet van mijn onzekerheid verlost.
Dat heeft waarschijnlijk niet zozeer met de kwaliteiten van de psycholoog te maken, maar wel met mijn achtergrond (na 40 jaar mishandeling door moeder en ex waardoor ik vele trauma’s heb, word je niet van de ene op de andere dag superzelfzeker).
Maar ik hoop in jullie reacties tips te lezen die positief kunnen uitpakken bij mij. Alles kan helpen en ik waardeer dus alle tips en ideeën.
Allereerst, echt super hoe je hebt gereageerd op alle reacties en dat je je zo kwetsbaar kunt opstellen zoals hierboven, chapeau!
Eens met Pinokkio, probeer je dochter niet te belasten met deze gevoelens en geloof haar op haar woord als ze zegt dat ze het daar niet leuker, gezelliger of fijner heeft dan bij jou. Heb vertrouwen in je dochter, al heb je dat al wel als ik jou zo lees. 
Mooi wat Pinokkio schrijft. Laat die onzekere gevoelens er zijn. En ook de gedachten over jezelf die dit oproepen. Maak ze bewust en zeg erbij 'dit denk ik nu'. Dat is heel apart van ons mens-zijn, dat we ergens van overtuigd zijn en het ook nog zo voelen, terwijl het niet 'echt waar' is. Ik geloof mijzelf al heel wat jaren niet meer
Op onze leeftijd hoeven we ons ook niet meer zeker te voelen. Misschien gaat het er steeds minder om (hoe ouder we worden) 'hoe we ons voelen en wat we over ons zelf denken'. Een aikido-leraar leerde me om de beweging naar buiten te maken. Open je op die momenten naar wat er buiten je is.
Helemaal eens met Egel. Knap dat je je zo open durft te stellen en bereid bent te leren.
Ga zo door, je komt er wel.
Mijn dochter is graag bij ons. Maar ook graag bij opa en oma, op school, bij vriendinnetjes en op de sportclub. Als er dan bijvoorbeeld een kinderfeestje is, of een kamp van een clubje, dan is ze uiteraard liever daar dan met ons thuis. Dat ligt dan aan de activiteit en het gezelschap en het feit dat ze die kans niet elke dag krijgt. Wij zijn er morgen ook nog (hopen we).
En dan in eens komt er een appje waarin ze gewoon heel duidelijk zegt dat ze graag bij je is, omdat je haar de ruimte geeft. Dat ze bij jou woont en niet bij haar vader zegt al heel veel en blijkbaar ben je aangenaam gezelschap anders hadden ze je niet mee gevraagd met het eten.
Wat goed dat je dingen op je in hebt laten werken. Ook ik kan me voorstellen dat die onzekerheid zo in je systeem zit, dat het bij alles wat je raakt meteen boven komt drijven. Zeker als het gaat om je kind, aan wie je de wereld gunt.
Misschien is je onzekerheid wegkrijgen wel te groot om dat op te lossen. Iets dat 40 jaar door meerdere mensen erin ‘gebakken’ is, krijg je er alleen in Disney-films met twee goede gesprekken uit. Natuurlijk helpt de psycholoog je, alleen kost dat heul veul tijd en moeite en dan nog zal het nooit helemaal vanzelf gaan.
Voor jou helpt misschien de gedachte dat liefde niet over keuzes gaat. Dat ze het leuk vindt om een uitje te doen, betekent niet dat ze ‘dus’ niet meer van jou houdt. Dat ze zelfstandig wordt betekent niet dat ze ‘dus’ niet meer om jou geeft. Dat ze mee gaat eten of blijft slapen is niet hetzelfde als dat ze jou vervangt door de ouders van haar vriend.
Ik zou haar dan ook zeker niet belasten met die gedachtes, maar ze vooral bv hier uiten. Natuurlijk mag je best melden dat je het jammer vindt dat jij die uitjes niet kunt doen- maar laat het dan volgen met dat je voor haar blij bent dat zij iemand gevonden heeft waarmee ze dat wel kan doen.
‘Als ik je de wereld niet kan laten zien, hoop ik te zien hoe jij die wereld ontdekt en aan je voeten legt.’ Zoiets was mijn thema ooit toen ik moest leren omgaan met mijn beperkingen. Misschien is dat iets wat jou ook helpt?
Eens met alle eerdere reageerders hier. Wil nog wel wat aanvullen mbt onzekerheid. Hier 2 kinderen, beiden uitwonend (1 op 20 minuten reisafstand, 1 op >2 uur reisafstand), waarvan de oudste (die het verst weg woont) een partner heeft. Oudste gaat heel regelmatig bij de 'schoonouders' langs. Dat gaf mij het gevoel dat het daar gezelliger is dan hier en dan voelde ik onzeker en minderwaardig.
Ik heb het er wel eens over gehad met oudste, zo van: ik ben blij dat je het zo goed met je schoonouders kunt vinden, je komt daar immers zo regelmatig even langs. Zegt oudste: ja, maar die wonen ook veel dichterbij. Dus als we ergens in Nederland bij iemand op bezoek gaan, dan wippen we de heen- of terugweg vaak even bij de schoonouders langs en blijven dan ook vaak logeren.
Dus, ja, het is daar inderdaad gezellig, maar zij wonen vooral ook veel 'makkelijker' voor een bezoekje. Dat heeft mijn onzekere gevoel wel wat doen verminderen.
Biebel schreef op 07-08-2023 om 07:56:
Wat goed dat je dingen op je in hebt laten werken. Ook ik kan me voorstellen dat die onzekerheid zo in je systeem zit, dat het bij alles wat je raakt meteen boven komt drijven. Zeker als het gaat om je kind, aan wie je de wereld gunt.
Misschien is je onzekerheid wegkrijgen wel te groot om dat op te lossen. Iets dat 40 jaar door meerdere mensen erin ‘gebakken’ is, krijg je er alleen in Disney-films met twee goede gesprekken uit. Natuurlijk helpt de psycholoog je, alleen kost dat heul veul tijd en moeite en dan nog zal het nooit helemaal vanzelf gaan.
Voor jou helpt misschien de gedachte dat liefde niet over keuzes gaat. Dat ze het leuk vindt om een uitje te doen, betekent niet dat ze ‘dus’ niet meer van jou houdt. Dat ze zelfstandig wordt betekent niet dat ze ‘dus’ niet meer om jou geeft. Dat ze mee gaat eten of blijft slapen is niet hetzelfde als dat ze jou vervangt door de ouders van haar vriend.
Ik zou haar dan ook zeker niet belasten met die gedachtes, maar ze vooral bv hier uiten. Natuurlijk mag je best melden dat je het jammer vindt dat jij die uitjes niet kunt doen- maar laat het dan volgen met dat je voor haar blij bent dat zij iemand gevonden heeft waarmee ze dat wel kan doen.
‘Als ik je de wereld niet kan laten zien, hoop ik te zien hoe jij die wereld ontdekt en aan je voeten legt.’ Zoiets was mijn thema ooit toen ik moest leren omgaan met mijn beperkingen. Misschien is dat iets wat jou ook helpt?
Dit dus Biebel. Iets dat er 40 jaar ingebakken zit, krijg je er inderdaad niet makkelijk of nooit helemaal uit. Ik denk dat ik hiermee zal moeten leren omgaan. Ik denk dat ik misschien teveel van de psycholoog verwacht. Ik denk wel dat ik mede door haar en enkele vriendinnen er de scherpe randjes wel vanaf krijg, maar dat ik nooit zal blaken van zelfvertrouwen. Ik start dit jaar wel nog met EMDR, misschien dat dat ook nog wel iets kan helpen.
Eerlijk? Ik was wel blij met jullie complimentjes dat ik wil leren om anders naar de situatie te kijken.
Ondertussen zet ik echt wel stapjes. Daar waar ik eerst ook wel wat moeite had om haar vriend te aanvaarden, zie ik nu toch meer de positieve dingen en kan ik meer loslaten. Ik zie dat ze gelukkig is met hem.
Zo heb ik dochter en vriend deze week samen gezien en ben ik naar hen toegestapt en heb hen beiden een knuffel gegeven en heb gezegd 'jullie zijn toppertjes'.
Mariet schreef op 09-08-2023 om 09:44:
Eerlijk? Ik was wel blij met jullie complimentjes dat ik wil leren om anders naar de situatie te kijken.
Ondertussen zet ik echt wel stapjes. Daar waar ik eerst ook wel wat moeite had om haar vriend te aanvaarden, zie ik nu toch meer de positieve dingen en kan ik meer loslaten. Ik zie dat ze gelukkig is met hem.
Zo heb ik dochter en vriend deze week samen gezien en ben ik naar hen toegestapt en heb hen beiden een knuffel gegeven en heb gezegd 'jullie zijn toppertjes'.
Nou. En dan ben jij nu hier de topper. Wat goed dat je het positieve kan omarmen en benoemen!
Mariet schreef op 09-08-2023 om 09:44:
Eerlijk? Ik was wel blij met jullie complimentjes dat ik wil leren om anders naar de situatie te kijken.
Ondertussen zet ik echt wel stapjes. Daar waar ik eerst ook wel wat moeite had om haar vriend te aanvaarden, zie ik nu toch meer de positieve dingen en kan ik meer loslaten. Ik zie dat ze gelukkig is met hem.
Zo heb ik dochter en vriend deze week samen gezien en ben ik naar hen toegestapt en heb hen beiden een knuffel gegeven en heb gezegd 'jullie zijn toppertjes'.
Wat goed! Wat een enorm knappe stap die je gezet hebt. Dit is echt niet een klein ding.
Door los te laten komen ze juist weer terug bij je, omdat je ze de ruimte geeft zichzelf te zijn.
Ik denk dat je je dochter geen groter plezier heb kunnen geven dan laten blijken dat je haar vriend mag. Het zal jezelf wrs ook goed doen.
Vervelend dat deze vrouw aangeeft dat ze niet goed tegen botte reacties kan, en dat er vervolgens talloze botte reacties gegeven worden. Kan ook op een andere manier...
Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt, maar ik denk inderdaad dat gezien je dochter dr leeftijd ze nu juist op een punt is waar dit soort dingen belangrijk voor haar zijn. Ookal moeilijk, probeer op zo'n moment afstand te nemen van die gevoelens en de situatie en naar het grotere geheel te kijken. Zoals dat ze de dag erna weer gezellig met jou is, of verzin de dag erna een leuk etentje met haar. Bedenk bijvoorbeeld hoe je die tijd die ineens nog vrij kwam in de avond had kunnen gebruiken voor jezelf, of lekker optijd naar bed. Succes ermee, je vindt hier wel een weg in voor jou en je dochter!
