Mindere tijden in relatie: latten?
De titel spreekt voor zich, lijkt me, maar toch even wat uitleg.
Op dit moment zitten mijn man en ik in een erg moeilijke tijd, relationeel gezien. Niets bijzonders natuurlijk, dat komt in zoveel relaties voor helaas. Ik betrap me er echter wel eens op dat ik aan het nadenken ben over hoe het zou zijn als ik op mezelf woonde.
De problemen die we hebben komen van binnenuit, en spelen met name op het vlak van de financiën. Mijn vertrouwen is op dat punt beschaamd en ik mag de boel nu financieel opvangen, althans, zo voelt het.
Ik ben boos en erger me nu ook aan kleine dingen (manier van eten, drinken, praten). Die dingen gaven eerst geen aanleiding tot ergernis, ik weet ook dat het voortvloeit uit een veel belangrijker issue, maar het is om aan te geven op welk punt ik beland ben.
In het draadje dat vlak hiervoor is gestart (is scheiden nu gewoon of niet?) werd iets over tijdelijk latten gezegd. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat gaat, of het heeft opgeleverd wat ervan verwacht werd, en hoe beide partners er tegenover stonden.
Iemand met ervaring?
En oja, dit is natuurlijk maar een heel kort stukje waarin lang niet alle nuances naar voren komen, en alleen mijn kant van het verhaal belicht wordt. Ik wil liever niet teveel in details treden vanwege de herkenbaarheid.
Weinig over te zeggen
Je kunt elkaar gaan missen en weer extra je best doen voor elkaar, je kunt ook definitef uit elkaar groeien. Ik zou het een groot risico vinden.
Volgens mij is het beter dat je elk iets meer activiteiten buiten de deur zoekt. Je kunt bijvoorbeeld elke week elkaar een avond "vrij" geven. Dus dat de ander bij de kinderen blijft en jij (en hij) iets kunt doen wat je zelf wilt? Sporten, de kroeg in, naar het theater, theeleuten bij een vriendin. Ik denk zelf dat dat veel beter werkt. Daarnaast is het belangrijk bijvoorbeels eens per twee weken vast een oppas te regelen en samen iets te gaan doen. Als is het maar naar de film of iets drinken in de kroeg op de hoek. Je hebt weer eens wat anders te vertellen, je wordt zo (meestal) weer aantrekkelijker voor de ander.
Niki73
Hoi Niki,
Wat je zegt over samen meer gaan ondernemen klopt wel, dat is iets wat ik mis en waarvan ik weet dat het kan helpen. Punt is (en dan komen we op die details) dat ik veel werk, ik ben nl. kostwinner, en veel onderweg ben. Ik wilde heel graag weer aan de slag na de geboorte van ons kind, maar veel vacatures waren er niet. Op dat moment was ik al een paar jaar kostwinner. Toen zich de mogelijkheid voordeed om weer aan de slag te gaan, ook al was dat ver weg, heb ik die met beide handen aangegrepen. Ik heb heel weinig tijd voor mezelf, ben veel moe en de laatste tijd ook vaak ziek. Genoeg signalen dus dat ik op moet letten, trouwens. Ik denk wel eens dat het meer rust geeft als ik alleen voor mezelf en mijn kind hoef te zorgen. Er zal een hoop rompslomp bijkomen en gedoe met opvang, maar ik denk wel eens dat het in mijn hoofd rustiger zal zijn.
Hoe zit het met de financiën ?
Poeh he, ik snap dat je niet teveel details wilt prijsgeven, maar vraag me af hoet het met de financiele problemen zit. Je schrijft: "De problemen die we hebben komen van binnenuit, en spelen met name op het vlak van de financiën. Mijn vertrouwen is op dat punt beschaamd en ik mag de boel nu financieel opvangen, althans, zo voelt het.?"
Ik weet niet of je hem financieel nog vertrouwd, maar als jij het hebt over latten, bedoel je dan "getrouwd blijven, maar latten?" Ik neem aan dat je je realiseert dat je dan nog steeds getrouwd bent, en als je niets anders geregeld hebt (huwelijkse voorwaarden) je ook voor evt. uitgaven/schulden van hem opdraait, ook als je aan het latten bent. Dus ik vraag me af of dat een slimme oplossing is, vanuit dat gezichtspunt. Als je niet samenwoont heb je nog minder zicht op zijn financiële gedrag. En gescheiden wonen is ook duurder.
Ik snap wel dat je denkt dat het rustiger is zonder hem in huis, maar of dat opweegt tegen mogelijke toestanden omdat hij dit niet wil, of omdat je minder zicht hebt op zijn financiële situatie?
Voor je zo'n stap zet, is het inderdaad misschien beter te overwegen af en toe (een weekend, lang weekend) rust te creëren voor je, door weg te gaan (in hotelletje, bij vriendin, familie of wat dan ook). Kijken of dat goed bevalt. Misschien kan hij ook af en toe een (lang) weekend weg, zodat jij lekker (alleen, zonder hem) thuis kunt zijn.
Sowieso vind ik scheiden heftig, zeker voor een kind (hoe oud is het ongeveer?), dus zou ik als ik jou was eerst proberen op andere punten want rust te krijgen voor je. En als je echt "op" bent: wat mij hielp toen de kinderen klein waren en ik het echt even niet meer trok, was om me een week ziek te melden (om zo te voorkomen dat het echt fout zou gaan). Dat was echt goed. Kinderen wel naar kinderdagverblijf, man werken, ik relaxed thuis, veel uitgerust. Overigens op doktersvoorschrift! (zonder dat had ik het niet gedaan, voelde me te verantwoordelijk naar mijn baan) Dus misschien moet je eens bij de huisarts langsgaan, misschien heeft hij/zij een idee.
Eva,
Morgen volgt een reactie, bedankt voor je bericht!
Gedaan
Wij hebben het gedaan. Man was ernstig depressief en knapte niet op ondanks de behandelingen. Onze relatie was het niet slecht maar iedereen liep op z'n tenen en er moest iets gebeuren. Ik ben met onze pubers ergens anders gaan wonen. Heel vreemd voor mij na 27 jaar samen. Over hoe het nu is kan ik kort zijn. Mijn man is er enorm op vooruit gegaan. Hij heeft geen gezin om naar om te kijken en kan doen en laten wat hij wil. De kinderen zijn er op vooruit gegaan want het is enorm veel rustiger en relaxter hier. De enige die er bij inschiet ben ik. Alles wat we vroeger deelden knap ik nu alleen op. Van die simpele dingetjes zoals zorgen dat er iemand thuis is als de kinderen uit school komen is nu vaak lastig. Beslissingen moet ik vaak alleen nemen. En ik ben eenzaam. Een volwassenen in huis maakt veel verschil qua aanspraak en gezelligheid. Ook als iemand ziek is of als de relatie niet lekker loopt heb je toch goede momenten. En het is me opgevallen dat je de slechte dingen snel vergeet en dan de goede tijden gaat missen.
Uitgangspunt hier was trouwens dat het voor een paar maanden zou zijn. Toen die om waren kondigde man aan dat hij apart wilde blijven wonen. Dat had ik niet ingecalculeerd 
Op afstand
Van op afstand, en uitgaand van de sumiere informatie die je geeft, denk ik dat jij aan rust toe bent. Rust, die je niet gaat vinden door te latten. Integendeel, dan moet je veel meer dingen zelf en alleen regelen die je nu nog deelt.Daarnaast moet je dan helemaal zelf voor je sociale contacten zorgen, wat ook veel tijd en energie kost. Die je niet hebt als je werksituatie niet verandert. Dus je wordt eenzaam. Alleen is eventjes prettig, maar al snel niet meer.
Ik denk dat je dringend op zoek moet naar werk in de buurt. Of verhuizen naar je werkplaats. Of parttime werken. Maar vind ergens meer tijd voor jezelf. Dit hou je niet vol. En dan zal er heus ook nog vanalles spelen in je relatie, maar als jij zo uitgeput bent en op je tenen loopt, kun je de totale situatie niet helder bezien. En dus niet oplossen.
Eva
Eva, ik zou nog reageren op jouw bericht, bij deze.
We zijn getrouwd onder huwelijkse voorwaarden. Ik vroeg naar ervaringen met latten als de relatie in zwaarder weer verkeert, omdat in een ander draadje ("is scheiden wel zo gewoon") 100%mama daar iets over schreef. Ik denk dat latten geen optie is, alleen al omdat mijn man zou gaan steigeren bij de gedachte. Daarnaast wil ik het ook niet echt hoor, als ik heel eerlijk ben, maar ik zou zo graag eens afstand nemen. Voor ons kind (peuterleeftijd) lijkt het me al helemaal verschrikkelijk, hij is dol op ons beiden en ik wil hem zo'n levensgrote verandering niet aandoen.
Latten lost de financiële problemen van mijn man niet op, maar de mijne wel, in die zin dat ik dan niet meer verantwoordelijk ben voor een aantal van zijn kostenposten. Op dit moment wordt mijn beeld van hem voor een groot deel bepaald door de problemen die hij over zichzelf, en daarmee ook over mij en ons kind, heeft afgeroepen. Totdat hij orde op zaken heeft gesteld vind ik het lastig om te vertrouwen op een betere, stabielere toekomst. Eerst zien, dan geloven, zoiets. Tegelijkertijd zie ik ook dingen van mijn man die me juist weer ontroeren, dus de liefde is er gelukkig nog wel. Alleen hebben de negatieve gevoelens nu vaak de overhand.
Dat van een (lang) weekend weg in mijn eentje, of hij in zijn eentje, vind ik een goede. Dat is de moeite van het overwegen zeker waard.
En dan kom ik bij de reactie van Niki73: je hebt helemaal gelijk, ik ben ontzettend toe aan rust. Als ik zou gaan latten (toch maar niet dus) wordt het een stuk lastiger om de dagelijkse bezigheden in te vullen, al is het alleen maar voor wat betreft het brengen van ons kind naar en ophalen van de kinderopvang. Al denk ik dat daarvoor ook weer een oplossing te vinden zou zijn. Stel dat ik er plotseling alleen voor kom te staan met mijn kind, dan moet het toch ook geregeld worden? En die sociale contacten: ik weet het niet. Ik heb lieve vrienden die veel moeite voor me doen en ik heb vrijwilligerswerk dat veel meer energie oplevert dan het kost.
En werk dichterbij huis: jaaaaa, als dat eens kon! Ik ben al heel lang aan het zoeken maar het werk waar ik voor opgeleid ben is vooral in de Randstad te vinden en niet zoveel in het oosten of het zuiden van het land. En ons huis staat al een hele tijd te koop. Als dat morgen verkocht zou zijn wist ik het wel en zou ik onmiddellijk verkassen.
Dames, dank jullie wel voor jullie reacties. Ze geven stof tot nadenken en daar was het me om te doen.
