mijn vriendin wil niet samenwonen door negatieve ervaringen en vanwege haar kinderen

vriendin heel verstandig

Ik vind je vriendin heel verstandig. Rond eerst maar eens je scheiding af, en help je dochter met verwerken wat er gebeurd is.

heel verstandig idd

eerst alles echt goed afronden, even bezinning en vooral rust voor de kinderen.

Mijn buurman heeft gewoon 10 jaar een lat-relatie gehad tot de kinderen van zijn vriendin het huis uit waren.

Mocht ik weer een relatie krijgen zal ik zeker niet binnen 1 of 2 jaar gaan samenwonen, dat gaat dan toch echt wel heel wat langer duren als mijn dochter nog bij mij woont.

Prima

Ik snap je vriendin wel. Als samenwonen en samen een kind krijgen voor jou harde eisen zijn, dan zou ik daar maar snel eens over om tafel gaan.

Je probleem snap ik ook al niet... Jullie werken allebei niet, kunnen elkaar onder schooltijd veel zien, zonder kinderen en daarnaast ook nog eens in de weekenden. Ik zou juist genieten van de vrijheid en de mogelijkheden die jullie wel hebben.

toekomst

Niemand kan in de toekomst kijken. Je bent nog maar amper samen, dus geef het gewoon de tijd en leer elkaar eerst eens echt kennen. Misschien is het over een half jaar wel over en misschien is het voor de rest van jullie leven. Dat kun je na anderhalve maand niet weten en dat moet je ook niet willen.

Ik vind het wel wat benauwend klinken als je zegt dat als je van iemand houdt dat je dan altijd bij diegene wilt zijn. Blijft er ook wel ruimte zo voor andere zaken: vrienden, iets alleen doen met de kinderen enz.?

haastige spoed is zelden goed

je zit in de roes van de eerste verliefdheid. Sinds 1 janauri, zeg je. Dat is nog maar net.

Je vriendin heeft groot gelijk dat ze nog geen concrete plannen wil maken. Kans te over (tja, helaas) dat het mis gaat - wat is nou zes weken?- en dan moet alles weer ontvlochten worden.

precies

Erg benauwend, je bent nu al vaker bij elkaar dan twee mensen die wel in hetzelfde huis wonen met allebei een fulltime baan.

Waarom werken jullie allebei niet?

snel

Ik vind dat jullie al enorm snel gaan, zeker voor de kinderen. Nu al vaak logeren?

Pfff

rustig aan hoor. Voor kinderen is het heel anders dan voor jou en je vriendin.

Zelfs nu na 2 jaar heeft mijn dochter de keuze of we het weekend bij mijn vriend logeren. Als zij dat niet wil dan blijven we bij mijn ouders (waar ik nu een kamer huur).

Het is dat ik weet dat ik je vriendin niet ben

Maar ik begrijp haar volkomen. Ruim 2 jaar heb ik een lat-relatie. We wonen allebei apart, hebben allebei kinderen en de mazzel dat onze co-ouderschapsregeling redelijk overeen komt waardoor we elkaar 2 a 3 avonden per week kunnen zien. Maar ik heb ook duidelijk naar mijn vriend uitgesproken dat samenwonen er wat mij betreft de aankomende jaren niet in zit. En dat komt vooral omdat ik zeer gesteld ben op tijd voor mezelf, zeker op de dagen dat mijn dochter bij mij is.

Wat daarnaast speelt, en not done is om te zeggen, heb ik geen enkele behoefte om te zorgen voor zijn kinderen en/of een pedagogische taak in te vullen. Ik geniet enorm van de momenten waarop we allemaal bij elkaar zijn. Maar iedere dag? Moet er niet aan denken.

Mijn vriend zou het graag anders zien maar schikt zich in zijn 'lot'. Grappen er over maken doet ie dan wel weer graag. Hij vergelijkt onze relatie met zijn sportschoolabonnement. Daar zou hij ook graag meer gebruik van willen maken...

Koester wat je hebt. En niet wat je zou willen.

ik zou van schrik wegrennen

Als ik twee maanden een vriend had en hij begon over samenwonen en nog een kindje erbij. Jullie hebben nog bijna geen tijd samen gehad, schreef je en er zijn aan beide kanten kinderen bij betrokken. Je schrijft dat wanneer ze na twee jaar nog niet wil samenwonen dat zonde van je tijd zou zijn. Dat is jouw houden van???

Je weet nooit of je bij elkaar blijft, misschien werkt het niet tussen jullie op de langere termijn, wil ze idd niet samenwonen, maar dan mag ik toch hopen dat je terugkijkt op een mooie tijd samen ondanks dat het niet goed gelopen is.

Neem de tijd en forceer niets, dat gaat alleen maar tegen je werken.
Zowel mijn vriend als ik zijn er de komende twee jaar niet aan toe om samen te wonen, wonen een eind bij elkaar vandaan en of een van beide of beiden zouden dan moeten verhuizen en opnieuw beginnen. Er komt ongetwijfeld een dag dat we zeggen dat we daar wel aan toe zijn, allebei.

Tigerfeet

Dit gaat niet alleen over jou en haar

Besef wel dat dit niet alleen over jou en haar gaat. Er zijn 4 andere mensen bij betrokken en het is behoorlijk ingewikkeld om 6 mensen hun plaats te laten vinden in zo'n ingrijpende verandering als samenwonen met mensen waarvoor je niet kiest (de kinderen, maar ook zij en jij in mindere mate waar het de kinderen van de ander aangaat). En of je wilt of niet ook de expartners zijn indirect een partij. Dus voor je je in de complexen toestanden gaat storten zou ik eerst genieten van je nieuw gevonden geluk, elkaar beter leren kennen en te werken aan een goede samenwerking en teamspirit. Zonder deze zaken is de relatie sowieso gedoemd te mislukken

De stilte in de avonden

Een gescheiden vriend legde uit heel veel moeite te hebben met de stille avonden. Als zijn kind in zijn huis is, is dat fijn maar de avonden blijven pijnlijk eenzaam. Met je kind heb je ook andere gespreksonderwerpen.
TS heeft gekozen om niet te werken . Zodoende kan hij ook het contact/ gesprekken met andere volwassenen missen. (Sommige eenzame mannen gaan dan de eenzaamheid wegdrinken, een gevaarlijke uitweg.)

Vergroot je kennissenkring; als je dochter op een sport zit, kunnen ze daar misschien hulp gebruiken wat jij op je kan nemen.

Flanagan

Mooi gezien van jou. Het aspect eenzaamheid kan (onbewust) meespelen bij TS.

TS, het is goed als je ervoor kan zorgen dat jij met je kind gelukkig kan zijn, en dat je vriendin een aanvulling is op jouw geluk. Oftewel, dat je niet zo afhankelijk van haar bent en nu al denk aan samenwonen. Lijkt me voor haar heel benauwend, alsof ze voor jouw geluk moet zorgen, maar lijkt me ook ongezond voor jou.