Mijn verdriet gaat maar niet over
Onlangs is mijn relatie geklapt.
Mijn ex-partner heeft de relatie vrij plotseling beeindigd. We hadden al de keus gemaakt om weer te gaan latten want er waren veel problemen m.b.t. onze pubers. Echter daar wil zij ineens niet meer aan beginnen.
Ze heeft tot zelfs het weekend waarin het geklapt is aangegeven dat zij met ons tweeen wel verder wilde en die toekomst wel zag zitten.
Ik kan dat moeilijk verwerken. Moet nog steeds veel aan haar en de kinderen denken. Mijn eigen puberzoon is blij dat de rust is weer gekeerd in huis. Dat begrijp ik uiteraard. Kinderen hebben niets aan ruzie's. Ik wil graag met haar in gesprek om in ieder geval het op een fatsoenlijke manier te beeïndigen. Helaas staat zij niet open voor welk gesprek dan ook. Ik heb een aantal zeer vervelende mailtjes en appjes ontvangen. Zelfs een mail waarin zij aangeeft dat ik haar kinderen niet meer moet "lastig vallen" Ik heb haar kinderen na onze breuk nooit meer gesproken.
Zij en de kinderen fietsen regelmatig bij mij voor het huis langs terwijl dat niet noodzakelijk is. Geeft alleen maar onrust. Veilig Thuis is ook ingeschakeld wegens een uit de hand gelopen stoeipartij met haar kind. Zij was daarbij zelf aanwezig en heeft die avond niet ingegrepen. Zelfs in een appje aangegeven dat tijdens het stoeigevecht er een klap is gevallen die niet met opzet intentie was. Het betreffende appje heb ik bewaard. Veilig thuis en de politie hebben ook aangegeven dat zij er geen werk van maken omdat het niet met opzet is gebeurd. Wel was het onhandig en dat vind ik achteraf uiteraard ook.
Vanwege de toch wel beschuldigende aard van de mailtjes heb ik besloten om de politie in te schakelen om aan te geven dat dit moet stoppen. Veilig Thuis heeft ook aangegeven dat het door de straat fietsen en indringend naar binnen kijken beslist niet wenselijk is en zij haar kinderen daar niet mee moet belasten.
Ondanks alles wat er gebeurd is en dat ik behoorlijk door het slijk ben gehaald blijf ik hangen in verdriet en wil ik graag het gesprek aangaan. Mensen in mijn (en ook haar) omgeving geven aan dat zij zeer waarschijnlijk in een depressie/burnout zit en daardoor mogelijk tot haar keus is gekomen om de relatie te stoppen. En dat vaak 1 persoon dan alle ellende over zich heen krijgt. Ook uit het verleden. Ik heb nog steeds de (ijdele) hoop dat het misschien op termijn wel weer goed kan komen. Het is erg lastig voor mij om het achter mij te laten omdat ik veel vragen heb waar ik geen antwoord op krijg. Zij heeft een betonnen muur om zich heen gebouwd waar niemand nu doorheen komt.
Ik moet nog steeds veel huilen, slaap zeer slecht en kan mij moeilijk over alles heen zetten. Het is dat mijn thuiswonende puber mij nodig heeft anders weet ik niet wat ik al gedaan zou hebben. Volgende week kan ik bij de psycholoog terecht.
Wat goed dat je naar een psycholoog gaat. Misschien gaat dit verdriet niet alleen over je verloren liefde maar wordt er een pijn aangeraakt vanuit vroeger tijden. Het kan zijn dat als je die heelt, je dit ook anders gaat bezien. sterkte
Denk je dat er in het gesprek iets aan bod zou kunnen komen wat het voor jou gemakkelijker maakt om te accepteren?
Ik lees zoveel problematische dingen, dat ik echt denk dat het wellicht beter is als er nooit een gesprek komt en als je je hoofd niet meer zou buigen over de vraag 'waarom'. Je verhaal roept bij mij op: man, ga elke dag een half uurtje (hard) lopen, ga lekker eten, zorg dat je goed slaapt, ga gamen met je zoon of samen door de Ardennen struinen. Je hebt nu even genoeg aan je eigen leven en daarin zitten genoeg mooie en waardevolle aspecten.
Tsjor
Ik denk ook dat alles wat gebeurd is, te complex is om in een gesprek uit te praten. De kans dat je daarna elkaar de hand schud en als goede vrienden door het leven gaat is bijzonder klein. De kans is groter dat het vanalles oprakelt en je eigenlijk alleen maar verder van huis bent.
Steek in op verwerking. Wees dankbaar voor de mooie momenten en tijd met haar en sluit het af. Dit klinkt een stuk makkelijker dan het is, maar dit is wel waar het om draait.
Ga tijd doorbrengen met je zoon, een cursus doen, nieuwe sport, hardlopen, muziek maken, je hebt nu weer tijd over om dingen te doen waar je energie van krijgt. Probeer daar van te genieten.
Het verhaal komt bij mij onevenwichtig over. Je wilt het fatsoenlijk afsluiten, hebt de ijdele hoop dat het nog goed kan komen en je schakelt de politie in om beschuldigende mailtjes en langsfietsen. Je zit er qua emoties nog helemaal in. Op grond hiervan schat ik niet in dat een 'eindgesprek' je verder gaat helpen. Je bent verslingerd geraakt aan deze relatie. Het 'diepe' wat je voelt interpreteer je nu als 'waar en passie', maar dat kan weleens een ander gezicht gaan krijgen. Ik denk dat gesprekken met de psycholoog je verder gaat helpen, verder heel eerlijk tegen jezelf zijn en er zelf een dikke streep onder zetten. Dus haar contact verwijderen, zelf op geen enkele manier contact zoeken.
Op termijn zal je ander perspectief ontwikkelen op deze relatie. Niet bij elke verbroken relatie zijn 'eindgesprekken' mogelijk, misschien weerspiegel het wel de relatie zelf, die rooskleurige kan worden ingekleurd als die is verbroken.
Het belangrijkste in je verhaal vind ik de opluchting van je puberzoon, dat de ruzies zijn gestopt. Nu nog een papa die hem leert dat je je over dingen heen kan zetten. Ik hoop dat jouw nieuwe roes de nuchterheid is.
Dank jullie voor jullie antwoorden. Sporten deed ik al. Ik loop nu ook regelmatig hard of ga naar de sportschool om mijn hoofd leeg te maken. Haar vergeten is makkelijker gezegd dan gedaan maar ja ik probeer dat wel. Heb haar uit mijn telefoon en uit de socials verwijderd en heb ook niet meer gereageerd op de mailtjes. Tijd heelt wonden dat weet ik ook maar de praktijk is een stuk weerbarstiger dan ik had verwacht.
Vervelende bijkomstigheid is dat we best wel een gezamenlijke vriendengroep hadden die best close was en nu staat dat ook op de kop. Sommige mensen hebben mij of haar verwijderd als vriend. Dat is dan maar zo. Daar lig ik niet wakker van.
Tijd voor mijn zoon maak ik zeker. Net kaarten voor pinkpop 2025 gekocht met twee nachtjes Valkenburg en binnenkort wil ik met hem ook een weekendje weg. Verder heeft hij zijn eigen leven dat ook doorgaat. Voor de kinderen (ook die van haar) is dit wel het beste. Nogmaals, de kinderen zitten niet op ruzie te wachten. De ruzies die we hadden gingen voor 90% alleen maar over onze wederzijdse kinderen. Wij zelf hadden bijna nooit andere problemen. Daarom is het misschien wel zo lastig. Heb je over van alles en nog wat ruzie dan kun je het mogelijk sneller van je af laten glijden als de relatie over is.
De reden dat ik graag in gesprek wil is dat er zoveel open eindjes zijn waar geen antwoord op is. Maar ik besef me wel dat ik die antwoorden waarschijnlijk nooit ga krijgen. En de slaapproblemen zorgen er wellicht voor dat ik teveel blijf malen. Maar ik wil geen verslavende medicatie.
Hele boeken kun je 's nachts dan lezen. De complete Winkler Prins. Tsjor
zomaareenpapa schreef op 24-11-2024 om 14:42:
Voor de kinderen (ook die van haar) is dit wel het beste. Nogmaals, de kinderen zitten niet op ruzie te wachten. De ruzies die we hadden gingen voor 90% alleen maar over onze wederzijdse kinderen.
De reden dat ik graag in gesprek wil is dat er zoveel open eindjes zijn waar geen antwoord op is. Maar ik besef me wel dat ik die antwoorden waarschijnlijk nooit ga krijgen. En de slaapproblemen zorgen er wellicht voor dat ik teveel blijf malen. Maar ik wil geen verslavende medicatie.
Zomaar een stukje uit je post.
Ik denk inderdaad dat de antwoorden die jij wilt horen niet komen, feit is dat dit het beste is voor de kinderen en dat is het allerbelangrijkste, toch? Soms is helaas alleen liefde niet genoeg, dus geef het de tijd.
voor het verwerken van een scheiding staat gemiddeld 3 jaar. 8 weken is niks, je wil te snel.
mana_sutiyuq schreef op 24-11-2024 om 19:29:
voor het verwerken van een scheiding staat gemiddeld 3 jaar. 8 weken is niks, je wil te snel.
Mee eens, en wat ook helpt is het niet buiten jezelf te zoeken (in nog een gesprek/ doorstart met haar of een nieuwe vriendin) maar om je gevoelens aan te gaan, te voelen te bespreken met je therapeut. Dingen als gaan sporten, leuke dingen met vrienden, wat meer gaan werken, kan ook gunstig zijn maar pas op dat het geen vlucht wordt van je gevoelens.
Ik vind het verhaal wat vaag. Je hebt het over de politie en 'Veilig Thuis' en dat zou gaan om een stoeipartijtje waarbij een klap is gevallen die niet de bedoeling is. Naar mijn gevoel is er dan gewoon echt wel wat meer aan de hand waar jij blijkbaar graag even overheen wil stappen.
Deze instanties worden niet zo maar ingeschakeld; ik zou daar niet luchtig over willen doen. Maar goed hoe dan ook: ik zou al je hoop op een herkansing in deze relatie van je afzetten en werken aan je herstel waarmee je zoals ik begrijp al aan het werk bent. Dat lijkt me voor iedereen beter.
Is er sprake van agressie; buien waarin je jezelf niet in de hand hebt; dan wil ik je adviseren om hard aan jezelf te gaan werken met hulp van hulpverlening.
Pas veel later ben je dan in staat om een gezonde/gezellige relatie aan te gaan met iemand die bij jou past.
Veel succes.
Nou zomaareenpapa, je geeft zelf al aan dat de tijd zijn werk moet doen en ik ben bang dat er ook weinig anders op zit. Het is een verdrietige situatie en je kunt er op veel manieren naar kijken en van alles van vinden maar het blijft verdrietig, en daar moet je doorheen. Het kost tijd inderdaad, veel tijd. Zou het je misschien wat rust geven als je jezelf die tijd ook gewoon gunt? Het kost gewoon wel een jaar of drie voor dit een beetje zakt, en in tussentijd komen er heus ook blije momenten, en dan blije dagen, en stukje bij beetje zal het beter gaan maar het zal af en toe ook weer heel moeilijk zijn. En dat blijft nog wel even.
Het is net als trekken aan een plant om hem sneller te laten groeien, dat gaat niet helpen en maakt het alleen maar erger.
In de strijd blijven nu lijkt een manier om voor het verdriet weg te blijven lopen, maar het gaat niet helpen want het haalt je toch weer in. Richt je op een nieuwe toekomst met je zoon, misschien kun je er zelfs een beetje nieuwsgierig naar zijn.
En misschien is het leuk, of zelfs therapeutisch, om eens een keer naar een rage room te gaan, al dan niet met je zoon, waar je alles kort en klein mag slaan.
Wat betreft veilig thuis. Ik wil daar wel iets meer over kwijt. Het is protocol dat die bij dit soort incidenten worden ingeschakeld. Zoals gezegd is de tik harder aangekomen dan de bedoeling was en is de huisarts ingeschakeld. Deze heeft een verplichte melding gedaan. Ik heb zelf contact opgenomen met de wijkagent om een en ander voor te leggen. In dat gesprek is aangegeven dat er GEEN sprake is van mishandeling maar van een onhandige aktie. Ik heb NIET uit agressie geslagen. Ben verre van agressief. Mijn ex-partner was erbij en heeft op dat moment er ook niets van gezegd. Dat kwam pas de volgende morgen. Er is ook geen aangifte gedaan en veilig thuis heeft na mijn gesprek met hun het dossier gesloten. Ik kan mezelf absoluut in de spiegel aankijken. Het was geen kleuter met wie ik stoeide maar een 16 jarige.
Ik moet inderdaad de tijd van rouw accepteren en me die tijd gunnen. Dat is gewoon ontzettend lastig. En dat er geen antwoorden komen gaan vind ik jammer want het zou helpen in de verwerking.
De mailtjes waarin wordt gezegd dat ze mij niet mist en blij is dat ze bij me weg is vind ik wel pijnlijk. Maar dat zal uit frustratie en misschien haar verdriet zijn.
Ik hoop niet dat het jaren gaat duren deze verwerking.
Ik hoor mensen zo vaak zeggen na een breuk dat ze nog één gesprek willen, om closure te krijgen. Maar meestal blijkt dan dat dat ene gesprek niet genoeg is. En dat de vraag om een gesprek misschien ook wel een vraag was om weer contact te hebben. Wat de vrager zelf niet eens doorhad. Maar de drang om de ander nog een keer te zien was zo overweldigend dat het de vorm kreeg van 'als ik nou maar antwoord kreeg op die en die vragen' Je zult moet aanvaarden dat je geen closure krijgt zoals jij die wilt. Dat is moeilijk en pijnlijk maar het is wel het geval in heel veel scheidingen. Als je elkaar volkomen begreep en met het elkaar eens was, was de scheiding er waarschijnlijk niet eens gekomen.
Acht weken is superkort. Het is pijnlijk maar ik zou me gewoon neerleggen bij hoe het nu is. Ga ook in de mail niet meer emotioneel zijn maar mail alleen over zakelijke dingen die geregeld moeten worden. Tijd (en dan bedoel ik minstens een jaar) zal het helen.
Dat je verdriet hebt en je veel moet huilen, wil alleen maar zeggen dat je gezond in elkaar steekt. Dit was geen korte relatie, maar een relatie van jaren en dan raakt deze breuk je. Het is alleen maar mooi dat je deze kwetsbare kant hebt en ook kan tonen.
Toch beangstigt deze emoties je en zou je er snel vanaf willen. Komt dat omdat je die donkere gedachten en gevoelens lastig vindt, die je misschien ook na je scheiding van je eerste vrouw hebt gevoeld. Voor dat is het goed dat je dit met een psycholoog bespreekt. Een relatiebreuk kan heel ingrijpend zijn. Op zoek gaan naar wat maakt dat je die grond onder je voeten kwijt raakt, het misschien als een grote persoonlijke afwijzing beschouwd, dat zou je eens aan kunnen kijken.
Want je bent in staat om een lange liefdesrelatie aan te gaan met je eerste vrouw, waarin je goede tijden hebt gekend, die niemand je afpakken en dat geldt ook voor deze relatie. Wat ik absoluut herken is dat die mooie momenten zo in de schaduw komen, als een relatie zo eindigt en iemand opeens wrok lijkt te koesteren. Ik heb ooit een (in mijn ogen een slechte en korte) relatie harmonieus beëindigd, dat kreeg ik ook terug van ex-vriend. Maar ex-vriend begon na verloop van tijd mij te negeren, raar gedrag te vertonen als ik hem onverwacht tegen kwam. Ik heb dit helemaal bij hem gelaten. Het is jammer en ik vond daar toen best iets van (onvolwassen), keek minder goed terug op deze relatie en deze vriend. Soms moet je een closure zelf doen (of met hulp van vrienden). Sterkte!!
