mijn vader is verliefd?
Lief forum,
zoals de titel al zegt: Mijn vader is verliefd. Zegt hij.
vooraf: mijn moeder is een maand of zes geleden plotseling overleden. Mijn ouders waren hun hele leven bij elkaar, vanaf hun achttiende ongeveer. Ze waren samen een soort bastion tegen de wereld. Mijn vader bleek na het overlijden van mijn moeder, hoewel heel vaardig in zijn beroep, vrijwel niks zelf te kunnen qua koken en huishouden en ook financiën en boekhouding waren de afdelingen van mijn moeder. Meteen nadat mijn moeder overleed, werd hij opgevangen door verschillende buren en vriendinnen van mijn moeder.
Nu had ik hem laatst aan de telefoon, en hij vertelde me dat hij verliefd is. Op iemand die al die tijd al voor hem kwam zorgen en boodschappen voor hem deed. Ze is 30 jaar jonger zegt hij. Wat niet klopt want daarna zei hij iets anders waardoor ik kon raden wie het is, hoewel hij niet wil verklappen wie het is. Ze is eigenlijk 40 jaar jonger.
Ik merkte dat hij het eng vond om te vertellen en ik heb zoveel mogelijk begripvol gereageerd....ik had het ook eigenlijk wel verwacht. Toen vertelde hij dat zij een baby wil..maar dat hij dat niet wou.
Ik schrok daar een beetje van, op dat moment. Ik ben blij dat hij dat op zijn leeftijd niet wil, maar ik vraag me af of hij oppast, om het zo maar te zeggen. (hij is 75 trouwens)
Mijn vader heeft een hartaanval gehad waar hij restschade aan heeft overgehouden. Hij kan in de war zijn en heeft wat afgestompte emoties. Hij lijkt nu vooral overrompeld. Ik weet niet zeker hoeveel schade er is, soms lijkt hijgen goed, soms echt onsamenhangend.
Verder vertelde hij dat zijn vriendin nogal veel problemen heeft. Een lastige ex, drie keer per week in therapie, ze vindt het leven ingewikkeld.
Ik heb niks tegen mensen die het leven ingewikkeld vinden, integendeel, ik begrijp dat heel erg goed....maar ik ben bang dat dit voor mijn vader ook nogal ingewikkeld wordt.
Nadat ik opgehangen had, voelde ik een tijd niks, en daarna voelde ik me enorm naar. Ik moest denken aan de keren dat mn vader ( sorry voor de grofheid) achter zn pik heeft aangelopen tijdens het huwelijk met mijn moeder, het idee dat hij een baby zou kunnen krijgen terwijl hij oud is en in de war soms, ik moest denken aan de tijd die mijn moeder in de vriendinnen heeft gestoken en het stak me dat haar vriendin nu naadloos aansluitend in haar bed is gekropen.
Ik had en heb een moeilijke relatie met mijn ouders, en ik was net voor de eerste keer sinds de begrafenis bij mijn vader op bezoek geweest. Dat was lastig omdat hij me zelden belde of langskwam, alle contact van hun kant werd door mijn moeder geregeld en ik denk dat de keren dat mijn vader me uit zichzelf gebeld heeft in mijn leven op 1 hand te tellen zijn.
sinds mijn moeder er niet meer is, wil hij aandacht en wil hij graag dat ik langs kom met mijn kinderen.
Die keer dat ik langskwam hadden we best een goede tijd, en ik had het gevoel dat hij misschien nog geen vader maar wel familie was. Ik vond het eng maar ook fijn.
Ik baal er ontzettend van dat ik nu al twee dagen een naar gevoel heb over zijn nieuwe vriendin, dat hij hulpeloos doet over wat hem nu overkomt, en dat ik eigenlijk denk ik heel boos op hem ben. Ik heb geprobeerd het verlangen naar een vader ( voor zover ik weet wat dat is) los te laten, en net nu ik een beetje vertrouwen kreeg, lijkt hij een hulpbehoevende baby. Een baby die klaagt dat hij zo moe is van het hele weekend seks met zijn ingewikkelde jonge vriendin met haar lastige ex en haar kinderwens.
Ik heb het gevoel dat mijn vader op een indianen begraafplaats is gebouwd. Ik word nu heel moe van mezelf omdat ik mijn emoties niet onder controle heb en niet weet wat ik moet doen.
Hem bellen en vertellen dat ik het niet leuk vind, dat ik niet wil dat hij per ongeluk een baby krijgt, dat ik het vervelend vind dat hij aanbeden en verzorgd moet worden, dat hij nu op me wil leunen omdat hij het zoo moeilijk heeft. Ik wil eigenlijk die hele vader nooit meer zien. Maar zo een beslissing nemen uit boosheid of een soort onrust lijkt me ook geen goed idee.
Ondertussen blijf ik onrustig en gespannen en huil steeds als ik even alleen ben.
Waarom raakt dit zo diep? En wat kan ik er aan doen.
Ik ben eigenlijk van mening dat hij ( en iedereen ) moet doen wat hij wil in zn liefdes leven, mensen doen de gekste dingen als ze verliefd zijn, ik zal zeker de eerste steen niet werpen.
Maar toch, au.
een mening, een ervaring, iemand?
liefs, Wolk
tja
Als je in een half jaar tijd 1x op bezoek gaat vraag ik me af waarom je dit allemaal zo raakt en waarom je er zo'n moeite mee hebt. Is er geld in het spel bij je vader wat jij dan niet krijgt ofzo?
Kortom: bel met de kerst weer eens hoe het is en bemoei je er verder niet mee als je toch al zo weinig contact wil.
voordeel
Is dat er nu iemand is die voor je aftakelende vader kan zorgen. Dat scheelt jou een hoop dingen doen die je misschien helemaal niet wil, gezien jullie ingewikkelde band.
Ik kan me wel voorstellen dat je niet staat te juichen bij deze wat vreemde relatie, maar als ik het zo lees denk ik niet dat jouw mening iets gaat veranderen aan de situatie. Ik denk dat je vooral verdrietig bent over het verlies van je moeder èn dat je nu het idee hebt ook je vader kwijt te zijn (of eigenlijk al was). En dat je dus in feite wees bent. Dat het een rouwproces is waar je doorheen moet.
Opsomming
Complex. Je bent geraakt door het feit dat je vader al op zo'n korte termijn je moeder inruilt voor een jonge blom. Je vader heeft jou altijd links laten liggen, en wil nu wel contact met jou. Je hoopte dat het vaderschap zou zijn, maar nu blijkt dat hij jou nodig heeft omdat het leven voor hem zo ingewikkeld is geworden. In plaats van vaderschap ontvangen, moet je nu hem helpen. Je maakt je zorgen over zijn toekomst. Want ook al is hij niet veel vader geweest, hij is nog steeds jouw vader! En je maakt je zorgen over wat dit voor jou gaat betekenen. Zo iets?
Mijn schoonvader
kan niet alleen zijn. Dat geeft hij ruiterlijk toe. Maar daardoor laat hij zich wel verleiden tot onverstandige acties. Tot onze echt grote verbazing, was hij binnen een halfjaar na het overlijden van mijn schoonmoeder alweer op zoek gegaan naar vrouwelijk gezelschap. Hij heeft zich regelrecht door een internet'vriendin' laten bedonderen. Hij heeft aan ons 'moeten' beloven het uit te maken als ze wéér een afspraak om te komen niet nakwam, maar wel weer een financiële bijdrage vroeg. Dat heeft hij gedaan. Niet lang daarna was er weer een nieuwe vrouw in beeld. Er valt met mijn schoonvader dus wel te praten over hoe verstandig bepaalde zaken wel of niet zijn, maar alles bij elkaar is het zíjn leven. Als hij op die manier zijn geld wil uitgeven (bij zijn volle verstand), kunnen wij daar niet veel aan doen, behalve hopen dat hij toch snel doorheeft wie eerlijk is en wie niet. We begrijpen allemaal dat het leuker voor hem is om een maatje te hebben dan alleen achter de geraniums te zitten.
Wat jouw vader betreft, zou je kunnen proberen of je toch kunt zeggen dat je hem een gelukkig leven gunt, maar dat het idee van een baby op zijn leeftijd je moeite kost. Ik ken zelf iemand die op 69 jarige leeftijd nog een kind kreeg met een vrouw van eind 20. Ze waren dolgelukkig met elkaar. Gemeend en oprecht dus. Het zou míjn keus niet geweest zijn. Je weet op die leeftijd dat de kans heel groot is dat je je kind niet volwassen ziet worden en je vrouw of vriendin jong weduwe wordt. En zo'n oude vader... nee. Maar goed, dat is niet aan mij. En misschien ook niet aan jou.
dank jullie voor de reacties!
Dank jullie wel....
@ barvaux, ik weet ook niet waarom ik zo veel moeite mee heb, dat is dus wat ik me afvraag!
en verder, ik denk inderdaad dat het het verlies is, je kan iets verliezen kennelijk wat je eigenlijk al niet hebt. Ik baal ervan dat die gevoelens zo diep gaan en dat ik er niet meer pragmatisch mee kan omgaan.
Ik heb het eerder gemerkt en ik zie het om me heen, een vader en een moeder zijn heel erg belangrijk, of je wil of niet. Ook als het lastpakken zijn.
Ik heb ook een vriendin met een erg oude vader trouwens, daar zullen mensen ook wel het nodige over te zeggen hebben gehad, zij en haar zussen zijn allemaal gelukkige vrouwen geworden. Ze hadden een goede band met hun vader. Ik denk alleen dat hun vader geen hersenbeschadiging had toen hij ze verwekte.....ik vind dat echt een beetje eng. Alles gaat op de schouders van jonge vriendin vallen als ze haar kinderwens doorzet. Ik vind eigenlijk dat hij haar tegen zichzelf moet beschermen en moet zeggen ren! zoek een nieuwe vriend! eentje zonder hangvellen die nog heel lang blijft leven! Die kans is klein.
maar goed, ik denk niet en ik wil ook niet dat mijn mening voor hem belangrijk is. Het is zijn leven. Ik wou alleen dat ik geen buikpijn kreeg ervan.
Ik wacht het af hoe het zich ontwikkeld , en dan kijken wanneer ik het mijn dochters ga vertellen.
Ik moet vriendin wel leren kennen voor dochters haar leren kennen vind ik.
liefs Wolk
kaaskopje
....mijn vader heeft geen internet
en ook niet echt geld. Dat scheelt weer! Hij heeft wel charisma, ik denk dat het daar door komt. x
Herkenning
Beste Wolk, ik herken wel eea in je verhaal. Bij mij betrof het mijn schoonvader die na de dood van zijn vrouw eigenlijk voortdurend wel een vriendin had. Hoe ouder hij werd, des te jonger zijn vriendinnen. Op het laatst (hij is 86 geworden) hadden ze de leeftijd van zijn kleinkinderen. Of ze uit waren op zijn "looks" of iets anders, dat werd nooit echt duidelijk.
Nee, dit was niet leuk voor ons, zeker niet voor zijn eigen kinderen (ik ben dan natuurlijk nog maar 'gewoon' aanhang). Aan de andere kant denk ik toch dat het hem wel wat opleverde. Aandacht, zorg, het gevoel dat hij er iets toe deed. Ja, de dames profiteerden van hem. Anders dan jouw vader had mijn schoonvader een aardige som geld. Maar ik denk toch dat zij hem ook wat te bieden hadden. Niet alleen seks (daar denk ik liever niet teveel over na), maar juist de dingen die ik net opnoemde.
Hoe moeilijk het ook is, ik zou het toch even zo laten. Je boosheid en teleurstelling snap ik heel goed, en ik zou er zeker voor zorgen dat je die ergens kwijt kunt. Maar ik weet niet of je vader hier op dit moment open voor staat en/of er iets mee kan. Je vader neemt jou blijkbaar in vertrouwen (dit zegt toch iets over jullie band!) en is op dit moment gelukkig. Ik denk niet dat hij open staat voor kritiek.
Die kinderwens is wel wat zorgelijk vind ik. Kan het ook niet zo zijn dat je vader dit niet goed begrepen heeft? Ik kan het me zo slecht voorstellen, dat een vrouw een kind wil waarbij ze er zeker van is dat ze die zonder vader zal moeten opvoeden! Wat zit hierachter? Of kan het zijn dat jouw vader dit verkeerd begrepen heeft?
Ik wil je in elk geval veel sterkte wensen, het is niet niks!
misschien
had je gehoopt dat je vader jou nu meer nodig zou hebben? En dan blijkt hij zijn heil net zo makkelijk bij een ander te zoeken, die voor hem zorgt?
Dat zou het verdriet verklaren.
