Relaties
Kaaskopje
11-11-2016 om 10:23
Mijn ouders
Ik zat te twijfelen of ik er weer over moest beginnen hier op OO, maar naar aanleiding van het draadje van FV over haar schoonouders voelde ik de neiging om het in haar draadje te doen, dus toch maar apart.
Mensen die hier al heel lang meelezen weten misschien nog wel iets van mijn verhalen over mijn ouders, lees vader. Héél kort samengevat heb ik geen contact meer met mijn ouders, omdat er in het verleden dingen zijn voorgevallen die uiteindelijk tot een breuk hebben geleid. Toen ze nog in Nederland woonden was er nog wel contact, maar oppervlakkig. Koetjes en kalfjes gesprekken en de rest vermijden. Toen mijn oudste dochter een jaar was heb ik het contact weer hersteld en tot hun emigratie heb ik ze dus nog wel bezocht. Omgekeerd niet, want ze wilden mijn man niet meer zien. Ik ging dus ook alleen met de kinderen naar hun. Eenmaal geëmigreerd, nu alweer 19 jaar geleden, is het contact steeds beroerder geworden tot we min of meer in overleg hebben besloten het contact tot een minimum te beperken. Mijn vader noemde die vorm 'zakelijk'. Dus als iemand ernstig ziek was of dood neerviel, was het de moeite waard om elkaar dat te vertellen. De praktijk is dat we elkaar ook niet van ernstig ziek zijn op de hoogte brengen. Wat heb je eraan?
Mijn dochters vinden het erg dat er geen contact is en hebben al een paar keer geopperd om erheen te gaan. Onaangekondigd, dan zouden ze toch niet weggestuurd worden? Wij, de kinderen van mijn ouders, hebben dat afgeraden. Ze zullen vast wel binnengelaten worden, maar krijgen dan alle verwijten in onze richting over hun heen. Dat moet je niet willen. Maar omdat ze toch iets wilden doen hebben ze vorig jaar een brief gestuurd. Ze hebben er niets op teruggehoord.
Tot mijn grote verrassing meldde mijn oudste zus twee weken geleden dat ze een weekje in de buurt van mijn ouders op vakantie waren en toch de stap wilden wagen om onverwacht bij mijn ouders langs te gaan. Mijn ouders zijn hóógbejaard, dus we snappen allemaal dat ze daarvan geschrokken waren en dat het gesprek op die dag sowieso niet helemaal lekker liep (hoewel ik denk ik als moeder in snikken uitgebarsten zou zijn van blijdschap, maar goed...), dus ze zijn nog een tweede keer langsgegaan. Het eindresultaat van beide dagen is echt heel teleurstellend en precies waar wij onze kinderen voor hadden gewaarschuwd. Mijn ouders zijn 87 en elke dag kan hun laatste zijn. Hun kinderen zijn rond de 60 (ik nog iets jonger). En wat verlangt mijn vader voor hij weer contact met ons wil? Een mentaliteitsverandering. En wat is onze mentaliteit op dit moment? Laten we in vredesnaam nog iets van die laatste dagen maken en niet meer over vroeger beginnen!
Ik begrijp dat als het aan mijn moeder had gelegen, er wel weer een opening was geweest, maar mijn vader blijft steken in dat we hem in alles gelijk moeten geven. Dat is wat hij onder mentaliteitsverandering verstaat.
Ik ben blij dat ik nu weet dat het nog relatief goed met ze gaat, maar ik vind het zo triest dat mijn vader het verleden niet los kan laten. Dat was tien jaar geleden al niet zo en in de jaren erna is hij daarin ook niet veranderd dus. Inmiddels zijn wij, de zussen, alle drie bereid om alles te laten rusten en alleen nog naar het nu en morgen te kijken. Mijn vader kan dat niet. Mijn moeder denk ik wel. Dat vind ik heel verdrietig voor haar, maar ook voor ons.
Mijn zus had een foto gemaakt, of tenminste mijn zwager. Mijn moeder keek blij, mijn vader keen ontzéttend chagrijnig. Hij deed mij aan mijn opa denken, zijn vader. Dat was ook zo'n chagrijn. Zelfs mijn ouders vonden dat. Er was nooit iets goed, altijd wat te klagen. Tja, de appel valt niet ver van de boom in dit geval.
Kaaskopje
12-11-2016 om 19:24
Rode Krullenbol
Je hebt gelijk hoor. Normaal blijft gepieker over een aandoening van welke aard ook op de achtergrond. Maar na zo'n akkefietje als de bezoeken van van mijn zus en zwager aan mijn ouders kijken we elkaar voor de honderdste keer aan met "niet normaal".
De meest gezonde manier is niet. In het verleden was ik bij elk contact weer een week van slag. Maar het blijven mijn ouders, dus ik vraag me altijd af hoe het met ze gaat.
bieb63
12-11-2016 om 20:03
Kaaskopje
Logisch.
Het zijn je ouders. En uiteindelijk had jij de hele relatie natuurlijk heel anders gewild. Los laten is heel moeilijk.
Klara
12-11-2016 om 22:14
nouja
Ik denk dat het wel degelijk uitmaakt, wat er achter het gedrag zit.
Een narcist haalt je omlaag, om je omlaag te halen.
Dat is toch iets heel anders dan dat iemand je omlaag haalt, terwijl dat iemands bedoeling helemaal niet is. (sterker nog, sommige mensen snappen niet eens wat omlaag halen is)
Als je kiest voor geen contact meer, dan maakt het misschien niet uit wat erachter zit.
Maar bij wel contact aanhouden maakt de achterliggende oorzaak natuurlijk wel enorm uit voor het omgaan ermee.
Leen13
12-11-2016 om 22:17
Nou
De helft van de tijd heb ik geen idee wat ex in zijn hoofd heeft als er weer iets fout gaat. Ik wil het niet eens weten. Het heeft met hem te maken niet met mij. Het is al moeilijk genoeg voor hem, daar hoef ik mijzelf niet voor te laten aantasten. Ik doe gewoon wat ik kan op zo'n moment en dat is negeren, sturen, voorstel doen, en anders afstand nemen.
rode krullenbol
12-11-2016 om 22:52
Als ik het goed heb begrepen, is al jaren geen / geen goed contact mogelijk door toedoen van de vader van Kaaskopje.
Kaaskopje
12-11-2016 om 23:31
Is inderdaad zo
Dit speelt al zo'n 30 jaar, alles bij elkaar.
Klara, ik heb niet in mijn eentje gekozen voor 'geen contact'. Mijn vader stelde het voor. Niet zo van 'zullen we dat eens doen?', maar eerder omdat het een hopeloze toestand was. En ik was het daarmee eens, omdat ik bij elke confrontatie snel in tranen was, hoofdpijn en constant dáár mee bezig. Het heeft een enorme rust gegeven om geen contact te hebben. Ik heb mijn ouders inmiddels 19 jaar niet gezien en een aantal jaar minder niet meer gesproken of gemaild. Mijn vader wil pas weer normaal contact als wij alledrie (ik en zussen) onze mentaliteit hebben veranderd. Voor wat dat dan moet zijn. Over twee weken worden we verder bijgepraat over wat er allemaal besproken is. Het was teveel om via whatsapp te vertellen voor mijn zus.
Bieb, ik had dit inderdaad heel anders gewild, ook voor mijn kinderen. Een gevolg is dat ik het heel graag anders wil doen met mijn eigen kinderen. Ik zal daarin ook wel eens doorschieten. Teveel geduld met bepaalde dingen, minder eisen stellen, dat soort zaken. En al helemaal geen verwachtingen hebben. Mijn vader verwachtte van alles, ja dan wordt je snel teleurgesteld als mensen daar niet in mee gaan. Een van de eerste dingen die mijn man van mij te horen kreeg, was dat als er kinderen in het spel zouden komen die áltijd voor zouden gaan. Mijn moeder liet mijn vader voorgaan. Ergens begrijpelijk. Zodra wij het huis uit waren, zou ze er anders alleen voorgestaan hebben. Maar ik zou anders gedaan hebben. Ik vermoed dat mijn moeder (weer) een veel leuker mens was geworden als ze toen die stap wel had genomen.
bieb63
13-11-2016 om 00:14
Kaaskopje
Ja dat is lastig. Met jouw ervaring met je ouder wil je het anders doen. Terecht. Dat kan natuurlijk ook doorslaan.
Lastig om de juiste balans te vinden.
Maar hoe dan ook : sls jij aandacht, liefde, interesse toont en open staat voor hun keuzes, dan doe je her gewoon sowieso goed. Want dat is de basis, ook al kom je soms in conflict.
mirreke
13-11-2016 om 07:41
Toch denk ik dat het rust kan geven
Als je weet wat de oorzaak kan zijn.
Althans, mij helpt dat wel (niet in de omgang met mijn ouders, die zijn helaas al lang dood, ongeveer net zolang als jij de jouwe niet meer gezien hebt, kaaskopje) maar wel met andere mensen in mijn omgeving.
Maar het kan ook helpen te weten dat je de enige niet bent, dat het jouw schuld niet is, dat het bv. ook de schuld van die ander niet is.
Tevens kan het je helpen bij het bepalen van jouw manier van doen ten opzichte van je kinderen...
Het gaat niet om het labeltje per se, maar het gaat om het begrip en inzicht wat met dat labeltje gepaard gaat.
Voordat mijn vader stierf had hij eerst een hersenbloeding overleefd, waardoor hij nogal veranderde en niet echt in zijn voordeel, helaas, want hij was eigenlijk een superlieve en geïnteresseerde vader. Er was duidelijk een oorzaak voor dat gedrag, anders zou ik inderdaad vreselijk aan mijzelf zijn gaan twijfelen.
Kaaskopje
13-11-2016 om 11:40
Mirrreke
Oh, maar het ontbreekt mij ook niet aan inlevendheid en begrip hebben voor eventuele aandoeningen. Maar een diagnose stellen terwijl je daar helemaal het juiste inzicht niet voor hebt, is ook 'gevaarlijk'. Omdat je totaal niet zeker weet of je het bij het rechte eind hebt, ga je misschien wel begrip hebben voor zaken die gewoon echt fout zijn. Maar goed, wij hebben al járen de neiging om mijn vader het een en ander toe te dichten, maar dat maakt de omgang niet leefbaarder. Door gesprekken met familie, hebben wij wel geleerd dat we het ons niet persoonlijk aan moeten trekken. Hij was voor onze geboorte al 'apart', wij zijn niet de oorzaak.
Wat ik er onder andere van geleerd heb en op mijn kinderen toepas, is dat je moet kunnen zeggen dat je ernaast zit. Ouders maken ook fouten. Ik heb ook geleerd, dat de lieve vrede vaak belangrijker is dan je zin willen hebben. Daar, dat laatste, ben ik op bepaalde punten in doorgeschoten en zou ik met terugwerkende kracht soms iets anders gedaan hebben.
Mijn man heeft een herseninfarct gehad en is daardoor ook niet meer 100 procent dezelfde als daarvoor. Dat kun je dus heel overzichtelijk terugbrengen naar de oorzaak.
mirreke
13-11-2016 om 13:46
Benieuwd
maar heb je de links al bekeken, Kaaskopje? het gaat mij hierbij helemaal niet om het labeltje trouwens, maar om de herkenning. Ik vroeg me af of je die herkenning voelt, of misschien wel helemaal niet. Niet uit nieuwsgierigheid van mijn kant, maar vanuit de behoefte om te kunnen helpen of het leven te verlichten.
Hoeft ook niet hoor
Kaaskopje
13-11-2016 om 14:32
Mirreke
de derde link (http://www.autismekenmerken.net/autisme-2/als-je-vader-of-je-moeder-autisme-heeft/) zet mij aan het denken. Ik zit me nu zelfs af te vragen of ik mijn moeder misschien juist trekjes toe moet schrijven. Mijn vader ook trouwens hoor, maar zoals wij hier thuis wel eens zeggen: iedereen heeft wel zijn autistisch momentjes. Maar ook mijn moeder knuffelde nooit. Ik liep altijd achter haar aan. Ik kroop tegen haar aan als we tv gingen kijken, maar ze kwam niet op het idee om een arm om mij heen te slaan. Ook als er sprake was van ziekte of na operaties, bleef iets een aai over de bol uit. Ik heb dat later pas opgemerkt. Als je erin zit als kind is dat 'normaal'. Ik zeg niet dat ze dan niet lief was hoor. Dat zou niet eerlijk zijn. Maar echt warme betrokkenheid... Nu ik er weer over nadenk, nu ook naar aanleiding van die link, heb ik opnieuw zo'n aha-erlebnis. Fijne combinatie dus, moeder en vader .
In de eerste link staat een opsomming van wat je er allemaal door kunt meemaken als kind. Als ik dat lees valt het op zich nog mee voor mij. Dit herken ik wel: - perfectionisme / faalangst en/of
- moeite met beslissingen nemen / besluiteloosheid. Maar of je daar persé een kind van autisten voor moet zijn, dat denk ik niet.
Voor wat betreft dat je door kennis van wat iets is meer begrip kunt krijgen, dat vind ik ook wel. Maar tot hoever moet je begrip hebben? Soms moet je toch voor zelfbescherming kiezen.
rode krullenbol
14-11-2016 om 10:20
Over begrip en zelfbescherming
Ziekte maakt extra kwetsbaar en afhankelijk. Om die reden voel je juist in tijden van ziekte in volle hevigheid de pijn die het geeft te beseffen dat je vader en/of moeder zich niet liefdevol naar je gedraagt. Kennis van zaken kan helpen bij het accepteren van die waanzin.
https://youtu.be/g3kPAwOUBBMmirreke
14-11-2016 om 14:21
Kaaskopje, je zegt het eigenlijk zelf:
" Mijn man heeft een herseninfarct gehad en is daardoor ook niet meer 100 procent dezelfde als daarvoor. Dat kun je dus heel overzichtelijk terugbrengen naar de oorzaak."
Ik vermoed dat het voor jou toch gemakkelijker is om te dealen met eventuele veranderingen in het karakter, gedrag of vermogen (bv. om te werken, ik zeg maar wat) van je partner, nu je weet dat het door een herseninfarct komt, dan als je het niet zou weten. Dan zou het niet alleen wellicht moeilijk zijn omdat je partner veranderd is, maar ook omdat je zou afvragen wat er toch aan de hand is.
En in dat laatste geval (bij de vraag: hoe komt dat nou?) zijn mensen nou eenmaal ook snel geneigd om de fout bij zichzelf te leggen. En daar kun je inderdaad heel onzeker van worden.
Ik merk dat ik zelf toch erg blij ben dat ik weet dat onze zoon autisme heeft. Daardoor kan ik veel beter omgaan met bepaalde karaktereignschappen van hem, en kan ik ook dingen van mezelf aanpassen of zodanig inkleden dat hij er veel beter mee kan omgaan. In die zin snijdt het mes dan aan twee kanten, we hebben beiden profijt van de diagnose, terwijl ik er tegelijkertijd wel degelijk voor waak dat het niet een soort excuus wordt, dat mijn kind niet achter die diagnose verstopt blijft.
Wat je schrijft van je moeder, ach dat vind ik, zelf moeder zijnde, toch wel heftig om te horen hoor. Want je eerste instinct als moeder is om te knuffelen en als kind is dat om geborgenheid en warmte te zoeken. Wat oneindig jammer dat je moeder zo niet in elkaar stak.
Overigens, ik herken dat ook heel erg van mijn moeder, bizar he, en begrijp daardoor ook heel goed dat het voor jou als kind gewoon zo was. Dat was bij mij ook zo. Achteraf heel gek, we waren vrij formeel, als het om aanrakingen ging. Echt warm geknuffeld kan ik mij niet zo herinneren... mijn moeder was gewoon totaal niet fysiek... Wel konden we heel erg samen lachen gelukkig.
Kaaskopje
14-11-2016 om 14:54
Mirreke
Ik heb ook niet het gevoel dat ik 'geleden' heb onder het gedrag van mijn moeder. Achteraf gezien was het best wonderlijk. Ikzelf ben wel wat voorzichtig met omarmen en knuffelen, maar als de situatie erg genoeg is moet iemand het toch maar ondergaan ).
Ik kan mij voorstellen dat het prettig is om te weten dat je kind autisme heeft. Maar ik weet dat niet van mijn vader of moeder of allebei. Het is gissen. Doordat wij, de zussen, het gedrag wel als afwijkend beschouwen, scheelt dat wel in hoe we ermee omgaan. Maar het blijft geen pretje.
Leen13
14-11-2016 om 15:02
Niet knuffelen
Niet al te lichamelijk met elkaar omgaan kan ook in die generatie zitten en in persoonlijke, overgedragen, familiestijl. Mijn moeder was ook niet erg knuffelig maar daar heb ik verder nooit wat achter gezocht. Een arm of een hand geven of naast elkaar zitten was nooit een punt en een hartelijk gesprek ook niet.
Mijn moeder en vader hadden beiden wel een autistische ouder. Mogelijk dat dit ook een rol heeft gespeeld.
Kaaskopje
14-11-2016 om 15:09
Rode Krullenbol
Als ik dit filmpje bekijk, voldoet het beeld van mijn vader daar dan toch weer niet helemaal aan. De wereld draait wel om mijn vader, iedereen doet het verkeerd behalve hij, maar hij zou wel snappen dat iemand zorg nodig heeft.
Kaaskopje
14-11-2016 om 15:14
AnneJ
Ja dat is zo. Ik weet ook niet goed wat mijn moeder als voorbeeld heeft gehad. Haar eigen moeder is overleden toen mijn moeder 5 jaar was en heeft later een stiefmoeder gekregen. Dat was een vrij statige dame. Mijn oma dus. Ik vond het altijd wel gezellig bij mijn opa en oma.
Kaaskopje
25-11-2016 om 01:42
Zus gesproken
Mijn zus heeft ons vandaag bijgepraat. Het is een droevige situatie. Ze zijn inderdaad echt alleen, zelfgekozen. Contact met de buren is nihil. Tja, want gesprekken met die mensen is het niet helemaal. Mijn ouders willen intelligente gesprekken, academisch niveau. En een praatje over het weer en hoe mooi het zwembad van de buren erbij ligt, valt daar niet onder natuurlijk. We krijgen de indruk dat ze eigenlijk niet goed voor zichzelf zorgen. Wel op huishoudelijk gebied, maar niet lichamelijk. Als mijn vader zo doorgaat, zal hij of ziek worden en mogelijk doodgaan door bloedvergiftiging. Zijn benen zijn donker verkleurd en open wonden. Hij loopt met krukken. Bij een poging om de auto te parkeren of uit te rijden, is er een ongeluk gebeurd met mijn moeder, ze kwam tussen de auto en een muur, begrijp ik en daar heeft ze haar enkel bij gebroken. Maar dat is niet goed geheeld, waardoor zij ook niet lekker loopt.
Wat de rest betreft, is hij zo negatief. Omdat hij begint te dementeren, gaat hij steeds verder terug in het verleden, maar dus ook met verwijten over dat verleden. Er werd nu iets verweten over toen mijn zus 16 was. Ze had iets helemaal verkeerd gezegd. 16 dus... Ze wantrouwen de reden waarom mijn dochters een brief hebben geschreven en willen komen. Ze verwachten dat mijn dochters hun de oren komen wassen over de ruzie tussen ons en opa en oma. Terwijl dat volledig niet de intentie van de dochters is. Er werd totaal niet gevraagd hoe het met mijn zus ging, hij was aan het woord, wilde ook aan het woord blijven, er was geen speld tussen te krijgen en alleen maar verwijten en eisen over hoe hij het wilde hebben. Uiteindelijk heeft mijn zus gevraagd of ze het leuk vonden als ze nog een keer kwam om over andere dingen te praten, zoals hoe het moest als er dingen geregeld moeten worden en zo, maar dat wilde hij niet. Maar uiteindelijk lijken ze zich bedacht te hebben, maar dat kwam zo laat, dat mijn zus daar niet meer de tijd voor had op de dag dat ze weer naar huis moest. Ze heeft nu toch het gevoel dat ze er nog een keer heen moet en dat ze dat ook niet zullen afwijzen.
Wat mijn dochters betreft heb ik al gezegd dat ze zich echt geen illusies moeten maken dat het gezellig wordt als ze daar heen willen. Het zal ook een monoloog worden met verwijten, hoe geweldig hij is en hoe slecht de rest. Er is niets veranderd, de periode waarover het gaat is zelfs groter geworden. Maar dat wisten we eigenlijk al wel. Ik schreef dat al eerder, hij kon niet uit de voeten met de puberteit. Hij kon totaal niet omgaan met dat pubers wel eens uit de bocht vliegen met wat ze doen of zeggen.
Ik had het ook met ze over 'narcisme'. Het enige wat niet rijmt met wat daar bij zou horen, is dat hij geen gezelschap zoekt om in te schitteren, hij stoot mensen juist af omdat ze te simpel zijn of rare opvattingen hebben, voor de rest komt het toch aardig bekend voor allemaal.
Nadia
25-11-2016 om 07:34
autisme?
Ik heb niet recent meer het hele draadje geleden, maar is er misschien sprake van autisme (ASS, voorheen asperger?). Overigens, maakt het heel veel uit. Het gedrag is waar je het mee moet doen. Ik denk overigens dat hij het vast niet opzettelijk doet. Dus dat zij gedrag (zeker inmiddels op deze leeftijd) onmacht is en niet meer te veranderen.
Naar hoor , dat gedrag van je vader. Van wat ik gelezen heb wordt je moeder erin meegezogen. Zou zij zonder hem meer openstaan voor co twct met de familie. Triest dat ze het nu niet heeft.
Kaaskopje
25-11-2016 om 08:47
Nadia en rk
Asperger is jaren geleden ook wel eens door ons hoofd gegaan, ja. We zullen nooit een officiële diagnose krijgen. Het blijft gissen. Dat er iets aan de hand is, lijkt wel zeker.
Rode Krullenbol, zo kun je het inderdaad ook zien.
rode krullenbol
25-11-2016 om 08:54
En wat dacht je van ...
overledenen in het 'hiernamaals'?
Het lijkt me niet uitgesloten dat voor sommige (min of meer) narcistische mensen het publiek bestaat uit de veroorzakers van het narcisme.
Ginny Twijfelvuur
25-11-2016 om 09:07
Je moeder Kaaskopje
Daar maak ik me wel zorgen om. Als je vader dementerend wordt zal zijn gedrag er niet beter op worden en zij lijkt mij niet bij machte om dat te keren.
Ik denk dat de inschatting van je zus, dat ze er nog een keer langs moet om zaken te regelen, geheel terecht is.
Als ik ze zo lees vraag ik me af of je het niet voor elkaar krijgt om een brief of desnoods een kaartje te sturen waarin je je diepste verontschulidigingen aanbiedt voor alles wat je ooit fout hebt gedaan? Zodat er daarna iets van communicatie met je moeder mogelijk is.
rode krullenbol
25-11-2016 om 09:15
Verontschuldigingen?
Bij zoveel onbegrip over gezinnen waarin narcisme een rol speelt of heeft gespeeld, citeer ik graag de Amerikaanse deskundige Rinda Hall.
Een citaat, gevolgd door een filmpje.
Rinda Hall talks about The Narcissistic Family Dynamics and the harm it causes.
1. Secrets. The family secret is that the parents are not meeting the children's emotional needs, or that they are abusive in some way. This is the norm in the narcissistic family.
2. Image. The narcissistic family is all about image. The message is: "We are bigger, better, have no problems, and must put on the face of perfection."
3. Negative Messages. Children are given spoken and unspoken messages that get internalized, typically: "You're not good enough"; "You don't measure up"; "You are valued for what you do rather than for who you are."
4. Lack of Parental Hierarchy. In healthy families, there is a strong parental hierarchy in which the parents are in charge and love, guidance, and direction are given to the children. In narcissistic families, this hierarchy is non-existent; the children are there to serve parental needs.
5. Lack of Emotional Tune-In. Narcissistic parents lack the ability to emotionally tune in to their kids. They cannot feel and show empathy or unconditional love. They are typically critical and judgmental.
6. Lack of Effective Communication. The most common means of communication in narcissistic families is triangulation. Information is not direct. This creates passive-aggressive behavior, tension, and mistrust.
7. Unclear Boundaries. Children's feelings are not considered important. Private diaries are read, physical boundaries are not kept, and emotional boundaries are not respected.
8. One Parent Narcissistic, the Other Orbiting. If one parent is narcissistic, it is common for the other parent to have to revolve around the narcissist to keep the marriage intact. The orbiting parent is tied up meeting the needs of the narcissistic parent, leaving the children's needs unmet.
9. Siblings Not Encouraged to Be Close. In healthy families, we encourage our children to be loving and close to each other. In narcissistic families, children are pitted against each other and taught competition. There is a constant comparison of who is doing better and who is not. Some are favored or seen as "the golden child," and others become the scapegoat for a parent's projected negative feelings. Siblings in narcissistic families rarely grow up feeling emotionally connected to each other.
10. Feelings. Children are not taught to embrace their emotions and process them in realistic ways. They are taught to stuff and repress them, and are told their feelings don't matter. Narcissistic parents are typically not in touch with their own feelings and therefore project them onto others. . If we don't process feelings, they do leak out in other unhealthy ways.
11. "Not Good Enough" Messages. These messages come across loud and clear in the narcissistic family. Some parents actually speak this message in various ways; others just model it to the children.
12. Dysfunction—Obvious or Covert. In narcissist families, the dynamics can be seen or disguised. The dysfunction displayed in violent and abusive homes is usually obvious, but emotional and psychological abuse, as well as neglectful parenting, are often hidden.
Zie:
https://youtu.be/3D0jh_Oj7Dgklara
25-11-2016 om 09:30
verontschuldigingen
Ik weet niet of ik het op zou brengen maar als je dat kunt zou ik het zeker doen.
Je vader is niet serieus te nemen en nu zeker niet meer.
Maar enorm triest dat ze nu samen weg kwijnen.
Ik zou zelf wel een ingang zoeken denk ik.
rode krullenbol
25-11-2016 om 09:38
Wat doet die schuldvraag hier in dit draadje?
Vanwaar Kaaskopje verantwoordelijk houden voor zaken waar zij part noch deel aan heeft gehad?
klara
25-11-2016 om 09:42
ach
Dit heeft natuurlijk niets met schuldvraag te maken.
Ik zou juist zeggen: laat die eindelijk los, in deze fase. Het doet er niet meer toe.
Het gaat puur om een 'truukje' om hun leven in te kunnen komen opdat je nog iets kunt betekenen nu.
Met dementerende mensen ga je ook écht geen schuldvraag meer aan, kom op zeg.
Kaaskopje
25-11-2016 om 09:45
Ginny
Onder normale omstandigheden, als je bijvoorbeeld gezellig bij elkaar op de koffie zit, kan het gebeuren dat je iets bespreekt en je over en weer zegt dat bepaald gedrag geen schoonheidsprijs verdiende. Ik ben inmiddels zo'n 30 jaar ouder dan toen het allemaal voor mij fout ging en achteraf zijn er uiteraard best dingen waarvan ik vind dat het anders had gekund. Als ik dat tegen mijn vader zeg, gaat er een beerput open over waar ik allemaal niet aan gedacht heb bij mijn 'ja, dat had anders gekund'. Als je zegt dat het de ellende niet waard is om je er zo in vast te bijten, is mijn vader de eerste die stelt dat het dat wel waard is.
Excuses aanbieden is een ding, maar degene die ze krijgt moet zich daar dan verder ook tevreden mee kunnen stellen en dat zit er niet in.
Mijn zus kreeg er nog een verwijt bij, bedenk ik mij. Mijn vader vond dat zij mijn andere zus, mij en de mannen tot de orde had moeten roepen. Dat was haar taak als oudste dochter. Dat heeft ze nagelaten.
Kaaskopje
25-11-2016 om 09:51
Klara
De enige die het niet daadwerkelijk los kan laten is mijn vader. Mijn zus lijkt nu weer een kleine ingang te hebben. Voor zolang het duurt.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.