Mijn ouders zijn fel tegen mijn relatie

Het lijkt me in elk geval verstandig om het huis uit te gaan! officieel op jezelf wonen (ook al zit je dan elke dag bij je vriend) is ook wel handig, al was het maar dat je een plaats hebt om op terug te vallen, mocht de relatie stuklopen.

Oh wat een lastige situatie! Ik kan echt geen begrip opbrengen voor ouders die dreigen het contact te verbreken. Heb zelf ervaren hoe dat is. Mijn vriend werd destijds door mijn moeder de toegang tot ons huis ontzegd. Wij zijn intussen 34 jaar en twee kinderen verder, dus het heeft duidelijk niet geholpen. Wel heeft haar actie de relatie met mijn moeder behoorlijk verslechterd. En de relatie tussen mijn man en haar is ook nooit ontspannen geworden. Eeuwig zonde!
Ik ben zelf ouder van een kind met een relatie die niet mijn keuze zou zijn. Maar ik ga daar niet over. Het is zijn leven, zijn liefde. Hij houdt van haar, en wij dus ook. Wij hebben haar dus ook met open armen ontvangen. Letterlijk, want ze heeft een tijdje bij ons gewoond toen het bij haar thuis niet meer ging. En dat was al heel snel in hun relatie.

Goed, hoe wij het doen helpt jou niet natuurlijk. Ik raad je aan om toch nog een keer het gesprek met je ouders aan te gaan. Kondig dat van tevoren aan. En kondig ook al aan dat je uitgaat van een open en volwassen gesprek waarin ze jou en jouw mening respecteren. In dat gesprek zou ik zelf als eerste het woord nemen en zeggen dat je 27 bent, al lang en breed volwassen dus, en dat jij je leven inricht zoals jij dat wilt, dat zij daar geen zeggenschap in hebben (al heel erg lang niet meer). Ze hoeven niet blij te zijn met jouw keuzes, maar ze moeten die wel respecteren en liefst accepteren. Dat wat zij vinden en doen niks gaat veranderen aan wat jij gaat doen. Je kunt zeggen dat je hoopt dat ze jou vertrouwen en dat ze je vrij willen laten in je keuzes en dat er wat jou betreft geen reden is om niet op een gewone gezellige en volwassen manier met elkaar om te gaan. Jullie willen graag samenwonen, en dat is dus wat er gaat gebeuren, ook als zij het er niet mee eens zijn. Zij gaan daar niet over. Waar zij wel over gaan is over de vorm van het contact dat ze met jou en je vriend willen. Geef aan dat je hoopt dat dat gewoon gezellig en volwassen kan zijn.

Op het moment dat ze met verwijten komen of met dreigementen, geef je aan dat je van tevoren al had gezegd dat je graag een open en respectvol, volwassen gesprek wil, en dat je het heel jammer vindt dat zij dat (nog) niet kunnen. En dan ga je gewoon weer verder waar je gebleven bent. Onderbreken ze je, dan vraag je of ze je even uit willen laten praten. En keer je weer terug naar je verhaal. Houd dat vol. Ga niet in op verwijten. Gooi er dan maar een keer in dat jij het product bent van je opvoeding, dus als ze daar zelf niet op vertrouwen hebben ze zelf ergens een steek laten vallen...

Eerlijk gezegd vind ik dreigen met het stoppen van het contact ontzettend kinderachtig en een zwaktebod. Maar net zoals zij jou niet tegen kunnen houden, kun jij hun niet dwingen contact te houden. Ik denk (en hoop) dat de soep niet zo heet gegeten wordt hoor. Dus maak je plannen, voer die gewoon uit. Hoewel ik het wel verstandiger zou vinden om eerst zelfstandig te gaan wonen weet ik ook wel dat dat niet heel realistisch is. Blijf wel gewoon ingeschreven staan bij de woningbouwvereniging, voor het geval je relatie toch niet blijkt te werken. Dat geldt voor iedereen he, niet alleen in jullie geval!

Ik wens jullie veel geluk!

Oh bah. Ik hoor net van een collega dat haar zoon van jouw leeftijd volkomen onverwacht overleden is. Stél nou dat jij gaat samenwonen, je ouders nemen je dat kwalijk en verbreken het contact. En dan valt 1 van jullie weg. Kun je het nooit meer goedmaken. Dat is toch niet te bevatten, dat mensen dat risico willen nemen???
Maar, dat is dan toch wel echt de keus van je ouders. Voel je niet verantwoordelijk voor hun keuzes. Leef je eigen leven.

Heel eerlijk gezegd begrijp ik wel dat je ouders moeite hebben met het leeftijdsverschil. Ik zou er ook niet bepaald om staan te springen als mijn dochter t.z.t. thuis komt met iemand die qua leeftijd haar vader had kunnen zijn. Maar het contact verbreken, nee dat zou ik niet doen. Ik vind het ook heel laag om te zeggen 'kies maar tussen hem of ons'. Als mijn ouders mijn partner hadden mogen kiezen, hadden ze zeker weten niet voor mijn man gekozen, maar wij zijn heel gelukkig met elkaar en ze hebben dat wel altijd gerespecteerd. En ik denk dat ze het inmiddels oprecht heel erg zouden vinden als we uit elkaar zouden gaan.

Op jouw leeftijd is het zeker goed om op jezelf te gaan wonen. Ik snap jouw overweging dat een eigen plekje terwijl je daar praktisch niet zult zijn zonde is van het geld (en van de ruimte voor een ander). Toch zou ik er wel over nadenken, over het wat als het mis gaat. Kun je dan terug naar je ouders? Kun je dan zelf woonruimte betalen?
En...eventuele kinderen. Wil jij dat? Wil hij dat? Heeft hij al kinderen uit een eerdere relatie?

Oei, jouw ouders spelen hoog spel!! Ze proberen je te manipuleren. Ik zou als ik jou was eens vragen, als ze weer zeggen dat zij het contact zullen verbreken: 'Hoeveel houden jullie dan eigenlijk van mij...zouden jullie dat contact niet missen dan?"
Verder denk ik dat de soep niet zo heet gegeten zal worden. Vermoedelijk zullen ze inderdaad balen als je het toch gaat doen, maar het contact echt verbreken???

Als ik je advies mag geven: ga wel op jezelf wonen. Zelfs al is het zo dat je dan meestal bij je vriend bent of hij bij jou: je hebt je eigen stek en dat is heel belangrijk voor jou. Je weet niet in wat voor vaarwater je relatie nog komt; als jij je afhankelijk opstelt dan kan je vriend te gemakkelijk de rol van je ouders overnemen. Jij hebt nog flinke stappen te maken in je ontwikkeling naar een onafhankelijke volwassene die haar eigen keuzes maakt en daarbij is een eigen ruimte heel belangrijk.

En trek je vooral van roddels niks aan! Als jullie het fijn hebben samen is dat geweldig! Wat wel handig kan zijn is om niet te dichtbij te gaan wonen: juist zodat je niet iedereen om je heen kent.

Tegelijkertijd snap ik wel dat je ouders moeite hebben met het leeftijdsverschil. Mijn zoon, iets jonger dan jij, kan ik mij ook niet voorstellen met zo'n veel oudere vriend. Maar dat moet voor jou niet iets zijn wat je tegenhoudt; ik probeer alleen te stimuleren dat je je inleeft in het gevoel van je ouders. Jammer dat je ouders nog moeten leren jouw keuzes en jouzelf te respecteren, maar je zult ze een handje moeten helpen. Ga inderdaad eerst een goed met ze praten zoals Jonagold uitlegt. Leg het ze voor en laat zien dat je staat voor je keuze!!!

Eens met de anderen, ga op jezelf wonen. Dat kan een eenvoudige studio of klein appartementje zijn. Dan bepaal je zelf hoe vaak je bij je vriend bent. Kom op, je bent al lang en breed vokwassen, het is tijd om je vleugels uit te slaan.

Ga op jezelf wonen, niet bij je vriend. Ontdek hoe het is zelfstandig te leven, je eigen keuzes te maken in het dagelijks leven. Met 27 is dat hoog tijd. Als je nu gaat samenwonen met iemand die al heel lang 'op zichzelf' woont, kom je aan je eigen ontdekkingen niet toe. Dat zou een gemiste kans zijn.

Pippeltje schreef op 21-07-2022 om 19:33:

Ik zou als ik jou was eens vragen, als ze weer zeggen dat zij het contact zullen verbreken: 'Hoeveel houden jullie dan eigenlijk van mij...zouden jullie dat contact niet missen dan?"

Ik niet. Ik zou het heel sec bij ze terugleggen. Ik zou er geen trek hebben in nog meer emotionele manipulatie. Ik zou zoiets zeggen als: “Ik vind het helemaal geen goed idee om het contact te verbreken. Maar als jij/jullie vinden dat je dat moet doen, heb ik me daar bij neer te leggen.” 

Je ouders maken zich zorgen. Dat kan. Dat mogen ze een keer uitspreken. Maar dat gedram en gemanipuleer wat ze nu doen mag niet. Je bent een volwassen vrouw en zelfs als het helemaal zou mislopen, heb je gewoon recht op je eigen fouten. Er zit niks anders op dan je volwassen te gedragen, je eigen keuze te maken en dat op een rustige manier aan je ouders duidelijk te maken. En als zij er dan een emotioneel drama van maken, is dat hun verantwoordelijkheid. Daar kun jij niks aan doen en ben jij niet verantwoordelijk voor. Wel heel erg rot voor je dat ze je niet kunnen loslaten. Daardoor verloopt dit veel pijnlijker dan zou moeten

Is het totaal onverwacht trouwens, dit wangedrag van je ouders? Of heeft dat al een lange geschiedenis?

Wat je ouders doen is emotionele chantage. Ze mogen best hun zorgen uitspreken maar dreigen alle contact te verbreken kan echt niet mijn inziens.
Wat mij wel opvalt is dat je best onzeker en onzelfstandig bent voor een 27 jarige. En nu wil je dan van je ouders regelrecht gaan samenwonen. En je vind het spannend om je ouderlijk huis te verlaten. Eerlijk gezegd vind ik dat niet zo ' gezond ' klinken. Ik denk dat je beter je eigen  leven kunt opbouwen en emotioneel wat sterker en zelfstandiger worden. Dan sta je ook zekerder in relaties.
Of die nu zijn met een man die veel ouder is of van je eigen leeftijd.
Ik zou uitkijken dat je niet van de ene zeer beschermende omgeving naar een andere zeer beschermende omgeving gaat. Wie ben jij dan? Ik ben wel een beetje kritisch als ik jouw verhaal zo lees. En die roddels.... Ja soms wordt er enorm geroddeld... Maar wellicht is daar in het verleden ook wel aanleiding toe geweest? Of niet..maar hoe dan ook ik zou eerst iets voor jezelf zoeken

waarom ben je nooit eerder op jezelf gaan wonen? Dan was dit waarschijnlijk een stuk gemakkelijker geweest. Simpel: als je bij hem wil intrekken doe je dat en schrijf je je ouders een mooie kaart waarin je de hoop uitspreekt dat zij deel willen blijven zijn in joúw toekomst. Dat ze welkom zijn en dat je van ze houdt. En je nodigt ze uit om langs te komen. Doen ze dat niet dan stuur je ze elke maand of 2 mnd zo'n kaaŕt of appje. Dan ligt het niet aan jou. 

Nu is het sowieso lastig om aan een woning te komen maar het lijkt me toch verstandiger om eerst in je eentje te gaan wonen ipv in te trekken bij je vriend. Loskomen van je ouders en ontdekken wat je zelf belangrijk vindt. Na verloop van tijd zou je dan alsnog bij je vriend kunnen intrekken.