Mijn man wil scheiden...hellup
Hoi,
Mijn man en ik zijn al lang bij elkaar, we waren erg jong toen we een relatie kregen en die is toen ook in sneltreinvaart gegaan. Al snel samenwonen en al snel paar kids. We zijn ontzettend verschillend maar passen met bepaalde dingen ook juist weer erg goed bij elkaar. Mijn man is een hele goede vader en doet heel veel in het huis. We hebben veel issues en zijn daarvoor al eens in relatietherapie geweest. Ook zijn we allebei vreemd gegaan want ook echt niet helpt bij een goede verstandhouding. Ik heb daar zo enorme spijt van, dat heeft zoveel kapot gemaakt. Maar goed, inmiddels zijn we wel een aantal jaren verder en heeft mijn man nu aangegeven het niet meer te zien zitten en wil de relatie stoppen. Zegt niet genoeg meer van me te houden om samen onder 1 dak te wonen. Ik wil zo graag met hem verder, heb daar alles voor over, nog een keer in therapie bijv. Mijn man is zo onherkenbaar nu. Hard en afstandelijk. Hij blowt heel regelmatig en ik ben bang dat dat ook een oorzaak is, dat het hem, afvlakt. Hij zegt dat het juist andersom is, dat hij blowt om het thuis vol te kunnen houden. Financieel staan we er niet best voor, we hebben een koophuis en het is nog maar de vraag of hij erin kan blijven wonen. Als dat kan betekent het dus dat ik er uiteindelijk uit moet. Ik heb al aangegeven dat dat in onze gemeente zeker 1 jaar duurt eer ik een woning toegewezen krijg, waarschijnlijk nog wel langer. Hij vindt het prima dat we dan hier samen blijven wonen en dat we de kinderen pas inlichten op het moment dat ik een eigen huis heb. Dat kan toch niet! Ik kan toch niet een jaar voordoen alsof we gelukkig zijn tegenover de kinderen. Mijn moeder denkt dat mijn depressief is maar dat hij dat nooit zal aannemen. Hoe kom ik daarachter?
Groetjes een op dit moment wanhopige vrouw..
moeilijke situatie
Maar probeer rekening te houden met het volgende:
1 Probeer je man niet kost wat kost vast te houden. Probeer hem nu even zo los mogelijk te laten voor zover dat mogelijk is binnen de grenzen van de huidige situatie. Het klinkt alsof hij in ieder geval tijd nodig heeft voor bezinning, die tijd moet je hem gunnen. Kan hij niet een poosje ergens anders logeren om tot rust te komen? Hoeft hij ook niet te blowen.. (gna gna, want dat lijkt een smoes) Hij stelt zich hard en afstandelijk op omdat het hem blijkbaar veel moeite kost jou buiten te houden. Het doet op een of andere manier te veel pijn, het contact met jou. Waaruit maar blijkt dat hij nog veel om je geeft en het hem niet echt onverschillig laat....
De kinderen: Hoe oud zijn ze? I.i.g.: realiseer je dat kinderen veel aanvoelen. Als je ze niet op de hoogte brengt (gedoseerd en op hun eigen nivo, vandaar de leeftijdvraag)zullen ze van alles voelen waar ze geen raad mee weten. Daar hebben ze geheid last van en dat kan er op allerlei manieren op foute manieren, uitkomen. Als je ze vertelt wat er aan de hand is, zullen ze verdrietig zijn, maar begrijpen wat er speelt en niet het gevoel hebben dat het contact met jou niet meer zuiver is. Heel belangrijk, je kinderen. Probeer ze niet in de maling te nemen!
Trouwens, wat zijn de issues in je relatie, goed vader, helpt mee, dat is het niet, maar gaat wel vreemd, net als jij....
hoi
Mijn kinderen variëren in de leeftijd van 15 tot 7. Ik heb ze vanmorgen verteld dat ik ziek ben. Ja zei mijn ene kind, dat kan ik wel zien! 
Ik weet dat ik ze het uiteindelijk moet vertellen maar ik hoop zo dat het weer goed komt. Ik zal hem idd meer ruimte moeten geven maar dat vind ik zo moeilijk, die onzekerheid.
Onze issues zijn: niet achter elkaar staan wat opvoeding van kids betreft, andere ideeën hebben over de financiën. Totaal verschillen van ons idee wat besteding van vrije tijd is.
Vreemd gaan is bij mij totaal niet meer aan de orde, ik moet er niet aan denken een andere vent. Volgens mij gaat mijn man ook niet meer vreemd maar vindt het appen met andere vrouwen nog wel erg interessant.
Snel aan elkaar irriteren. Mijn man gaf aan dat hij niet het gevoel heeft dat hij zichzelf kan zijn.
Moeilijk onze emoties kunnen uiten, dingen te lang laten sluimeren.
Ik weet ook echt dat er iets moet veranderen, bij ons allebei uiteraard maar dan moeten we er wel samen nog voor willen gaan!:o(
Denk niet dat hij bij iemand in huis wil tijdelijk. Ik dus ook niet, maar kan het wel opperen!
Bedankt in ieder geval voor zover!
We zijn ontzettend verschillend maar passen met bepaalde dingen ook juist weer erg goed bij elkaar
Ben toch wel een beetje benieuwd, na je opsomming, in welk opzicht jullie dan wel erg goed bij elkaar passen.
eh...
Waarom heb je ze verteld dat je ziek bent? En wat heb je dan? Ben je niet bang dat je kinderen zich daar dan juist heel ongerust over gaan maken? Ik denk dat je beter eerlijk kunt zijn tegen je kinderen.
Is het niet mogelijk dat 1 van jullie twee tijdelijk in een vakantie woning gaat? Om en om kan natuurlijk ook. Dit tot er een definitieve oplossing gevonden is.
En vooral goed voor jezelf zorgen. Je kunt je man niet dwingen tot therapie of wat dan ook, je kunt alleen zelf de dingen doen die jij nodig hebt en nodig vindt.
Kinderen
van deze leeftijd moet je echt niet iets op de mouw spelden. Ik denk echt dat je er goed aan doet ze te vertellen wat er aan de hand is, dat snappen ze heus wel.
Ook voor je man kan het lucht geven, om het niet perse onder de pet te hoeven houden. En als je nu wanhopig probeert hem vast te houden, maakt dat hooguit dat de kans dat het goed komt, kleiner wordt.
Je kunt misschien niet anders dan allebei in huis blijven. Maar denk dan aan het maken van afspraken binnenshuis; probeer op bepaalde tijden afwezig te zijn zodat jullie minder met elkaar geconfronteerd worden. Ga eten bij een vriendin, bij je ouders, en hij weer een andere keer of zo. Of heb je nog ruimte in huis waardoor je een andere ruimte kan betrekken, om een plek te hebben voor jezelf of dat hij meer daar ghaat zitten of jullie om en om.
Mentaal
Wat mij erg geholpen heeft is het besef, dat 'een gezin stichten' slechts een deel van je hele lange leven is. Wel een heel belangrijk deel en de man met wie je dat gaat doen is en zal voor de rest van je leven dan ook heel belangrijk zijn. Zelfs als hij op afstand vader is of jij op afstand moeder.
Na alle inzet die jullie allebei hebben gedaan om een goede relatie op te bouwen met elkaar is het wellicht nu toch tijd om verder te gaan, ieder met zijn of haar leven, zonder enig verwijt naar elkaar en moet het respect dat jullie allebei verdienen.
Je gaat dan op een andere wijze je ouderschap inrichten. Hoe, dat zal de tijd leren, maar dat het anders wordt is duidelijk. Meer ruimte voor jouw ideeën over opvoeding, maar hij ook meer ruimte voor zijn ideeën. Hopelijk worden de kinderen er alleen maar rijker van, met meer ervaringen en benaderingswijzen.
Je gaat ook zelf op een andere manier door het leven. Niet meer alle aandacht, tijd en energie in een moeizame relatie. Meer eenzaamheid, zeker, maar ook meer ruimte en tijd voor jouw ideeën over vrijetijdbesteding en hij voor de zijne. Dat zul je moeten gaan opbouwen.
Na een inspannende tijd zullen jullie allebei tijd nodig hebben om jezelf weer te ontdekken. De moeheid en frustratie over dat het allemaal niet gelukt is zal eruit komen. Laat maar komen. Maar ga het niet richten op de ander als boosdoener. Beschouw het als een periode van revalidatie na extreme inspanning. Daarna komt de grote vraag: wie ben ik, wat wil ik met mijn leven. Die vraag moet je neit als een totale vraag bevatten, waarop je één antwoord moet vinden, maar als een voortgaande ontdekkingstocht, waarin je kleine stapjes gaat zetten. De tip van Polletje is daarom heel waardevol: zoek een plek waar je naartoe kunt gaan, of dat nu een logeerplek is of een clubje of een studie. Ergens iets waar je voor jezelf iets leuks kunt vinden en waar je zelf van opknapt.
Na de herstelperiode zul je hopelijk ontdekken dat je een ander mens bent geworden, meer jezelf, meer ervaren, ouder en wijzer, klaar om de volgende fase van je leven aan te kunnen. Die fase komt ook. Dat is de fase, waarin de kinderen jou en je man niet meer zozeer nodig hebben en waarin jij nog gezond en sterk genoeg bent om er iets van te maken. Je kunt dan heel veel aan: moeizame relaties, eenzaamheid, alleenstaande ouder zijn, werk/studie, hobbies en vooral vertrouwen in jezelf, dat je sterk genoeg bent om zware stormen te doorstaan. Ik hoop dat je zover kunt komen.
Tsjor
troost
Voor mij was de gedachte troostend dat ik nu bij de gewone mensen hoor, mensen die scheiden. Je bent niet de enige.
Het leven is nog steeds geweldig, wel of geen partner. De kwaliteit van je andere relaties kan zelfs wat toenemen. Familie, vrienden, collega's, buren, je kinderen.
Dank jullie wel
Bedankt voor jullie reacties.
Mijn man en ik hebben met iemand gepraat waar we allebei fijn mee kunnen praten en er bleek gelukkig nog een opening te zitten en blijkt dat hij toch ook wel twijfels had( heeft) We gaan in ieder geval samen in therapie.
Iemand vroeg waarom ik tegen de kids had gezegd dat ik ziek was vrijdag. Ik ben niet ziek verder hoor. Maar vrijdagochtend was ik een ramp, dikke rode ogen en ook letterlijk ziek van. Ik ga dan toch niet aan mijn jongste twee kids ( 7 en 10) in de ochtend voor ze naar school moeten zeggen wat er daadwerkelijk aan de hand is? Ik heb ze dus gezegd dat ik niet zo lekker was en ze tussen de middag bij familie mochten eten.
Iemand was ook benieuwd waar mijn man en ik dan wel in bij elkaar passen. Gelukkig zijn er dat genoeg!
We vinden het heerlijk om weekendjes samen weg te gaan, met en zonder kinderen, samen winkelen, hapje eten, naar ikea, scharrelen over de haagse markt. Lekker koken samen. Met onze caravan op pad!
Deze dingen hebben we de laatste tijd echt veel te weinig gedaan, ook geld kwestie!
Ik hoop echt dat we hier sterker uit komen want dat we van elkaar houden is wel duidelijk!
