Mijn man schreeuwt, ik kan er niet meer tegen
Hoi,
Ik weet niet wat ik hier precies mee wilt bereiken maar misschien dat het van mij af schrijven me al een beter gevoel geeft.
Ik ben 3 jaar getrouwd met mijn man en 6 jaar samen.
Ik heb 1 dochter van 9 uit een eerdere relatie en we hebben samen 1 dochter van 2.
Mijn man kan nogal behoorlijk schreeuwen en schelden, zo hard dat de buren dit ook waarschijnlijk kunnen huren.
Hij scheld dan ook met kanker en ik heb daar echt zo'n hekel aan als hij dat doet. Ik haat hem dan op dat moment.
Vaak als hij dit doet ga ik hem uit de weg omdat ik bang ben dat de hele buurt kan meegenieten.
Ook de kinderen horen het.
Wij hebben hier al meerdere keren over gehad en dan probeert hij erom te denken maar na een tijdje wordt alles weer als vanouds...
Ik heb het gevoel dat ik dan bij hem weg wil omdat ik er niet meer tegen kan.. Als ik dat zeg dan krijg ik steeds de opmerking naar me hoofd geslingerd dat ik dat had moeten bedenken voor we onze dochter kregen.
Kan er soms wel om janken en dan heb ik heel sterk het gevoel dat ik niet meer samen wil zijn.
Er is nog weinig leuke spanning tussen ons, we zijn niet echt meer heel verliefd. Tenminste hij wilt wel maar bij mij is de vlam echt gedoofd lijkt wel.
Ook doet hij nooit wat met de kinderen, hij heeft altijd wel een reden om niks te doen met de kinderen. In huis hoeft hij niks te doen maar ik hem vraag iets te doen zoals een traphekje ophangen moet ik daar 100 x om vragen en weken op wachten. Ik krijg altijd de preek dat hij veel werkt, maar ik werk ook 24 uur en altijd savonds zodat ik overdag de Kids en huis kan doen maar loop daar ook niet over te klagen.
Hij heeft alleen z'n werk en verder niks..
Ook de financiële administratie doe ik alleen, ik doe echt m'n best maar ik ben een beetje op..
In plaats van dat hij me laat bruisen van de energie zuigt hij me helemaal leeg 😒
Natuurlijk heeft hij ook leuke kanten, niemand kan me zo laten lachen als hij en dan vergeet ik alles even..
Maar deze momenten zijn schaars
Mijn ex ook
Mijn ex heeft ook jarenlang mij voor hoer en kuthoer uitgemaakt. Ik merkte wel aan de buren dat ze alles hoorden, maar ze zijn nooit eens naar mij of ons toegekomen om er iets van te zeggen. Ze gingen ons wel mijden. Onze oudste dochter heeft er veel last van gehad, is best ontspoort en is jong moeder geworden, volgens mij om de situatie te ontvluchten. Het gaat nu goed met haar en we hebben goed contact. Mijn tweede dochter zien we niet, die is weggegaan en wil niks meer met ons te maken hebben. Zegt dat ze jarenlang in een hel heeft geleeft. Onze zoon woont bij zijn vader.
Uiteindelijk heb ik een huis gevonden en ben weggegaan. Ook omdat hij heel veel dronk en rookt. Het contact tussen ons is niet goed, hij schreeuwt nog steeds.
Ik heb enorm veel spijt dat ik niet eerder wegging. Het is vreselijk geweest voor de kinderen om dat geschreeuw te moeten aanhoren.
Dus ik adviseer je om er met je man over te praten en anders te vertrekken. Het is niet goed voor de kinderen, ze leren dat dit de manier is hoe ouders met elkaar omgaan.
Ik ben stom geweest, misschien kun jij het beter doen.
nou
Je man heb wel een beetje gelijk he, je had het eerder moeten bedenken voor dat jullie samen een kindje kregen. Maar ja, achteraf kijk je een koe in de kont.
Het is nu eenmaal zo. En waarom heb jij dat traphekkie nie opgehangen? Heb je iets aan je handjes of zo? Kom op zeg, raap je zelf bij elkaar en het huwelijk is geen bouquetreeks boekje he, ff terug in de werkelijkheid he.
Dat geschreeuw daar moet je wel wat van zeggen, dat doet ie maar ergens anders en als ie weer met enge ziektes gaat strooien dan zeg je maar 'wat je zegt krijg je zelf'
Geen lot uit de loterij die vent van je maar jij ook niet.
Therapie
Ik heb geen aandelen (hoewel...) maar ik zou aan therapie beginnen nu de zaak nog te redden is.
Miekemieke...
Misschien had ze inderdaad zelf dat traphekkie, sorry, traphekje, kunnen ophangen. Maar dan nog verdient ze het niet om uitgescholden te worden met kanker plus veel geschreeuw.
Hij verschuilt zich achter zijn werk, zij werkt én zorgt én doet de administratie en schiet uit zijn slof als zij hem vraagt ook iets in huis te doen, trekt zijn grote smoel open en gooit met kanker.
Mama
Ad heeft gelijk, is therapie geen optie? Therapie waarin jullie leren praten, bijvoorbeeld hoe de taken in huis beter verdeeld kunnen worden.
Mocht hij daar niet voor open staan, dan houdt het helaas op...
Een schreeuwende en scheldende ouder is zeer respectloos en geen goed voorbeeld voor een kind, en ook bedreigend.
Hoe is hij naar de kinderen? Kan hij dan ook zo tekeer gaan?
Miekemieke
Wat een onzin om een vrouw die toegeschreeuwd en uitgescholden wordt even op toffe toon belerend toe te gaan spreken. Beetje ouderwets ook: zo van "je heb t maar te pikkuh vrouwtje en hang dat traphekkie effuh op."
Verder eens met Sally
Verwend kind
Hij gedraagt zich als een verwend kind tegen zijn moeder. Ik weet niet of je hem zover krijgt dat je samen in therapie gaat. Doe het dan in ieder geval zelf en probeer er achter te komen welke patronen hier spelen, ook bij jou. Dit verdien je niet.
Schreeuwen is vaak een teken van onmacht
Laat is voorop stellen dat schreeuwen niet netjes is, respectloos en kwetsend. Maar met deze uitspraak los je het probleem niet op. Jullie hebben kinderen, dus is het belangrijk dat jullie alles uit de kast halen om het op te lossen.
Schreeuwen is in mijn ogen vaak een uiting van wanhoop. Een weliswaar kinderlijke manier om te proberen gehoord te worden wanneer je bij de ander niet aankomt. Natuurlijk is het een logische reactie om de schreeuwer de rug toe te keren. Maar dat is juist olie op het vuur. Want de schreeuwer verheft zijn volume uit wanhoop om gehoord te worden.
Probeer je over jouw trots heen te zetten en vertel hem op rustige toon dat je wel naar hem wil luisteren wanneer hij op een normale toon praat en met respect. Neem eventueel een time-out, maar kom daarna altijd terug. Als dat niet lukt zou ik therapie zoeken, maar dat is natuurlijk niet zo maar geregeld.
Sterkte en succes!
Wat vervelend allemaal je kan er nerveus van worden van dat geschreeuw herkenbaar mijn vriend heeft daar ook gewoonte van boeren laten je voelt je opgelaten in je eigen tuin en ook een buurman die zen stem graag laat horen vreselijk als het te erg is ga ik na binnen je kan dan niet meer jezelf zijn raakt van slag sterkte ermee.
Sally MacLennane schreef op 19-04-2019 om 20:53:
Mama
Ad heeft gelijk, is therapie geen optie? Therapie waarin jullie leren praten, bijvoorbeeld hoe de taken in huis beter verdeeld kunnen worden.
Mocht hij daar niet voor open staan, dan houdt het helaas op...
Een schreeuwende en scheldende ouder is zeer respectloos en geen goed voorbeeld voor een kind, en ook bedreigend.
Hoe is hij naar de kinderen? Kan hij dan ook zo tekeer gaan?
Dat kun je proberen, maar er valt weinig te verdelen. Hij heeft blijkbaar alleen z'n werk. Zij haar werk en de rest.
Er zouden dan dingen van haar naar hem moeten gaan. Het klinkt allemaal niet zo alsof hij daar op zit te wachten.
A12345 schreef op 21-09-2021 om 10:22:
[..]
Dat kun je proberen, maar er valt weinig te verdelen. Hij heeft blijkbaar alleen z'n werk. Zij haar werk en de rest.
Er zouden dan dingen van haar naar hem moeten gaan. Het klinkt allemaal niet zo alsof hij daar op zit te wachten.
de begin posting is twee jaar oud
