Mijn man is heel erg gesloten na een burn out

Ja Margriet

Ik had ook zo'n man.
Maar de oorzaak waarom dat vertel ik liever niet zo breed uitgemeten hier op het internet.

Mijn man had een burn out en dat gaat bij hem nooit helemaal meer over.

Hij was in het begin, kortaf, gesloten, hard, koud, afstandelijk, vergeetachtig en moe. Het is dat we al heeeeeeel lang samen zijn en ik weet hoe hij was, maar ik heb ook gedacht: ik trek de stekker eruit. Bekijk het maar.

Hij zag niet meer de leuke dingen, de fijne dingen, alleen maar het hebben van geen geld, geen werk, zich beroerd voelen, maar dat niet toe willen geven.

Alles kwam op mij aan. ALLES. Ook die van mij is te snel gaan reïntegreren met alle gevolgen van dien en is nu niet meer in staat om ook maar iets te doen waar ook maar een beetje druk bij zit.

Hij doet al die 'nare' dingen juist bij jou omdat hij zich bij jou niet groot hoeft te houden. (Dat was wat mijn man zei na een tijdje in ieder geval)
Ik heb hem toegeschreeuwd, gehuild, lief gedaan, alles uit handen genomen, maar opeens ook een lichtje gezien...Ik heb een hond gekocht. Hij moest van mij lopen. Naar buiten. Elke dag of samen of alleen, maar lopen moest ie. En daarna mocht ie even slapen of liggen en liet ik hem met rust. Want geluiden, licht, drukte, het geluid van de telefoon, kinderstemmen, alles deed hem zeer en zijn hoofd zat vol met zorgen. Zoals douchen en dan 'moet' je daarna ook nog koffie zetten en straks komt kind 1 thuis en dan moet ik haar band plakken (bijvoorbeeld) dat waren dan al 3 dingen waar hij over kon piekeren. Hij voelde zich als man een sukkel, een minkukel, iemand die niet eens zijn eigen gezin kon onderhouden, laat staan zich zelf.

Door de hond en het lopen, kwamen er dingen los in zijn hoofd. We hebben avonden aan avonden gepraat en hij heeft geleerd om nooit meer over zijn grenzen heen te gaan. Op tijd de signalen te herkennen en te zeggen: stop, tot hier en niet verder. We zijn nu 8 jaar verder. Nogmaals het hoe en waarom, dat doet er niet toe, maar ik herken je gevoel en blijf met hem praten, geef hem niet op. Ook al doet hij je zoveel verdriet. Praat met mensen die er verstand van hebben en geef het tijd. Want een burn out is niet opgelost met een half jaartje....

oja

En ik zei altijd tegen hem dat ik hem geen zwakkeling vond, omdat ie de normale druk niet aan kon. Ik zei tegen hem dat ik van hem hou zoals ie is en dat ik wil dat hij wist dat ie zichzelf kan zijn bij mij. Maar of ie alsjeblieft met me wilde blijven praten, over de meest zwarte gedachtes. Alsjeblieft.
Dat heeft wel geholpen uiteindelijk, maar ook even geduurd, want om voor zichzelf toe te moeten geven dat ie 'het' allemaal eigenlijk niet aan kon, dat is heeeeeel moeilijk!

En tweede burnout?

Mijns inziens zit hij nog in zijn eerste en is hij veel te snel begonnen. Wilde hij dit zelf of was er dwang vanuit de arbo-arts. Zelf heb ik ook een burnout gehad en mijn man ook en die dingen die jij noemt zijn heel herkenbaar. Probeer beiden jullie ontspanning te pakken. Ook jij, want het laatste wat je wilt is dat jijzelf eraan onder door gaat. Wandelen, sporten is inderdaad een heel goed idee. Heeft hij er op zijn werk over gepraat. Werkgevers zijn de laatste jaren wel wakker gemaakt over burnout klachten op het werk. Als hij bij een groot bedrijf werkt, kan er waarschijnlijk via HRM hulp (sociaal medische dienst) aangeboden worden. Maar dan moet hij het wel zelf aangeven. Ik wens je in ieder geval sterkt. Voor de partner is het ook heel zwaar om alle ballen in de lucht te houden.

Perfectionist

Het zijn juist de perfectionisten die een burn-out krijgen, dus zeker niet de mislukkelingen.

margriet

Ik heb net mijn man gevraagd wat nou echt geholpen heeft...hij zegt: dat je me liet praten zonder me in de reden te vallen en dat je me met rust liet en niet constant vragen aan me stelde. Het lopen met de hond en afleiding te zoeken in zijn hobby.
Dat je je alleen voelt begrijp ik hélemaal. Hij voelt zich waarschijnlijk ook alleen. Hij is niet gek,maar moe. Zo moe. En dan is op dit moment praten al te veel. Want zijn kop zit vol.

Ik denk ook dat hij er nog midden in zit en zich staande probeert te houden want hij 'moet' weer werken,maar kàn daar nog niet aan voldoen en dus is ie moe. En wat zijn mensen die moe zijn? Kribbig,afstandelijk, bozig en op de overleefstand...

Kun je hem zover krijgen om met jou naar de huisarts te gaan? Dat jij aan de huisarts kan vragen hoe jij hem kunt helpen? Je man zit er dan wel bij,maar je gaat voor jezelf?

Moeilijk hè? Je zo alleen voelen. Dat ken ik. Rotgevoel. Wat mij hielp waren mn kinderen, maar dat nare gevoel kreeg ik ook niet altijd weg. Ik kan je alleen vertellen laat het toe,vecht er niet tegen en het gaat weer voorbij dat nare gevoel.

oh en

Nee het ging niet over DANKZIJ mijn inzet,maar het heeft o.a geholpen. De rest heeft ie echt zelf gedaan. Alleen en uiteindelijk ook met hulp van de huisarts waar ie 2 keer in de week al zijn gal kon komen spuwen,een uur lang!

Praten met mij blijft een probleem

Gelukkig staan ze op zijn werk heel erg open voor zijn probleem, hij kan part-time werken en als hij aangeeft dat het even niet gaat dan is het geen probleem om een dagje thuis te blijven. Ook de arbo arts is begripvol en mijn man praat graag met hem. Hij houdt zich wel sterk als hij in zijn werkomgeving is.
Maar thuis is praten echt een zeldzame oefening geworden.
Ik laat het verder met rust en dan hoop ik dat hij daar zelf mee komt als hij er klaar voor is. Naar de huisarts gaan, samen, vond hij een heel slecht plan, werd zelfs boos van het idee. Maar ja, hij wordt tegenwoordig van alles boos.

burnout en jouw grenzen

Ik weet helaas heel goed wat een burnout met een mens kan doen. Daar kunnen ook onredelijke buien bij horen.

Maar daar horen ook grenzen respecteren bij. Jij hoeft echt niet elke boze bui te tolereren omdat hij zo beroerd in zijn vel zit, maar tegelijkertijd weigert een arts te bezoeken. Ik vind dat jij daar wel iets in handen hebt waar je wat mee kunt, ook al is het misschien niet vriendelijk.

Maar iemand met een (dreigende) burnout hoeft echt niet altijd behandeld te worden als kraakporcelein, vooral als die iemand niet echt geneigd is er wat mee te doen. Als in: mooi weer spelen naar de arbo-arts, zijn eigen grenzen overschrijden, geen arts willen bezoeken en dit thuis afreageren.

Je hebt al genoeg aan je hoofd. Ik zeg absoluut niet: "Ga scheiden", maar wel dat jij op je strepen moet gaan staan en je grens moet aangeven: als jij nu geen hulp zoekt en niet verandert in je gedrag, weet ik niet hoe lang ik dit nog trek.

En dan maar hopen dat het muntje valt...

Echt. Ook mensen met een burnout hebben af en toe iemand nodig die, desnoods op wat minder vriendelijke manier, "tot hier en niet verder" zegt.

beetje herkenning

Mijn man zit op het moment midden in een burn-out, het duurt nu al een half jaar, maar er zit nog weinig verbetering in. Hij neemt gelukkig alle hulp aan die hij kan krijgen. Wekelijkse gesprekken met een psycholoog en een gespreksgroep, verder loopt hij hard en probeert in het weekend leuke dingen met de kinderen te doen. Maar hij reageert vaak heel kort naar mij en soms ook naar de kinderen, dat tolereer ik niet en dat weet hij, we hebben afgesproken dat ik daar op dat moment wat van zeg en ook geef ik een teken met m'n handen. Eén keer in de maand, meestal de dag voor m'n menstruatie, hebben we knallende ruzie, alle frustratie over en weer komt er dan uit, na een paar uur hebben we het er even over en kunnen we er weer tegenaan.
Maar het blijft lastig, gelukkig werk ik drie of vier dagen in de week, dan ben ik even mezelf, zonder al te veel spanning.

Diverse collega's

Bij ons op de afdeling (80 man) die nu aan het reintegreren zijn na een flinke burnout. Eén in ons team. Ze worden naar zijn zeggen heel goed begeleid door de ARBO-dienst, en wel (een beetje) gestimuleerd om het contact niet te lang te verliezen, maar vooral ook gestimuleerd om het werk weer rustig aan op te bouwen. Meestal ook in een andere functie, waar ze minder directe verantwoordelijkheden hebben. Soms tijdelijk in een lagere schaal. De collega in ons team werkt nu weer 2 of 3 ochtenden per week, en is voor ons team een bonus want boven de sterkte. Hij is heel open geweest naar ons over zijn situatie, enerzijds om te voorkomen dat hij zijn verhaal 10 keer moest doen, en anderzijds om te voorkomen dat wij hem juist niet ernaar durfden te vragen. En vooral ook om ons ervan bewust te maken dat juist de perfectionisten hiervoor gevoelig zijn (en daar hebben we er nogal wat van). In zijn geval had hij (nu 2 jaar geleden) een andere functie gekregen, die hem bij nader inzien niet lag. Maar toch probeerde hij het goed te blijven doen, tot het licht ineens (en dan echt ineens) uitging. Hij is ruim een half jaar thuis geweest, met tijden dat hij zelfs niet kon bedenken hoe hij de volgende dag boodschappen zou moeten doen, en daar dan compleet van in de stress schoot.
Mijn eigen man heeft ook een soort van burnout gehad, maar dan gecombineerd met of veroorzaakt door zware stress door alcoholverslaving (jaren geleden). Is nu min of meer onder controle, maar niet helemaal. Ik herken helemaal wat Margriet zegt, op het werk mooi weer spelen en thuis afreageren. Ik heb toen wel een ultimatum gesteld, en hij heeft 2 maanden in een afkick-kliniek gezeten. Dat heeft even geholpen...

Voor Margriet: 'Als hij terug komt van het werk is hij helemaal op.' Dat betekent in mijn ogen niet perse dat hij te vroeg weer begonnen is met werken, maar wel te veel / te hard. En inderdaad, wat Hortensia schrijft: blijf je grenzen aangeven. Anders ga jij er ook aan onderdoor. Zoek desnoods hulp voor jezelf, bij de huisarts of een psycholoog of coach waar je een goede klik mee hebt.