Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
@MRI
Naar aanleiding van mijn betoog op de vorige pagina alsmede jouw opmerking:
In contact met haar: nee.
Ik heb haar op alle fronten geblokkeerd.
Mijn wederhelft ontwijkt contact, maar soms komt er bij haar nog een bericht binnen...en helaas reageert ze daar weer op. Dat duurt meestal een dag, hooguit 2 en dan is 't weer stil.
Het is simpel: wat mij betreft heb ik geen familie meer. De namen worden hier in huis ook niet genoemd.
Mijn "moeder" wordt hier sinds een jaar of 4 aangeduid met W., dat is de straatnaam waar ze woont. Krijg andere namen mijn strot niet uit.
Mijn dochter houd ik bij W. weg, maar W. lijkt er zelf ook totaal géén interesse in te hebben (zie bovenstaand verhaal). 2 vliegen in 1 klap.
Dochterlief weet ook niets van W, zelfs het bestaan niet.
Ik wil niet dat ze mijn dochter behandelt zoals ze mij behandelt heeft...W. zal niet zeggen "je pa is een &*^%^&", het zal op een sneaky manier gaan wat zij (en ook wij) niet in de gaten hebben. (ja, wellicht jaren later..zoals mij ook overkomen is..en dat gun ik dat kind absoluut niet)
Kortom: ik ben er allang klaar mee.
Alles wat W. gespuid heeft, daar lachen we inmiddels om...het is én triest én lachwekkend. Al verbazen we ons soms wel weer eens hoe ze e.e.a. verzint.
In alle eerlijkheid: ik hang de vlag uit als ze de pijp uit gaat.
Klinkt dat hard? Vast wel...maar dan is 't in elk geval rust in de tent en hoef ik me ook niet meer druk te maken om wat ze elke keer weer uit de kast haalt om ons het leven zuur te maken.
Antwoorden krijg je niet, wel een hoop ellende...het is mooi geweest.
Zij heeft haar spelletje kunnen spelen, zij heeft haar plezier gehad en nu is 't onze beurt (als in: rust)
Dus, contact? Nee.
Komt het ooit weer goed? Nee
Doet W. er ook maar iets aan om het goed te krijgen? Nee
Gewoon streep er door en klaar.
RE: Henricus: ja de enige manier is zien dat die ander niet gaat veranderen en afstand nemen. Op den duur kan je je zelf dan ook gaan onttrekken aan alle schade die zo iemand heeft berokkend, verantwoording nemen voor de wonden die nog in jou aanwezig zijn en uiteindelijk zelfs een gevoel van compassie voelen. Zonder evenwel opnieuw contact op te nemen. Het voelen van compassie voor degene met de narcistische persoonlijkheidsstoornis kan je niet afdwingen maar komt na een tijd en is voor mij een gevoel van heling geweest:je laat de verbijstering van dat iemand zo raar en beschadigend kan doen achter je en ziet dat er een zeer gewond iemand achter zit. Het zijn kleine peuters in een volwassen lichaam die niets van volwassen emotionele ontwikkeling begrijpen en geen empathie kennen. Dat is niet zozeer slecht, dat is iets om begaan mee te zijn. Maar inderdaad kan je dat pas als er lang genoeg 'no contact' is.
Ik hoop voor jou dat je de wonden die ze heeft veroorzaakt in jezelf kunt helen. (eventueel met een therapeut) Je klinkt nog best kwaad en verdrietig over alles. Volkomen terecht en begrijpelijk overigens maar als het niet heelt kan het aan je gaan vreten. sterkte
@MRI
Het verhaal over de "wonden" en dat soort dingen...ik heb niks met dat soort praat (niks ten nadele van jou 
)
Het is feitelijk simpel én dubbel.
Dat mens is geschift en je kan er werkelijk niks tegen beginnen. Als je dat besef hebt dan leeft 't al een heel stuk makkelijker!
Wat je ook zegt, wat je ook doet...alsof je tegen een betonnen muur lult. "Maar diezelfde muur lult helaas wel terug met alle onzin/leugens/loze beloftes/onwaarheden/vedraaiingen en alle andere gekkigheid wat je maar kan bedenken.
Het is gewoon onbegonnen werk en daar moet je ook geen tijd aan spenderen.
Het "waarom" is echter niet te bevatten.
Waarom blijft ze, ondanks het ontkrachten van alle leugens gewoon glashard doorgaan? Dát kan ik niet bevatten..je zou toch zeggen dat ze, in de 3 a 4 jaar dat we zelfs op dagelijks niveau alles ontkrachten, ze de hoop op een succesvol leugentje toch weleens op zou geven. Dat ze blijft doorgaan vind ik onwerkelijk en niet te bevatten.
Ik weet wel dat het haar manier van leven is, dat ze er waarschijnlijk niets aan kan doen...maar dan nog.
Ze creëert haar eigen waarheid, haar eigen wereld waarin ik het pispaaltje ben.
Het zal me inmiddels allemaal een rotzorg zijn, ik hoop dat ze op haar manier plezier beleeft.
Het enige waar ik me wél zorgen over maak is wat ze aan derden verkondigd.
Ze kan goed toneelspelen (zie het verhaal overlijden vader, dat ze op de deurmat stond te janken). Dat toneelspelen is voor mij al écht oud nieuws, ik ken haar niet anders.
Dit zal ze dus ook tegen derden goed kunnen uitspelen.
Ik hoor haar in gedachten alweer praten "ja, ik mag mijn kleinkind niet zien..en waarom? Ja ik zou het ééécht niet weten..ik ben altijd goed voor die jongen geweest...ik heb geen idee wat ik verkeerd heb gedaan" etc.
Kortom: zij is de onschuld zelve en ik ben weer de l*l.
Daar zie ik haar namelijk wel voor aan...beter nog: ik acht de kans 100%.
Zo zal ze mijn broer ook omgepraat hebben, daar ben ik wel van overtuigd (gezien hoe hij reageert áls we weer eens iets van contact hebben)
Inzake kwaad en verdrietig: ik zal wellicht zo overkomen.
Nogmaals: ik ben er allang klaar mee, het zal me ook echt een rotzorg zijn...zoals gesteld: we lachen inmiddels om alle onzin wat ze weer verkondigd.
Waar ik echter wél slecht tegen kan zijn bepaalde opmerkingen maakt.
Zo wil onze dochter vaak en uit eigen beweging naar pake (opa), recentelijk heeft dochter bijv. een knuffeltje op 't graf gelegd. En wat doet W.?? Ach, ze verlegt 't knuffeltje weer (vorige week vond ik 'm rechtopstaand in de bloempot. En nee, die is er niet ingewaaid. Onmogelijk). Ik wil, en dat is niet heel vreemd, dat ze met de klauwen van dat spul afblijft. (als er op een graf nou een bloempot omgevallen is dan kan je die wel rechtop zetten, maar dit is gewoon bewust de handel verplaatsen op een manier die mij, ongeacht de situatie, niet aanstaat.)
Over dat graf gesproken: we kregen afgelopen weekend weer commentaar en verwijten per app (wéér verwijten) waarom bijv. dochterlief blijkbaar wél naar pake gaat en niet naar W. en dat soort geneuzel. Waarom een knuffeltje op dat graf enz.
Dáár kan je mij dus mee over de zeik helpen.
(Nogmaals: álles wordt er bij gehaald om maar weer kritiek/verwijten te kunnen leveren. Terwijl ze zelf, zoals gezegd, werkelijk 0,0 onderneemt om de onderlinge relatie weer wat te herstellen. Niet dat ik de slagingskans hoog inschat, maar toch...
Wel zeuren, niks ondernemen..dan moet je ook niet janken dat dochterlief wél naar pake gaat en niet naar W.)
Anderzijds..W. wéét dat ze me daarmee weer kan ergeren, daarom zal ze 't ook wel doen. Ik moet me daar eigenlijk dus ook niet druk om maken.
Afijn, op een paar dingen na is 't mij dus allemaal wel zalig geweest.
Nog even over therapeuten: fijn dat ze er zijn voor de mensen die er baat bij hebben.
Ik heb persoonlijk niks met therapeuten en dat soort volk.
Wat ik wél zou willen is dat W. eens goede(!!) therapeut of soortgelijk bezoekt, niet omdat ik óf W. er wat aan heeft, maar om eens een goede en officiele diagnose te krijgen van de geestelijke gesteldheid van W. Ik vrees dat er namelijk iets meer uit komt dan enkel narcisme. Ik ben dan dus eigenlijk meer nieuwsgierig 
Veranderen gebeurt toch niet, dat weet ik.
Ik handel er ook naar: geen contact (en wat mij betreft bestaat die tak (broer en W.) van de familie niet meer)
Ik leef mijn leven met vrouw en dochter en voor de rest is 't mij wel goed
/edit: Ik zal nog even een dingetje verduidelijken inzake een bepaalde opmerking van mijn kant.
Ik gaf al aan dat ik de vlag uit hang als W. het loodje legt. Klinkt raar natuurlijk, maar er is iets wat ik even buiten beschouwing heb gelaten...de gemoederen (lees: stress van al het gedoe, continu leugens, verwijten etc.) liepen bij mijn wederhelft dermate hoog op dat ze o.a. bloedserieus overwoog om de zwangerschap destijds maar af te breken. Ze stond echt op het punt om dat telefoontje te plegen!
Zover ging dat dus en dat zet mijn opmerking ongetwijfeld in een ander licht. En nee, wij zijn geen labiele familie, we zijn echt wel wat gewend...maar het gedrag van W. ging alle grenzen ver te buiten. Het zegt hopelijk iets over de mate van "gestoordheid" van W. en dus van de narcist (zonder diagnose maar ik ben 100% overtuigd na 4 jaar inlezen en jaren "ervaring".)
Wat mij betreft zijn dus alle "rechten" die ze had wel verspeeld.
Afscheid nemen is en was dus de enige optie....en dat allemaal om (uiteindelijk) een één of andere volmacht waar ik slechts één antwoord op had willen hebben...met géén antwoord maar wél jarenlang een hoop gelazer tot gevolg. Vandaar óók mijn opmerking mbt (het mislopen van) de erfenis e.d.: als dat de prijs is om van deze ellende af te zijn dan teken ik er wel voor.
Welkom in de wondere wereld van de narcist.
Henricus schreef op 27-12-2021 om 13:53:
Het is gewoon onbegonnen werk en daar moet je ook geen tijd aan spenderen.
Wat jij wil hoor maar je besteedt er anders wel veel tijd en woorden aan 
Het komt op mij niet over of het je een rotzorg is, maar prima als jij dat wel zo voelt voor jezelf.
Okay dan houd ik het hierbij, succes, doei
@MRI
Het topic gaat over narcisten, zoals in één van de eerste berichten (alsmede in mijn post) gesteld wordt is dat elke ex wel als narcist bestempeld wordt.
Je leest het vaak...als er een paar narcistentrekjes boven komen drijven dan is 't stempel "narcist" snel gezet.
Mijn betoog is omdat die verhalen over exen e.d. vaak kinderspel is en m.i. ook niets tot weinig met narcisme van doen heeft.
Dat er genoeg randdebielen met vreemde trekjes in de wereld rondlopen zal ik écht niet ontkennen, tuurlijk zal in geval van "ex" het dwarsliggen en treiteren aan de orde zijn..dat zal.
Het kan dus ook héél anders, daarom mijn betoog
Inzake "veel tijd en woorden": ja, met weinig woorden kan je weinig uitleggen nietwaar?
Ik typ vrij vlot, veel werk is 't niet
Dat je vermoed dat het toch niet zo'n rotzorg is als ik doe voorkomen:
Wel, zoals te lezen is had ik al 0,0 contact met mijn broer. Als ik 'm in de afgelopen 5 jaar 3 x heb gezien dan is dat veel. Bellen is sowieso niet aan de orde geweest.
Al zal ik hem nooit meer zien is 't mij ook prima.
De stap om hem nooit meer te zien is dus bijzonder klein.
Inzake W.: zoals wederom te lezen valt heb ik al 20 jaar om diverse redenen het idee dat ik 't zwarte schaap ben. Een zekere afstand was er dus al veel langer.
De stap tot contactbreuk, zeker na de afgelopen 3 a 4 jaar is dus vrij eenvoudig te realiseren.
Het is niet dat je de afgelopen 20 jaar kan én kon spreken van een zogeheten liefdevol, warm gezin waar we collectief a la de Jumbo reclamegezelligheidsgezin wekelijks over en weer bij elkaar zaten. Als dat wel zo was dan was de klap ongetwijfeld gigantisch en niet te overzien geweest.
De familiaire stekker er uit trekken was dus niet zo ingewikkeld. Ik mis niks.
En nu mis ik 't gelazer ook helemaal niet...spreek van een win-win situatie 
Henricus schreef op 27-12-2021 om 15:07:
@MRI
Mijn betoog is omdat die verhalen over exen e.d. vaak kinderspel is en m.i. ook niets tot weinig met narcisme van doen heeft.
Ik denk dat het niet aan jou is daar een oordeel over te vellen. Ik laat het hier verder bij wat jou betreft.
Henricus schreef op 27-12-2021 om 15:07:
Dat je vermoed dat het toch niet zo'n rotzorg is als ik doe voorkomen:
Wel, zoals te lezen is had ik al 0,0 contact met mijn broer. Als ik 'm in de afgelopen 5 jaar 3 x heb gezien dan is dat veel. Bellen is sowieso niet aan de orde geweest.
Al zal ik hem nooit meer zien is 't mij ook prima.
De stap om hem nooit meer te zien is dus bijzonder klein.
Inzake W.: zoals wederom te lezen valt heb ik al 20 jaar om diverse redenen het idee dat ik 't zwarte schaap ben. Een zekere afstand was er dus al veel langer.
De stap tot contactbreuk, zeker na de afgelopen 3 a 4 jaar is dus vrij eenvoudig te realiseren.
Het is niet dat je de afgelopen 20 jaar kan én kon spreken van een zogeheten liefdevol, warm gezin waar we collectief a la de Jumbo reclamegezelligheidsgezin wekelijks over en weer bij elkaar zaten. Als dat wel zo was dan was de klap ongetwijfeld gigantisch en niet te overzien geweest.
De familiaire stekker er uit trekken was dus niet zo ingewikkeld. Ik mis niks.
En nu mis ik 't gelazer ook helemaal niet...spreek van een win-win situatie
@Henricus Ik vind ook dat je overkomt als iemand die nog (lang) niet klaar is met de verwerking van een en ander. Ik zie iemand die het verstandelijk wel weet maar gevoelsmatig nog veel te verwerken heeft.
@MelaS
Het is voor mij echt wel mooi geweest, kan me er niet meer druk om maken.
Nogmaals, het enige waar ik me over blijf verbazen én waar ik met mijn gezonde verstand niet bij kan is dat W. door blijft gaan met leugens, verwijten en dan soort gedoe...dit terwijl vrijwel alles wat ze verkondigd heeft reeds door ons wordt ontkracht.
W. zet zichzelf al jaren continu voor schut, dan zou je toch zeggen dat er inmiddels wel een klein lampje zou moeten gaan branden dat haar acties totaal zinloos zijn en dat ze de strijd wel eens op zou moeten geven.
Henricus schreef op 29-12-2021 om 10:34:
@MelaS
Het is voor mij echt wel mooi geweest, kan me er niet meer druk om maken.
Nogmaals, het enige waar ik me over blijf verbazen én waar ik met mijn gezonde verstand niet bij kan is dat W. door blijft gaan met leugens, verwijten en dan soort gedoe...dit terwijl vrijwel alles wat ze verkondigd heeft reeds door ons wordt ontkracht.
W. zet zichzelf al jaren continu voor schut, dan zou je toch zeggen dat er inmiddels wel een klein lampje zou moeten gaan branden dat haar acties totaal zinloos zijn en dat ze de strijd wel eens op zou moeten geven.
Ha ja, ik zou niet meer op je reageren maar toch even: Zolang je je nog niet aan die (begrijpelijke) verbijstering hebt kunnen onttrekken accepteert dat zo'n persoon emotioneel niet toerekeningsvatbaar is, zit je nog vast in hun construct.
Ik begrijp hoor, het is ongelooflijk: mensen die met de koekkruimels om hun mond beweren dat zij geen koekje hebben gepakt. En als je video-opnames laat zien dat ze het koekje pakt gooien ze het op een andere toer: jij hebt de video gemanipuleerd, trouwens je deed toch al nooit iets voor haar, wat ben je nou voor zoon, zij mag ook nooit iets zeggen... blameshiften en gaslighten heet dat.
Maar het zijn de fratsen van een kind van twee. Probeer het zo te zien voor jezelf anders blijf je piekeren hoe iemand nou toch zo doorzichtig vreemd kan doen. Ze zijn niet serieus te nemen.
@MRi
reageren staat altijd vrij hoor
Ik ben mij zéér bewust van het gedrag van een tweejarige, dat is het probleem niet.
Ik weet ook dondersgoed dat 't bij haar "in de kop" zit en dat je er niks tegen kan doen
Dat is het probleem allemaal niet...ik denk dat 't probleem zit in het feit dat ik (/wij) normaal denkende mensen zijn, gezond verstand/logica gebruiken enz. en dus per definitie onbegrijpelijk is om zoiets te snappen. Dat gaat je verstand te boven.
Dat heeft m.i. niets te maken met het vastiztten aan de narcist.
Over (theoretisch) 100 jaar zou ik het nog niet kunnen begrijpen, dát is het verschil tussen "normale" mensen en narcisten.
re: nee het valt niet te begrijpen voor mensen met een redelijk normaal werkende empathie. Maar ik meen in je berichten nog zo veel verbijstering te voelen, dat bedoel ik meer
Henricus schreef op 29-12-2021 om 11:32:
Dat heeft m.i. niets te maken met het vastiztten aan de narcist.
Over (theoretisch) 100 jaar zou ik het nog niet kunnen begrijpen, dát is het verschil tussen "normale" mensen en narcisten.
Nee, het valt niet te begrijpen, ook niet over 100 jaar. Maar het zou je minder kunnen/moeten raken en bezighouden dan je nu laat zien.
Misschien heeft Henricus op dit moment de verbijstering ook wel nodig om afstand te kunnen houden van zijn moeder bedenk ik mij..
Henricus, ik snap niet zo goed waarom je zo afgeeft op mensen die te makkelijk zouden zeggen dat hun ex narcistisch is. Het kan best zo zijn dat het soms onterecht is. Maar als jij zelf die verbijstering kent, dan kun je je er toch ook wel iets bij voorstellen hoe de verbijstering moet zijn als het om een voormalig partner gaat.
Waarom die concurrentie in leed?
@Thera
Concurrentie in leed, nee...dat is niet aan de orde (al komt het wellicht wel weer zo over)
Ik las én lees behoorlijk veel over narcisme en zie (niet direct hier, elders) vaak berichten van bijv. exen die, als ze eenmaal tot ex verworden zijn, als narcist worden bestempeld.
Ik lees dan de motivatie er achter en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het meer een gevalletje wrok gaat i.c.m een ex die om wat voor reden dwars gaat liggen.
Niet alle relaties gaan nou eenmaal goed uit elkaar.
Zo zijn er wel meer verhalen waarbij ik écht narcisme niet aan de orde acht.
Of het voor de persoon in kwestie leuk is? Nee, dat niet...maar narcisme? Dat zie ik er vaak ook niet in.
Het moet ook gezegd worden dat ieder mens wel zeer lichte narcistische trekjes heeft en die ook absoluut geen probleem opleveren...die trekjes, daar ontkom je niet aan.
Wellicht dat die trekjes in bijv. de ex gevallen uitvergroot wordt, dat i.c.m de wrok en dan is een stempeltje gauw gezet.
Soms lees ik ook weleens verhalen van mensen die menen dat hun beide ouders, oma, broer, stiefzus, 3 neven, een achterneef, de helft van de collega's en enkele vriendinnen narcist zijn.
Er is veel mogelijk, maar dat lijkt me toch sterk.
Als je alle verhalen voor waar aanneemt dan lijkt 80% van de wereld wel narcist van het ergste soort te zijn
Uiteraard heb je ook uitgebreide edoch incomplete verhalen waarbij ook mij écht wel duidelijk is dat er wel sprake is van een regelrechte narcist.
En mijn verhaal..ach, dat is maar één van de vele verhalen en er zijn altijd erger gevallen.
De concurrentie in leed, die strijd hoef ik niet aan te gaan...die strijd verlies ik toch wel.
Henricus schreef op 31-12-2021 om 00:04:
@Thera
Concurrentie in leed, nee...dat is niet aan de orde (al komt het wellicht wel weer zo over)
Ik las én lees behoorlijk veel over narcisme en zie (niet direct hier, elders) vaak berichten van bijv. exen die, als ze eenmaal tot ex verworden zijn, als narcist worden bestempeld.
Ik lees dan de motivatie er achter en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het meer een gevalletje wrok gaat i.c.m een ex die om wat voor reden dwars gaat liggen.
Niet alle relaties gaan nou eenmaal goed uit elkaar.
Zo zijn er wel meer verhalen waarbij ik écht narcisme niet aan de orde acht.
Of het voor de persoon in kwestie leuk is? Nee, dat niet...maar narcisme? Dat zie ik er vaak ook niet in.
Het moet ook gezegd worden dat ieder mens wel zeer lichte narcistische trekjes heeft en die ook absoluut geen probleem opleveren...die trekjes, daar ontkom je niet aan.
Wellicht dat die trekjes in bijv. de ex gevallen uitvergroot wordt, dat i.c.m de wrok en dan is een stempeltje gauw gezet.
Soms lees ik ook weleens verhalen van mensen die menen dat hun beide ouders, oma, broer, stiefzus, 3 neven, een achterneef, de helft van de collega's en enkele vriendinnen narcist zijn.
Er is veel mogelijk, maar dat lijkt me toch sterk.
Als je alle verhalen voor waar aanneemt dan lijkt 80% van de wereld wel narcist van het ergste soort te zijn
Uiteraard heb je ook uitgebreide edoch incomplete verhalen waarbij ook mij écht wel duidelijk is dat er wel sprake is van een regelrechte narcist.
En mijn verhaal..ach, dat is maar één van de vele verhalen en er zijn altijd erger gevallen.
De concurrentie in leed, die strijd hoef ik niet aan te gaan...die strijd verlies ik toch wel.
Maar wie ben jij om een oordeel over te vellen of iemands man npd heeft of slechts narcistische trekken vertoont? Ik heb een ex met diagnose, gekregen aan het einde van de relatie. Daarvoor ontmoette ik tal van mensen zoals jij, inclusief therapeuten, die het onzin vonden want het was zo'n aardige man. Dat heet secundary en tertiairy gaslighting.
Google daar eens op.
Heel schadelijk voor slachtoffers en dat plegen draagt bij aan de narcistische mishandeling. Ik zou me daar als slachtoffer van narcisme niet zelf schuldig aan willen maken.
Heeft jouw moeder een officiële diagnose?
