Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Thera schreef op 05-10-2024 om 21:17:
wat ‘losse flodder’ tips:
Doe alsof je je man voor het eerst ziet. Het is iemand met een verschrikkelijk verleden maar wat is er leuk aan hem. Hij wil jou. Om welke leuke kanten van hem zou je hem willen als die pijn niet in de weg zou staan?
Schrijf je zelf een brief over je pijn, met heel veel liefde en aandacht voor jezelf.
Ga naar een vriendin waarbij je eerlijk kunt zijn en breng onder woorden wat je pijn doet en hopelijk is het een vriendin waarbij je dan ook bijvoorbeeld kunt huilen.
Als je geen knuffel kunt geven en het voelt voor jezelf als irritant om het te willen terwijl het niet lukt bedenk dan dat er ook andere manieren zijn om je genegenheid te tonen. (Wat is eigenlijk het doel van je proberen hem een knuffel te geven?)
De eerste tip daar kan ik mee aan de slag. Concreet, praktisch, klein, haalbaar.
Ik toon mijn genegenheid wel op alle andere manieren. Niet fysieke manieren. Ik doe echt hard mijn best en dat weet hij. Dat apprecieert mij. Ik heb die modus zelf gecreëerd en te lang aangehouden. Voel me er veilig door. Nu wil ik eruit. En weer voelen. Wat dan ook. Maar iets voelen.
Dank je. Kleine concrete tips daar wil ik mee aan de slag.
Ga je eigen proces aan. Lees 'Robin Norwood: Als hij maar gelukkig is'. Of had ik dat al gezegd? 
MRI schreef op 05-10-2024 om 22:28:
Ga je eigen proces aan. Lees 'Robin Norwood: Als hij maar gelukkig is'. Of had ik dat al gezegd?
Ik heb een hele lijst met boekentips, staat erop hoor, je gaf hem mij al door! Ik lees ze één voor één.
Ik huur en reserveer bij 3 bibs!
To jij wilt veel te snel. Dit is een proces van jaren. Niet van maanden. Het komt op mij over dat je nu nog even aan het afwachten bent. En een keuze maakt op praktische redenen (financieel, gezondheid, medisch). En je partner doet zo goed zijn best en daarom moet jij daar iets tegenover stellen.
er zijn koppels die na ontrouw tijdens dit ganse proces, wel nog fysiek contact kunnen hebben, of leven las koppel niet wetende hoe en wat.
Ik heb sinds het ontdekken mezelf volledig afgesloten.
De eerste keer deed ik dit niet. Ik heb een totaal andere reactie waarbij ik niets meer voel, voor niemand. Veilig, ja. Dat wel.
Maar ik wil weer voelen. Ook naar mijn kids, omgeving.
Ik vind dit een veilige modus, niets kan me raken. Maar een gevaarlijke. Hoe langer in deze modus, hoe comfortabeler. Mijn nieuwe normaal. Ik ben een mens geworden die ik niet ben. En ik wil zo niet zijn.
Dit staat ook ergens los van hem. Ik weet niet of je het begrijpt?
En is het zo fout dat ik ook werk wil leveren? Zie ik het verkeerd?
Wat bedoel je met: ook werk willen leveren?
Is het zo dat de twijfel of je man nu wel betrouwbaar zal lijken zo groot is dat je dat nu eindeloos aan het testen bent onbewust? Ik bedoel niet te zeggen of dat goed of fout is, maar om het beter kunnen begrijpen van jezelf. Je hoort wel eens dat mensen die langere tijd in onzekerheid zijn of ze een ernstige ziekte hebben, de gedachte krijgen: liever nu daar een bevestiging van dan de onzekerheid langer dragen.
Zit je misschien in een vergelijkbaar proces?
Thera schreef op 06-10-2024 om 09:19:
Wat bedoel je met: ook werk willen leveren?
Is het zo dat de twijfel of je man nu wel betrouwbaar zal lijken zo groot is dat je dat nu eindeloos aan het testen bent onbewust? Ik bedoel niet te zeggen of dat goed of fout is, maar om het beter kunnen begrijpen van jezelf. Je hoort wel eens dat mensen die langere tijd in onzekerheid zijn of ze een ernstige ziekte hebben, de gedachte krijgen: liever nu daar een bevestiging van dan de onzekerheid langer dragen.
Zit je misschien in een vergelijkbaar proces?
'Wat bedoel je met: ook werk willen leveren?'
Gewoon ook dingen proberen of toepassen zodat ik in dit proces vooruitkom, eraan werken.
Ik vind wat je erna zegt denk ik heel interessant maar begrijp niet wat je zegt. Kun je het nog eens duiden?
Breiertje schreef op 06-10-2024 om 09:33:
[..]
'Wat bedoel je met: ook werk willen leveren?'
Gewoon ook dingen proberen of toepassen zodat ik in dit proces vooruitkom, eraan werken.
Ik vind wat je erna zegt denk ik heel interessant maar begrijp niet wat je zegt. Kun je het nog eens duiden?
En dat proces waarin je vooruit wil komen, daar stuit je nu op je gevoelloosheid. Ik hoop dat je niet denkt dat je voordat dat is opgelost je jezelf zou moeten forceren.
Ik zal het proberen nog eens te duiden. Je zegt herhaaldelijk: uit elkaar gaan is makkelijker. En je telt de dagen dat hij clean is ook herhaaldelijk. Als het in je op zou komen dat hij toch echt lijkt te kunnen veranderen en je zou het jezelf toestaan daarop te hopen, dan heb je geen makkelijke weg. Want makkelijker is uit elkaar gaan en je zou dat doen direct op het moment dat hij toch blijkt niet meer clean te kunnen zijn. Je bent al klaar voor uit elkaar gaan en dat geeft je ook rust. Hoe langer hij clean blijft, hoe meer je reden hebt om uit die rust te komen. Je bent dan namelijk iemand die opnieuw een relatie aan gaat met iemand die jou erg pijn heeft gedaan. Als je hem pijn doet en bestraft dan kan het zijn dat dat gewoon een oprechte uiting van je pijn is. Maar kan het ook zijn dat het ook een onbewuste test is waarmee je er eigenlijk op aandringt: zeg jij nu maar dat je niet meer wilt, dat je het niet aankunt, dat je mij niet aankunt. Dan hoef ik niet het proces aan te gaan van te zien of ik weer opnieuw van je kan houden en daarmee ook weer kwetsbaarder mijn pijn tegemoet te moeten zien.
Ik hoop dat het iets duidelijker is wat ik bedoel. En ik bedoel niet dat ik denk dat je dit uitsluitend doet, het testen van hem. Maar ik dacht, misschien speelt het mee en wil je zo graag rust dat dat zorgt dat je gevoelloos blijft. Helemaal begrijpelijk natuurlijk.
Thera schreef op 06-10-2024 om 10:12:
[..]
En dat proces waarin je vooruit wil komen, daar stuit je nu op je gevoelloosheid. Ik hoop dat je niet denkt dat je voordat dat is opgelost je jezelf zou moeten forceren.
Ik zal het proberen nog eens te duiden. Je zegt herhaaldelijk: uit elkaar gaan is makkelijker. En je telt de dagen dat hij clean is ook herhaaldelijk. Als het in je op zou komen dat hij toch echt lijkt te kunnen veranderen en je zou het jezelf toestaan daarop te hopen, dan heb je geen makkelijke weg. Want makkelijker is uit elkaar gaan en je zou dat doen direct op het moment dat hij toch blijkt niet meer clean te kunnen zijn. Je bent al klaar voor uit elkaar gaan en dat geeft je ook rust. Hoe langer hij clean blijft, hoe meer je reden hebt om uit die rust te komen. Je bent dan namelijk iemand die opnieuw een relatie aan gaat met iemand die jou erg pijn heeft gedaan. Als je hem pijn doet en bestraft dan kan het zijn dat dat gewoon een oprechte uiting van je pijn is. Maar kan het ook zijn dat het ook een onbewuste test is waarmee je er eigenlijk op aandringt: zeg jij nu maar dat je niet meer wilt, dat je het niet aankunt, dat je mij niet aankunt. Dan hoef ik niet het proces aan te gaan van te zien of ik weer opnieuw van je kan houden en daarmee ook weer kwetsbaarder mijn pijn tegemoet te moeten zien.
Ik hoop dat het iets duidelijker is wat ik bedoel. En ik bedoel niet dat ik denk dat je dit uitsluitend doet, het testen van hem. Maar ik dacht, misschien speelt het mee en wil je zo graag rust dat dat zorgt dat je gevoelloos blijft. Helemaal begrijpelijk natuurlijk.
Hier word ik even stil van want dit klinkt zeer herkenbaar.
Wat je zegt over ' Maar kan het ook zijn dat het ook een onbewuste test is waarmee je er eigenlijk op aandringt: zeg jij nu maar dat je niet meer wilt, dat je het niet aankunt, dat je mij niet aankunt. Dan hoef ik niet het proces aan te gaan van te zien of ik weer opnieuw van je kan houden en daarmee ook weer kwetsbaarder mijn pijn tegemoet te moeten zien.' dat zeg ik letterlijk dagelijks tegen hem. 'vertrek, maakt me niet uit. Als je beslist weg te gaan is alle pijn voorbij. Ik ga enkel zwaaien en dag zeggen, maakt me niet uit.
Griezelig hoe jij precies verwoordt hoe ik het voel. Maar je woorden openen mijn ogen en verklaren mijn gevoel. En dat vind ik het belangrijkste in heel het proces. Dat ik mijn gevoelens begrijp en weet waarvan het komt. Want normaal kan ik dit. Nu herken ik mezelf niet meer.
Merci!
Toen het overspel hier uitkwam voelde ik meteen dat er iets in mij was doodgegaan. Het waren grote woorden, maar het was ook een groot gevoel. Er was iets definitief kapot en anders. Wat ik wilde kon niet meer: exclusief voor elkaar zijn, de veiligheid die ik dacht te hebben, leven zonder ranzige beelden van mijn vrouw met iemand anders. Een stukje in mij leefde niet meer.
Tegelijk ging het leven door. En ik wilde voelen dat ik leefde. Ik sportte al, maar vond daar nieuwe impulsen. Werk was een plek waar ik even kon doen of het er niet was. Met de kinderen kon ik even voelen dat het leven ook zo onschuldig kon zijn. Vrijen was de ene keer geweldig, een andere keer stopten we er snel mee. En ik zocht de pijn bewust op: plekken waar ze geweest waren, podcasts, films, muziek. Ik voelde dat ik een trauma moest verwerken. Maar ik wist niet precies wat, want ik was er niet bij.
Dat dingen definitief anders zijn voel ik nog steeds. Pijn over wat geweest is ook. En soms kwellen die beelden en herinneringen. Maar ik voel ook zoveel meer dat ik leef. Meer leven uit het hart, geen geheimen, veel meer speelsheid (seksueel maar ook in omgang). Als je op je allerkutste punt bent gekomen dan is het makkelijker om daarna vrij van angst en schaamte te leven. Dat is wat ik heel sterk zie bij mijn vrouw en daarmee is het zoveel fijner.
Hiermee geen advies over wat te doen, maar wilde je vooral een doorkijkje geven wat tijd doet (als je zelf en samen aankijkt wat je aan moet kijken). Het lijkt alsof je je er tegen blijft verzetten dat het ontzettend zwaar is. Maar dat is het en dat zal het nog een tijd zijn. Je mag erop vertrouwen dat je de kracht in jezelf (en/of andere krachtbron) vindt om het te doorstaan. Dag voor dag.
dat klopt. 8 jaar geleden was het loodzwaar. Ik ging kapot. Kroop over de grond van ellende. Dat heb ik nu niet, omdat ik gevoelloos ben. En dat begrijp ik niet. Het proces is zo anders dan 8 jaar geleden. Komt dit nog als een boomerang op me af? Of heb ik door op slot te gaan een deel van de pijn omzeilt. Echt raar om je zo te voelen. Want je verwacht heftige gevoelens, maar die komen er niet. Ik heb niet zoveel geweend. 8 jaar geleden weende ik 24/24.
Ik wil graag inzicht in wat en waarom ik me zo voel. Of zo 'niet voel'. Veilig, ja, maar je 'leeft' precies niet. Verdoofd. Op slot. En dat al 3,5 maand. Al, of nog maar. Misschien moet ik zeggen, nog maar 3,5 maand.
Heel mooi omschreven van Thera en ook van Henkie. Ik herken beide.
Ik heb in begin ook periode gehad zoals Breiertje.
Maar beetje anders toch. Er was vanaf wel vertrouwen dat het goed zou komen, alsof ik in een glazen bol kon kijken.
Ik zocht juist wel het fysieke contact. Inderdaad soms heel intens en soms moesten we stoppen vanwege een trigger bij mij. Dat meer speelse herken ik en ook veel meer bewust zijn van dat je tijd voor elkaar moet maken.
Pijn over verleden blijft helaas regelmatig terugkomen. Het idee dat man dit deed zonder rekening te houden met wat dit voor mij betekende. Dat blijft knabbelen.
Breiertje schreef op 06-10-2024 om 12:10:
dat klopt. 8 jaar geleden was het loodzwaar. Ik ging kapot. Kroop over de grond van ellende. Dat heb ik nu niet, omdat ik gevoelloos ben. En dat begrijp ik niet. Het proces is zo anders dan 8 jaar geleden. Komt dit nog als een boomerang op me af? Of heb ik door op slot te gaan een deel van de pijn omzeilt. Echt raar om je zo te voelen. Want je verwacht heftige gevoelens, maar die komen er niet. Ik heb niet zoveel geweend. 8 jaar geleden weende ik 24/24.
Ik wil graag inzicht in wat en waarom ik me zo voel. Of zo 'niet voel'. Veilig, ja, maar je 'leeft' precies niet. Verdoofd. Op slot. En dat al 3,5 maand. Al, of nog maar. Misschien moet ik zeggen, nog maar 3,5 maand.
Kan het zo zijn dat je gevoel meteen op slot ging na het uitkomen. Juist omdat je zo goed kan omschrijven wat het 8 jaar geleden met je deed. Een mens heeft ook een breekpunt. En jouw vertrouwen is weer eens geschaad maar dan in een heftiger vorm. Want 8 jaar gelden is er fysiek niets gebeurd en nu wel.
Je gaat misschien wel in de overlevings stand omdat je deze pijn misschien niet nog een keer kan dragen.
klopt. Toen ik het ontdekte ging ik direct op slot. Direct in die modus. Had nog even wat gevoel, maar na paar dagen volledig op slot. Kon zelfs niet wenen. Niets. Van smoor naar totaal niets voelen.
Arts zegt dat een mens maar zoveel leed aankan. En dat eens je je limiet bereikt, er niets je nog kan raken.
vraag me af als die pijn zoals 8 jaar geleden nog zal komen. De arts zegt dat het kan dat ik niet meer door die hel ga gaan, dat ik door het op slot gaan die hel heb vermeden. Hoe de geest zichzelf beschermd. Niet normaal hoe een mens zijn overlevingsinstinct werkt. Zonder dat je dit bewust doet.
