Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
ja ik spreek met mijn man.Hij weet dit. Ik kan, in tegenstelling tot hoj, zeer goed over mijn emoties praten. Met zijn operatie heeft hij veel pijn, ziet af, en weent veel ook met onze situatie. Ik zag hem in die 26 jaar 1 x wenen. Toen zijn mama overleed. 1 huilbui. Hij kon geen emoties tonen. Als kind mocht dit niet.
Ik zie het hem nu wel doen.maar dit raakt me niet. Terwijl ik normaliter heel bezorgd zou reageren.
Ikzelf ben supergevoelig normaal. Alles en iedereen raakt me, alles komt bij mij hard binnen. Lastig.
En nu niet, dat geeft me zo'n rust. Veel makkelijker zo!
Je spreekt over gevoelens toelaten, wel gisteren deed ik zoiets denk ik.
Ik heb hem eens al staand vastgepakt om hem te troosten. Hij had zoveel deugd ervan. Weende erbij. Pakte me hard vast. Dit voelde ok voor mij. Ik duwde niet weg, was niet passief maar knuffelde terug. 2 min.
Ik vind op slot zitten heerlijk na een leven vol emoties. Maar besef dat dit niet ok is, en wil wel uit deze modus geraken. Maar je moet weten hoe he
ik zit weer in een moeilijke modus. Ik moet het er weer continu inwrijven en blijven malen in die beerput.
Ik kan dat niet tegenhouden.
Ik werd getriggerd door een film denk ik.
Tips om sneller uit deze dip te geraken? Ik wil dat ruzie zoeken stoppen. Zo ben ik niet.
Hoe kan je als 2 personen terug dichter bijeen komen. Hij doet wat hij moet, maar ik blokkeer als ik lief probeer te zijn.
Want als ik hard en stoer ben, kan hij me niet raken.
Ik wil stappen zetten om uit die 'harde ik' te komen. Maar ik weet niet hoe... Iemand tips die ik kan uit proberen? Want hoe langer ik in deze modus zit, hoe veiliger, hoe meer het mijn nieuwe normaal wordt. Ik zal toch een keer moeten iets doen...
Ik denk dat ik al veel te lang in de harde modus blijf, bewust, dat ik er nu niet meer uit kan.
En ik wil er stap voor stap uit geraken maar ik zit vast.
Graag kleine tips...
Breiertje schreef op 05-10-2024 om 10:13:
ik zit weer in een moeilijke modus. Ik moet het er weer continu inwrijven en blijven malen in die beerput.
Ik kan dat niet tegenhouden.
Ik werd getriggerd door een film denk ik.
Tips om sneller uit deze dip te geraken? Ik wil dat ruzie zoeken stoppen. Zo ben ik niet.
Hoe kan je als 2 personen terug dichter bijeen komen. Hij doet wat hij moet, maar ik blokkeer als ik lief probeer te zijn.
Want als ik hard en qtoer ben, kan hij le niet raken.
Ik wil stappen zetten om uit die 'harde ik' te komen. Maar ik weet niet hoe... Iemand tips die ik kan uit proberen? Want hoe langer ik in deze modusbzit, hoe veiliger, joe meer het mijn nieuwe normaal wordt. Ik zal toch een keer moeten iets doen...
Ik denk dat ik al veel te lang in de harde modus blijf, bewust, dat ik er nu niet meer uit kan.
En ik wil er stap voor stap uit geraken maar ik zit vast.
Graag kleine tips...
Lieve breidertje. Je wilt te snel.
Het is pas allemaal uitgekomen. Je kunt je gevoel niet sturen. Je voelt wat je voelt. Misschien kun je afleiding gaan zoeken. En leuke dingen doen zonder man. Neem wat afstand.
Die triggers die zullen nog jaren duren. Lees je in over verder gaan met iemand wanneer diegene je ontrouw is geweest. En in jullie geval een seksverslaving heeft.
Misschien podcasts luisteren. Want als je besluit verder te gaan. Dan is het een zwaar proces. Voor beide.partijen
Ik sluit met aan bij het advies hierboven. Hoe je man reageert op jou kan er ook voor zorgen dat je verder in die modus zakt. Ik mijn geval helpt het beter als hij begrip toont dan dat hij in verdediging gaat of zelf verdrietig wordt.
Je er bewust van zijn dat je in die modus schiet is al winst. Dat is stap 1 om eruit te geraken.
Ik had ook veel aan besef hoe het werkt (lees over drama driehoek), dat geeft veel inzicht.
Duurt inderdaad jaren, tenminste bij mij wel.
moet ik dit dat gewoon laten over me komen en wachten tot het voorbij is?
Ik doe niets van inspanning voor herstel, neem geen initiatieven. Moet dit dan niet? Gewoon wachten en op het tempo van het proces verder gaan?
En ja, de echtgenoot is zeer begripvol. Ik kan niets negatief zeggen over wat hij in dit proces doet. Hij doet wat moet, kan, aanvaardbaar is.
Ik vind het raar dat ik niet eens een knuffel of een aanraking kan geven. Ik neem me voor om het te proberen, maar ik doe het niet.
Hij werkt eraan, en ik wil ook mijn deel doen. Ik heb het gevoel alsof ik er niets voor doe. Maar ik weet niet hoe.
Ga vooral niet proberen die knuffel te geven als je het niet voelt. En al eerder gezegd, laat de woede er ook uitkomen. Als je een uur hebt staan schelden en schreeuwen (ik noem maar wat) komt er vanzelf weer even rust. Tegenhouden werkt niet.
Als je echt iets lichamelijk wil doen is er een Tantra oefening die misschien kan helpen - maar wellicht is ook die teveel. Ga in jullie blootje tegen elkaar aan liggen. Alleen liggen, niet praten, niet strelen. Zet de klok op 20 minuten. En dan stoppen jullie. En alles wat je daarna voelt is goed. Is er bij beiden op dat moment genegeheid, prima. Is dat er niet (bij 1 van de 2), ook prima, dan moet degene die wel zou willen strelen of wat anders dat respecteren. Je kan ook afspreken dat je sowieso echt stopt, ongeacht wat er kan ontstaan.
tja..het proces zal bij iedereen anders verlopen. Maar het feit dat je daar nog bent en dat man nog bij jou is zegt toch ook heel wat denk ik.
En dat je nog zo positief over hem praat. Aan jou zelf om te beslissen wil je dit proces aangaan . Wordt jij er gelukkiger van als jullie samen verder gaan.
En mij is altijd geadviseerd. Geeft het de tijd. Ik wilde het ook zo snel mogelijk achter de rug hebben. Maar bij het verwerken van ontrouw werkt dit toch echt niet zo. Enndan hebben jullie nog te maken met een verslaving van man.
Misschien eens voor jezelf op een rijtje zetten waarom jullie nu nog samen zijn. Ga op dates. Voel wat het met je doet. Schrijf het op. Lees lees lees...echt het zal je inzichten geven. Het lichamelijke zou ik op een laag pitje zetten. Ga eerst eens voelen of je hem nog leuk genoeg vind en waarom. Het forceren zal alleen maar onnatuurlijk aan voelen. Ga eerst de emotionele verbinding weer zoeken met man. Waarom meteen weer het lichamelijke. Dat is altijd in jullie relatie moeilijk geweest.
Ik zou eerst inzetten op wat jullie wel goed samen hebben en van daaruit onderzoeken of dit het allemaal waard is.
Sterkte...en verwen jezelf. Ga naar de kapper. Shop tot je erbij neervalt. Ga iets leuks doen met vriendinnen of je kinderen. Probeer te genieten van het leven.
had het een andere verslaving geweest, dan gingen we samen het gevecht aangaan en ging ik hem helpen en steunen. Zeker weten.100%. Wij waren altijd sterk samen.
Verslaving is verslaving. Maar deze verslaving komt zo persoonlijk binnen.
En de twijfel. Weet ik alles, of weet ik nog dingen niet. Ik kan dit nooit weten he, kan alleen voort op wat hij zegt.
Een alcoholverslaving kan ook agressie en zo met zich meebrengen, veel miserie dat kinderen zien, dat heb ik niet met deze verslaving. Kids zagen altijd heel veel liefde.
Het was vluchten uit de realiteit, niet kunnen omgaan met problemen op het werk, of discussies met de kids. Hechtingsstoornis na verwaarlozing als kind.
Hij ziet dit nu in, en telkens we discussies hebben en hij zou vluchten, doet hij het niet en gaat de confrontatie aan. Spreekt over zijn emoties (geloof me dit was voor hem onmogelijk). Hij pakt zijn probleem aan, is begripvol, geduldig....
Maar ik sta precies nog aan het begin.
Ik zou niet kunnen wat hij nu doet. Alle verwijten die ik maak, verdragen, begrijpen, me gelijk geven.... Hij zocht het zelf, maar nu is het voor hem geen pretje. Ik ben een kreng eerste klas.
Ik wou dat ik sneller vooruit kon. Ik ben heel oplossingsgericht ingesteld. En neem altijd de koe bij de horens.
En dit kan ik nu niet. Ik moet dit proces zijn gang laten gaan en ik kan niets doen om dit te beïnvloeden.
En of ik hem ga kunnen vergeven. Bah.
Opgeven lijkt me makkelijker. Elk zijn eigen weg. Ik denk dan als we uiteen gaan alles zal opgelost zijn. maar misschien ga ik dan ook verdriet hebben. Ik weet het niet.
Breiertje schreef op 05-10-2024 om 11:40:
Opgeven lijkt me makkelijker. Elk zijn eigen weg. Ik denk dan als we uiteen gaan alles zal opgelost zijn. maar misschien ga ik dan ook verdriet hebben. Ik weet het niet.
Misschien heb je mij geblokkeerd dan prima. Mijn tip is en blijft (google maar eens) ga tijdelijk apart wonen. In de USA is dit tegenwoordig de advies. Max 3maanden. Zo kan je het echt gaan voelen en werken aan jezelf en dan ga je 1x per week samen ergens eten o.i.d. Je leeft nu met iemand die je hart heeft gebroken. Dat gaat nooit goed en sterker nog je gaat je gevoel blokkeren wat je relatie definitief kapot maakt.
Renate46 schreef op 05-10-2024 om 14:30:
[..]
Misschien heb je mij geblokkeerd dan prima. Mijn tip is en blijft (google maar eens) ga tijdelijk apart wonen. In de USA is dit tegenwoordig de advies. Max 3maanden. Zo kan je het echt gaan voelen en werken aan jezelf en dan ga je 1x per week samen ergens eten o.i.d. Je leeft nu met iemand die je hart heeft gebroken. Dat gaat nooit goed en sterker nog je gaat je gevoel blokkeren wat je relatie definitief kapot maakt.
Ik heb je niet geblokkeerd hoor, zou niet weten waarom. Dit is iets wat we reeds een tijdje hebben besproken, ik en mijn man. Is een optie. Maar dit gaat niet van 1,2,3...
En de stap effectief zetten gaat precies nog niet. Er zijn ook 2 kids waar we rekening willen mee houden. Dat speelt ook een rol.
Je bent bang voor te heftige gevoelens bij jezelf die vrij komen als je je niet meer zo gevoelloos houd toch? Maar ik heb het idee dat dit inderdaad een vaste gewoonte kan worden nu waar je niet uitkomt. Zou je geen emdr willem? Als je zo gevoelloos blijft kun je denk ik ook niet goed de keuze maken of je blijft of niet. Dus geen emdr om daardoor bij hem te kunnen blijven. Maar om eerlijker naar de situatie te kunnen kijken en dan te beslissen. Nu ben je bang voor pijn, logisch, maar het houdt je daardoor wel in de ban.
ja Thera dat denk ik ook. Ik heb een afspraak op 1(!) November. En die therapeut werkt ook met emdr. Er zijn overal lange wachtlijsten en ik moet geduld hebben. Er zullen ms ook enkele sessies zijn met praten en de situatie in kaart brengen, alles duurt wel even.
Vandaar dat ik tips wou om toch verder te kunnen. 1 november is nog ver...
Ik zit vast in die modus die ik zelf heb gecreëerd uit zelfbescherming, en ik kan er niet meer uit. Zit erin gevangen. En ik wil van dat negatieve gedrag van mezelf af.
@Renate46, ik denk dat ik ergens nog niet klaar ben om apart te wonen. De situatie met zoonlief in gedachte houdend ook. En apart wonen is makkelijker gezegd dan gedaan. Iets huren kan ik niet alleen, en hij ook niet. Het lukt ons net om de eindjes aan elkaar te knopen met beide inkomsten en 1 huur. 2 studenten in huis, mijn medische kosten... Iedere situatie is anders. En ik probeer mijn situatie te bekijken vanuit mijn mogelijkheden. Was ik gezond, dan ging ik meer werken, zodat ik meer kon. Maar nu gaat dit niet. Ik wil zeker zijn dat er niets meer is voor ik opgeef.
En gaan eten... Mijn god ik heb daar allemaal geen mogelijkheden voor....
Het zal een picknick moeten zijn of een herfstwandeling. Ook goed uiteraard. Maar als je ziek bent en onmogelijk kan werken slinken je opties ook.
Kapper, shoppen, dit wil ik wel maar kan ik niet 'out of the blue'...en die therapeuten.... God wat kosten die geld. Manlief gaat wekelijks of tweewekelijks. Zoon op wachtlijst, ik start volgende maand en mijn jongste kind moet ook om dit te kunnen verwerken....
Ik ga failliet met die vent van mij! Grrrr
Momenteel wil ik financieel voorlopig kunnen zorgen dat de kids kunnen studeren, de therapieën kunnen incalculeren, mijn medische kosten dragen. Vandaar dat ik denk dat werken naar herstel beste optie is voor iedereen.
Lukt het herstel niet, scheiden kan altijd.
Breiertje schreef op 05-10-2024 om 15:16:
ja Thera dat denk ik ook. Ik heb een afspraak op 1(!) November. En die therapeut werkt ook met emdr. Er zijn overal lange wachtlijsten en ik moet geduld hebben. Er zullen ms ook enkele sessies zijn met praten en de situatie in kaart brengen, alles duurt wel even.
Vandaar dat ik tips wou om toch verder te kunnen. 1 november is nog ver...
Ik zit vast in die modus die ik zelf heb gecreëerd uit zelfbescherming, en ik kan er niet meer uit. Zit erin gevangen. En ik wil van dat negatieve gedrag van mezelf af.
@Renate46, ik denk dat ik ergens nog niet klaar ben om apart te wonen. De situatie met zoonlief in gedachte houdend ook. En apart wonen is makkelijker gezegd dan gedaan. Iets huren kan ik niet alleen, en hij ook niet. Het lukt ons net om de eindjes aan elkaar te knopen met beide inkomsten en 1 huur. 2 studenten in huis, mijn medische kosten... Iedere situatie is anders. En ik probeer mijn situatie te bekijken vanuit mijn mogelijkheden. Was ik gezond, dan ging ik meer werken, zodat ik meer kon. Maar nu gaat dit niet. Ik wil zeker zijn dat er niets meer is voor ik opgeef.
En gaan eten... Mijn god ik heb daar allemaal geen mogelijkheden voor....
Het zal een picknick moeten zijn of een herfstwandeling. Ook goed uiteraard. Maar als je ziek bent en onmogelijk kan werken slinken je opties ook.
Kapper, shoppen, dit wil ik wel maar kan ik niet 'out of the blue'...en die therapeuten.... God wat kosten die geld. Manlief gaat wekelijks of tweewekelijks. Zoon op wachtlijst, ik start volgende maand en mijn jongste kind moet ook om dit te kunnen verwerken....
Ik ga failliet met die vent van mij! Grrrr
Momenteel wil ik financieel voorlopig kunnen zorgen dat de kids kunnen studeren, de therapieën kunnen incalculeren, mijn medische kosten dragen. Vandaar dat ik denk dat werken naar herstel beste optie is voor iedereen.
Lukt het herstel niet, scheiden kan altijd.
Leuke momenten met elkaar hoeven niet altijd veel geld te kosten.
Zo hadden wij dat we tijdelijk uit elkaar waren dates op leuke maar vooral afgelegen plekjes. Even met zijn tweeën.
En idd gevaarlijk als je eenmaal je afweer mechanisme aan hebt staan. Je bent zo bedrogen en dit heeft je gewoon heel veel pijn gedaan. En dat is heel begrijpelijk. En dat je kiest voor de praktische zaken hierboven is ook heel begrijpelijk. Als je voor jezelf hier vrede mee hebt dan is het prima.
Maar denk je dat je man dat ook heeft? Wat wil die. Uit hij zijn gevoel hierover? Ziet hij ook een leven voor zich op deze manier. Kijk want nu is het allemaal heel vers. Het is net gebeurd. Maar er komt een moment dat man het ook zat is om constant die berouw te tonen. Er komt een moment dat je ook niet iedere keer je triggers wilt delen.
Man wil relatie verderzetten. Dagelijks werken aan zichzelf, niet hervallen.
Intussen dag 102. Mist niets van zijn verslaving, gaat op de gewenste manier om met triggers. Heeft nog geen drang, aandrang naar verslavend gedrag of wat dan ook gehad.
Weggaan is volgens mij het makkelijkst. Dan los je. Ik ben al eens door die hel gehaan van 2 e kans, ik weet hoe verschrikkelijk die is.
Let wel, de inslag van de tweede keer is veeeeeel minder heftig dan de eerste keer. Niet te vergelijken.
Bij hem is de 2e keer heftiger omdat ik nu zo hard ben.
Maar ik wil uit die modus. Ik wil weer voelen! Ik wil weer leven. Ik wil weer ergens 'liefde'.
Jullie helpen mij, in afwachting van de therapie enorm.
wat ‘losse flodder’ tips:
Doe alsof je je man voor het eerst ziet. Het is iemand met een verschrikkelijk verleden maar wat is er leuk aan hem. Hij wil jou. Om welke leuke kanten van hem zou je hem willen als die pijn niet in de weg zou staan?
Schrijf je zelf een brief over je pijn, met heel veel liefde en aandacht voor jezelf.
Ga naar een vriendin waarbij je eerlijk kunt zijn en breng onder woorden wat je pijn doet en hopelijk is het een vriendin waarbij je dan ook bijvoorbeeld kunt huilen.
Als je geen knuffel kunt geven en het voelt voor jezelf als irritant om het te willen terwijl het niet lukt bedenk dan dat er ook andere manieren zijn om je genegenheid te tonen. (Wat is eigenlijk het doel van je proberen hem een knuffel te geven?)
