Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Breiertje schreef op 23-09-2024 om 13:09:
[..]
Ik herken dit wel.
Mijn man keek porno, lasturbeerde erbij. En van het een kwam het ander, stuurde hij naar prostituees. Maar in den beginne ging hij niet, bleef het bij sturen. Dat bevestigt zijn sms verkeer (heb die gedetailleerd elke sms, elk nu, elk tijdstip.
Uiteindelijk aarzelend bezoekjes geprobeerd, maar teruggekeerd op zijn stappen. En dan toch uiteindelijk de stap gezet en wel fysiek contact. Dit leek een heel proces. Ik geloofde dit niet, sms verkeer bevestigd dit wel. Seksuoloog zei dat de stap naar vaak aarzelend wordt gezet, niet altijd afspraak en ook gaan. Maar twijfelen, terugkeren, en dan opeens toch doen. Ze hoort dit vaker dus ze herkent dit wel.
Nu is hij 90 dagen clean. Geen filmpjes, chatten, masturbatie.
Hij heeft hier naar eigen zeggen geen last van. Geen drang, mist niets, voelt zich beter, geen beelden, geen afkicken of wat dan ook.
Dan vraag ik me af, waar zijn de verslavingsverschijnselen dan?
Soms twijfel ik aan de term verslaving, maar aan de andere kant spreekt hij wel over een drang die hij niet kon bedwingen. Hij wou stoppen, maar kon dit niet.
Hier thuis ook vandaag weer alles zoals het oude. We functioneren als een goed geoliede tandem en dat begrijp ik niet. Hoe kan het zo goed gaan als dit pas 3 maand geleden is. Vorige week nog zoveel woede. Op het forum kreeg ik het advies om de woede los te laten. Heb dit met HA besproken en ging aan de slag. Nu reageer ik mijn woede niet op hem af, voel ze momenteel ook niet en ik begrijp dat niet. Ik roep bewust de pijn en beelden bij mezelf op om spaken in onze tandem te steken.
Is dit teken dat het verwerkingsproces is gestart? Is dit een teken van herstel?
Want mijn verstand zegt, niet herstellen.
Laat ik dit proces toe? Of duw ik hem verder weg.
Moeilijk allemaal!
Hier wil ik wel even op inhaken. Als de verslaving een vlucht is van iets in jezelf, is het in mijn ogen niet heel raar dat die 'verslaving', de behoefte, verdwijnt als dat iets is opgelost/wordt aangepakt. En bij porno/masturberen is het natuurlijk ook anders dan bij een verslaving aan alcohol of drugs, waaraan je fysiek verslaafd bent. Dit is een mentale verslaving aan de verlichting die het brengt voor je problemen. Meer afleiding dan verslaving dus. Do I make any sense?
Dus zolang hij zijn problemen aangaat, en ze uiteindelijk misschien zelfs oplost, zal de verslaving ook niet gauw weer de kop opsteken. En zo ja, dan weet hij dat er weer werk aan de winkel is. Het is dan wel zaak dat hij dat meteen met jou en zijn therapeut bespreekt.
Ja, dat zegt hij ook als ik hem dit vraag. Dat hij dit zal zeggen. Als ik hem zeg, ik denk niet dat je dit zal kunnen(omdat hij zich zal schamen) zegt hij, ik zal moeten, want ik wil niet hervallen, en ik wil hiervan af. Ik zal eraan werken, elke dag opnieuw.
Ook bij de therapeut kwam dit al aan bod.
Bedankt Thera en Pennestreek. Begrijp het nu iets beter. Voor mij is dit belangrijk dat ik het een beetje begrijp. Zo ben ik nu eenmaal.
Ik herken dat van het graag een beetje willen begrijpen. De verwarring gaat dan nu meer over welke richting je gevoel op zal gaan. En het is prima als dat niet gelijk duidelijk is vind ik. Lief zijn voor je emotionele kant betekent ook die kant de tijd geven om een richting te vinden.
Pennestreek schreef op 23-09-2024 om 14:01:
[..]
Hier wil ik wel even op inhaken. Als de verslaving een vlucht is van iets in jezelf, is het in mijn ogen niet heel raar dat die 'verslaving', de behoefte, verdwijnt als dat iets is opgelost/wordt aangepakt. En bij porno/masturberen is het natuurlijk ook anders dan bij een verslaving aan alcohol of drugs, waaraan je fysiek verslaafd bent. Dit is een mentale verslaving aan de verlichting die het brengt voor je problemen. Meer afleiding dan verslaving dus. Do I make any sense?
Dus zolang hij zijn problemen aangaat, en ze uiteindelijk misschien zelfs oplost, zal de verslaving ook niet gauw weer de kop opsteken. En zo ja, dan weet hij dat er weer werk aan de winkel is. Het is dan wel zaak dat hij dat meteen met jou en zijn therapeut bespreekt.
1. Dat schijnt niet zo te zijn hoor, lees 'you brain on porn'. Er worden telkens bepaalde euforische hormonen aangemaakt waar je aan verslaafd raakt en allerlei nieuwe neurologische paden gevormd tav seksualiteit die tijd nodig hebben om weer te weerleggen naar 'normale' intimiteit
2. Nou... seksverslaving kent de hoogste terugval van alle verslavingen. Ik wilde dit niet eerder zeggen om ts niet te bang te maken maar misschien is het wel goed om realistisch te zijn. Daarom is denk ik jouw advies om zo snel mogelijk met zijn therapeut te bespreken heel goed. (of een slaa-meeting bezoeken bv). Incalculeren dat er een trigger of terugval kan zijn. Beseffen dat die niet groot hoeft te zijn, (een enkel keertje toch porno kijken bv.) Maar direct daarna geen smoesjes meer voor hemzelf verzinnen van 'ik kan het wel hiertoe beperken' maar echt meteen actie naar een therapeut of meeting ondernemen. Dan is het wellicht voor ts ook te behappen.
Hallo Breiertje en alle andere,
Even een beetje historie Breiertje:
Man en ik zijn al heel lang samen, jeugd liefdes. Zes jaar geleden kwam ik achter het vreemdgaan van man. Een jonge dame benaderde mij dat hij van de aardbodem verdwenen was en of ik zijn vrouw was, uhhh ja??
Ik wist meteen dat het niet klopte en dat ze gelijk had.
In eerste instantie ben ik daarna volledig aan hem gaan hangen, ik wilde ons niet kwijt. Ik deed er alles aan om er voor te zorgen dat het goed kwam. Ik heb niet al je posts gelezen maar lees een soort gelijk gedrag bij je. Door de berichten die ik schreef en de waardevolle reacties hier ben ik als een soort inspector gadget gaan snuffelen in ons verleden. Eigenlijk voelde ik heel vaak dat er iets niet klopte bij mijn man en in onze relatie maar kon de vinger er niet op leggen. In die speurtocht kwam ik er zelf via via achter dat hij mij al vanaf het begin van onze relatie bedonderde met vrouwen. Op het werk, via de sportschool.. je kunt het niet bedenken. Super pijnlijk en ongrijpbaar. Eigenlijk kun je dat haast niet beschrijven in wat het met je doet als je zoiets hoort. Heel traumatische ook die bevestiging te krijgen dat je leven een soort leugen was naast een sprookje wat je jezelf vooral verteld had.
Ik zie nu wel in dat mijn hele identiteit verweven was aan hem. Codependentie 100%, maar ik kon er in die tijd nog geen woorden aan geven. Mijn moeder is alcohol verslaafd, mijn vader is emotioneel niet beschikbaar. Een goede cocktail voor het ontwikkelen van deze dynamiek. Man met een verknipte jeugd en ik was de redder, de pleaser. Miss loste altijd alles op. Miss deed alles in huis, werken, zorgen en nog meer zorgen. Behalve voor mezelf. Dat deed ik niet want dat had ik immers ook nooit geleerd.
En op een dag, ik vergeet het nooit meer 15 mei 2018, knakte er iets in mij.
Ik wilde de relatie beëindigen en er serieus een punt achter zetten. Maar man wilde ons niet kwijt en heeft toen zelf therapie opgezocht. We zijn begonnen met systeemtherapie in een afkickkliniek. Man heeft daar veel onderzoeken gehad. Maar professionals wisten niet wat er met hem was... overal werd op geantwoord we vermoeden dit, we vermoeden dat. In totaal kreeg hij 8 vermoedelijke diagnoses. Tja mooi en nu dacht ik doen nog? Wat kan ik daar nu mee? Met welke grote gek heb ik hier te maken? Maar hij blijft wel de vader van mijn kind.
Ik ben wel vanaf dag één zelfstandig na de uitkomst naar een psycholoog en de ha gegaan. Dat zou ik als ik je die tip mag geven absoluut doen.
Tijdens therapie kwam ook uit dat het vele malen erger was dan in eerste instantie zichtbaar was. Ik had bijvoorbeeld momenten meegemaakt dat ik hem zag en ik wist dat hij ergens geweest was wat niet klopte. Man liep vaak boos weg als ik hem confronterende.
De eerste ander half jaar na de uitkomst was ik dagelijks boos. Ik werd er geen mooier mens van.
Tijdens de therapie zei de therapeut tegen mij als je boos blijft dan is er geen weg naar herstel. Je maakt de keus jezelf de tijd te geven, ondanks dat je niet weet of je blijft of je stopt ermee.
Vanaf dat moment heb ik tegen mezelf gezegd, omdat ik diep in mijn hart niet weg wilde omdat ik mijn kind met niemand wilde delen. Ik zag het al voor me, kind van de ene vrouw naar de andere en dat baarde mij veel zorgen omdat ik bang was dat kind het verkeerde voorbeeld zou krijgen, ik nam mezelf voor ik blijf en ik ga goed voor mezelf zorgen de komende jaren en uitzoeken wat er nodig is.
Op een dag sprak ik met mezelf af: ik ga hier 5 jaar vooruit trekken. Om uit te gaan zoeken waar dit voor gediend had, of we er samen uit kwamen maar vooral wie was ik in dit verhaal? Wat wilde ik met mijn leven? Waarom deed ik wat ik deed? Waarin bleef ik en waarom wilde ik zo graag weten wat zijn drijfveer was?
Hoe verdrietig is het dat iemand dit ging doen om zichzelf en zijn omgeving zo te beschadigen?
Ik wilde dat man zich volledig in ging zetten, lief voor ons zou zijn en open was, met me zou praten bij de therapeut en er thuis rust zou onstaan.
Hij zette zich in en het werd duidelijk dat hij zichzelf ook keer op keer af wees. Een laagzelfbeeld en diep ongelukkig was met zichzelf. Het aangaan van de kick met de vrouwen was een uitvlucht. Zoals drugs, de rush maakte dat het een fijn gevoel gaf.
Hij wilde mij geen pijn doen en had nooit gedacht dat ik z'n pijn van zou hebben. Hij mist een empathisch vermogen. Mijn man heeft in het kort gezegd een emotie regulatie probleem en valt in het cluster B spectrum.
Na die ander half jaar en ik met mezelf 5 jaar had afgesproken begonnen we weer te lachen en maakte kleine plannetjes, we gingen ons leven weer veel meer samen inrichten, we kochten een nieuwe wc bril 
en werden weer lief naar elkaar toe.
We deelde momenten waarop we irritaties naar elkaar toe voelde en steunde elkaar in beslissen die we zelf wilde nemen.
Ik heb veel trainingen gedaan omdat ik kenmerken van ptss had, de totale paniek die me met momenten kon overvallen....Door de boektip: Als hij maar gelukkig is van Robin Norwood werd mij ontzettend veel duidelijk en las ik veel herkenning.
Misschien helpt het jou ook. Het lezen van alles rondom vreemdgaan en dynamieken binnen relaties hielp mij.
In de tussentijd ben ik nog zoveel verloren, vrienden, familie en kennissen die van het vreemdgaan wisten en mij niks verteld hadden, maar ook mijn baan waardoor ik weer financiël afhankelijk was van man.
Langzaam aan begon ik het grote plaatje weer te zien van een afstand en wat er zich binnen onze gezinnen af had gespeeld.
Sinds twee jaar gaat het heel erg goed met ons ( dus het heeft ruim 3 a 4 jaar geduurd voor dat enige herstel mogelijk was en 100% inzet van man, dat hield in mij troosten, praten, een kijkje krijgen in die verknipte gedachtes die hij had, depressieve moeilijke momenten en de pijn vooral dagelijks toelaten dat niks was wat het leek)
Ik volg inmiddels een opleiding en ben me gaan verdiepen in de psyche van de mens. Vanuit al mijn ervaringen ben ik er mijn werk van gaan maken. Mensen te begeleiden die het moeilijk hebben, die op het randje van de maatschappij staan en dagelijks uitgespuugd worden door de maatschappij. Want wie blijft er immers bij een verslaafde die liegt en bedriegt?
En ik durf 100% zeker te zeggen dat mijn man ontzettend veel van ons houd en ik van hem. Hij wist niet beter. Hij weet nu dat het giftig was wat hij deed en wil er alles aan doen ons geen pijn meer te doen. Maar bovenalles ik geloof hem weer en natuurlijk heb ik zo mijn momenten dat ik hem weer afscan.
Vanmorgen nog, hij vroeg aan me waarom ik naar hem bleef kijken en dan weet hij dat ik dat doe omdat we een moeilijke dag hebben vandaag omdat een familie lid word geopereerd. Vroeger zou hij vluchten in de rush een andere vrouw op te zoeken. Nu praat hij met mij en geven we elkaar een kus en vertellen we hoe blij we met elkaar zijn en dat deze moeilijke dag ook weer voorbij gaat door het toelaten van emoties. Man zegt dan ook dat hij me geen pijn wil doen en weet dat ik hem zie.
En man doet hetzelfde bij mij. Man scant mij af en weet tegenwoordig precies wanneer ik het moeilijk heb omdat ik het hem vertel en gedachtes deel.
Zodra ik weer met momenten in mijn eigen coconnetje zit weet ik dat het niet verstandig is wat ik doe en deel dat dan ook met hem.
Voor jou vermoedelijk nog mega ver weg. Maar ik deel dit zodat je kunt lezen dat het echt kan. Maar ga eerst voor jezelf onderzoeken wat jij per minuut, per uur, per dag nodig hebt. En voor je het weet is er weer een week om en sta je er weer anders in.
En dat gaat echt met vele ups en downs, vergelijkbaar met een rouwproces...
Mri bedankt voor je berichtje. Het gaat heel goed met ons. Wij zijn momenteel alle drie, kind, man en ik, heel goed op elkaar ingespeeld. Ik had nooit gedacht dat ik dit hier nog ooit zou posten maar ik ben gelukkiger dan dat ik ooit geweest ben met mezelf en ons gezin.
Ik kom voor mezelf op, niemand buiten mezelf heeft nog de regie over mijn mind. Ik ben lief voor mezelf. Mensen zeggen dat ze mij op een afstand horen lachen of mijn mening horen en weten dat ik er ben. Vroeger was ik een stil muisje en deed ik alles wat er van me verwacht werd.
Breiertje, als je alles verloren had zoals ik dan word het tijd jezelf op nummer 1 te zetten.
Ga rustig de tijd nemen uit te zoeken wat jou goed doet en wat je nodig hebt. Zoals vele hier aangeven.
Laat jou man zijn proces aangaan in wat hij nodig heeft en zoek een hele goede systeem therapeut. Kom hier je verhaal doen en laat je niet meer voor de gek houden door mooie verhalen. Luister naar je eigen gefluister.
Liefs Miss
miss1984 schreef op 23-09-2024 om 15:37:
Hallo Breiertje en alle andere,
Even een beetje historie Breiertje:
Man en ik zijn al heel lang samen, jeugd liefdes. Zes jaar geleden kwam ik achter het vreemdgaan van man. Een jonge dame benaderde mij dat hij van de aardbodem verdwenen was en of ik zijn vrouw was, uhhh ja??
Ik wist meteen dat het niet klopte en dat ze gelijk had.
In eerste instantie ben ik daarna volledig aan hem gaan hangen, ik wilde ons niet kwijt. Ik deed er alles aan om er voor te zorgen dat het goed kwam. Ik heb niet al je posts gelezen maar lees een soort gelijk gedrag bij je. Door de berichten die ik schreef en de waardevolle reacties hier ben ik als een soort inspector gadget gaan snuffelen in ons verleden. Eigenlijk voelde ik heel vaak dat er iets niet klopte bij mijn man en in onze relatie maar kon de vinger er niet op leggen. In die speurtocht kwam ik er zelf via via achter dat hij mij al vanaf het begin van onze relatie bedonderde met vrouwen. Op het werk, via de sportschool.. je kunt het niet bedenken. Super pijnlijk en ongrijpbaar. Eigenlijk kun je dat haast niet beschrijven in wat het met je doet als je zoiets hoort. Heel traumatische ook die bevestiging te krijgen dat je leven een soort leugen was naast een sprookje wat je jezelf vooral verteld had.
Ik zie nu wel in dat mijn hele identiteit verweven was aan hem. Codependentie 100%, maar ik kon er in die tijd nog geen woorden aan geven. Mijn moeder is alcohol verslaafd, mijn vader is emotioneel niet beschikbaar. Een goede cocktail voor het ontwikkelen van deze dynamiek. Man met een verknipte jeugd en ik was de redder, de pleaser. Miss loste altijd alles op. Miss deed alles in huis, werken, zorgen en nog meer zorgen. Behalve voor mezelf. Dat deed ik niet want dat had ik immers ook nooit geleerd.
En op een dag, ik vergeet het nooit meer 15 mei 2018, knakte er iets in mij.
Ik wilde de relatie beëindigen en er serieus een punt achter zetten. Maar man wilde ons niet kwijt en heeft toen zelf therapie opgezocht. We zijn begonnen met systeemtherapie in een afkickkliniek. Man heeft daar veel onderzoeken gehad. Maar professionals wisten niet wat er met hem was... overal werd op geantwoord we vermoeden dit, we vermoeden dat. In totaal kreeg hij 8 vermoedelijke diagnoses. Tja mooi en nu dacht ik doen nog? Wat kan ik daar nu mee? Met welke grote gek heb ik hier te maken? Maar hij blijft wel de vader van mijn kind.
Ik ben wel vanaf dag één zelfstandig na de uitkomst naar een psycholoog en de ha gegaan. Dat zou ik als ik je die tip mag geven absoluut doen.
Tijdens therapie kwam ook uit dat het vele malen erger was dan in eerste instantie zichtbaar was. Ik had bijvoorbeeld momenten meegemaakt dat ik hem zag en ik wist dat hij ergens geweest was wat niet klopte. Man liep vaak boos weg als ik hem confronterende.
De eerste ander half jaar na de uitkomst was ik dagelijks boos. Ik werd er geen mooier mens van.
Tijdens de therapie zei de therapeut tegen mij als je boos blijft dan is er geen weg naar herstel. Je maakt de keus jezelf de tijd te geven, ondanks dat je niet weet of je blijft of je stopt ermee.
Vanaf dat moment heb ik tegen mezelf gezegd, omdat ik diep in mijn hart niet weg wilde omdat ik mijn kind met niemand wilde delen. Ik zag het al voor me, kind van de ene vrouw naar de andere en dat baarde mij veel zorgen omdat ik bang was dat kind het verkeerde voorbeeld zou krijgen, ik nam mezelf voor ik blijf en ik ga goed voor mezelf zorgen de komende jaren en uitzoeken wat er nodig is.
Op een dag sprak ik met mezelf af: ik ga hier 5 jaar vooruit trekken. Om uit te gaan zoeken waar dit voor gediend had, of we er samen uit kwamen maar vooral wie was ik in dit verhaal? Wat wilde ik met mijn leven? Waarom deed ik wat ik deed? Waarin bleef ik en waarom wilde ik zo graag weten wat zijn drijfveer was?
Hoe verdrietig is het dat iemand dit ging doen om zichzelf en zijn omgeving zo te beschadigen?
Ik wilde dat man zich volledig in ging zetten, lief voor ons zou zijn en open was, met me zou praten bij de therapeut en er thuis rust zou onstaan.
Hij zette zich in en het werd duidelijk dat hij zichzelf ook keer op keer af wees. Een laagzelfbeeld en diep ongelukkig was met zichzelf. Het aangaan van de kick met de vrouwen was een uitvlucht. Zoals drugs, de rush maakte dat het een fijn gevoel gaf.
Hij wilde mij geen pijn doen en had nooit gedacht dat ik z'n pijn van zou hebben. Hij mist een empathisch vermogen. Mijn man heeft in het kort gezegd een emotie regulatie probleem en valt in het cluster B spectrum.
Na die ander half jaar en ik met mezelf 5 jaar had afgesproken begonnen we weer te lachen en maakte kleine plannetjes, we gingen ons leven weer veel meer samen inrichten, we kochten een nieuwe wc bril
We deelde momenten waarop we irritaties naar elkaar toe voelde en steunde elkaar in beslissen die we zelf wilde nemen.
Ik heb veel trainingen gedaan omdat ik kenmerken van ptss had, de totale paniek die me met momenten kon overvallen....Door de boektip: Als hij maar gelukkig is van Robin Norwood werd mij ontzettend veel duidelijk en las ik veel herkenning.
Misschien helpt het jou ook. Het lezen van alles rondom vreemdgaan en dynamieken binnen relaties hielp mij.
In de tussentijd ben ik nog zoveel verloren, vrienden, familie en kennissen die van het vreemdgaan wisten en mij niks verteld hadden, maar ook mijn baan waardoor ik weer financiël afhankelijk was van man.
Langzaam aan begon ik het grote plaatje weer te zien van een afstand en wat er zich binnen onze gezinnen af had gespeeld.
Sinds twee jaar gaat het heel erg goed met ons ( dus het heeft ruim 3 a 4 jaar geduurd voor dat enige herstel mogelijk was en 100% inzet van man, dat hield in mij troosten, praten, een kijkje krijgen in die verknipte gedachtes die hij had, depressieve moeilijke momenten en de pijn vooral dagelijks toelaten dat niks was wat het leek)
Ik volg inmiddels een opleiding en ben me gaan verdiepen in de psyche van de mens. Vanuit al mijn ervaringen ben ik er mijn werk van gaan maken. Mensen te begeleiden die het moeilijk hebben, die op het randje van de maatschappij staan en dagelijks uitgespuugd worden door de maatschappij. Want wie blijft er immers bij een verslaafde die liegt en bedriegt?
En ik durf 100% zeker te zeggen dat mijn man ontzettend veel van ons houd en ik van hem. Hij wist niet beter. Hij weet nu dat het giftig was wat hij deed en wil er alles aan doen ons geen pijn meer te doen. Maar bovenalles ik geloof hem weer en natuurlijk heb ik zo mijn momenten dat ik hem weer afscan.
Vanmorgen nog, hij vroeg aan me waarom ik naar hem bleef kijken en dan weet hij dat ik dat doe omdat we een moeilijke dag hebben vandaag omdat een familie lid word geopereerd. Vroeger zou hij vluchten in de rush een andere vrouw op te zoeken. Nu praat hij met mij en geven we elkaar een kus en vertellen we hoe blij we met elkaar zijn en dat deze moeilijke dag ook weer voorbij gaat door het toelaten van emoties. Man zegt dan ook dat hij me geen pijn wil doen en weet dat ik hem zie.
En man doet hetzelfde bij mij. Man scant mij af en weet tegenwoordig precies wanneer ik het moeilijk heb omdat ik het hem vertel en gedachtes deel.
Zodra ik weer met momenten in mijn eigen coconnetje zit weet ik dat het niet verstandig is wat ik doe en deel dat dan ook met hem.
Voor jou vermoedelijk nog mega ver weg. Maar ik deel dit zodat je kunt lezen dat het echt kan. Maar ga eerst voor jezelf onderzoeken wat jij per minuut, per uur, per dag nodig hebt. En voor je het weet is er weer een week om en sta je er weer anders in.
En dat gaat echt met vele ups en downs, vergelijkbaar met een rouwproces...
Mri bedankt voor je berichtje. Het gaat heel goed met ons. Wij zijn momenteel alle drie, kind, man en ik, heel goed op elkaar ingespeeld. Ik had nooit gedacht dat ik dit hier nog ooit zou posten maar ik ben gelukkiger dan dat ik ooit geweest ben met mezelf en ons gezin.
Ik kom voor mezelf op, niemand buiten mezelf heeft nog de regie over mijn mind. Ik ben lief voor mezelf. Mensen zeggen dat ze mij op een afstand horen lachen of mijn mening horen en weten dat ik er ben. Vroeger was ik een stil muisje en deed ik alles wat er van me verwacht werd.
Breiertje, als je alles verloren had zoals ik dan word het tijd jezelf op nummer 1 te zetten.
Ga rustig de tijd nemen uit te zoeken wat jou goed doet en wat je nodig hebt. Zoals vele hier aangeven.
Laat jou man zijn proces aangaan in wat hij nodig heeft en zoek een hele goede systeem therapeut. Kom hier je verhaal doen en laat je niet meer voor de gek houden door mooie verhalen. Luister naar je eigen gefluister.
Liefs Miss
Slik. Dank je om dit te delen.
Miss: Ik kom voor mezelf op, niemand buiten mezelf heeft nog de regie over mijn mind. Ik ben lief voor mezelf. Mensen zeggen dat ze mij op een afstand horen lachen of mijn mening horen en weten dat ik er ben. Vroeger was ik een stil muisje en deed ik alles wat er van me verwacht werd.
Breiertje, als je alles verloren had zoals ik dan word het tijd jezelf op nummer 1 te zetten.
Ga rustig de tijd nemen uit te zoeken wat jou goed doet en wat je nodig hebt. Zoals vele hier aangeven.
Laat jou man zijn proces aangaan in wat hij nodig heeft en zoek een hele goede systeem therapeut.
Mooi Miss, ik weet dat jijzelf ook een hele slag hebt gemaakt in je eigen groei. En wat je hierboven schrijft kan ik alleen maar bevestigen: jezelf op nummer 1 zetten. Ik weet dat jij er veel aan hebt gehad en nu raad ik Breiertje ook aan: lees het boek van Robin Norwood: Als hij maar gelukkig is. Misschien niet nu maar het kan op den duur veel voor je doen.
En inderdaad: een systeem therapeut. Daar moest ik toevallig vanochtend ook aan denken.
Zo fijn dat het met jullie goed gaat Miss en een heel mooi voorbeeld voor TS.
(edit: oh ik zie nu dat je het boek van Norwood al aanraadt, we zijn het eens)
Even tussendoor....
Ok. Jullie weten al dat man veel werkpunten heeft. Ik benoem dit liever als 'groeikans', dan als werkpunt. Dit klinkt positiever, in al dat negatieve.
Ik vertelde al dat mijn man een gesloten boek is en geen prater. Praten over emoties kan hij niet. Maar toch doet hij dit al deze afgelopen 3 maand, hij doet hiervoor zijn uiterste best.
Opvoedingsproblemen bespreken met de kids nam ik altijd voor lief, ik ben verbaal heel sterk.
Na de problematiek met zoonlief dit weekend... Nooit gezien....
Man bereidt gesprek voor in stilte. Roept zoon naar beneden.
Begint gesprek over gevaren verslaving, wegvluchten van problemen, wie je daar pijn mee doet, wat het effect is op jezelf. Verplicht hem tot professionele hulp. Deelt dat die hulp hem zelf helpt, dat hij zich na elke therapiesessies zoveel beter en sterker voelt. Reflecteert op het verslavingsgedrag van zichzelf en vergelijkt het met dat van de zoon. Het ontkennen, het liegen, bedriegen, minimaliseren, niet willen inzien, wat het voor hem/ons heeft kapot gemaakt, de schaamte, zijn triggers, de zoon zijn triggers, hoe triggers voorkomen....
'Ik zal nooit nog naar filmpjes kijken want als ik dit doe, herval ik. Jij zal ook niet meer mogen drinken, want...'
Wel wel wel. Ongezien. Viel achterover. Zo'n groei in korte tijd van een man waarvan ik weet dat dit heel moeilijk is...
Ik had hem een aantal weken gezegd wat ik miste in de relatie. En dat was vaderlijke raad, in de opvoeding moet ik altijd de boeman zij, en is hij de plezante, dat vond ik niet fijn. Dat wou ik anders. Heb ik maar 1 x gezegd.
Ik ben eerlijk gezegd, superfier!
Graag gedaan. Je mag me alles vragen, dat wilde ik je nog even zeggen en ik zal weer af en toe mee lezen.
Breiertje schreef op 23-09-2024 om 16:35:
Wel wel wel. Ongezien. Viel achterover. Zo'n groei in korte tijd van een man waarvan ik weet dat dit heel moeilijk is...
Ik had hem een aantal weken gezegd wat ik miste in de relatie. En dat was vaderlijke raad, in de opvoeding moet ik altijd de boeman zij, en is hij de plezante, dat vond ik niet fijn. Dat wou ik anders. Heb ik maar 1 x gezegd.
Ik ben eerlijk gezegd, superfier!
Wat een prachtig verhaal, Breiertje. Lukte het je ook om dat laatste tegen je man te zeggen?
Zoals anderen eerder al zeiden: het is belangrijk goed gedrag te benoemen. Dat betekent geenszins dat alles vergeten vergeten is, het betekent: dit soort gedrag wil ik graag vaker zien.
Sterkte maar weer.
IMI-x2 schreef op 23-09-2024 om 17:00:
[..]
Wat een prachtig verhaal, Breiertje. Lukte het je ook om dat laatste tegen je man te zeggen?
Zoals anderen eerder al zeiden: het is belangrijk goed gedrag te benoemen. Dat betekent geenszins dat alles vergeten vergeten is, het betekent: dit soort gedrag wil ik graag vaker zien.
Sterkte maar weer.
Elke avond voor het slapengaan benoemen we 3 goede dingen van elkaar. Dus vanavond zal ik dit benoemen.
Ook het niet vluchten vrijdagavond, niet hervallen in zijn oud patroon maar zelf kalmeren adhv even aan zijn hobby zitten en daarna naar bed, dat was een grote!
Nu ja dat doet nog niets aan mijn gevoel, die lijkt nog steeds onbestaande, en ik wil nog steeds geen toenadering. Maar ik heb wel respect hoe hij zijn strijd aangaat.
Wat fijn dat jullie er wel uit zijn gekomen miss! En dat het een levenslang doorlopend proces is voor beiden. Dan kan to zich hier ook van bewust worden. Altijd waakzaam blijven en jezelf prioriteit geven.
Izza schreef op 23-09-2024 om 19:04:
Wat fijn dat jullie er wel uit zijn gekomen miss! En dat het een levenslang doorlopend proces is voor beiden. Dan kan to zich hier ook van bewust worden. Altijd waakzaam blijven en jezelf prioriteit geven.
Mag je natuurlijk benadrukken. Maar het hele leven en iedere relatie is een een levenslang proces. Dat houdt niet op als je uit de relatie en/of in een andere relatie stapt. Ook ik vind dat niemand van zichzelf hoeft te vragen om te blijven in een relatie die toxisch is. Maar als er kans is op herstel en groei, dan wil ik graag iets anders benadrukken. Dat levenslange proces is dan een proces waarin verbinding op ongekende diepte kan ontstaan, juist omdat je samen de pijn en shit doorworsteld. Dat is inderdaad zwaar en tegelijk zo vaak ook heel mooi. Waarin je trots op jezelf en je partner kunt zijn.En wat dit voor mij extra de moeite waard maakt is dat zo de herinneringen van ons samen van jaren ook herinneringen van ons samen blijven. En dat zeg ik nogmaals met alle begrip voor mensen die ervoor kiezen om niet samen verder te gaan.
Gelukkig voelen.
Vandaag ben ik moe, heel moe. De gebeurtenissen met zoonlief afgelopen dagen en het gebrek aan slaap bovenop al de rest eist zijn tol.
Thuis nog steeds rustig, alles nog steeds niet te bevatten normaal.
Manlief kon zich vandaag laten testen op 'vuilemanierenziektes'. Maar een afspraak maken lukte niet meer.(al sinds vorige week dinsdag geprobeerd). Donderdag wordt hij geopereerd, dus de test ging voor na de operatie zijn.
Ik liet hem weten dat die test voor mij belangrijk was, dat ik daar al 3 maand naartoe uitkeek, omdat dat alweer iets is waar ik zekerheid over had, die uit mijn hoofd kan. 'Nu nog een weekje onzekerheid... Pfff' zei ik hem.
Hij nam de telefoon en na lang aandringen bij de secretaresse, mocht hij direct komen voor de bloedproef.
Hij ziet mijn onrust, en heeft toch proberen zorgen dat hij dit kon wegnemen. Vond ik mooi van hem.
Vanavond met het ganse gezin naar de arts om hulp voor zoonlief te regelen. (ganse gezin moet mee zodat hij inziet wat het bij ons aanricht).
Ik ben moe.... Zo moe, beetje moegestreden. Rustdag vandaag.
En dan toch een moment van gelukkig zijn. Nieuw smaakje van koffie werd geleverd. Koffie met chocolade aroma. Heb hem direct gemaakt. Oh. Die smaakt. Geluk zit in kleine dingen. Mijn koffie, mijn hondjes...
Ik heb 26 jaar hard gewerkt aan een warm nest. Me altijd weggecijferd. Altijd mezelf tov kids en man op de laatste plaats gezet. Veel gezorgd, liefgehad tot in het oneindige.
Altijd, overal, onvoorwaardelijk. Ik zorg 'graag', dat is voor mij echt genieten.
Het wordt tijd als ze eens wat willen terugdoen, dat ze dit doen en aan zichzelf werken. Het wordt tijd dat ze eens zorgen voor mij. Dat ze tonen dat ik de moeite waard ben. Dat ze moeite doen. Want ik weet niet hoelang deze schouders nog kunnen dragen. Ik zal dit vanavond, in bijzijn van de arts duidelijk zeggen. Het is hun gevecht, die ze moeten strijden. Ik heb mijn eigen gevecht nu. En die is al zwaar genoeg, het is nu aan hen.
En nu ga ik die heerlijke koffie uitdrinken, en een dutje doen met mijn hondjes. Me time!
Herkie, dat proces is toch totaal anders in situaties waarbij er bedrog is geweest. Niet te vergelijken met een normale duurzame relatie waarbij je samen door verschillende fases bent gegaan. Bij een doorstart na bedrog is het vele malen heftiger. Je weet waartoe iemand in staat is. En er zal altijd waakzaamheid zijn. In geval van to is sprake van verslaving met een behoorlijke kans op terugval. Daar moet haar partner meer dan anders op blijven letten. Verslaafd blijf je levenslang. Je kunt ermee leren omgaan.
