Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Wat een verhaal. En wat stel je je kwetsbaar op. Heel moedig vind ik dat.
Denk dat er bedoeld wordt dar je bij jezelf moet gaan onderzoeken hoe het zo mis gegaan kan zijn. Dus waarom dacht jij dat het goed ging?
Waarom kon je bepaalde grenzen niet aangeven. Waarom nam je genoegen met een leven zonder intimiteit.
Dus meer naar het verhaal binnen jezelf gaan kijken. Dus niet alleen naar de verslaving van je man.
Mijn verhaal is dat man ook vreemdging. Geen verslaving. Maar ook ik dacht dat mijn huwelijk goed was. Achteraf was dat niet zo. Ik dacht dat.
Ben keihard met mezelf aan slag gegaan. Ik zat vol overlevings mechanismen. Was behoorlijk codepent ten aanzien van mijn man. Waarom heb ik hem anders terug genomen. Onze relatie was er een van aantrekken en afstoten. Tot ik in een bevroren toestand functioneerde( achteraf gezien) op het moment zelf realiseerde ik dat me niet. Had allemaal te maken met mijn verlatings angst. Vechtscheiding ouders. Vader notoire vreemdganger. Moeder die totaal instortte. Verbitterd raakte. Uiteindelijk mij claimde jaren.
Heel veel werk verricht. Naar mijn innerlijk kind gekeken waar zit mijn pijn. Deze geprobeerd te helen. Ook ten aanzien van grenzen aangeven enorm gegroeid.
Denk als je daar mee aan de slag gaat wordt je zelf ook sterker. En van daaruit kun je een keuze maken vanuit jezelf en je gevoel. Hou je nog van je man en wil je hem deze 3e kans geven. Kun je hem dit daadwerkelijk vergeven.
Of wil je als maatjes door het leven. Zoals je beschrijft jullie zijn goede maatjes. Maar kijk daar ook eens met een objectieve blik naar. Is dat daadwerkelijk zo of wil je dat graag.
Het js een mega lange weg met keer op keer wantrouwen en triggers. Maar dat weet je al. Je bent het al een keer aangegaan.
En die woede..die is normaal denk ik. Ik had mega extreme woedeuitbarstingen. Echt dat kende ik niet van mezelf maar het moest eruit. Dan voel je je ook krachtig. Je maakt je groot.
En een keuze. Die hoef je nog lang niet te maken. Je kunt elk moment opstappen. Het is namelijk jouw leven. En je man..is nu keihard aan de slag. En heeft ook een hoop meegmaakt maar feit is wel dat hij je ontzettend bedrogen heeft. Hij zal 10 stappen harder moeten zetten om jouw vertrouwen weer terug te winnen. Want ik heb vroeger ook veel meegemaakt maar dat wil niet zeggen dat ik mijn man bedroog. Wil hier alleen maar mee zeggen. Waarom koos hij juist voor deze verslaving..
Heel veel sterkte....
MRI schreef op 22-09-2024 om 17:55:
[..]
Wat ik eigenlijk voor jou zou willen, is dat je het eens een tijdje laat rusten, de hele heidense mikmak rondom verslaving. Je bent moe, je zit de hele tijd in je hoofd heb ik het idee.
Waar ik nog wel op wil reageren: je denkt imho te nogal zwart wit: als ik zeg dat het om jou moet gaan, denk je dat je je aan de negatieve dingen moet vasthouden. Daarmee zeg je tevens dat jij je aan de goede dingen vasthoudt om maar hoop te blijven hebben. Maar de realiteit is anders: je moet een realistisch beeld krijgen van wat verslaving inhoudt en wat jouw rol kan zijn. En ook dat zijn proces van hem is, en jouw proces van jou. Nu ben je de hele tijd met anderen bezig. Een fijne lieve podcast hierover is:
https://www.youtube.com/watch?v=wdZoR46dxiw&t=29sDit lijkt in tegenspraak met wat ik zei over rust nemen maar is het juist niet. Het gaat meer over hoe je als partner de grenzen stelt om rust voor jezelf te creëren.
En ja ik denk dat je ook moet bedenken dat 'gewoon' vreemdgaan weer anders is dan een verslaving en dat veel mensen (hier en in 'verder na ontrouw) reageren omdat hun partner vreemd is gegaan. Maar dat is toch echt een andere dynamiek, ook al zijn er overlappingen.
Maar als ik je verhaal zo lees, denk ik: neem rust, rust en rust. kunnen jullie niet gezellig op vakantie of zo? En het er dan niet over hebben...
Eerst en vooral, ik heb veel aan je posts. Ze houden me wakker en alert. Voel je niet geviseerd, want dat bedoel ik ook niet.
Eigenlijk is het hier tussen ons heel rustig. Normaal rustig. Alles draait hier zo rustig en normaal, en lijkt het alsof er niets is gebeurd. En net dat vind ik niet normaal. Na 3 maand storm is deze gaan liggen. Dat mag niet, dat kan niet! Lijkt alsof ik het al aan het plaatsen ben en dat is te vroeg! No way, nu niet!
Ik begrijp dit niet. Alles lijkt ok. En dat is het toch niet. Bang dat ik het zal verdringen op die manier.
Dus spit ik in mezelf om de rust te doorbreken omdat ik denk dat rust na 3 maand niet gepast is. Ik roep de beelden op om me te vergewissen dat ik niet vergeet wat hij deed!
Ik had deze morgen aangegeven dat ik nog ging reageren op je post. Over dat het over mij moet gaan. Je hebt dat al een paar keer gezegd. En ik kom er maar niet uit wat dat dan is. Echt niet.
Ik ben assertief, baken grenzen af, doe leuke dingen voor mezelf, laat hem zelf dingen oplossen, neem hem niets meer uit handen, denk eerst aan mezelf, koop iets mooi voor mij, heb therapie in het vooruitzicht, ga wekelijks in afwachting van de therapie naar de HA....
Ga morgen eens je link bekijken. Alleen op mijn gemak.
En je codependentie... Erover gelezen. Dat is er boenk op. Dit ben ik ten voeten uit. Altijd overal! Bij iedereen, maar eigenlijk het minst bij mijn man en kinderen. Daar doe ik dat eigenlijk niet. Denk dat ik te leeg ben van dit bij iedereen te doen, dat ik dit thuis niet doe. Maar merk wel, door ziek te zijn dat ik dit al minder doe en in mijn omgeving al veel heb afgebouwd.
Mensen bevragen je als zieke persoon minder en je kan ook minder doen voor een ander als je het voor jezelf niet kan.
En mijn man, die herken ik daar in zijn omgeving ook in. Maar zeker ook thuis. Hoe hij zich laat doen door de kids en zo zichzelf wegcijfert.... Ik spreek er hem zo vaak op aan.
Ook dit was weer een eye opener....
MRI, hou je niet in. Jullie openen mijn ogen en dat heb ik nodig.
Maar als ik iets goeds in zijn proces naar herstel zie, en dit hier post, is dit niet slecht toch? Misschien kunnen jullie ook zo meevolgen.
Als ik herval zie, zal ik het ook delen. Maar de goede dingen mogen toch ook gepost worden? Enkel als ik alles open en eerlijk post kunnen jullie goed steunen toch?
Morgen 90 dagen clean. Dat is toch ook al wat?
Omgaan met Moeilijke situaties en die positief aanpakken, dat mag toch ook gezegd worden?
Het spijt me als je je geviseerd zou voelen want dat is mijn bedoeling niet. Ik probeer zo objectief als ik kan (wat niet mogelijk is in mijn situatie) de feiten te beschrijven zodat jullie mij kunnen adviseren. Of ik het advies leuk vind of niet, doet er niet toe. Maar dat ik met jullie advies aan de slag ga, wakker blijf en groei, dat is wat ik belangrijk vind.
Als iemand op een forum iets voorlegt en daar reacties op krijgt en daarop reageert en de situatie uitvoerig uitlegt en dan als reactie krijgt, je bent er teveel mee bezig vind ik dat een beetje raar.
MRI schreef op 22-09-2024 om 18:18:
[..]
Je kan het laten rusten door er niet met hem over te praten (of alleen bij de therapeut), door leuke dingen voor jezelf te gaan doen en met vriendinnen, door niet tot vijf zes uur in de nacht op internet te gaan zitten zoeken, door niet als een detective zijn gangen na te gaan. En dat gecombineerd met het vast voornemen en de voorbereidingen dat als er een terugval is dat je dan voor jezelf kiest, niet om hem te straffen maar voor je eigen gezondheid.
Je schrijft het weer wat bot op en ik geloof niet dat TS dat kan processen op dit moment. Ze zit te veel in de trauma energie.
bold 1: zou je dat ook hebben als je partner gokverslaafd was?
bold 2: ja dat schreef ik en ik ben het daar natuurlijk mee eens.
Ts zoek anders een therapeut die jou helpt op een zachte manier voor jezelf te kiezen binnen het gebeuren wat je nu meemaakt.
Ik. Ik neem hieruit mee:
Energie voor mezelf sparen. Hier kan ik veel mee.
Controleren doe ik niet, wil ik niet. Deed dit 8 jaar geleden en dat vrat me op. Dit wil ik echt niet. Stoppen moet hij zelf doen, zonder dat ik terugval voorkom. Hij zette hier zelf stappen in. (om kijken te voorkomen, op een manier die hij zelf niet kan omzeilen). Ik zie het zo: niet alleen ik moet hem vertrouwen, maar hij moet ook zichzelf trouw zijn als hij wil stoppen)
Bij terugval, buiten. Dat weet hij maar momenteel is er nog geen sprake van 3e kans. We leven samen als vrienden. Verder niets. Eerst moet hij aan zichzelf werken en moet ik bekijken of ik nog voel. Want ik voel niets voorlopig.
Therapeut voor mezelf: afspraak ligt al vast sinds juli. Wachtlijsten.... In afwachting ga ik wekelijks naar mijn HA.
Begrijp nu al beter wat je bedoelde. Heb er dagen mijn hoofd over gebroken.... Interpreteer het inderdaad als uit elkaar gaan, maar dat bedoelde je niet. Duidelijk nu.
Mooi gezegd rond dqt controleren.... dat maakt je idd helemaal gek!!! Op den duur denk je dat je zelf gek bent. Been there done that.... is vreselijk om mee te maken.... ik ben ook gekrenkt tot en met ... tot in mn ziel.... maar ik ga niet meer terug..... genoeg is genoeg... jouw man geeft het tenminste nog toe....
Dikke knuffel meid.. je komt er wel❤️
Ik vond eigenlijk het liegen erover viezer als al de rest eigenlijk... dat breekt je gewoonweg
Toch wel mooi wat die forum kan bieden. Uitwisseling van ervaringen en overtuiging. Mooi dat het je op dit moment iets brengt beiertje, zoals dat voor veel van ons (in ieder geval mij) ook zo was op een punt in ons leven. Er zit veel wijsheid in de reacties en tegelijk mag jij selectief zijn waar je iets mee doet. Je moet alleen af en toe een zinloze of zelfs kwetsende reactie voor lief nemen…
Ik dat een rode draad in de verhalen van bedrogen (en geregeld ook bedriegende) partners is dat er een leven voor en een leven na was. In het begin kon ik er naar verlangen dat we terug konden naar hoe het was voor het vreemdgaan. Maar gaandeweg was het besef: dat kan niet meer. Definitief. En ik ging gaandeweg zien: ik moet er ook niet naar terug willen, omdat er het nodige aan ontbrak. Vreemdgaan verandert je kijk op het leven, de liefde, je partner en jezelf. Wat goed was blijft goed. Maar je gaat ook zien dat sommige dingen niet zo goed waren als je dacht. Als je zelfonderzoek doet, bewustzijn vergroot dan word je minder afhankelijk van je partner. Dat geldt natuurlijk voor alle levensgebeurtenissen. Door de pijn worden we ook sterker en weerbaarder. Maar dat wist je vast al met alles wat je hebt meegemaakt… Wat kan het leven soms veel van ons vragen.
Ik heb een eigenschap, ik weet niet of het een goede of een slechte is. Vaak is gebleken dat het niet altijd makkelijk is met mijn eigenschap.
Ik zie altijd het goede in de mensen. Altijd. Iemand die niet functioneert op het werk, en alle negatieve eigenschappen worden opgesomd, ik zal die beamen, en toch iets positiefs vinden ook.
Ik ben ook een dankbare mens. Momenteel ben ik dankbaar met jullie. En ook met mij HA. Gemaild. Dinsdag komt het ganse gezin op gesprek. Mijn mannen zullen in dat gesprek op hun verantwoordelijkheden worden gewezen en de weg naar hulp voor de zoon zal opnieuw aangeboden worden. Hopelijk is het inzicht gekomen en gaat hij in op de hulp.
Haaj Breiertje, ik heb je prive berichtje net gelezen. Ik zal morgen mijn ervaring hier in je topic delen.
In het draadje verder naar ontrouw schreef ik inderdaad jaren mee, maar had me even een tijdje terug getrokken van het forum dus had je bericht en topic niet gezien.
Je hoort van me, liefs
miss1984 schreef op 22-09-2024 om 22:36:
Haaj Breiertje, ik heb je prive berichtje net gelezen. Ik zal morgen mijn ervaring hier in je topic delen.
In het draadje verder naar ontrouw schreef ik inderdaad jaren mee, maar had me even een tijdje terug getrokken van het forum dus had je bericht en topic niet gezien.
Je hoort van me, liefs
Fijn miss, ik hoop dat het goed met jou en de jouwen gaat, liefs, MRI
Breiertje schreef op 20-09-2024 om 19:30:
[..]
Was het ook een seksverslaving? Omdat je spreekt over bedwingen....(sorry als dit te persoonlijk is)
Breiertje, het gedrag van mijn partner werd ook als een verslaving bestempeld.
Maar ik heb wel een beetje moeite met deze term. Hij keek niet alleen veel porno, maar hij had ook langdurige seksuele contacten. Ik zelf had ooit een open relatie voorgesteld, maar ondanks dat besloot mijn partner dit liever voor mij verborgen te houden.
Toen alles uit kwam, tot nu aan toe, zegt mijn partner totaal geen last meer te hebben van deze verslaving. Of hij bagatelliseert dit, of hij is er niet eerlijk over, of het viel wel allemaal wel mee met deze verslaving.
In ieder geval heeft hij hier therapie voor gevolgd, waar ik ook een rol in speelde, want dit was vooral gericht op het kweken van meer zelfwaardering. Dus kleine klusjes doen bijvoorbeeld en daar een schouderklopje voor krijgen. En dat over en weer. Het heeft er in ieder geval wel voor gezorgd dat langliggende klusjes werden opgepakt, en het belangrijkste; dat we weer positieve aandacht kregen voor elkaar.
Haaika schreef op 23-09-2024 om 12:51:
[..]
Breiertje, het gedrag van mijn partner werd ook als een verslaving bestempeld.
Maar ik heb wel een beetje moeite met deze term. Hij keek niet alleen veel porno, maar hij had ook langdurige seksuele contacten. Ik zelf had ooit een open relatie voorgesteld, maar ondanks dat besloot mijn partner dit liever voor mij verborgen te houden.
Toen alles uit kwam, tot nu aan toe, zegt mijn partner totaal geen last meer te hebben van deze verslaving. Of hij bagatelliseert dit, of hij is er niet eerlijk over, of het viel wel allemaal wel mee met deze verslaving.
In ieder geval heeft hij hier therapie voor gevolgd, waar ik ook een rol in speelde, want dit was vooral gericht op het kweken van meer zelfwaardering. Dus kleine klusjes doen bijvoorbeeld en daar een schouderklopje voor krijgen. En dat over en weer. Het heeft er in ieder geval wel voor gezorgd dat langliggende klusjes werden opgepakt, en het belangrijkste; dat we weer positieve aandacht kregen voor elkaar.
Ik herken dit wel.
Mijn man keek porno, lasturbeerde erbij. En van het een kwam het ander, stuurde hij naar prostituees. Maar in den beginne ging hij niet, bleef het bij sturen. Dat bevestigt zijn sms verkeer (heb die gedetailleerd elke sms, elk nu, elk tijdstip.
Uiteindelijk aarzelend bezoekjes geprobeerd, maar teruggekeerd op zijn stappen. En dan toch uiteindelijk de stap gezet en wel fysiek contact. Dit leek een heel proces. Ik geloofde dit niet, sms verkeer bevestigd dit wel. Seksuoloog zei dat de stap naar vaak aarzelend wordt gezet, niet altijd afspraak en ook gaan. Maar twijfelen, terugkeren, en dan opeens toch doen. Ze hoort dit vaker dus ze herkent dit wel.
Nu is hij 90 dagen clean. Geen filmpjes, chatten, masturbatie.
Hij heeft hier naar eigen zeggen geen last van. Geen drang, mist niets, voelt zich beter, geen beelden, geen afkicken of wat dan ook.
Dan vraag ik me af, waar zijn de verslavingsverschijnselen dan?
Soms twijfel ik aan de term verslaving, maar aan de andere kant spreekt hij wel over een drang die hij niet kon bedwingen. Hij wou stoppen, maar kon dit niet.
Hier thuis ook vandaag weer alles zoals het oude. We functioneren als een goed geoliede tandem en dat begrijp ik niet. Hoe kan het zo goed gaan als dit pas 3 maand geleden is. Vorige week nog zoveel woede. Op het forum kreeg ik het advies om de woede los te laten. Heb dit met HA besproken en ging aan de slag. Nu reageer ik mijn woede niet op hem af, voel ze momenteel ook niet en ik begrijp dat niet. Ik roep bewust de pijn en beelden bij mezelf op om spaken in onze tandem te steken.
Is dit teken dat het verwerkingsproces is gestart? Is dit een teken van herstel?
Want mijn verstand zegt, niet herstellen.
Laat ik dit proces toe? Of duw ik hem verder weg.
Moeilijk allemaal!
Misschien aanvaarden dat er fasen zijn in het verwerken en nu goed voelen wat bij deze fase hoort. Niet terug willen naar de vorige fase hoewel dat misschien veiliger (want duidelijker en bekender inmiddels) voelt?
Misschien ben je ook gewoon even in een tussenfase: aan het uitrusten van de vorige fase.
Thera schreef op 23-09-2024 om 13:46:
Misschien ben je ook gewoon even in een tussenfase: aan het uitrusten van de vorige fase.
Ja Thera, ik denk inderdaad een volgende fase. De shock is weg, nu de aanvaarding van dat dit gebeurd is zeker. Boezemt me angst in. De nieuwe fase. Dat dit opeens zo overvloeit.... Voelt nieuw, ik herken het niet, woede weg.... Woede gaf me precies ook veiligheid en een sterk gevoel.
Deze rust leidt precies tot een nieuw begin bij ons en dat verwart me.
Ja, misschien veel te makkelijk gezegd van mij, maar die verwarring zul je wel moeten aanvaarden als iets wat je nu bij je zal moeten dragen. Misschien proberen te leven vanuit de hoop, dat hoe dan ook, het later duidelijker voor je zal worden. Wat de uitkomst ook is.
