Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Ik heb hobby's, waar ik veel plezier aan beleef. Die hebben me uit mijn put geholpen toen ik mijn ziekte verwerkte. Een hele tijd tijdens ziek zijn had ik geen zin in mijn hobby, ik kon me er niet op focussen met het verwerkingsproces.
Ik ben dan in hobbyclub gestart, en ga er 2/3 x per week heen. Altijd gezellig.
Maar merk dat ik nu mentaal zoveel te verwerken heb dat ik weinig zin heb om ermee bezig te zijn. Ik probeer, maar geef snel op. Ik ga naar de clubs, maar zit er bij en kijk ernaar. Ik ben ervan overtuigd dat mijn hobby helend werkt. Ik heb dit tijdens verwerkingsproces ziekte ervaren. Maar 't is te vroeg, nog teveel in mijn hoofd.
En ik merk als ik dingen moet verwerken, dit liever in mijn eentje doe, zonder vriendinnen. 8 jaar geleden deelde ik wel. En dit doe ik nu bewust niet. En voel me daar goed bij. Zou het 8 jaar geleden ook niet meer delen.
Haaika schreef op 25-09-2024 om 11:42:
[..]
Dit herken ik wel, de eerste uitkomst deed heel veel bij mij, terwijl ik me bij de 2e uitkomst en de uitkomsten erna, me er nog nauwelijks nog over verbaasde. Omdat dit zo kort op elkaar kwam laaide de woede en verontwaardiging weer op, maar veel minder hevig. Je krijgt inderdaad eelt op je ziel. Maar ergens zou het zo moeten zijn dat de klap harder aan komt, na al die jaren. Want je bent toen al zo diep gegaan, door een hel zeg je, 2 jaar lang. Dat moet je man toch ook heel bewust hebben mee gekregen?. En je hebt hem toen een kans gegevens. Hij had toen wel nog niet de stempel verslaafde, maar maakt dat iets uit? Hij had toen ook kunnen besluiten een ander pad te gaan bewandelen. Ook zonder alle hulp. Die hulp is trouwens ook maar heel relatief, want die is tijdelijk en daarna moet ie het helemaal zelf doen (volhouden).
Je zegt dat hij tot voor kort een god voor je was, moet hoe staat dat dan in relatie tot wat er allemaal in het verleden heeft plaatsgevonden? Of heeft dat juiste een aantrekkende uitwerking op je gehad?
Nee zeker geen aantrekkende uitwerking. De eerste keer was er geen fysiek contact. Sprak wel af maar werd gescamd dus er was niemand. De intentie was er wel, dus dat is minstens even erg. Had hij en ik toen geweten dat hij verslaafd was gingen we wel hulp van buitenaf gezocht hebben. Nu weet hij dit, hij had nog nooit gehoord van seksverslaving en wou hij direct zelf therapie. Die zal hij naar eigen zeggen levenslang aanhouden.
Waarom hij terug mijn god was? Ik weet dat niet. Als ik iemand graag zie is dat met alle toeters en bellen denk ik.
Maar wat hij nu deed vind ik te erg voor woorden. Bah. Weet niet of ik alweer mijn grenzen zal verleggen.
Ofwel moet ik eens inzien dat mijn 'witte prins op het paard romantiek' enkel in romans bestaat. En eens een realistisch beeld krijgen van de wereld.
Of je een ander pad kunt bewandelen als verslaafde zonder hulp en wetende dat het een verslaving is, dat denk ik niet. Zonder hulp, alleen, neen. Hulp is zeker nodig.
Breiertje schreef op 25-09-2024 om 12:44:
[..]
Of je een ander pad kunt bewandelen als verslaafde zonder hulp en wetende dat het een verslaving is, dat denk ik niet. Zonder hulp, alleen, neen. Hulp is zeker nodig.
De intrinsieke motivatie en ergens de noodzaak van in willen zien, dat maakt dat je een ander pad kunt bewandelen. En er is natuurlijk ook altijd een moment dat iemand nog niet verslaafd is, maar zichzelf ergens bewust en herhaaldelijk aan bloot stelt. Dus waarom vind je wat hij nu deed veel erger?
Waarom ik nu boos ben?
Dat hij het opnieuw deed. Dat er nu wel fysiek contact was, dat hij een dubbelleven had. Dat hij mij verwaarloosde. Dat hij alle sporen uitwiste, dat hij wist dat dit me ging breken, dat ik zo vaak vroeg of er iets gaande was en hij ontkende en zei dat hij niet zo dom was om dat nog eens te doen, dat hij toen het uitkwam bepaalde dingen bleef ontkennen en liegen ondanks de feiten.... Dat deed hij uit schaamte, om de impact te beperken.
Dat is nu anderhalve maand geleden.
Sinds de therapie zet hij grote stappen. Ik zie een verschil met hulp van buitenaf. Niet iedereen is sterk of capabel genoeg om dit alleen te kunnen.
Ik denk dat mijn gevoel op slot zit omdat de angst me verlamt. De angst op verval.
Mijn gevoel zit voor alles op slot, niet alleen voor hem. Voel momenteel niets, voor niemand in mijn omgeving.
Die laatste zin.... ik herken dit. Dat op slot zitten en geen gevoel hebben.
Had ik ook heel sterk. Ik was een zombie.
Lees heel veel herkenning in jouw verhaal.
Het was hier exact hetzelfde liegen om de impact te beperken en uit schaamte.
Pas na de spiegel van de therapeut grote veranderingen en vooruitgang.
Ik ben nu 2 jaar verder en nog steeds is het soms moeilijk. Gelukkig is hij nu wel veel meer open. Het voelt totaal anders.
Veel sterkte voor jou Breiertje. Ik begrijp alles wat je zegt helaas. Is een mokerslag.
Yessie2000 schreef op 25-09-2024 om 15:16:
Die laatste zin.... ik herken dit. Dat op slot zitten en geen gevoel hebben.
Had ik ook heel sterk. Ik was een zombie.
Lees heel veel herkenning in jouw verhaal.
Het was hier exact hetzelfde liegen om de impact te beperken en uit schaamte.
Pas na de spiegel van de therapeut grote veranderingen en vooruitgang.
Ik ben nu 2 jaar verder en nog steeds is het soms moeilijk. Gelukkig is hij nu wel veel meer open. Het voelt totaal anders.
Veel sterkte voor jou Breiertje. Ik begrijp alles wat je zegt helaas. Is een mokerslag.
Was er ook een verslaving in het spel?
Jij koos toch voor een 2e (of 3e) kans?
Bedankt voor je reactie. ❤️
Breiertje schreef op 25-09-2024 om 10:14:
@MRI
Je berichten duwen me telkens in de realiteit. Wat je beschrijft, klopt. Dank je voor je inzichten.
Het is niet zo dat ik berustte in het geen seks krijgen. Ik heb me daar jaren fel tegen verzet en hulp gezocht. Niet wetende wat erachter zat.
Eigenlijk, ondanks dat het nu rustig en goed draait thuis, dat we samen de zoon helpen, dat hij ondanks de groei op korte tijd en de harde inzet van zijn kant, dat deze rust en verbondenheid misschien de beginfase zijn van een herstel, voel ik, dat ik met jouw inzicht er eigenlijk niet meer moet aan beginnen. Het lijkt een verloren zaak, voor ik eraan begin.
Als ik slim ben. Ga ik uiteen.
Naïeve ik denkt soms, heel soms, dat de liefde voor zijn gezin, zijn inzet, zijn therapie zijn liefde voor mij toch groot genoeg zouden zijn om met zijn verslaving op een goede manier te leren omgaan, het onder controle kunnen houden.
Maar ik ben misschien te naïef.
Er moet toch 1 man zijn die dit wel kon bedwingen?
Zijn ze dan allemaal verloren?
bold 1 Ja als jij je wel hebt verzet tegen een vrij seksloos leven zou ik pislink zijn (excusez le mot) als ik erachter kwam dat hij het elders zocht. Sorry maar ik vind dat zo van twee walletjes eten: thuis een fijn warm nest hebben en dan voor de spanning het elders zoeken terwijl je wéet dat je vrouw zit te tandhakken van verlangen. Bah. En daarover gesproken: ik heb niet gezegd dat je niet kwaad mag zijn hoor. Mijn mening is dat je die kwaadheid mag voelen en vervolgens voor jezelf, voor jouw leven in moet zetten. (naast dat je hem af en toe best je emoties mag laten zien, maar ik zou het niet pikken als hij dan terugkruipt in schuld en schaamte. Die zijn de tegenhangers van uit acten in een verslaving maar komen uit een zelfde organiserend principe: ik mag er niet zijn maar ik wil er toch zijn dus ik ga iets doen wat eigenlijk niet mag en dan voel ik me schuldig maar doe het stiekem toch maar neem het me niet kwalijk want ik voel me zelf al slecht. Nee, als je het doet, draag dan de consequenties. Spijt, het anders willen, okay, maar schuldig doen. (zal ook wel bij van Zessen gezegd worden)
bold 2 ik zeg niet dat je er niet meer aan moet beginnen. Ik opper alleen de mogelijkheid dat het hele systeem van jullie gezin de verslaving draagt. Ook jij. Dat klinkt hard maar zo bedoel ik het niet. Natuurlijk wil jij niet een verslaafde man, dat snap ik. Kijk, wat ik bij jou proef, is dat jij die lieve man wilt maar zonder de verslaving, okay, makes sense. Maar bedenk dat het heel goed zou kunnen dat hij bij jou een lieve man is ómdat hij elders zijn meer rauwe gevoelens de uitlaadklep geeft. Dat een nieuwe man als hij verder in dit proces is, wel eens niet zo lief is, vaker ruzie maakt of voor zichzelf opkomt, maar wel echter en oprechter is dan de lieve man die toch die verslaving nodig had. En voor jou geldt: mensen kunnen verslaafd zijn aan het zich maar blijven uitsloven voor anderen om maar niet aan zichzelf toe te hoeven komen én omdat ze ergens in hun jeugd het besluit hebben genomen dat ze alleen waardevol zijn als ze goed voor anderen zijn. Die verslavingen gaan nog al eens hand in hand bij paren. Daarom, lees het boek van Norwood: als hij maar gelukkig is. En een systeemtherapeut zou misschien geen slecht idee zijn.
MRI schreef op 25-09-2024 om 17:58:
[..]
bold 1 Ja als jij je wel hebt verzet tegen een vrij seksloos leven zou ik pislink zijn (excusez le mot) als ik erachter kwam dat hij het elders zocht. Sorry maar ik vind dat zo van twee walletjes eten: thuis een fijn warm nest hebben en dan voor de spanning het elders zoeken terwijl je wéet dat je vrouw zit te tandhakken van verlangen. Bah. En daarover gesproken: ik heb niet gezegd dat je niet kwaad mag zijn hoor. Mijn mening is dat je die kwaadheid mag voelen en vervolgens voor jezelf, voor jouw leven in moet zetten. (naast dat je hem af en toe best je emoties mag laten zien, maar ik zou het niet pikken als hij dan terugkruipt in schuld en schaamte. Die zijn de tegenhangers van uit acten in een verslaving maar komen uit een zelfde organiserend principe: ik mag er niet zijn maar ik wil er toch zijn dus ik ga iets doen wat eigenlijk niet mag en dan voel ik me schuldig maar doe het stiekem toch maar neem het me niet kwalijk want ik voel me zelf al slecht. Nee, als je het doet, draag dan de consequenties. Spijt, het anders willen, okay, maar schuldig doen. (zal ook wel bij van Zessen gezegd worden)
bold 2 ik zeg niet dat je er niet meer aan moet beginnen. Ik opper alleen de mogelijkheid dat het hele systeem van jullie gezin de verslaving draagt. Ook jij. Dat klinkt hard maar zo bedoel ik het niet. Natuurlijk wil jij niet een verslaafde man, dat snap ik. Kijk, wat ik bij jou proef, is dat jij die lieve man wilt maar zonder de verslaving, okay, makes sense. Maar bedenk dat het heel goed zou kunnen dat hij bij jou een lieve man is ómdat hij elders zijn meer rauwe gevoelens de uitlaadklep geeft. Dat een nieuwe man als hij verder in dit proces is, wel eens niet zo lief is, vaker ruzie maakt of voor zichzelf opkomt, maar wel echter en oprechter is dan de lieve man die toch die verslaving nodig had. En voor jou geldt: mensen kunnen verslaafd zijn aan het zich maar blijven uitsloven voor anderen om maar niet aan zichzelf toe te hoeven komen én omdat ze ergens in hun jeugd het besluit hebben genomen dat ze alleen waardevol zijn als ze goed voor anderen zijn. Die verslavingen gaan nog al eens hand in hand bij paren. Daarom, lees het boek van Norwood: als hij maar gelukkig is. En een systeemtherapeut zou misschien geen slecht idee zijn.
Ik ben jaren pislink geweest, maar door dit draadje vraag ik me af, had 't misschien te maken met (intense) onzekerheid, faalangst? Volgens mij heeft de man van TO niet ergens anders spanning gezocht, maar puur fysieke bevrediging zonder dat ie hoefde te presteren, zonder dat ie kon falen. Nou ja, blijft ingewikkeld. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik denk dat vooral ikzelf heel veel last van de boosheid heb gehad. Exman is gewoon een ander bed in gerold, nwe start en dóór. Daar ben ik nog veel pislinker over.
Er is werkelijk geen enkele geldige reden waarom hij nog een kans zou verdienen. Dat besef ik zeer goed.
't is een verslaving, ok, maar dat is geen excuus, hij heeft willens nillens alles op het spel gezet. Echt.
Tegen mijn zoons verslaving zeg ik, jongen ik zie je graag, ik ga je helpen.
Tegen zijn verslaving zeg ik... Niet voor publicatie vatbaar wat ik zeg. Beide een verwoestende verslaving, beide een andere reactie van mij.
Verslavingsproblematiek zit in zijn familie zien we nu.allen alcoholverslaafd. Enkel man niet, hij zag teveel miserie in zijn jeugd en ging die weg niet op.hij nam een andere afslag.maar of dat beter was....
Verslaving is erfelijk, sommige hersenen raken makkelijker verslaafd dan anderen zei de arts. Tjah.
Had ik dat geweten.hij dronk niet, keurde dit altijd af door wat hij meemaakte.
vandaag wordt hij geopereerd.ik ben mee naar ziekenhuis, deed me niets. Hij was heel emotioneel. Zei nogmaals dat het hem speet, dat hij me graag zag. Weende ook wat. Ik vond het toch nog nodig om op dat moment nogmaals te zeggen wat hij had gedaan en wat hij kapotmaakte, dat ik hem niet meer wou, en dat hij het maar moet weten.dat ik niets meer voel...dat hij het zelf heeft kapotgemaakt, me al die jaren heeft verwaarloosd... Ik heb hem echt alles nog eens gezegd. Het madonna en hoer complex... wreef het er lekker eens in Ik kon het niet tegenhouden. Hij weende nog wat meer. ze kwamen hem net halen. En, het deed me toch iets toen hij wegreed. Een heel klein beetje, tranen in mijn ogen toen de lift dichtging.
Geen zoen, geen knuffel geen aanraking van mij. Maar toch prikkende tranen in mijn ogen.
Breiertje schreef op 25-09-2024 om 16:57:
[..]
Was er ook een verslaving in het spel?
Jij koos toch voor een 2e (of 3e) kans?
Bedankt voor je reactie. ❤️
Ja, al vanaf jonge leeftijd. Verslaving aan de aandacht. Sex als uitvlucht van problemen.
Ooit iets kleins bekend, eenmalig iets. Toen 2de kans gegeven, niet wetende dat het probleem veel groter was. Was topje van een ijsberg.
Mijn man lijkt niet introvert, is best sociaal. Alleen over gevoel en emoties praten heeft hij nooit geleerd/ontwikkeld. Aan buitenkant succesvolle man, van binnen onzeker en veel angsten.
Ruim 2 jaar geleden kwam ik er door toeval achter. Weer veel smoesjes en leugens, er was heel veel angst om mij kwijt te raken en veel schaamte. Langzaam kwam het eruit. Ik heb het er echt uit moeten trekken.
Door de therapie kwam het inzicht en ook de grote veranderingen in zijn bewustzijn. Hij kan nu beter zijn emoties uiten en zijn grenzen aangeven.
Ik had gisteren een terugval. Ik kom dan terecht op een glijbaan met groene zeep en er is dan geen houden aan. Dan kan ik zo verdrietig zijn om wat er allemaal gebeurd is, terwijl ik van niets wist. Maar de meeste dagen gaat het nu goed. Blijft een diepe wond, en het litteken zal altijd blijven.
Ons sexleven is nu weer goed, maar stond ook jarenlang op te laag pitje. Dacht altijd dat dit door mezelf kwam. Maar weet nu beter.
Ik blijf omdat het goed voelt in het NU. Het gaat al 2 jaar heel goed, veel aandacht voor elkaar, veel connectie, veel mentale ontwikkeling bij beide. Het heeft ook iets positiefs gebracht. Dit had alleen beter 20 jaar eerder kunnen gebeuren, dan had de ellende niet zo lang geduurd...
Er is hoop.
Yessie2000 schreef op 26-09-2024 om 17:33:
[..]
Ja, al vanaf jonge leeftijd. Verslaving aan de aandacht. Sex als uitvlucht van problemen.
Ooit iets kleins bekend, eenmalig iets. Toen 2de kans gegeven, niet wetende dat het probleem veel groter was. Was topje van een ijsberg.
Mijn man lijkt niet introvert, is best sociaal. Alleen over gevoel en emoties praten heeft hij nooit geleerd/ontwikkeld. Aan buitenkant succesvolle man, van binnen onzeker en veel angsten.
Ruim 2 jaar geleden kwam ik er door toeval achter. Weer veel smoesjes en leugens, er was heel veel angst om mij kwijt te raken en veel schaamte. Langzaam kwam het eruit. Ik heb het er echt uit moeten trekken.
Door de therapie kwam het inzicht en ook de grote veranderingen in zijn bewustzijn. Hij kan nu beter zijn emoties uiten en zijn grenzen aangeven.
Ik had gisteren een terugval. Ik kom dan terecht op een glijbaan met groene zeep en er is dan geen houden aan. Dan kan ik zo verdrietig zijn om wat er allemaal gebeurd is, terwijl ik van niets wist. Maar de meeste dagen gaat het nu goed. Blijft een diepe wond, en het litteken zal altijd blijven.
Ons sexleven is nu weer goed, maar stond ook jarenlang op te laag pitje. Dacht altijd dat dit door mezelf kwam. Maar weet nu beter.
Ik blijf omdat het goed voelt in het NU. Het gaat al 2 jaar heel goed, veel aandacht voor elkaar, veel connectie, veel mentale ontwikkeling bij beide. Het heeft ook iets positiefs gebracht. Dit had alleen beter 20 jaar eerder kunnen gebeuren, dan had de ellende niet zo lang geduurd...
Er is hoop.
Mijn god wat doet dit bericht goed. Zat gisteren ook in een dip.ik zocht weer ruzie.
Vandaag geopereerd, ik liet hem vertrekken nadat ik weer mijn gal had gespogen. Ik mag dat niet doen. Is wenend vertrokken naar operatie zaal.
Toen hij weg was voelde ik me toch niet goed erbij. Heb hem bij het ontwaken eens een knuffel gegeven. De eerste.
Merci om te delen.had wat positief even nodig.
Net als jij heb ik het in het begin ook heel erg ingewreven hoe slecht het was wat hij deed. Ik kon dat soms ook niet laten. Ook al was het geen goed moment (zoals inderdaad voor een operatie) Het kwam soms opzetten als een vulkaan. Die boosheid moet er ook gewoon uit denk ik. Mijn man kromp dan ineen van ellende, voelde de pijn in zijn hart en buik.
Maar ik kon ook vanaf het begin of vrij snel ook liefde weer voelen en compassie, die wisselde af. Het was in het begin net een achtbaan, van hoog naar laag qua humeur en gevoel.
Heel veel lezen en inzichten opdoen heeft mij geholpen. En ook het forum over verder na vreemdgaan. Het van je afschrijven en ervaringen van anderen lezen. Heel waardevol. En Mindfullness...vond dit vroeger altijd heel vaag. Maar weet nu hoe je het kan toepassen. Heel simpel eigenlijk, en daarmee kan ik soms slechte gedachten aan verleden laten verdwijnen. Al denk ik dat het ook belangrijk is de tijd te nemen om te rouwen om wat je overkomen is.
ik heb een vraag die misschien niet gepast is om te stellen aan jullie forummers. Indien niet gepast, mijn excuses.
Hoelang duurde het voor jullie weer sex hadden?
Breiertje schreef op 26-09-2024 om 09:44:
vandaag wordt hij geopereerd.ik ben mee naar ziekenhuis, deed me niets. Hij was heel emotioneel. Zei nogmaals dat het hem speet, dat hij me graag zag. Weende ook wat. Ik vond het toch nog nodig om op dat moment nogmaals te zeggen wat hij had gedaan en wat hij kapotmaakte, dat ik hem niet meer wou, en dat hij het maar moet weten.dat ik niets meer voel...dat hij het zelf heeft kapotgemaakt, me al die jaren heeft verwaarloosd... Ik heb hem echt alles nog eens gezegd. Het madonna en hoer complex... wreef het er lekker eens in Ik kon het niet tegenhouden. Hij weende nog wat meer. ze kwamen hem net halen. En, het deed me toch iets toen hij wegreed. Een heel klein beetje, tranen in mijn ogen toen de lift dichtging.
Geen zoen, geen knuffel geen aanraking van mij. Maar toch prikkende tranen in mijn ogen.
Toch maar sterkte voor jullie allebei
