Midlife crisis?
Mijn verhaal...
In maart kreeg ik (man, 42) het gevoel dat mijn partner (vrouw, 38) iets voor mij verborgen hield. Na haar een aantal keer geconfronteerd te hebben met haar afwijkende gedrag en het vermoeden dat er iemand anders was kreeg ik steeds hetzelfde antwoord. Er was niemand anders maar het zou wel zinvol zijn als we in relatietherapie zouden gaan omdat we niet goed communiceerden, ze de relatie (9 jaar) als een sleur ervoer. Alsof we broer en zus waren. De intimiteit werd langzaam wel minder. Maar ja in een druk gezin met 2 kinderen van jonge leeftijd en 2 werkende ouders (ik fulltime, zij 3 dagen) is het gewoon een hoop planning. Na de eerste sessie bij de relatietherapeut, waar ik aardig door de mangel werd gehaald (olifant in een porseleinkast, impulsief, jonge hond e.d.) kwam ik, na weer een vreemd onderbuik gevoel, er half april achter dat mijn partner al een aantal keer had afgesproken met een ex van 12 jaar geleden (Totaal ander type dan ik) en nu weer naar een koffiedrinkuurtje op weg was. Uiteraard kwam ze naar huis, bekende de afspraakjes op de momenten dat ik het gevoeld had, en gaf aan 1x met hem te hebben gezoend. Dat gebeurde gewoon. We kregen uiteraard flinke ruzie en dat resulteerde in het feit dat ze, vrij impulsief, bij haar ouders introk.
Met veel momenten van boosheid, teleurstelling en verdriet en vol ongeloof was het lastig om op de juiste manier te communiceren. Er zijn dus wel wat ruzie momenten geweest met, met name, verwijten. Bijv. Is het contact met haar ex nu wel of niet verbroken? Vragen waarop ze Ja antwoordde maar hjet anders voelde. Uiteindelijk maak je jezelf gek met online statusmeldingen op bijv.whatsapp.
We hebben in de weken erna nog een aantal sessies bij de Relatietherapeut gehad maar zonder enige stappen vooruit. Het ging vooral over het feit dat haar contact met haar ex niet het probleem was maar dat dat in de relatie zat. Sleur, steeds minder intimiteit, mijn gedrag in ruzies, mijn dominantie in een ruzie) En dan te weten dat we in 9 jaar niet meer dan een keer of 10 ruzie hebben gehad. In het begin was ik wel wat jaloers maar dat kwam meer uit het dat feit dat mijn relatie daarvoor met vreemdgaan door mijn ex was geëindigd. Ik ben daar onzeker van geworden.
Maar goed ze kon er moeilijk over praten maar gaf keer op keer aan dat het "gevoel weg was" en ze zichzelf goed genoeg kent om te weten dat het niet meer terug zou komen. Uiteraard waren er ook nog positieve dingen over mij te melden (humor, daadkracht, zorgzaam) Ik stelde voor om ,ipv praten, een brief naar elkaar te schrijven met daarin de ongenoegens, de wensen voor de toekomst, hetgeen we zelf fout hadden gedaan en wat we daaraan beter konden doen. Ze ging ermee akkoord. De brieven zouden we de volgende afspraak bij de relatietherapeut aan elkaar voorlezen. Half mei hebben we dit gedaan. Mijn brief, 2 kantjes vol was uit het hart met de hand geschreven. Die van haar was geprint en bestond uit 20 regels waarin ze vooral aangaf dat het beter was dat we zouden stoppen.
Haar ouders zijn een paar dagen na deze dag gewoon voor een paar maanden naar Frankrijk gegaan dus ze is nu alleen. Wat ik bizar vindt want wie laat in een situatie als deze zijn dochter nu alleen. Een weekje of wat later gaan had ook gekund. Zij vond het niet leuk maar ja je kan je ouders toch niet verplichten te blijven.....Haar zussen vinden ook dat ze vooral naar haar gevoel moet luisteren. En dat is volgens mij juist het probleem...
Al deze weken is ze heel koel, reageert vrijwel niet op mijn emoties. Als ik haar vraag naar haar contact met haar ex dan zegt ze dat dat er niet meer is en ook niets toevoegt. Er zijn genoeg momenten geweest dat ze zou kunnen afspreken maar ik weet zeker dat ze dat niet op die momenten heeft gedaan. Ze zegt dat ik haar moet geloven maar gezien de leugens in Maart/April is dat niet altijd zo eenvoudig.
De kids zijn op de hoogte en zijn nu altijd thuis. Vanaf het begin ben ik doordeweeks 2 dagen + nacht naar mijn ouders en in het weekend een nachtje en een dag weg. Zij zit nog in het huis van haar ouders. We zijn dus afwisselend, wel op vaste dagen, bij de kids. Die houden zich er ogenschijnlijk goed onder. Op de dag dat we het de kids vertelden was ik in tranen. Zij was heel koel, emotieloos, zonder te huilen (en dat is ze vrijwel steeds als ik mijn emoties toon). Die dag om 23.00 uur heb ik haar toen maar gevraagd of ze zich nog afvroeg hoe de kids de rest van de dag zich hadden gehouden. Heel afstandelijk allemaal. Voor mij onbegrijpelijk.
Kijkend naar de financiële situatie is die uitzichtloos. Ons huis staat onder water en het is nog maar de vraag of ik er alleen kan blijven wonen. Zij krijgt geen urgentie voor een huurwoning, kan privé niet huren obv haar salaris, kan niet kopen want ze heeft nog 50% hypotheek op haar naam. Het spaargeld gaat op aan de schuld dus er blijft, als er überhaupt een huis komt, geen geld over voor de inrichting. Daarnaast wordt het maandelijks vrij te besteden bedrag laag....de kids gaan hier dus zeker onder lijden.
Qua contact gaat het nu redelijk, soms zijn er nog momenten van onbegrip, maar die worden steeds minder. Zij is, bij vlagen, minder koel. Er vallen wel aan aantal zaken op:
-Ze liep er al zeker een jaar mee rond en heeft er met niemand over gesproken.
-Het gevoel is stapje voor stapje minder geworden
-Ze toont weinig emotie
-Ze neemt geen definitieve beslissingen (einde samenlevingscontract, opstellen ouderschapsplan)
-Ze onderneemt geen actie om een huis te vinden of toch urgentie te regelen
-Ze kan nog steeds niet goed uitleggen wat er nu mis was.
-Is de dagen dat ze alleen is onderweg (naar de film, naar een BBQ, weekend weg) Allemaal met familie en vrienden
-Is 3 dagen, 2 nachtjes bij de kids en vind dat prima
-Overziet de financiële consequenties nog steeds niet
-Vind dat de kinderen flexibel zijn en er wel mee om leren gaan
-Heeft een gevoel van falen
-Haalt voorbeelden van jaren geleden aan als probleem (afgelopen jaren noooit over gesproken)
-De ex bracht haar positiviteit
-Ze was vanaf begin dit jaar gestrest, kortaf (met name naar de kids)
-Op haar initiatief hebben we in december de vakanties voor dit jaar geboekt.
Ikzelf ben de afgelopen weken, na het lezen van info op deze site, wat rustiger geworden en heb inmiddels een afspraak bij een psycholoog gehad om er vooral voor te zorgen dat ik rustiger kan reageren. Dit gaat helaas nog niet altijd......
Het is lastig om 3.5 maand in een stukje tekst te stoppen maar toch de vraag aan jullie....Wat herkennen jullie hierin? Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het een vlucht is en ze niet zichzelf is.
Koek is op?
http://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/wat-is-wijsheid-1
Klinkt als het 'koek is op' draadje bij 'echtscheiding en erna'. Zal wel niet toevallig zijn dat beiden in een ander draadje zitten.
De een is het zat, de ander verbijsterd.
Tja wat zit daar nu achter? Overspel? Te lang teveel scheurtjes die een kloof worden? Te hoge verwachtingen? Teveel sleur?
Ik weet wel dat iedereen zijn eigen verhaal daarin schrijft dat niet altijd door buitenstaanders gedeeld wordt.
Pas in elk geval goed op jezelf en op je kinderen. En wat er ook gebeurt blijf dicht bij jezelf. Beetje dooddoener, maar kijk hoe jij jezelf goed en constructief kunt opstellen zonder dat van de ander te verwachten die zichzelf losgezongen heeft.
Ik herken dit wel van een situatie dichtbij. Het leek zelfs of de vrouw wat psychisch in de war was, maar ja, verliefdheid wil dat nog weleens doen. Ook mensen die op het oog alles voor elkaar hadden en na afloop een puinhoop achterlieten.
Het gaat al weer jaren heel goed en met de kinderen gaat het ook goed. Zo is alles weer op zijn pootjes terechtgekomen.
Maar in die periode was het wel afschuwelijk en iedereen lijdt eronder.
Ik wens je in elk geval veel sterkte! En goed dat je daar wat psychologische hulp bij hebt gezocht.
Klinkt als dat je vrouw straalverliefd is op een ander en daardoor van je af wil.
Ze stelt nog relatietherapie voor zodat t lijkt of ze er alles aan gedaan heeft- maar ja ;'t gevoel is weg, dan houdt 't op'
Ik ken 't ook van dichtbij- zat in dezelfde situatie als jij. Ja, er was sleur, we hadden eraan kunnen werken maar ik kon niets meer goed in zijn ogen. Zijn gevoel was bij haar, geen gevoel meer voor mij.
Uiteindelijk hebben we t samen gered, maar t was niet eenvoudig. En we konden pas echt aan onze relatie werken toen hij de verstandelijke keus voor mij gemaakt had. Geen contact meer met de ander gehad. Gevoel kwam voor mij weer heel snel terug; hard werken bracht ons weer bij elkaar, we zagen weer de mooie dingen bij elkaar.
Maar daar zijn er wel 2 voor nodig!
misschien
Een paar dingen vallen op : de ex gaf haar " positiviteit" , ze heeft het gevoel van falen en ze vindt het prima om de kinderen maar 2 nachten in de week bij zich te hebben. Ik denk dat ze niet verliefd is maar iets in zichzelf mist. Is ze depressief? Ik weet niet of je iets aan dit gezichtspunt hebt maar het hoeft niet aan de relatie te liggen. Alleen zijn er vaak wel gevolgen in de relationele sfeer. En ik weet niet of je dat tegen kunt houden. Sterkte voor jullie allebei.
dat denk ik ook
mij lijkt het dat ze erg ongelukkig is momenteel en niet weet hoe ze daar uit komt. Misschien heeft ze wel contact gezocht met die ex in een poging iets blijer te worden, maar ook dat is niet gelukt. Dat ze het prima vindt om maar 3 dagen met de kinderen te zijn, en als ze de kinderen niet heeft aldoor op stap is met andere mensen, lijkt erop dat ze niet goed alleen kan zijn momenteel (en van alleen zijn met kinderen voel je je zo mogelijk nog eenzamer dan zonder kinderen).
Lastig! Als ik het zo lees wordt ze momenteel ook niet gelukkig van jou (niet lullig bedoeld) hoe hard je het ook probeert. Maar zij probeert het ook wel, want ze wil wel samen ook vakantie (toch?)
Misschien inderdaad een midlife crisis en is het tijdelijk. Is jullie relatie hiervoor altijd goed geweest?
nog wat vragen
hoe oud zijn de kinderen? Als ze iets ouder zijn (de jongste naar school is en een beetje zelfstandig) dan wordt het ook weer beter misschien.
Heeft je vrouw wel leuk werk of leuke hobby's? Als ze wat prettige afleiding heeft naast het gezinsleven is ze misschien wat vrolijker, pakt ze thuis ook makkelijker dingen op (ik weet niet waarom ze een gevoel van falen heeft, maar misschien vindt ze dat ze te weinig bijdraagt thuis) en heeft ze misschien ook weer wat gespreksstof met jou, ik noem maar wat.
De intimiteit wordt minder, zeg je. Hoe komt dat? Komt het er niet van, of vermijden jullie elkaar? Bij het eerste zou ik zeggen, zet gewoon een avondje 'knuffelen' in de agenda. Eigenlijk moet je gewoon 1 avond in de week vrij houden voor elkaar.
