Mensenschuw/asociaal, accepteren of wat dan ook?

Avontuur

Wat goed dat je dit ziet van jezelf !! De opmerking van mijn partner " ben ik met je moeder getrouwd?" deed mij de ogen openen en dan kan je er wat aan doen. Ga naar een psycholoog, of iemand anders waar je mee kunt praten. Als je het ziet van jezelf kan je het veranderen !!
Wat een spannend avontuur!
Marjanne

Huisarts

Zo te lezen uit je bericht, zit je er toch erg mee. Kun je niet een dubbele afspraak maken bij je huisarts en het hem/haar eens vertellen wat je hier verteld? Wellicht dat die je kan doorverwijzen naar een psycholoog om je te 'leren' leven en zaken in perspectief te zien.

Genen?

Zijn het je genen, of weet je gewoon niet hoe je het anders moet doen. Het is lastig patronen die je hebt geleerd als kind, zelf anders te doen. Ik zie het als een van mijn kinderen wil koken. Ik moet me echt bijna fysiek vasthouden om niet die lepel uit hun handen te rukken en het zelf te gaan doen (dat deed mijn moeder dus).

Even een vraagje. Als je een vriendje of vriendinnetje van een van de kinderen op bezoek hebt, wat verwacht je dan van hen, en wat verwacht je van jezelf? Waarom voel je je een loge? Probeer je je aan te passen?

Je angsten herken ik trouwens wel. Toen ik student was raakte ik enorm depressief en had ik paniekaanvallen. Ik durfde echt de deur niet uit. En als ik het al deed, voelde ik me 2 dagen uitgeput. Volgens mij is zoiets echt serieus genoeg om "even" voor langs de dokter te gaan. Zeker als je ziet dat er een stijgende lijn inzit.

Angst

Als ik je goed begrijp, ervaar je ook een verergering van je schuwheid/angst. Heb je er al eens met je huisarts over gepraat?

Wat tirza hierboven zei

tegen mij: een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, zoek daar eens op. Bij mij vond ik het niet helemaal passen maar wat ik van jou lees, zou je daarin wel eens heel veel kunnen herkennen.

Van wie moet je een zoete-inval moeder zijn?

je hebt twee soorten mensen. Mensen die energie krijgen van contacten, en mensen die energie kwijt raken van contacten. Jij en ik horen bij de tweede categorie. We moeten altijd moeite doen om contact te hebben. Dit is een gegeven, maar je hoeft je er niet bij neer te leggen. Omwille van je kinderen mag je dat ook niet. Is er een logeerpartijtje in het verschiet? Zorg ervoor dat je voor die tijd goed uitgerust bent, zodat je het volhoudt. En als de visite de deur uit is, ontspan je je. Zonder schuldgevoel. Want je kunt er niets aan doen dat je tot deze categorie hoort. Een groepje buren op straat, ik zou niet weten hoe daar mee om te gaan. Maar als ik een buurvrouw zou treffen bij het ophalen van de containers, dan zou ik diep ademhalen, glimlachen, en een praatje beginnen over het weer, of over de staat van de containers. Daarna met de container naar huis lopen, en trots zijn op mezelf dat ik dat zo goed heb afgehandeld. Zonder zelfverwijt. Zelfacceptatie, een beetje begrip voor jezelf, en de pest in hebben over de genen van jouw voorouders!

Bellefleur en schuwe suzy

Groot voordeel en positief is dat jullie het van jezelf Zien en erkennen! Dat is al heel wat vind ik en dat is ook de basis om eraan te werken als je dat wilt. Ik vind dat echt knap!

Mijn schoonmoeder ziet dat dus niet bij zichzelf, is vol van negativiteit en boosheid naar anderen en vol van zelfmedelijden. Kortom, de buitenwereld is de schuldige, niet zij! De maatschappij is er schuldig aan dat zij het leven leidt dat ze nu leidt. Werelijk in alles komt dat naar buiten bij die vrouw. De buitenwereld moet zich maar aanpassen aan haar…en ervoor zorgen dat zij zich prettig gaat voelen, wat natuurlijk never en nooit gaat gebeuren en zo draait ze maar in haar cirkeltje rond en rond.

Naar een psychiater gaan? "IK ben toch niet gek?", was haar antwoord op een tip van iemand om eens met eens te gaan praten met een psycholoog/psychiater. OK, denkt de rest dan. dan leef je maar lekker je leven maar val ons er niet mee lastig en dat doet ze helaas dus wel al te vaak. Ik zorg dus dat ik niet veel contact met die vrouw heb. Zij zuigt me met al haar negativiteit leeg en ik ben niet de enige! Allemachtig hoe moeilijk sommige mensen het zichzelf kunnen maken zeg.

Is er onlangs een nieuwe buurvrouw naast schoonouders komen wonen. Wat oudere vrouw die op een goede dag in de tuin stond en een praatje probeerde te maken met mijn schoonmoeder.
Worden we die avond nog gebeld.
Schoonmoeder: "Nou, had ik wat zeg. Staat die nieuwe buurvrouw in de tuin en begint ineens tegen me te praten. Ja, wat moet je dan zeggen he. Ze heeft wel zeker 10 minuten gepraat! Is dat normaal? Ik ken dat mens helemaal niet! Echt hoor, 10 minuten! Nou, ik vind het maar raar hoor".

Uhhh, ja, dat is normaal ja! Als iemand alleenpas in een huis is komen wonen en toevallig de buurvrouw ziet in de tuin van ongeveer dezelfde leeftijd. Ja, dan is het erg normaal om even kennis te maken ja.

Deze normale contacten vind mijn schoonmoeder dus NIET normaal. Bij bepaalde gelegenheden probeert ze ook altijd haar neus te drukken. Een bruiloft is leuk dus daar gaat ze heen. Een begravenis, nou nee, dat vind ik niet leuk dus ga ik niet. Nee, het is voor niemand leuk. Uit respect naar de nabestaanden Ga je dus wel. Niet mijn schoonmoeder. Die drukt haar snor. Zo probeerde ze ook onder de begrafenis van mijn lieve oma uit te komen door van tevoren al aan te geven dat ze op die bewuste dag waarschijnlijk migraine heeft. Nadat mijn man haar had geadviseerd om toch maar wel te komen, doodleuk opperen dat het wellicht niet de bedoeling is dat zij erbij zouden zijn en dat het een familie aangelegenheid is. Is was dus al een tijd getrouwd he en ze hadden een kaart gekregen! Ze probeerde er gewoon onderuit te komen.
op de dag zelf proberen te onderhandelen en ons over te halen om niet in de volgwagen mee te rijden, maar met onze eigen auto te gaan zodat ze met ons kon meerijden.

Ik was echt laaiend!! Zo boos! Ik snap best dat ze misschien een probleem met sociale contacten, maar op deze momenten vind ik het ronduit onbeschoft en asociaal! Voor mij had ze niet hoeven komen. Ik heb ze dan ook genegeerd. Het voelde voor mij als een dolk recht in mijn hart omdat mijn overleden omaatje heel veel voor mij betekende.

Toen de oma van mijn man een paar jaar later overleed (moeder van schoonmoeder) waren mijn ouders ook uitgenodigd en die waren er gewoon! Dat vond schoonmoeder dus wel heel normaal. Was erg benieuwd hoe ze het zou vinden als mijn ouders moeilijk zouden doen op zo'n moment….

Wij gaan dus ook nooit met hun weg, op vakantie of wat dan ook. Schoonmoeder weet van alles negevaief te maken en sleurt daarbij iedereen in haar negativiteit mee. Zij een pestdag, dan heeft iedereen dus een pestdag. Heb het een keer meegemaakt en man en ik zijn letterlijk dat huisje uitgevlucht. Dag erna ben ik naar huis gegaan.

Mam van drie, [met naschrift Forumbeheer]

Wat knap om van dit serieuze draadje weer een schoonmoederdraadje te maken! Zou je alsjeblieft willen ophoepelen en een ander draadje gaan vervuilen?

Naschrift Forumbeheer Mamvandrie heeft haar verhaal gedaan, maar daarmee is het nog niet meteen een schoonmoederdraadje geworden. Bellefleur heeft wel een punt: het moet wel het draadje van topicstarter blijven.

De reacties op deze posting zijn verwijderd.

Forumbeheer Ouders Online

Ach suzy

Ach, meiske toch. Wat naar dat het leven zo zwaar valt. Inderdaad, wat MariaB schrijft: ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, het is ergens wel heel herkenbaar in wat je schrijft.
En tegelijkertijd, hoe stom het ook is, zijn de patronen uit je jeugd geinternaliseerd en veilig geworden. Om het maar even cru te stellen: mensen die hun kinderen mishandelen, zijn vaak als kind zelf ook mishandeld. Dan zou je denken: nou, je weet hoe erg het is om geslagen te worden, dat ga je dus níet doen bij je eigen kinderen. Maar je mist simpelweg de tools om het anders te doen. Van wie zou jij hebben moeten leren hoe je leuk en gezellig met bezoek om moet gaan (klein dingetje)? Je associeert het vanuit je diepste kindzijn met stress en
ongewenst. Die patronen slijten maar moeilijk.

Tirza

Reactie..

Hoi allemaal

Dank voor jullie reakties..

Even reageren op e.e.a.

huisarts/therapie: heb ik een dikke 7 jaar gehad (van mijn 18e t/m 25e jaar). Dit was vnl. bedoeld om mijn jeugd te verwerken, er zat veel boosheid en verdriet bij me en ook omdat op dat moment mijn ouders eigenlijk (nadat ik het huis uit was gegaan) amper nog interesse in me toonden. Ik had het zowel met het "vroegere zeer"(jeugd) als met het "nieuwe zeer" (m'n ouders die amper interesse toonden in het huidige leven) erg moeilijk. Die 7 jaar therapie hebben goed geholpen, maar ik vond het heel zwaar, confronterend en pittig.
Heb destijds heel wat afgehuild. Ik ben dus wel zo eerlijk om te zeggen dat ik niet echt sta te trappelen om weer zo'n traject in te moeten (ook al is de laatste keer dan al weer 20 jr. geleden).

Ik weet niet precies wat ik wil/verwacht. Enerzijds; ik moet het maar accepteren, ben nou eenmaal zo en that's it. En anderzijds; toch een stuk onvrede dat ik zo ben en niet gezellig en sociaal kan doen.

Als ik anderen in huis krijg (ofwel op de koffie, ofwel voor een logeerpartij) blokkeer ik. Voel me dan gespannen, ik kan mezelf niet zijn in m'n eigen huis, heb de neiging om bijv. steeds naar een slaapkamer te vluchten.
Enerzijds; ik hoef geen vriendinnen om mee te kletsen, en anderzijds mis je ergens toch wel eens wat sociaal contact of een praatpaal.

Heel dubbel qua gevoelens dus... Ga nog eens wat leesvoer verzamelen over de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Misschien kan ik er iets mee...

Tot dusver dank; groet Suzy

Schuwe suzy

Je zou eens contact kunnen opnemen met ´Parnassia´. Google er maar eens op en lees wat ze kunnen betekenen voor je.

Herkenning

Ha Suzy,

Herken het grotendeels. Zeker toen ik geen kind had, veel last van gehad. Ik heb weinig vriendinnen maar degene die ik heb weten dat als ze langs willen komen dat niet spontaan moeten doen. Raak ik volledig in de stress en heb 15 minuten nodig om een beetje mijzelf te worden. maar daarna vond ik het wel leuk! Afspraken maakte ik maar hoopte dan altijd weer dat er weer wat tussen kwam. Ging de afspraak toch door kon ik het wel waarderen. Telefoon ? laat maar gaan, komt niet uit.

Ook toen ik mijn dochter kreeg wilde ik dit veranderen. Ik kwam erachter dat ik het vaak gedoe vond. Maar kwam ook achter omdat het komt dat ik mij snel "geclaimed" voel." jij komt in mijn ruimte wat wij je van mij?" Het verwachtingspatroon dus. Maar ook ik heb ook veel structuur nodig , spontane afspraken brachten mijn planning in de war en daar kon ik niet direkt mee omgaan (ik moet nog even werken of ik moet nog even dit) dan moest ik schakelen, mijn planning aanpassen en dat vind ik nog steeds moeilijk.

Bij mij gaat het nu echt heel veel beter spontane bezoekjes, ja hoor je bent welkom (even eng maar laat het niet merken) Ik heb hard gewerkt aan mijzelf (samen met een coach)en voel mij niet meer snel geclaimed. Als het niet uitkomt zeg ik dat eerlijk, ook dat mag! Komt het wel uit, dan probeer ik er van te genieten en voel mij niet opgejaagd.

maar logeerpartijen, heb ik nog precies als jou hoor. Komen ze veel te veel in mijn ruimte. Vreselijk voel ik mij niet meer thuis. Maakt niet uit wie. Ook al ken ik ze nog zo goed, bij het idee word ik al onrustig.

Heb ook moeten leren dat als er een kindje komt spelen ik het niet al na een uur de deur uitzet...Vond het allemaal gedoe... en vooral onrust.
dat kan ik nu wel loslaten. maar als iemand hier een hele dag komt spelen en wilt eten ..pffffffff dan roep ik nog steeds het liefs nee... maar gelukkig heb ik een makkelijke man en die vind het dan geen probleem.

Heel verhaal. Ik ben de confrontatie aangegaan, dat heeft voor mij opgeleverd dat het nu een stuk beter gaat. dat ik het kan loslaten, Nog wel steeds primair het gevoel van vluchten krijg, maar dat ik dit daarna kan loslaten en dat het achteraf dus meevalt . Het hoort bij mij. Weg zal het niet gaan. Maar nu is het zeker acceptabel!

Sterkte
Maria

Herkenbaar

Bij is het een beetje dubbel, aan de ene kant ben ik heel gastvrij en spontaan maar bij visite voel ik me opgeprikt, van te voren wel stress, vindt het moeilijk om dan aandacht te geven aan de visite en aan mijn eigen kinderen bijvoorbeeld. Ik heb het altijd ook overdreven voor elkaar, schoon huis, lekker eten en bloemetje op tafel. Logees van mijn kinderen vind ik ook lastig, dan weet ik ook niet goed wat ik moet doen. Beetje sociaal onhandig. Ik heb nu ook een verwijzing om te laten onderzoeken of ik een vorm van autisme heb.
Kinderen in de vakantie over de vloer, leuk maar ik voel me op visite in mijn eigen huis. Heerlijk een dagje regen in de vakantie, deuren dicht en lekker in huis samen zijn, overzichtelijk en voorspelbaar!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ben je niet boos?

"….Ben er toch wat triestig over, ik leid nu net zo'n leven als mijn ouders vroeger. Ik WIL anders, maar mijn gevoel zegt me net zo te leven als pa en ma vroeger. Doe ik dat niet, ben ik mezelf niet en voel ik me totaal niet happy.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit stukje moet, ff mijn hart luchten zeg maar en me toch eens afvragen of ik hier iets mee moet gaan doen ????"….

Je gevoel zegt kennelijk dat er toch iets niet helemaal in orde is want anders vraag je je dat niet af. Deze manier van leven ben je gewend en geeft je een gevoel van schijnveiligheid. Echt leven doe je niet want je leeft in angst.

Heb je het je ouders eigenlijk nooit verweten door zo te leven en jouw daarin mee te sleuren? Sorry dat ik het zo zeg, maar ik zie het als een vorm van kindermishandeling. Door zo te leven heb jij nooit geleerd je emotioneel te ontwikkelen en zelfstandig een gelukkig leven te leiden.

Je weet niet beter, maar je gevoel zegt dat er iets niet klopt en terecht.

Ik zou in jouw geval verdrietig, maar ook verschrikkelijk kwaad zijn op mijn ouders.

Mamavandrie

Denk je dat dat zinvol is, om boos te worden op je ouders? Je ouders zijn wie ze zijn, en het lijkt er hier niet op dat ze met kwade bedoelingen het leven van hun kind 'verpest' hebben. Alle ouders (ook jij) maken fouten of doen dingen die hun kinderen ze later zouden kunnen verwijten. Je kunt, als volwassene, pas verder als je erkent dat het verleden gebeurd is en dat je daar niets meer aan kunt veranderen. Het vormt je en wordt deel van je, en daar zul je het in de toekomst mee moeten doen. Boosheid kost alleen maar energie.

Maar toch

Kan het ook wel eens goed zijn om nijdig te worden, daarna volgt vaak verdriet en daarmee kun je het een beetje verwerken.
Ik heb de neiging veel weg te wuiven omdat ik het allemaal zo goed begrijp. Het is ook wel eens goed om ergens tegenaan te trappen (letterlijk of figuurlijk).
Dat kan natuurlijk zonder dat je iemand anders er dwars mee zit.

Vic

Schuwe Suzy kan niet verder, want ze zit mede door haar ouders vast in haar patroon. Het is compleet deel van haar geworden waar ze praktisch niet mee uit de voeten kan. Ze is emotioneel compleet met handen en voeten gebonden. Ik kan me best voorstellen dat je daar ontzettend boos over kan worden en ook Mag worden.

Nee, ik zeg niet dat die ouders bewust hebben gedacht van: "Zo en nu gaan we het leven van onze dochter verknallen zoals we ons eigen leven hebben verknalt" (hoewel ze dat zelf niet eens zo zullen ervaren). Neemt niet weg dat ze schuldig zijn aan de situatie waarin Suzy nu zit en ja, daar mag ze best boos en verdrietig om worden.
Ze hebben wel hun dochter het recht op een zelfstandig, vrij leven ontnomen of op z'n zachtst gezegd haar dat niet geleerd/gestimuleerd.

Als ik zo'n ouder zou zijn als de ouders van Suzy had ik hulp gezocht ja en niet mijn kinderen de ellende in getrokken. Fouten maakt iedere ouders ja, maar dit vind ik toch wel van een heel andere orde. Dit is iemand compleet emotioneel vleugellam maken voor het leven. Dan maak je niet een fout als iedere andere ouder, dan ben je psychisch niet in orde en heb je dringend hulp nodig.