Mensen die te veel praten, hoe gaan jullie daar mee om?
Nou de titel zegt het al. Ik heb in de afgelopen dagen drie keer gehad dat iemand zo lang praatte zonder mij de gelegenheid te geven iets terug te zeggen en ik weet dan niet goed dat af te kappen.
1e keer: ik zit op een terras en zie een oude overbuurvrouw. Ik had haar tien jaar niet gezien ze had veel meegemaakt en wilde dat vertellen. Dan ben ik eerst welwillend maar ik heb ook dingen meegemaakt en wil ook wel wat vertellen. Komt niet binnen. Het ging maar door. wat doen jullie dan
2e keer: buurman, die een medisch beroep heeft gaat uitleggen wat echt gevaarlijke situaties qua corona zijn. Ik zeg "ja dat weet ik al en ook dat en dat nog" hij luistert niet en gaat maar door ihkv 'geef die man een college zaal'. Dat doet hij altijd en hij is beledigd en gekwetst als je zegt 'ja ik moet door nu'.
3e keer: met goede kennis op een terrasje: heel verhaal over haar eenzaamheid. Ja dat is rot, maar ik zit in dezelfde situatie. Ik probeer er een paar keer tussen te komen. Lukt niet en ik kom doodmoe thuis.
Ik zoek naar gewoon trucs en tips, handige zinsnedes etc.
bedankt alvast
Iets onaardiger
Je kunt het op een aardige, subtiele manier proberen maar volgens mij heb je dat al gedaan en lukte dat niet. Dan iets onaardiger. Een paar voorbeelden, aan de hand van die van jou, maar ze zijn breder inzetbaar 
1. De verhalen van de overbuurvrouw van de afgelopen tien jaar. Je kijkt op je horloge en zegt: "Oh jee zo laat al. En we zijn nog lang niet klaar met kletsen want ik heb eigenlijk óók nog van alles meegemaakt."
2. Buurman die alles vertelt wat je al weet. Nadat je een paar keer vriendelijk "Ja weet ik" hebt gezegd en hij daar telkens overheen walst, ga je iets breder staan en iets harder praten: "Maar goed, zoals ik al zei, dat wist ik eigenlijk allemaal al maar volgens mij hoorde je mij niet of zo?" Eventueel aangevuld met: "Ik wou eigenlijk zelf ook nog iets vertellen."
3. Kennis klept maar door over eigen eenzaamheid. Dat is de lastigste, want juist die eenzaamheid zet haar (of hem) aan het praten, blij dat jij er bent om tegenaan te kleppen. Na een paar keer vriendelijk ertussendoor komen met "Oh dat heb ik ook!" of juist "Oh dat heb ik niet!" wat kennelijk niet voldoende werkt, moet je ook hier wat duidelijker zijn. Steek je vinger op alsof je in de klas zit en vraagt of je ook wat mag vertellen. (Dan lijkt het of je een grapje maakt maar ondertussen komt de boodschap hopelijk toch over.)
Miekemieke
Ik denk dat je gewoon wat meer moet doorpraten want nu ben je vooral een luisterend oor. Als je erg zacht praat probeer dan wat meer volume te zetten. Aarzel niet om er gewoon door heen te denderen.
wat is je doel
bovenstaande twee reacties gaan uit van het feit dat jij hen ook iets wil vertellen.
Maar ik kan me voorstellen dat dat niet je doel (altijd) is.
Als je het ziet als een goede daad, dan bepaal je in je hoofd een maximale tijd dat je 'met' iemand 'kletst' en knikt, humt, lacht een beetje etc. Gewoon om die mensen een soort luisterend oor te bieden en even een praatje te maken. Niet om de inhoud en ook niet omdat jij graag iets aan hen wilt vertellen.
En als die tijd om is dan ga je weg. Of zeg je: vind je het goed dat we elkaar een volgende keer weer spreken? Ik zou nu graag namelijk nog even xxxx willen bellen of even iets willen doornemen voor een vergadering vanavond. Whatever.
gr Angela
Collega's
Ik heb wat collega's die nogal lang van stof zijn. Dan kom ik even iets brengen of vragen, doe dan een kort sociaal praatje en dan zitten zij ineens helemaal op de praatstoel, kom je er bijna niet weg. Dat zijn dan ook de collega's die altijd roepen dat ze het zo druk hebben.
skik
Stop met actief luisteren
Mooie tips hierboven. Ik heb er nog één aan toe te voegen. Het kan zijn dat je in al je beleefdheid ongemerkt een actieve luisterhouding aanneemt. Je humt en je knikt, houdt misschien je hoofd een beetje scheef, glimlacht. Ongemerkt is dat een bekrachtiging voor de spreker. En die bekrachtiging is het sterkst wanneer je er mee stopt, maar héél af en toe toch nog een keer knikt of humt.
Het beste werkt het voor jou om jezelf een neutrale houding en blik aan te leren en die vast te houden. Dat voelt raar, maar daar valt mee te oefenen. Heb je genoeg van het verhaal en kom je er niet tussen? Stop met de prater belonen. Doe je neutrale houding en blik en wacht. Er komt een moment waarop de prater stopt. Het voelt vreselijk, lijkt een eeuw te duren (is vaak veel korter dan je denkt), maar het werkt echt heel goed.
Ik houd het zelf zelden lang vol trouwens en wurm mezelf er dan tussen met: "even iets heel anders voor ik het vergeet..." of "ik moet je even onderbreken" of zoiets. Maar ook dat gaat makkelijker vanuit de neutraalstand.
Succes. Ik vind het ook heel erg moeilijk en ongemakkelijk.
Lang van stof
Ik ben zelf een lang-van-stoffer, beschrijf ook veel details. Hoewel ik me daar bewust van ben, doe ik het steeds weer. Begrijp dat het echt irritant is voor de luisterende partij.
De fijnste gesprekspartners zijn voor mij degene die gewoon inhaken op mijn onderwerp en van daaruit doorkaatsen op een eigen idee of situatie. Gewoon het geratel onderbreken dus en doorlinken aan wat je zelf wil vertellen. ‘Ooh ja voel jij je in de avond zo eenzaam, ik heb dat dus in de ochtend altijd’ en dan vertel jij jouw ding.
En bij een buurman, in mijn geval is dat een buurvrouw, laat ik haar praten tot ik geen zin meer heb. Dan zeg ik gewoon dat ik weer door moet, soms is dat al voor het relaas heeft kunnen beginnen. Soms schijnt de zon en vind ik het prima om het gekeuvel aan te horen. Zelf invallen werkt bij haar niet, want ze luistert gewoon niet (dat doe ik als lang-van-stoffer overigens wel).
(Lang bericht? 
Afbreekzinnetje
Oh ja dat zeg je nou hè... Ik zit ook in die situatie.
Ik betrap mezelf weleens op wat egoïstisch gedrag. Niet bewust, maar dan vergeet ik naar de ander te vragen. Achteraf heb ik dat dan opeens door, maar ja... te laat. Ik zou het snappen als iemand op een prettige manier even in zou breken en een eigen verhaal in zou brengen. Als iemand anders alleen maar vertelt en vertelt dan vind ik dat niet altijd leuk, maar ik neem mijn "verlies" dan maar. Die ander moest kennelijk zijn ei kwijt. Later nieuwe kansen en gebeurt het steeds dan zou ik steeds minder geduldig luisteren en opééns iets belangrijks te doen hebben.
Spreektijd aanvragen
En inderdaad: wat wil je ? Wil je zelf (veel) meer kunnen vertellen? Wat zoek je in zo’n contact? Wanneer voel jij verbinding? Vooral als je zelf aan het woord bent? Dan kun je misschien zeggen; O wat fijn dat je dat aankaart, ik heb iets soortgelijks wat ik dan ook even tegen jou aan wil houden.
Kortom, spreektijd aanvragen
Charmanter (vind ik)- maar vraagt wel meer oefening- is goede vragen stellen. Open, verdiepende vragen die echt op zoek gaan naar wat iemand bedoeld. Daarin kun je dan ook wat van jezelf fietsen. Bijvoorbeeld ‘wat je zegt over eenzaamheid, dat herken ik zó, ik vind het vooral lastig bij xxxx, hoe doe jij dat? Ik denk nl dat deze manier de focus weghaalt bij het ‘en nu wil ik praten’ gevoel waardoor het wat natuurlijker kan gaan
Bij personen 1 en 2 zou ik geen enkel probleem hebben mijn ei niet kwijt te kunnen. Dat zijn vage kennissen. Beleefd afpoeieren dus, kijk op je horloge. En luister ook eens naar het verhaal achter het verhaal. Mijn schoonmoeder wijdt altijd verschrikkelijk uit over kinderen van buren die ik niet ken. Ik denk dat ze dit doet om vooral maar niet over haar eigen problemen te hebben. Dus ik probeer het dan wel te sturen. En ik weet dat ze niet in mij is geinteressseerd, ik ken mij plaats
Bij persoon 3 is het wel te begrijpen dat iemand vol zit met zijn eigen shit, maar natuurlijk mag jij ook met jouw problemen komen, dat zou zij ook willen. Deze persoon kan je daarop wel wijzen, gewoon door te zeggen: ik moet ook even wat kwijt en dan je verhaal te doen.
Overigens zijn sommige mensen onverbeterlijk. Bij mijn ouders moest (speel al heel lang) moet ik altijd schreeuwen om ook aan het woord te komen. Die kwetteren vaak door elkaar heen en stellen vragen zonder naar het antwoord te luisteren. Soms helpt het heel even als ik als een dirigent de spreker aanwijs Bij mijn moeder komt dit waarschijnlijk door haar medicatie, mijn vader is gewoon (altijd) een beetje gek. Ik vind dit niet erg, heb anderen om mij heen die mij wel horen. Ik kan er wel om lachen, het is ze vergeven.
sorry
voor de schrijfvouten
Mijntje
Leuk zo als je over je ouders schrijft : -) liefdevol ondanks hun onhebbelijkheden.
Details
Sommige mensen gaan vreselijk ver in op details en herhalen die minimaal zes keer. Ik heb een vriendin die echt totaal niet reageert op wat ik zeg of vraag totdat zij d'r hele verhaal eruit geratel heeft. Het enige dat kan helpen is zeggen dat 't duidelijk is en dat ze niet hoeft te herhalen. Maar dat gaat eigenlijk alleen als we elkaar vaak zien. Als 't weer een tijdje geleden is dan werkt ook dat niet. Ik mag haar echt erg graag, maar het blijft zoeken naar een evenwichtig. Wat ik soms - bij anderen - wel eens doe is om ineens over iets anders te beginnen "oh kijk nou ik heb een ladder in mijn kous en..." maar ik heb kennissen die na zo'n zijsprong gewoon weer teruggaan naar hun onderwerp, "wat ik net aan te vertellen was...". Blijft lastig.
praatstoel
Ik ben ook iemand die soms op praatstoel kan zitten. Ik heb trouwens totaal geen moeite mee als collega's zeggen dat ze geen tijd hebben of zelf iets willen zeggen.
Ik ben dan weer niet zo iemand die om het hardst roept dat ik het zo druk heb- wat schijnbaar elders wel voorkomt.
(ik ben een snelle denker en werker, dus ja ik kan en af en toe kletsen en ook nog gewoon mijn werk doen)
Heerlijk
Ik ben van nature een goede luisteraar en ik zou hier dus helemaal geen problemen mee hebben. Bij dit soort mensen hoef ik mijn ei echt niet kwijt. Ik merk dat goed luisteren en belangstellend doorvragen (zonder je eigen verhaal er overheen te willen doen) voor veel mensen echt een goede manier is om hun eigen gedachten op een rijtje te krijgen. Bovendien merk ik (al luisterend) hoe ongelooflijk veel eenzaamheid en verdriet er is. En zoals Mijntje ook al zei: in het ogenschijnlijk saaie verhaal kunnen heel andere dingen spelen die onbenoemd blijven en die je met goed luisteren toch boven water kunt krijgen.
Dat neemt niet weg dat mijn tijd (natuurlijk) ook niet eindeloos is. En dan is het moeilijk om op een goede manier af te ronden. Ik heb voor een "gesprekje" altijd wel een soort van tijdslot in mijn hoofd. Dit probeer ik niet te overschrijden. Van belangstellend hummen en doorvragen gaat dit naar alleen kijken en verder niet meer reageren. En als de ander dan nog niet klaar is met zijn verhaal, kijk ik op mijn horloge of maak op een andere manier duidelijk dat ik weer verder moet. In de pré-coronatijd was het uitsteken van mijn hand om afscheid te nemen, of op een andere manier lichamelijk contact zoeken daarvoor een goede manier. Mensen zijn dan toch even van hun verhaal af. Met corona is dit lastiger.
Om de beurt een verhaal
Kennelijk moeten veel mensen hun ei kwijt of wachten ze vriendelijk tot hun gesprekspartner zijn of haar ei kwijt is. Wat ik me dan afvraag, is: hoe geïnteresseerd ben je dan eigenlijk in diegene? Ik bedoel, een gesprek is toch iets anders dan om de beurt je eigen verhaal vertellen.
Ik ken iemand die letterlijk alleen maar staat te wachten tot mijn mond stil staat want dan kan hij verder met zijn verhaal. Dat is echt niet leuk. Als het je niet interesseert hoe het met mij gaat, dan kan ik net zo goed tegen de kat kletsen. En als jij zo graag naar je eigen stem luistert, dan heb je mij daarbij ook niet nodig.
Bij een echte vriendschap maakt het ook minder uit, vind ik, wie er precies hoe lang aan het woord is. Juist omdat je dan écht in elkaar geïnteresseerd bent. Dan heb je niet het gevoel dat de ander z'n verhaal van jouw "spreektijd" af gaat.
