Mensen die steeds zelf alleen maar aan het woord zijn...

haha, jouw broer is rijp voor de 'praatbal'

of hoe heet zo'n voorwerp dat je doorgeeft in een groep, waarbij alleen degene die de bal heeft het woord mag voeren.

Zulke mensen zijn er, zucht. Ze hebben kennelijk nog nooit een training in luisteren gehad, misschien werk waarin hij altijd aan het woord is, of juist eenzaam werk waardoor hij sterk de behoefte heeft te shinen?

Heeft hij een partner? Is hij tegenover deze persoon ook zo?

Feedback ontvangen is voor veel mensen lastig, in het bijzonder als het niet op hun programma staat (bij bepaalde activiteiten op het werk kun je ze verwaçhten, functioneringsgesprekken bijvoorbeeld. Maar in het gewone leven ben je er niet op bedacht.)

Wij hebben ook een heel spraakzaam familielid. Wacht even, wel twee. We hebben ons daarbij neergelegd en voeren in andere hoeken van de beschikbare ruimte andere gesprekken.

Een op een wil ook weleens helpen. Is het een verjaardag, ga dan eens met hem samen in de keuken hapjes klaarmaken of de bestelling bij de chinees ophalen. Hij bedoelt het niet kwaad denk ik, maar 'het gesprek overnemen' is een veelvoorkomend euvel. 'Heb je steeds zo'n last van de buren? Tjonge, rot. Wat ik toch meegemaakt heb...' -of de buurvrouw, de collega of een achternicht. De wereld is vol mensen met wederwaardigheden.

probeer ook

zelf wat assertiever te worden tijdens het gesprek. Dan hoef je nog geen directe kritiek te leveren. Misschien moet je van te voren bedenken wat je gaat zeggen als je weer in de situatie komt.
Dan hoor je hem bijv. even aan en zodra je de kans hebt dan zeg je zoiets als:'Nou en als ik ook even mijn verhaal mag afmaken waar ik net aan begonnen was:....'

andere invalshoek

Ik heb zo'n schoonvader en man!

Mijn schoonvader heb ik "opgegeven", dat is gewoon uitzitten een paar keer per jaar, maar mijn man spreek ik er wel op aan: achteraf, als hij erg overheersend is geweest, en tijdens de visites/bezoek breek ik in en leid ik af als ik vind dat hij het gesprek te veel of te vaak naar zich toetrekt.....Soms met humor, soms subtiel en soms met een venijnige schop onder tafel.

Dodelijk vermoeiend, maar ik ben als de dood dat mensen gaan afhaken net als bij mijn schoonvader, terwijl mijn man op zich een doodgoeie vent is, maar hij praat gewoon graag, en graag over de dingen die hij meemaakt of heeft meegemaakt. En luistert inderdaad slecht. Hij weet ook vaak niet wat er gebeurt is met mensen en vergeet snel dingen. Gelukkig heeft hij mij als extern geheugen. Hij heeft alleen geen intrinsieke belangstelling voor de verhalen van andere mensen of wat andere mensen bezig houdt. Hij hecht wel veel waarde aan contact met anderen, vind dat vaak gezellig. En is altijd bereid om wat voor een ander te doen. Dus geen kwaadwillendheid, maar het zit er gewoon niet in. Ik beschouw het maar als een soort van handicap, waarin ik hem een beetje probeer te sturen. Het zal er niet beter op worden, daar heb ik me al bij neergelegd. Ik probeer gewoon de boel een beetje onder controle te houden en zelf extra belangstellend naar anderen te zijn. Ben ik van nature wel, dus is voor mij geen moeite.
Ik denk zelf wel dat je broer het contact graag houdt, dus misschien met dit in je achterhoofd is het wat gemakkelijker om hem zijn ergerlijke gewoonte een beetje te vergeven....en probeer wat creatief te zijn in toch de aandacht naar jouw verhaal brengen, zoals hierboven al aangegeven.

Wil je?

Wat wil je eigenlijk? Dat hij zijn mond houdt omdat je zijn verhalen niet interessant vindt of wil je vooral zelf je verhaal kwijt? Als je jouw broer accepteert zoals hij is zoek je iemand anders om jouw verhalen kwijt te kunnen en ben je blij dat hij bij jou terecht kan met zijn verhalen.

ik ben zelf een roeptoeter!

Ik vind de verhalen van anderen echt wel interessant, maar ik kom uit een gezin waar je het woord niet kreeg, maar zelf moest nemen. Wij vroegen elkaar nooit ergens naar, maar dat betekende niet dat we niet geïnteresseerd waren. Het was gewoon een foutje in de opvoeding waar ik nog steeds mee worstel. Zit ik eindeloos te kletsen over mijn reuze interessante belevenissen, en dan denk ik opeens: oeps, vergeten te vragen hoe háár vakantie was. Gelukkig gaat het met de jaren wel steeds beter. Ik zou dus zeggen: gewoon inbreken en zelf roepen: o ja, dat doet me denken aan wat mij laatst overkwam! De meeste roeptoeters zullen daar best in mee gaan. Doen ze dat niet, tja...dan is er weinig anders aan te doen dan uitzitten of kort houden.

Als dat het enige is

Ik wil je verhaal niet bagatelliseren maar als hij verder een goede man is zou het inderdaad jammer zijn als jullie relatie hierdoor zou verwateren. Ik had zo'n zwager, doodgoede vent, maar killing op feestjes. Ik denk vergelijkbaar met de man van Appeltaart, absoluut geen kwaadwil en ook geen opschepperij. Als we een feestje hadden kwam hij liever op een andere dag, bij voorkeur op de zondagavond. Mijn man, ik en zijn vrouw hoefden alleen maar te luistern en daarbij waren het enorm lange verhalen, heel vermoeiend. Maar hij was er altijd en als er iets was dan was hij er als eerste om te helpen.
Ik kon alleen maar niet begrijpen waarom zijn vrouw nooit ingreep.

zo'n vriendin heb ik

Hartstikke lief, maar nauwelijks een filter tussen gedachte en spraak, dus als ze ergens aan denkt dan moet die informatie naar buiten, meteen, ongeacht wie er aan het woord was. Als ze dat doet dan zeg ik dus gewoon "hallo, ik was iets aan het vertellen hoor" Dan zegt ze sorry en luistert verder naar mijn verhaal. Ze weet wel van zichzelf dat ze het doet, maar merkt dat zelf ook altijd pas als het al te laat is.

Ook ik

Ben er zo één. Vooral toen ik jonger was, was t erg. Tot een vriend zei dat het wel lekker rustig was toen ik een keer ergens niet bij was, op een lieve manier hoor maar toen viel een kwartje. Niet dat ik nu zwijg maar ik let wel op een balans.

Als ik het nu heb is het vaak dat ik allemaal associaties heb die ik wil delen, en ik denk hardop dus dan ga ik....
Sinds kort heb ik ook zo iemand in mijn team en soms zitten we in een bespreking en is het wel grappig om te zien hoe dat gaat. Ik heb met haar erover gesproken en als het nu gebeurd zeg ik 'wacht even' of ik leg mijn hand op haar arm als ze naast me zit, dat werkt prima. Maar ja, dat is als leidinggevende natuurlijk anders dan als zus :/.

Ik zou het of met humor (niet afzeikende humor maar gewoon luchtig) proberen in het moment op te lossen ofwel toch nog een keer bespreekbaar maken. Bijvoorbeeld door advies aan je broer te vragen. Desnoods zeg je dat je (ook) iemand op je werk hebt waar je niet tussendoor komt, of hij tips heeft

Hier nog zo een.

Ik ben zeer impulsief en wordt snel afgeleid. Ik vind het soms heel moeilijk om goed te luisteren en niet iemand in de rede te vallen of de andere kant op te kijken omdat er een kind plotseling iets grappigs doet. Zo veel prikkels in een kamer vol mensen. Het wordt dan heel druk in mijn hoofd waardoor ik vergeet goed te luisteren, te veel wijn drink want zenuwachtig, teveel het woord neem want ik probeer mee te doen. Achteraf denk ik altijd: oeps volgens mij heb ik weer te weinig naar anderen geluisterd. Ik probeer wel te veranderen maar het is lastig voor mij.

Verschillend

Veelpraters vind ik op feestjes vaak best onderhoudend, mits het gesprek niet over voetbal, de hond, of over de verbouwing gaat. Waar ik wel op afknap is als iets persoonlijk deel en onderbroken word omdat de de buurvrouw van de achternicht heeft 15 jaar terug ook iets vergelijkbaars aan de hand gehad.

ben zelf ook een kletskous

maar meestal heb ik dat wel door (hoop ik?). Ik hoor ook wel graag verhalen van anderen, maar die hebben soms niet zoveel te vertellen.... lijkt het tenminste. Misschien moet je je broer niet zeggen dat hij nooit naar anderen luistert, dat zou bij mij ook hard aankomen. Het is ook niet waar namelijk, juist door wat een ander vertelt, schieten mij weer interessante dingen te binnen.

Inderdaad iets vriendelijker of met humor zijn verhaal afkappen, dan zal hij zelf ook wel doorhebben dat hij teveel aan het praten is!

open deur

' juist door wat een ander vertelt, schieten mij weer interessante dingen te binnen'

Jaaa dat klopt. De kunst is het dat je die ander dan eerst zijn/haar verhaal laat afmaken, daar belangstellend op in gaat, voordat je met je eigen 'interessante dingen' voor de dag komt. Iedereen vindt zijn/haar eigen verhaal interessant.

Luisteren is wat anders dan wachten tot jij je beurt kunt grijpen!

Praters en luisteraars

Ach ja, je hebt vertellers en luisteraars. Zelf behoor ik tot de laatste categorie; ik mag graag naar andermans verhalen luisteren, die van mijzelf ken ik inmiddels wel

Ik ga ervan uit dat als iemand in mij geïnteresseerd is ik wel een vraag krijg. Is dat niet zo, dan zal ik niet snel iets vertellen. Gelukkig praten mensen over het algemeen veel en lang over zichzelf. Ik heb totaal geen moeite met mijn rol moet ik zeggen.

Wel vind ik het jammer dat bij lieverdje (en hij/zij is niet de enige vrees ik) de overtuiging heerst dat wie niet veel zegt vast ook niet veel te vertellen heeft. Dit is natuurlijk onzin. Ik heb de prachtigste verhalen gehoord juist van mensen die ze niet bij alle gelegenheden plompverloren naar buiten brachten.

Andersom is het naar mijn mening ook beslist niet zo dat de grootste roeptoeters nu het meeste meemaken

n@nny

"ik mag graag naar andermans verhalen luisteren, die van mijzelf ken ik inmiddels wel "

Grappig, inderdaad, zeer waar!

Ik kan een ontzettende kletsmajoor zijn, in al mijn enthousiasme mensen (helaas) onderbreken en soms (nog erger) het verhaal overnemen. Wil ik niet, helaas, gaat toch nog af en toe mis.

Het erge is zelfs, dat ik het niet wil, juist omdat ik graag dingen van anderen hoor (vraag ook wel geïnteresseerd, maar haak dan spontaan in). Want inderdaad, mijn eigen verhaal ken ik wel. Juist leuk om van anderen te horen.

Soms kan ik juist ook weer prima luisteren, vaak als het mensen zijn die juist graag hun verhaal willen doen .

Ik denk dat de meeste kletsmajoord het allemaal niet zo bewust doen, maar meer wat enthousiast en ongeremder zijn dan andere mensen.

Mijn advies is om dan vriendelijk diegene te onderbreken en te zeggen, en nu weer even terug naar het verhaal van Pietje.

En als die msnsen sowieso de hoofdlijn dreigen kwijt te raken door alle zijtakken, kan je ook zeggen: waar ging je verhaal nou ook alweer over? Of, kan je het iets meer over de hoofdlijn hebben? De meesten zullen het wel begrijpen en een beetje beschaamd hun best doen, te stoppen met inbreken of hun eigen verhaal inkorten, neem ik aan.

erin en eruit

Als je tijdens het luisteren naar iemand alleen maar bezig bent om te wachten tot iemand ademhaalt zodat jij kan inhaken, dan luister je niet goed. Je kunt ook denken: de gedachten die mijn hoofd in komen, terwijl ik luister, kan ik er aan de andere kant weer laten uitgaan.

Zoals N@nny

Ik verbaas me er wel eens over hoe graag mensen zichzelf horen praten. Veel praten is één ding, nooit eens belangstelling tonen voor een ander is iets anders. En ik weet niet in welke categorie de broer van TS valt.
Ik ben zelf opgevoed met de gedachte dat als anderen iets van je willen weten, ze het wel vragen en anders hou je gewoon je mond. Ik luister graag naar anderen, zo hoor je nog eens wat nieuws tenslotte, maar er moet wel een soort evenwicht zijn merk ik. (Meestal 75 procent luisteren, 25 procent praten, zoiets) Dat evenwicht is bij iedereen anders, maar de zeldzame keren dat ik echt eens iets kwijt wil hoop ik wel dat er geluisterd wordt..
Ik onthoud ook het meeste van wat mij verteld wordt. En ik heb er een verschrikkelijke hekel aan dat mensen mij hetzelfde verhaal twee keer willen vertellen, dat vind ik echt erg, vooral als ze niet stoppen met hun verhaal als ik aangeef dat ik het al gehoord heb.
Maar goed, ik kom er steeds meer achter dat ik weliswaar liever luister dan praat, maar dat ik niet altijd vragen hoef af te wachten als ik iets te melden heb... Zo heeft mijn schoonfamilie mij al 25 jaar nooit iets gevraagd en vatte ik dat op als ongeïnteresseerdheid maar zij denken waarschijnlijk dat ik niets te melden heb! In hun geval laat ik dat denk ik maar zo trouwens

Bennikki

"Zo heeft mijn schoonfamilie mij al 25 jaar nooit iets gevraagd en vatte ik dat op als ongeïnteresseerdheid maar zij denken waarschijnlijk dat ik niets te melden heb!"

Ja grappig he? Dat jij altijd dacht dat het ongeïnteresseerdheid van je schoonfamilie was, maar dat het van hen uit mogelijk iets anders was. Misschien niet eens dat ze denken dat je niets te melden hebt, maar misschien denken ze dat je liever niet veel praat (die mensen heb je ook, hebben wel wat te melden, maar praten liever niet zo veel).

Volgens mij is het vooral goed als mensen anders doen dan wat jij "normaal" vindt (en zelf doet), dat je in beginsel een beetje mild over de ander denkt. Mensen zijn gewoon allemaal anders. En niet bij voorkeur van een negatieve reden uitgaan, maar gewoon denken "oh, die zijn/denken kennelijk anders dan ik".

Ik lees hier op OO ook vaak: erger je niet, verbaas je slechts. Dat is denk ik een goede regel.

Dank

'Veel praten is één ding, nooit eens belangstelling tonen voor een ander is iets anders'.
Dat is precies wat er schort. Hij vraagt uit zichzelf bijvoorbeeld nooit hoe mijn vakantie was en als ik er zelf over begin valt hij mij snel in de rede om over zijn eigen laatste vakantie te vertellen. Ik vraag me dan serieus af of hij niet geïnteresseerd is in mijn belevenissen.
Het doet me wel goed om te lezen dat er veel meer personen zijn die zelf graag aan het woord zijn en dat wel beseffen. Maar eerlijk gezegd begrijp ik het toch niet goed. Als je zelf altijd aan het woord bent weet je toch nooit iets van die ander? Dan kom je toch thuis tot de conclusie dat je eigenlijk nog steeds niet weet hoe het met die ander gaat of hoe zijn/haar vakantie is geweest?

inderdaad

en dan kun je je thuis wel voor je kop slaan, want hoe interessant zijn je eigen verhalen nou eigenlijk? En wat vindt iedereen nu van je geklets?

Met een beetje zelfinzicht valt er veel aan te doen. Je kan je bijvoorbeeld voornemen om op een feestje vooral te luisteren en alleen te antwoorden als je iets gevraagd wordt, en zelf iets te vragen als er een stilte valt. Het is inmiddels meer een probleem bij spontane ontmoetingen. Daar bereid je je niet op voor en dan ga je maar tetteren. Daar werk ik nog aan. Maar misschien heeft niet iedereen dit zelfinzicht.

ik heb liever wel een gesprek, zeg maar

als ik zeg dat andere mensen niet zoveel te vertellen lijken te hebben, dan is dat bijvoorbeeld als er een stilte valt tijdens een feestje. Dat vind ik dan weer ongezellig en in zo'n geval ben ik er wel makkelijk in om een nieuw onderwerp aan te snijden. Een gezelschap dat zwijgend tegenover elkaar zit, dat komt op mij nogal ongemakkelijk over, ik weet niet hoe de zwijgzamere types dat ervaren?

Ik ben me er wel bewust van dat ik me bij 'minder-praters' me een beetje moet inhouden hoor En ik probeer ook wel altijd een gesprekje te hebben waarvan ik denk dat het de ander interesseert, want monologen, daar hou ik ook niet van.

Mijn overbuurvrouw is ook zo'n prater en met haar heb ik altijd last van 'verbale diarree'. Als ik met haar aan de praat raak dan vertellen we elkaar zoveel dat er geen speld tussen te krijgen valt, alles komt langs. De kinderen, het werk, tuinieren, vakantiebestemmingen, alles komt langs. En daar raak ik ook nooit mee uitgepraat, heerlijk.

Feestjes

Lieverdje, als "zwijgzaam type" hou ik ook niet zo van stiltes tijdens feestjes. Dat voelt inderdaad erg ongemakkelijk. Je kunt dan iets gaan vertellen, maar zelf stel ik in zo'n geval dus vaak een vraag aan iemand die naast me zit, in de hoop dat er weer een verhaal volgt.

Maar nogmaals, ik vind mijn eigen rol prima hoor. Ik kan erg genieten van verhalen van anderen. Met zwijgzame types die achteraf zitten te mokken dat er niemand in hen geïnteresseerd is heb ik eerlijk gezegd meer moeite dan met enthousiaste praters. En als ik echt vind dat ik iets te vertellen heb, dan zorg ik er wel voor dat ik aan het woord kom

Vaak zit er iets anders achter

Het is zeer waarschijnlijk niet eens dat hij geen interesse heeft. Vaak zie je bij dergelijke mensen dat ze vaak bang zijn om niet gehoord en niet gezien te worden. Vaak voorkomend gedrag is vaak een manier waarop iemand geprogrammeerd is. Hier is vaak iets vanuit de jeugd de oorzaak van. Dat kan al gebeuren door 1 foute opmerking van een ouder, leraar of wie dan ook, die onbewust heel hard binnenkomt.

Als hij zich snel aangevallen voelt, is het belangrijk dat je hem feedback geeft vanuit je eigen gevoel. Je zou, 1-op-1, eens kunnen zeggen: Ik wil graag iets met je bespreken, maar dat vind ik wel heel lastig. Het is namelijk zo dat als ik mijn verhaal wil vertellen, je voor mijn gevoel inbreekt in mijn verhaal en dan heb ik het gevoel dat je mij niet belangrijk vindt. En daar heb ik last van.

Als hij vervolgens begint te praten, laat hem dan gewoon uitpraten. Hij zal allerlei u-bochten nemen en van het onderwerp proberen weg te komen. Als jij dan weer klaar is, dan zeg je: Dank je wel, maar om nog even terug te komen op mijn gevoel, ik heb echt het gevoel op zo'n moment dat ik er niet toe doe en daar heb ik het moeilijk mee. Hoe zouden we dit samen kunnen oplossen?

En ook al valt er een lange stilte, laat hem het woord doen. De kracht van de stilte.

Het vergt oefening, maar zal zeker effect hebben als je vol blijft houden. Vanuit je eigen gevoel, constant. En laat je niet verleiden door te zeggen, ja maar jij..... Nee, alleen praten over wat het met jou doet. Ook als hij verkeerd reageert en je raakt. Geef aan wat het met jou doet.

Succes.

Groet,
Believe

Mooie reactie, believe

goede, bijzondere tip.

Je hebt helemaal gelijk over dat inprogrammeren. Ik kan me momenten (echt, momenten) herinneren, die mij gevormd hebben, of liever, ingeprent.

Ik hoop dat topicstartster hier wat mee kan. Hiermee kwets je geen anderen...