Mensen die alles uitvergroten
Hoewel ik best een fijne schoonmoeder heb ben ik haar nu toch een beetje beu aan het worden.
Ze overdrijft alles zo. Zo was mijn blindedarmontsteking (25 jaar geleden) een bijna dood ervaring. Wat heel erg niet de waarheid is. Maar "ze was me bijna kwijt" is haar verhaal.
Mijn oudste (ook haar eerste kleinkind) is haar allergrootste trots. Dat is heel fijn. Maar dit begint nu wel een soort gênant te worden.
Volgens haar is mijn kind hoogbegaafd en doet aan topsport, ze ziet de olympische spelen al helemaal zitten.
Ze zit op het gymnasium en sport bij de selectie (wat nog steeds recreanten niveau is hoor!). Beide gaan haar goed af. Ze heeft prima rapporten en haalt zo nu en dan ook een prijs.
Komt ineens een tante van mijn man (mijn schoontante zeg maar) aan mij vragen hoe dat is zo'n supertalent? En of ik haar niet teveel laat trainen? Ik kwam haar tegen in de stad.
En of ik niet iets heb aan begeleiding voor hoogbegaafde kinderen, want haar kleinkind (mijn achterneefje?) heeft daar zoveel baat bij. Maar mijn kind is dus niet hoogbegaafd. Ze is gewoon slim.
Ik wist echt even niet waar ze het over had.
Blijkbaar heeft mijn schoonmoeder ook helemaal geen realistisch beeld van de talenten van haar kleinkind. Maar ze loopt er dus wel heel erg mee te koop. Met dat verkeerde beeld dus.
En ik word dan ook een beetje neergezet als moeder die nogal pusht (ik heb zelf ook die sport gedaan).
Terwijl de werkelijkheid is dat ik bijna liever heb dat mijn kind wat minder sport, maar ze wil niet minder, ze vindt het veel te leuk en het is ook een stukje sociaal leven van haar.
Hoe kan ik in hemelsnaam mijn schoonmoeder wijsmaken dat haar kleindochter niet de enorme uitblinker is die zij in haar hoofd heeft? En dat ze gewoon veel plezier heeft in de dingen die ze doet, en dat ik haar helemaal niet zo hard laat trainen?
Ik ben er wel eens voorzichtig over begonnen, maar werd echt zo ruw weggewuifd (of hoe zeg je dat) dat ik daar een beetje schrik voor heb.
Tuurlijk mag ze gepast trots zijn, maar nu ze het over topsport en olympische spelen gaat hebben denk ik toch dat het tijd is om haar even duidelijk te maken hoe het wel zit.
Waarom wil je het veranderen?
Ik zou zeggen: laat gaan. Jij weet hoe het zit, je dochter weet hoe het zit en alle mensen die jullie kennen weten hoe het zit. Als je hierover wordt aangesproken door iemand die jou dus eigenlijk niet kent, zoals in je voorbeeld hierboven dan zeg je gewoon hoe het zit: oh, ze is niet hoogbegaafd hoor. Of oh, ze traint gewoon met haar team mee (ofzoiets).
Waarom zou je het willen veranderen? Lijkt me zinloos en de kans op ruzie/onenigheid met je schoonmoeder is veel groter dan dat het iets verandert.
Nou omdat
Mijn dochter er inmiddels ook van baalt. Dat had ik even niet genoemd, maar dat speelt weldegelijk mee.
Ze is nu 13 en dat is de leeftijd waar je je overal voor gaat schamen. Ze schaamt zich dus nogal voor haar oma. En ook van het verkeerde beeld wat familieleden van haar hebben.
idd laten gaan
Mijn moeder heeft zo'n vriendin. Een best mens, maar ze overdrijft altijd alles. Doet ze al jaren. Dus wat die vriendin verteld, dat downgraden we een beetje in ons hoofd, zal voor de helft ongeveer wel waar zijn. We weten dat we die vriendin niet meer kunnen veranderen, dus gaan er luchtig mee om. Het is mijn moeders vriendin en best een hartelijk mens, maar ik vind dus wel dat die vrouw zichzelf behoorlijk voor joker zet met al die opschepperige opmerkingen. (altijd alles beter he, niet alleen de kinderen, maar ook beter huis, betere auto, betere vakantie) Dus tja, de andere mensen om haar heen zullen best weten hoe het ongeveer zit hoor, wellicht dat je schoontante inmiddels door jouw reactie gemerkt heeft dat de verhalen niet helemaal naar werkelijkheid zijn verteld.
Dus was Yvonne al zegt, gewoon zo laten, mensen die jou aanspreken, die zeg je hoe het werkelijk zit en de rest zal het zelf wel snappen op een gegeven moment. (of weten al dat ze je schoonmoeder met een korreltje zout moeten nemen)
Okee dan maar zo laten
Maar ik vind het gewoon jammer voor mijn kind. Ze krijgt nu echt een hekel aan haar oma. En dat vind ik gewoon lastig.
Maar aan de andere kant, oma veroorzaakt het zelf. Ik hoopte dat ik haar ogen op een of andere manier kon openen.
Ik weet niet of mijn schoontante mij gelooft eigenlijk. Ik hoop het wel...
herkenning
Maar ik zie het als een enorme trots van oma. Ik denk ook dat voor oma hier de "prestaties" van onze kinderen enorm zijn, omdat zij gewoon uit een heel andere tijd komt. Gymnasium was in haar tijd iets onbereikbaars. En ze wordt ouder en haar wereldje wordt steeds kleiner. Dus dan zijn de kleinkinderen voornamelijk het onderwerp van gesprek en dan wordt er algauw flink overdreven. Zeker als het oma's onderling zijn
Wij zwakken het gewoon af als we eens van iemand anders horen dat onze kinderen briljant zijn. En zeggen er dan gewoon bij dat oma heel erg trots is.
Ik zou het pas vervelend gaan vinden als andere kleinkinderen minder gevonden zouden worden. Maar dat is hier zeker niet het geval.
tja
Jouw dochter heeft er een probleem mee dus laat haar met haar oma praten en ga daar als schoondochter niet tussen zitten.
Ongelijkheid
"Ik zou het pas vervelend gaan vinden als andere kleinkinderen minder gevonden zouden worden."
Dat is bij oma zeker wel een beetje aan de orde. In haar familiecultuur lijkt het alsof de oudste de beste is (mijn man heeft daar ook last van gehad).
En mijn andere kind is geen uitblinker. Niet op school, maar ook niet in sport. Ze is zeg maar een erg gemiddeld kind. Heeft soms ook last van de schaduw van haar zus, zelfs zonder oma.
Hoewel in de omgang met oma merkt ze er vooralsnog niks van.
Ik denk niet dat ik mijn dochter zover krijg dat ze dit met oma gaat bespreken. Maar ik vind het wel een goed idee.
Maar ik ga het toch maar laten rusten. Probeer dochters wel uit te leggen hoe oma denkt.
Ik denk inderdaad een kleiner wereldje.
Sneu
Hoewel ik het met de voorgangers eens ben dat dit iets is van je schoonmoeder, vind ik het wel sneu voor je jongste dochter. Blijkbaar staat ze al een beetje in de schaduw van haar 'geweldige zus' en dit wordt nog eens uitvergroot door oma.
Je zegt dat ze er niks van merkt in de omgang met oma, maar ik zou als moeder toch mijn voelsprieten uit laten staan en ingrijpen als ik het idee kreeg dat mijn dochter zich 'minder' zou voelen dan haar grote zus vanwege oma.
Misschien aan tafel
als gezin er met elkaar lacherig over doen? "Oh weet je hoe briljant je deze keer was volgens oma?"
En daar dan ook jongste bij betrekken. Misschien is het voor jongste nog wel het allerbelangrijkst dat je goed uitlegt dat oma nu eenmaal zo is. Juist jouw 'bijna dood' ervaring kan voor je kinderen als goed voorbeeld dienen om te snappen dat een dochter niet meer of de ander niet minder is maar dat oma de zaken een beetje aanpast naar haar werkelijkheid.
Ik heb gemerkt dat kinderen dat soort zaken eigenlijk heel goed kunnen snappen. In ieder geval veel beter dan ik had gedacht.
doorgaan met overdrijven
Natuurlijk is jouw kind een supertalent dat drievoudig Olympisch kampioen gaat worden en de Nobelprijs gaat winnen. Ja toch?
En haar zusje, je weet toch wel dat dat een groot zangtalent is. Vooralsnog in de badkamer, maar die gaat zeker het Eurovisiesongfestival winnen. En met haar xxx (vul maar in) talent komt ze zeker in het Guiness Book of Records.
Ik zou die jongste van je zeker wat meer gaan ophemelen bij je schoonmoeder. En ook thuis, wat Yvonne zegt, erover praten. Dat elke ouder trots is, en elke grootouder en dat oma zo heerlijk kan overdrijven.
Je schoonmoeder schrijft nu al een prachtig stukje familiegeschiedenis met haar gevoel voor drama, waar hele generaties om kunnen glimlachen. Als je het heel leuk kan brengen heb je alleen wel kans dat ze ermee ophoudt.
m.a.w.: zie het positief!
Goede invalshoek!
Hopelijk wil dit ook tot mijn enigszins dwarse puberella doordringen.
En de jongste vind oma (gelukkig) de liefste oma die er is. Zij gaat voor oma haar verjaardag een prachtig schilderij maken. Ik heb een lekker groot doek gekocht, dus die mag mooi in de huiskamer!
Ze kan namelijk erg goed schilderen!
Wel met oma bespreken
Je hoeft het helemaal niet zwaar te maken. Als je tegen oma zegt dat je puberella er wat moeite mee krijgt dat oma haar zo de hemel in prijst, terwijl de prestaties eigenlijk niet eens zo buitengewoon zijn en haar intelligentie prima is maar niet meer dan dat, dan kan oma er iets aan doen. Als er niets gezegd wordt, is ze zich misschien niet eens bewust van het effect van haar ietwat over-trotse houding. Maak er een wat samenzweerderig gesprek van in de trant van 'die kleindochter van u begint te puberen en...'
Soms denken mensen teveel na voor ze een gesprek met een ander beginnen. Ik denk dat je dat nu ook doet.
