meeleven valt niet mee
Iemand in je naaste kring heeft het zwaar. Al lange tijd, door uiteenlopende omstandigheden. je wilt meeleven, maar het valt niet mee. Luisteren is het beste, klopt. En nog eens luisteren. Goede raad voor je houden, want je zegt steeds precies het verkeerde. Omdat je er weinig van snapt en omdat het echt anders ligt. Zucht... Hoe houd je het dan toch vol?
Goede raad moet je nooit ongevraagd geven denk ik. En bij sommige mensen moet je oppassen met de vraag om raad, zij branden je zelfs dan nog af
En het is verder vooral luisteren naar je eigen grenzen. Bij sommige mensen heb ik eindeloos naar hetzelfde verhaal geluisterd, sommige verhalen zijn nu eenmaal lang en bij bepaalde mensen stoort het me niet. (Integendeel)
Heb ik er zelf last van, of vermoed ik zelf onderdeel te zijn geworden van een zinloos repeterend stukje, dan moet ik wat anders. Bij sommige mensen is mijden dan even alles wat mogelijk is. Mijden van de gesprekken, de onderwerpen of soms zelfs de mensen.
Ligt er aan wat het is. Is het iets waar de ander weinig aan kan doen, als ziekte of chronische pijn van henzelf of hun naasten, dan helpt het misschien om te vragen wat je voor de ander kan doen. Ik ben zelf chronisch pijnpatiënt en het helpt mij niet als mensen steeds weer vragen 'en gaat het al wat beter'. Dan moet ik telkens uit leggen dat het chronisch is dus niet beter wordt. Maar wat mij wel zou helpen is als ze vragen: goh wat kan ik voor je doen? Dan kan ik zeggen "oh een keer per week 20 minuutjes bellen zou ik super vinden want dat vind ik gezellig en leidt af". Alleen zijn en altijd pijn hebben is een vervelende combi.
Maar als het iets is waar je een duidelijk patroon ontwaart waar de ander stappen zou kunnen zetten, bijvoorbeeld een toxische relatie waarbij familie en vrienden als dumpputjes en dus als enablers worden gebruikt, dan zou ik mijn grenzen trekken.
Wilgenkatje, goed luisteren is het lastigste wat er is. En toch doet het zoveel goed. Want veel dingen zijn niet te verhelpen. Althans niet in de ogen van de "klager". Of het echt zo moeilijk en uitzichtsloos is, dat weet alleen diegene zelf. In elk geval staat hij/zij op dit moment niet open voor opbeurende woorden of tips.
Wat ik doe is mijzelf toch "begrenzen" in dit soort contacten. Want het vreet wel energie natuurlijk, zeker als je het idee hebt dat er helemaal geen beweging in zit. Ik bel op of spreek af, maar wel in het ritme dat ik vol kan houden. In die tijd probeer ik ook echt al mijn aandacht aan mijn gesprekspartner te geven en de ruimte binnen het gesprek niet te vullen met eigen gedachten of ervaringen. Maar omdat het dus zo vermoeiend is, hou ik liefst wel de regie m.b.t. frequentie van het contact en duur van de ontmoeting.
Dat er echt uitzichtloze situaties zijn, dat heb ik wel gemerkt. Inhoeverre dit te wijten is aan de persoon zelf is dan niet zo aan de orde vind ik. Zolang ik het vol kan houden, bied ik een luisterend oor.
Het is niet eenvoudig om daar simpelweg iets voor te bedenken.
Soms helpt het om iemand mee te nemen, dus bijvoorbeeld als jij iets leuk vindt om die persoon dan uit te nodigen om dat samen te doen.
Soms helpt het om het om te draaien: jij wordt de hulpvrager bij iets wat de ander goed kan (bakken, kaartjes schrijven, paaseieren versieren).
Soms helpt het om te confronteren: dit verhaal vertelde je twee maanden geleden ook al, hoe komt het dat er niets veranderd is? Of de vraag te stellen: vind je het prettig om dit aan mij te vertellen, waarom dan, wat wil je dan dat ik voor je doe?
Maar alles wat ik hier noem kan ook averechts werken of in die specifieke situatie niet bruikbaar zijn.
Als niets werkt, dan kun je jezelf voorbereiden op een uurtje klagen. Dan ga je erheen, zonder dat je verwacht dat je meer kunt doen dan luisteren.
Tsjor
Idd lastig, want zelf merk ik dat goedbedoelde woorden ook gauw verdraaid worden. Ben jij weer de gebeten hond. Het maakt dat je spijt krijgt, open te hebben gestaan voor de zorgen van een ander. Je gaat dan vanzelf afstand houden en diegene een bloemetje sturen. Dat is wel zo veilig.
Dank voor jullie meedenken. Dat helpt. De situatie die ik in gedachten heb zal waarschijnlijk heel lang voortduren, in enigszins wisselende intensiteit, schat ik in. Rutiel, ik ga nog meer inzetten op goed luisteren en Flanagan, op tijd even een stapje terug. Stelle, ik zal nog voorzichtiger zijn met goede raad, zelfs als erom wordt gevraagd ( want dan komt er ‘ maar...’ ) en Tsjor, ik probeer het klagen te verdragen. Niemand klaagt voor z’n plezier. Tenminste, zo zie ik deze persoon niet.
Oh en Lexus, goeie suggestie - gewoon vragen wat ik kan doen. Ik vrees niet veel, maar wie weet hoor ik iets verrassends.
Ik zag gisteren een webinar met Steven Pont, over pubers weliswaar, maar toch. Die legde uit aan de hand van hoe het brein werkt dat zolang iemand in een emotie zit, het geen zin heeft om rationeel te reageren. Eerst moet de emotie geneutraliseerd (door luisteren, begrip, vragen stellen, benoemen enz) en pas daarna kun je naar het meer rationele deel.
Erg interessant en leerzaam vond ik. misschien heb je hier ook in dit geval iets aan?
