Mantelzorg, realistische wensen en verwachtingen

Mantelzorgcarrière

Wat een prachtig woord!! Zelf zit ik er al midden in.

Ik denk dat de volgorde van je lijstje wel goed is, al denk ik ook: als je nou toch met die handdoeken bezig bent, kan je net zo goed je schouders ophalen en het doen zoals zij wil. Uit haar opmerking spreekt ook irritatie over haar hulpbehoevendheid. Laat maar gaan, denk ik dan.

Maar een ander punt is wel relevant: wat kan jij (en je generatiegenoten) aan? In mijn geval is dat veel minder dan ik zou willen, maar ik zit thuis nu eenmaal met een kind dat veel begeleiding nodig heeft. Afstand kan ook een rol spelen, en de verhouding die je met de bejaarde in kwestie hebt. Als je zelf een handicap hebt, gaat het ook niet zo gemakkelijk. Je moet dus vooral naar je eigen draagkracht kijken, dan pas komen de verwachtingen aan bod.

mantelzorgervaring

Mijn mantelzorgcarriere is zojuist beëindigd. Begin maart overleed mijn moeder ruim 95 jaar oud, je kunt dus berekenen dat deze carrière een aardig poosje geduurd heeft, ook al woonde ze de laatste negen jaar in een zorgcentrum. Ook daar is er op gegeven moment van alles kwijt, kapot of vies waar je als naast familielid echt zelf achteraan moet - en soms op totaal ongelegen momenten.

Ik snap jullie lijstje wel. Weet je, het gaat niet zozeer om hoe je de handdoeken vouwt of hoe de overhemden worden verwerkt, maar het gaat om het machteloos toezien, om het besef dat het nooit meer zal gaan zoals je het altijd graag deed, én dat de jongere generatie het ook niet belangrijk vindt dat je het zo deed. Dat is volgens mij het rotgevoel waarmee veel hoogbejaarden kampen.
Daarnaast - voor veel vrouwen was het huishouden hun core business, voor jongeren is het iets voor erbij wat nou eenmaal ook moet gebeuren en wat niet zo krap komt.

Heb zelf maar eens een gebroken been, zie hoe je gezin om je heen aanmoddert. Je smacht van verlangen het allemaal weer op je eigen manier te doen en gelukkig, die dag komt dan ook wel weer. Maar voor oude mensen is dat niet zo. Het wordt nooit meer beter...

Dan de puntjes.

1. Zorgen dat het zelfstandig wonen van de ouders nog veilig en verantwoord is. - Veilig en verantwoord, daar zijn fraaie regels voor denk ik. Desalniettemin kunnen de meningen verdeeld zijn, wat de een onveilig vindt, vindt de ander nog prima te doen. Dat kan heel wat discussies geven.

2. Er voldoende maaltijden gegeten worden, en er voldoende schone en hele kleding in de kasten ligt.

Zelf niet meer kunnen koken vinden veel ouderen jammer, omdat kant-en-klaar eten toch anders smaakt. En hoe de kleding schoon in de kast ligt, tja. Bij mijn moeder in het zorgcentrum mikte de linnendienst het hele spul hoppa de kast in, dan weer zus en dan weer zo. Heel verdrietig voor iemand die altijd de buitenvouw netjes naar voren legde. Erg, nou nee, maar - zie mijn intro.

3. Zorgen dat het zelfstandige leven nog leuk en aangenaam is. Mee met je moeder naar verjaardagen van familieleden maar ook zorgen dat ze aanwezig zijn bij de in die generatie onvermijdelijke begrafenissen.
- 'Leuk en aangenaam' is per persoon verschillend. Doe wat je kunt. Verzin ook eens iets wat de persoon in kwestie zelf niet verzint. Op gegeven moment zijn er alleen nog maar begrafenissen, verjaardagen met steeds meer lege plekken. Of misschien wel helemaal geen verjaardagen meer. Verzin nieuwe leukigheden. (ik heb dat zelf te weinig gedaan en dat vind ik achteraf erg jammer.)

4. Zorgen voor en begeleiden van de noodzakelijke ziekenhuis/doktersbezoeken.
- Dat is een hele klus, vaak lastig te combineren met je eigen gezin en alle taken die daarbij horen. Sterkte! En neem iemand mee als de oudere een rollator gebruikt of in een rolstoel zit, vaak is parkeren een heel gedoe en niet elke oudere kun je bij de voordeur uit laten stappen.

5. Zorgen dat de woning niet totaal vervuild of te maken gaat krijgen met veel achterstallig onderhoud.
-Dat zijn van die dingen. Ouderen die nog gewend waren aan '' de grote schoonmaak' kunnen je voor taken plaatsen waarvan je niet wist dat ze bestonden Omdat mijn moeder van alles gewend was te doen, qua huishouden, wat ik maar overbodig gedoe vond, heeft ze heel wat jaren een alphahulp gehad. Voor mij bleven er nog genoeg andere dingetjes over (dat was in de tijd waarin mijn gezin nog volop in beeld was) dus dit was een prima oplossing. Ik denk niet dat betaalbare alphahulpen nog bestaan? De huishoudelijke hulp via WMO doet alleen het hoognodige, die komt niet bovenop kastjes en zo. Grote klussen zoals kasten uithalen moet je sowieso zelf doen. Weet je meteen wat er is en wat niet,

5. Het voldoen aan onnodige wensen/eisen van de ouder zoals het strijken van beddengoed en hand en theedoeken.
- Tja, wat is onnodig qua wensen en eisen, dat is nogal persoonlijk. Neem degene om wie het gaat serieus. Zie mijn intro. Tel tot tien, probeer geduldig en vriendelijk te blijven, ook al vind je het allemaal onzinnige overbodigheid.

Tonny

Wat een mooi, overzichtelijk lijstje, weinig aan toe te voegen. Ik print hem uit en hang hem klaar voor mijn kind

Punt 5 gaat over de huishoudelijke hulp via wmo. Je bent afhankelijk van wie er komt, de interesse in de cliënt en hoeveel tijd er beschikbaar is.
Maar boven op de kastjes hoort er zeker wel bij of de koelkast schoonmaken.
De alphahulp is nu die wmo hulp, alleen met andere arbeidsvoorwaarden.

Als er werk blijft zitten valt er natuurlijk altijd hulp "bij te kopen". Glazenwasser, stomerij of de hulp extra uurtjes. Boodschappen kun je laten bezorgen zodat er wel tijd is voor die strijk.

En dan de handdoeken van Regenboog. Dat was nieuwigheid. Als je bij mij de handdoeken vouwt vind ik het ook prettig als ze allemaal op dezelfde manier in de kast liggen. De volgende keer weet je het wel hoe je schoonmoeder ze graag wil, dat kost geen extra tijd.
Ook ben je eigen en vertrouwd, corrigeren is dan misschien makkelijker dan dat er ingekochte hulp is.

irritatie over hulpbehoevendheid, Natuurlijk

Tonny, nog gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Natuurlijk is de hulpbehoevendheid van de oudere een machteloos gevoel, en met het kleine beetje wat ik nu doe probeer ik ook zoveel mogelijk rekening te houden met de wensen van schoonmoeder. Maar Li en Tonny hebben jullie dat nou ook, dat een handdoek in je handen automatisch dubbel en dan in drieën gaat en de andere manier van vouwen jw meer moeite kost?
Als ik op mijn eigen manier een reuze keurig stapeltje maak is een hele trommel handdoeken in 5 minuten weggewekt en kan ik ook de overhemden nog even doen en blijft er tijd over voor nog wat gezelligs, samen met haar en de kleinkinderen een spelletje rummikub of zo.

Over veilig valt heel wat te discussiëren, dat heb ik ook al ervaren. Een zelfstandig wonende bejaarde dielicht dementeert, een waterkoker geven, zonder het gas af te laten sluiten vind ik bijvoorbeeld schijnveiligheid, voor je het weet zet zo iemand de plastic ketel toch op het aangestoken gas. (Gezien bij een buurvrouw hier) Anderen vinden dat wel een goed en veilig idee.

Bij leuk en aangenaam had ik wat dingen neergezet waarvan ik vond dat ze nog leuk en aangenaam waren, de verjaardagen, of sociaal noodzakelijk, de begrafenissen maar daar horen natuurlijk ook andere dingen bij. De oudere ook eens meenemen voor een tochtje door de bollenvelden als ze dat leuk vindt maar ook een keer nagels lakken als ze dat wil.
Voor de buurvrouw van de waterkoker ging ik iedere week minstens een of twee keer een kopje sterke koffie maken met gekookte melk, zoals ze dat het liefst had. De zusters die haar verzorgden deden altijd gewone koffie met koffiemelk.

Met mijn eigen ouders is een gesprek over het wat en hoe als het zover komt allang gevoerd, zij zeggen nu al dat ze niet verwachten dat wij alles precies gaan doen zoals ze het zelf deden, omdat ze zien dat wij zelf ook druk zijn.

Overigens heb ik zelf al een keer een periode gehad waarbij anderen mijn huis schoon hielden en de was deden. Ik was toen zo beroerd dat ik alles best vond als het maar gedaan werd. Als de handdoeken gevouwen op de plank lagen vond ik het goed. Ik denk ook dat ik later die houding zal hebben, blij met de geboden hulp en niet zeuren over wel of geen vouw in demouw van een overhemd.

handdoeken vouwen

zou ik voor mezelf nooit doen en dus ook voor een ander niet. Dan koop ik liever hulp in voor vader. Thuis prop ik ze gewoon in de kast. Dat speelt denk ik voor veel "jongeren" (in feite natuurlijk middelbaren): ze doen het voor zichzelf ook niet, dus waarom voor de ouders wel?. Gelukkig is mijn vader niet veeleisend op dat punt. Maar als ik er ben, geef ik hem wel mijn volle aandacht, ook al gaat het om zaken die ik zelf nou niet zo spannend vind. Met je kind de eendjes voeren is tenslotte ook niet spannend, maar je doet het omdat hij dat nodig heeft. Dat is voor mij zorgen voor iemand. Praktische dingen besteed ik dus zoveel mogelijk uit, zodat ik die aandacht kan geven. Maar ik besef dat dat niet bij iedereen zomaar kan.

Groeps gemiddelde

Dat prioriteitenlijstje is niet specifiek mijn lijstje maar een samenvatting van wat de dames in het gesprek ongeveer zagen als prioriteiten. Ikzelf hecht bijvoorbeeld meer aan gezellige dingen doen met en voor de oudere, dan aan de perfect gevouwen handdoeken maar zie ook wel dat die generatie heel erg hecht aan hoe het hen is aangeleerd en dat ze dat vol willen houden.
Hoewel ik dan wel hoop (misschien tegen beter weten in) dat de oudere in deze mantelzorgrelatie wel begrijpt dat ik mijn best doe maar soms niet anders kan dan volgens mijn eigen methode werken, ik ben namelijk linkshandig dus de koffiezetter vullen zonder hem te verplaatsen lukt echt niet.

lastig

Ik strijk zelf al niet (eens per jaar een overhemd?) dus ik zou zeker niet voor iemand anders theedoeken gaan strijken.

Mijn schoonouders raken ook wel een beetje op leeftijd, maar ik heb geen idee wat zij voor verwachtingen hebben. Nu lijden ze aan verzamelwoede en is er in veel vertrekken slechts een smal paadje over. Echt veel schoon te maken is er dus niet, tenzij je dingen gaat weggooien, wat waarschijnlijk niet mag. Maar mochten ze ooit de verwachting uitspreken, dan hoop ik wel te kunnen zeggen dat ik de verwachting heb dat ze eerst hun troep gaan lozen nu ze daar nog toe in staat zijn (fysiek, mentaal is natuurlijk een ander probleem).

mantelzorg huishouden

Laten we voorop stellen dat ik niet eens tijd heb op bovenop mijn eigen kastjes schoon te maken, dus dat is bij mezelf al in geen 10 jaar gebeurd. Dus dan is het echt een kwestie van prioriteiten stellen tussen: wat is het hardste nodig, en dan kun je de situatie in je eigen gezin en de situatie in het gezin van je ouders-schoonouders naast elkaar leggen.

Ik woon zeer ver van mijn ouders-schoonouders af, en ik heb nog een eigen gezin met twee pubers, dus mijn ouders en mijn schoonouders hoeven niet op ons te rekenen voor dagelijkse of wekelijkse ondersteuning. Dat gaat gewoon logistiek niet. Ze hebben hulp geregeld voor boodschappen (AH.nl), schoonmaken (de hulp) , en klusjes (tuinmannen hier en daar, in de buurt wonende ooms en kennissen voor de doe het zelf klusjes. Het is niet anders. En als het wel zo geregeld kan worden, waarom zou dat dan niet kunnen als je dichtbij woont?
Als ik langs ga is het inderdaad voor de gezelligheid, en natuurlijk help ik dan even met wat huishoud-dingetjes. Ook als ik in de buurt zou wonen, zou ik geen theedoeken gaan strijken. Daar heb ik simpelweg geen tijd voor en als de ouders daar erg waarde aan hechten, moeten ze dat zelf regelen.
Vervelend voor hen dat dingen anders gaan , omdat ze afhankelijk zijn ? Vast wel. Maar ik vind ook dat je je daar maar een beetje op moet aanpassen. Ook dat hoort bij het ouder wordt-proces.

Mijn vader heeft er ook een handje van, als de thuiszorg de handdoeken niet goed ophangt in de douche. Schei toch uit denk ik dan (en zeg ik voorzichtig), wees blij dat ze komen, en ze zijn allemaal hartstikke aardig, dus wat wil je nou.

ze kunnen best nog zelf wat doen

Een ouder of schoonouder die vanuit de rolstoel de lakens uitdeelt die kan makkelijk zelf zittend in die rolstoel de handdoeken op de gewenste manier opvouwen lijkt mij.
Strijken doe ik ook niet want dat doe ik zelf ook nooit, dat zou helemaal niet goed gaan. Ramen lappen doe ik twee keer per jaar want echt vies wordt het niet en de stoep schrob ik nooit maar dat zijn inderdaad typisch generatiedingetjes.

water bij de wijn

Ik zou met de zorgvrager die stáát op gestreken lakens en dat soort dingen in gesprek gaan. Misschien betekent het voor haar enorm decorumverlies. Maar het is ook verlies van onafhankelijkheid, autonomie, regie over eigen leven. En veel vrouwen van die generatie zijn door hun eigen moeder of de huishoudschool nogal streng opgevoed.

Ik weet dat het vroeger normaal was dat de kruisvereniging de uitzet kwam controleren als er een baby kwam en oh wee als niet van elk stuk twaalf exemplaren strak gestreken in de kast lag! Sterker nog: boerenvrouwen die naar het net drooggelegde Flevoland wilden "emigreren" werden ook gecontroleerd of ze wel propere huisvrouwen waren. Lagen er geen strakke stapeltjes in de kast en lag er stof op de plint, dan was de kans dat je man een kavel kreeg stukken kleiner geworden.

Ik kan me goed voorstellen dat dit soort ingebakken gedachten moeilijk meer af te leren is (hoewel, mijn moeder kon het wél, waar ik groot respect voor heb!).

Toon daar begrip voor.

En eerlijk is eerlijk: vers gestreken beddengoed ligt ook wel erg lekker

Maar de zorgvrager moet ook beseffen dat mantelzorgers, niet zelden zelf werkende moeders in een spagaat, niet de toewijding voor het huishouden (kunnen) hebben als zijzelf destijds moesten opbrengen. Met het eigen huishouden valt het al niet mee, laat staan als je er nog een mantelzorgtaak bij hebt.

Praat erover, geef aan dat je het begrijpt, maar dat er water bij de wijn moet. Dat je best bereid bent om even een strijkbout over het beddengoed te halen, maar dat ze dan bij wijze van spreken niet moet piepen over kreukelige randjes. Of dat je dan niet de theedoeken kunt strijken omdat de tijd simpelweg ontbreekt.

Het vouwen van de handdoeken op háár manier, och, ik denk niet dat dat al teveel werk is, daar zou ik me als mantelzorger dan wel in kunnen schikken.

ojee

mijn schoonmoeder strijkt zelfs haar onderbroeken.. ik krijg al visioenen..

Vraagtekens

Hoe doe je dat, mantelzorgen, wanneer je min of meer fulltime werkt en verder ook nog een of twee pubers thuis heb? In hoeverre ben je in staat om het langer vol te houden dan enkele maanden? En in dit geval lijkt het me belangrijker dat de mantelzorgers het lang volhouden door ze niet te zwaar te belasten met het strijken van lakens of theedoeken.

Zelf ben ik mantelzorger op afstand. Ik regel veel per telefoon en als ik bij mijn moeder ben regel ik snel dingen dat ze niet meer kan (hele zware boodschappen halen, zoals waspoeder voor een paar maanden, kattenbakvulling, ik neem gelijk een zak of 10, etc...)maar mijn moeder woont 600 km verderop en ik kan niet ervoor zorgen dat haar theedoeken gestreken zijn. Of meer "onnozele" dingen.

Ik denk dat je een hele goede relatie moet hebben om dit soort dingen voor je ouders te willen doen. Dat heb ik niet, en ik doe het daarom ook niet. Maar dit is een andere discussie.
Sini

hier

Ik maak schoon bij mijn ouders, doe de strijk enz. Zij zijn nog goed ter been, maar ze betalen me ervoor zodat we er beiden iets uithalen. Mocht hun toestand verslechteren, dan ben ik al in het ritme.
Ik doe het zoals zij het willen, dat is ontspannender voor ons allemaal. Wat ik wel probeer is bv haar het vouwen te laten doen, dan gaat het echt zoals zij het in de kast wil hebben. Als ze dat niet meer kan vraag ik hoe ze het wil en of ik het goed doe. Zoiets is makkelijk op te pakken lijkt me, iets aanleren is niet zo erg. Zelf ben ik vrij flexibel, dus voor mij is dat ook niet erg lastig om het anders te doen dan thuis.

mantelzorgen is vaak lastig

Anno 2016 komt veel mantelzorg nog steeds vooral op vrouwen neer. Klem tussen kinderen, echtgenoot, werk, eigen huishouden en de sukkelende ouder.

Ik woon op 2 reisuren (enkele reis) van mijn ouders. Incidenteel kan ik echt wel de trein pakken, zoals vorig jaar toen mijn moeder opeens ziek werd en er niet snel thuiszorg geregeld kon worden. Ik hield mijn hart vast, zij was ook van de onderbroeken strijken, maar tot mijn verrassing en blijheid had ze dat inmiddels afgeschaft en was ze een stuk losser geworden

Maar ik heb al in een veel eerder stadium goed duidelijk gemaakt dat ik helaas niet in staat ben op regelmatige basis te komen mantelzorgen bij hen. Ik heb nota bene zelf een vorm van thuiszorg nodig, maar ook de reistijd en -kosten wegen zwaar als het structureel zou worden. Ik heb ook geen auto meer waardoor ik niet meer mee kan naar dokters en zo. Op afstand wil ik best dingen regelen, laatst heb ik nog een hele middag zitten googlen voor een nieuwe koelkast die aan hun wensen voldoen en die voor hen online besteld en laten afleveren.

Onze band is uitstekend, daar ligt het niet aan. Maar ik zou met de beste wil ter wereld niet weten hoe ik structureel mantelzorg moet geven.

Gelukkig leven ze in een gemeente met een goed meedenkende WMO en vanuit de kerk is er ook hulp, indien nodig. En mijn ouders begrijpen dat ik wel wil maar echt niet kan. Maar het schuurt wel, moet ik bekennen, zeker sinds beide ouders aan het sukkelen zijn gegaan.

Niet

Ik doe niet aan mantelzorg, afgezien van een incidentele brief aan de gemeente of belastingaangifte. Bij tijd en wijlen ben ik dermate overbelast dat ik eerder zelf mantelzorg nodig heb De was is al een maand niet opgevouwen, en de laatste keer dat ik het deed zat er nog zomergoed tussen.

autocorrectie

Bij mij verandert de autocorrectie (in Safari) telkens het woord mantelzorgers in mantelzorgsters. Hebben jullie dat niet? Is iig duidelijk van wie die zorg verwacht wordt

Mijntje, was je erbij?

Ik vond het raar om hier neer te zetten maar tijdens de eerste discussie zei inderdaad iemand dat haar moeder onderbroeken streek. Ik dacht dat het niet waar kon zijn, maar ik lees het nu van meerderen dus er zullen echt mensen zijn die dat doen.

Onderbroeken strijken.

Yep, dames en herenonderbroeken, mét en zonder pijp. Handdoeken, washandjes, echt niets bijzonders bij de ouderen, heel normaal. Ladingen echte stoffen zakdoeken, hemden, persen van de pantalons en zeker het beddengoed.

Ik heb een droger en als de was er warm uitkomt vouw ik het strijkvrij op.
Ik pak iedere dag schoon ondergoed, handdoeken enz.Thuis strijk ik ook zo min mogelijk.

De oudjes gingen vroeger 1x per week in bad, hadden aparte kleding voor doordeweeks en voor in het weekend. Een handdoek kon je enkele dagen mee doen.

Dus alles wassen op Maandag en strijken op Dinsdag.

Wij wassen de hele week door en hebben geen was of strijkdag.

Het is het komende weekend pasen, massaal worden ramen gelapt en vitrages gewassen.
"Op zijn Paasbest".

Nou...

Dan is de hulp die mij later gaat verzorgen beter af zeg! Voor die oudjes zou het hier waarschijnlijk een vieze boel zijn, maar ach, we leven nog...

Maar serieus, ik kan me voorstellen dat het afschuwelijk is als je zulke dingen echt heel belangrijk vindt en een ander besluit dat het niet nodig is. Toch zal dat soms moeten, want de ongetrouwde dochter die voor pa en ma blijft zorgen bestaat niet meer.

Geen hulp meer.

Voor ons is er straks geen hulp. We worden met teveel, te oud en hebben te weinig kinderen op de wereld gezet.
De kinderen die we wel hebben gekregen proppen we door het VWO heen en met die dure studies en prachtige carrières gaan ze geen onderbroeken strijken voor pa en moe.

Wij gaan in groepen leven. Stellen, singles, stuk of 10 personen in één huis. We wassen, koken en poetsen, verdelen de taken naar kunnen.
Als er iemand dood gaat kijken we welke taakinvuller we missen. "Gezocht, huisgenoot met kookkunst".

over zorgen ed

Op dit moment ben ik redelijk druk bij mijn ouders, moeder is pas geopereerd. Nu wonen ze op een paar 100 meter, dus dichtbij. Ik kook, verzorg de was en doe wat kleine dingen. Ja, ik vouw de boel anders op, maar dat maakt ze niets uit. Het ligt weer schoon gewassen (en waar nodig gestreken) in de kast. Ik kook andere dingen dan mijn moeder, maar ze vinden het heerlijk wat ik ze voor schotel.

Zelf werk ik als (alfa)hulp en ik weet dat er collega's zijn die hun eigen ding doen en niet wat de cliënt wil. Jammer, want juist door samen en in overleg te doen merk je dat de cliënt blij is dat je er bent en ze helpt. 1 heeft er wel meer moeite mee hoor, maar over het algemeen gaat het wel goed.

Overleg

Dat is denk ik iets wat ik mis in sommige zorgrelaties, zowel professionele als familie. De zorg die bij mijn buurvrouw kwam vond koffie met gekokte melk maken teveel werk dus er werd koffie met koffiemelk gemaakt. Geen overleg, gewoon eenzijdig beslist.
Net als die moeder die de dwingende verwachting uitsprak dat haar kinderen wel zouden moeten komen om de lakens en theedoeken te strijken.
Met mijn ouders heb ik al eens gepraat over hoe dat later moet als... Mijn opa is 90 en een beetje geworden en mijn moeder heeft tot haar 64e voor hem gezorgd. Opa kon ook best dwingend zijn en dan moest mijn moeder hem wel eens terugfluiten, omdat ze door haar gevorderde leeftijd niet meer kon voldoen aan zijn wensen. Geen vreemden aan zijn lijf was een leuk idee maar praktisch niet meer uitvoerbaar. Mijn moeder had de kracht niet meer om hem van de grond te rapen als hij weer eens was gevallen.

ach jee

Dat is toch allemaal niet belangrijk.
Veel belangrijker is iid je draagkracht, wat kun je bieden.
En dat zul je zelf moeten bewaken, kan de zorgvrager niet voor je doen.

Mijn ouders zijn gelukkig nog niet zorgbehoevend. Ik zou niet weten hoe het moest, krijg mijn eigen huishouden absoluut niet op de rit.
Mijn ouders snappen erg weinig van mijn drukte, dat merk ik bij gewone bezoekjes. Zo geven ze bijv nooit een tijd aan als ze komen, ze gaan er gewoon vanuit dat ik sowieso thuis zit te wachten. En zijn ze altijd teleurgesteld als ik na een bezoek weer naar huis ga.

Het zal laveren worden.
Ik zal al blij kunnen zijn als ik de meest noodzakelijke hulp kan bieden.
Ik vind niet dat ik daardoor moet wensen van mijn ouders dat ze niet hun specifieke wensen mogen hebben tav de zorg. Ik zal er alleen waarschijnlijk niet aan kunnen voldoen.

Zoveel mensen denk ik die niet voldoende zorg krijgen!
Dat is vreselijk.
Of mensen iets gestreken willen hebben is in dat licht totaal onbelangrijk. Natuurlijk mogen ze dat willen.
Mooi als ze het ook krijgen. En dat hangt van verschillende factoren af.
Wil en kun je dat geven, doe het dan. En anders niet.
Mooie post van Tonny.

het is niet helemaal een keuze

Voor degenen die hier schrijven dat ze geen mantelzorg "willen" doen, verwijs ik even naar een prachtig artikel van Malou van Hintem in de opiniebijlage van NRC van afgelopen zaterdag. Huilen van herkenning voor mij. Realiteitscheck voor sommigen hier, denk ik. Ouderenzorg werkt nl met lijstjes wat familie en kinderen van zorgbehoevende ouderen verplicht zijn te toen, aan mantelzorg. Ook als je 200km verderop woont, fulltime baan hebt, of nog kinderen thuis. Is verplicht, geen keuze.
Als het eenmaal zover is dat ze op hulp aangewezen zijn zul je wel merken hoeveel er als vanzelfsprekend ineens op je schouders gelegd wordt (nog niet eens door de ouder zelf), of je nu wilt of niet.

Stenna, verschilt per gemeente, maar soms, grrrr...

Mijn moeder heeft goed duidelijk gemaakt dat ik zelf niet goed gezond ben, niet 1-2 keer per week een OV-reis van 2 uur enkele reis kan maken en zelf de handen vol heb aan mijn eigen gezin. Ze kreeg meteen thuishulp. En ook mijn gemeente vroeg natuurlijk naar buren, familie en vrienden, maar toen ik uitlegde dat dat er niet in zat wegens te oud/te ver weg, werd er ook niet moeilijk gedaan. Helaas laten ze op ander gebied weer de nodige steken vallen, maar goed, laten we het ontopic houden

Ik weet van enkele bekenden elders dat het daar wel een ramp kan zijn. Bijvoorbeeld iemand met vergroeiingen in haar handen waardoor ze zich niet aan kan kleden en haar huishouden kan doen, krijgt geen thuishulp meer. Haar vriend moet maar helpen. Maar die zit zelf in de kreukels na een naar ongeluk. Heeft zelf sindsdien ook thuishulp nodig. Maar ja, dat moet mijn nicht dan maar geven. En ondertussen versmeert de boel steeds meer.

En een oudcollega, fysiek beperkt door een progressieve ziekte, heeft hulp nodig met huishouden, opstaan, aankleden, wassen, noem maar op, en zij kreeg te horen dat haar zoon maar meer moest komen helpen. Die jongen zat op de universiteit aan de andere kant van het land, dus op kamers, en was er alleen in de weekends en had dan zijn werk (want die wil graag zijn studieschuld beperken). Na een bezwaarschrift werd beslist dat hij niet doordeweeks hoefde te mantelzorgen (wel in het weekend, dus dat betekent tot 's avonds laay werken in de horeca en 's ochtends vroeg ma uit bed en op het toilet helpen omdat ze anders in haar bed moet piesen), met de kanttekening dat het met de nieuwe herindicatie (deze verloopt eind 2016, blijkbaar geloven ze in wonderbaarlijke genezingen) wordt het opnieuw bekeken.

Oh, nog een heel bureaucratische (maar ik zeg er wel bij dat ik dit niet uit de eerste hand heb): moeder krijgt zorg van dochter. Dochter wordt dan zelf ziek en heeft zorg nodig. Die krijgt ze maar wel met de voorwaarde dat ze de mantelzorg drastisch moest beperken wegens overbelasting (en terecht).
Moeder krijgt echter geen uren erbij. Dochter moest maar meer gaan helpen... (is na bezwaar wel rechtgetrokken)

Schandalig vind ik het! Ik heb bij verschillende mensen van dichtbij gezien wat een stress dit geeft (naast de stress die het hele zorggebeuren tegenwoordig al oplevert, breek me de bek niet los). En ik ken nog meer van dit soort verhalen

keuze?

Vanaf afgelopen zomer ben ik mantelzorger bij mijn ouders. ik herken veel uit het artikel in NRC. Ook ik dacht dat ik een keuze zou hebben, maar dat valt tegen. Er wordt veel van de familie verwacht. Dan heb ik het niet over dagelijkse verzorging, verpleging, of hulp bij het leefritme. Gelukkig hebben mijn ouders veel hulp van thuiszorg en schoonmaakster.

Maar vooral bij de constante stroom ongelukjes, bijna ongelukjes, onderzoeken in het ziekenhuis, bezoeken aan fysiotherapeut, ergotherapie, reguliere controles, ..., wordt op de hulp door familie gerekend. Af en toe zijn afspraken ruim van te voren bekend en goed in te plannen; maar vaker moet er NU iemand komen (helpen). En op zo'n moment laat ik mijn werk uit mijn handen vallen, regel ik wat opvang voor puber en rijd ik weer naar mijn ouders (vijf kwartier enkele reis).

Ik help mijn ouders graag, maar merk wel dat mijn mantelzorgen grenzen kent. Het lukt niet om naast de mantelzorger ook nog een fulltime baan te hebben, moeder van nog thuiswonende kinderen te zijn, gezellige echtgenote te zijn en af en toe vrienden of andere familie te bezoeken. Ik voel me steeds vaker op alle terreinen tekort schieten. Maar aan mijn ouders vragen om het thuis wonen op te geven, en om naar een verpleeghuis te verhuizen; dat is nu nog een te grote stap.

Triva (ot)

Begrijp ik uit je eerdere post dat je vader overleden is? Gecondoleerd met dit verlies en heel veel sterkte gewenst bij het dragen daarvan.

skik

skik

Klopt. Bedankt voor je reactie.

De nasleep is lang, ingewikkeld en financieel niet fijn helaas.

Triva

Als ik het me goed herinner waren de financiën altijd al een bron van zorg toch? Misschien is het enige troost dat deze financiële afwikkeling eindig is. Verdrietig dat je niet rustig kunt rouwen maar je energie hier aan moet besteden. Nogmaals sterkte.

skik