Relaties
tonny
07-08-2013 om 12:59
Mantelzorg - lange adem...
Mijn moeder is hoogbejaard en woont nu bijna 7 jaar in een verzorgingshuis. In eerste instantie met een heel lage indicatie (dat zou nu niet meer genoeg zijn) maar sinds een paar weken wordt het rap minder. Ik was erg blij met de plaatsing destijds, want we wonen niet in dezelfde woonplaats en tot die plaatsing gingen we (iemand van ons gezin of ik - meestal ik) dagelijks bij haar langs.
Ze is er nu dus veel minder goed aan toe en moet met van alles geholpen worden - en natuurlijk altijd wachten, na een bel is het altijd 'we komen zo naar u toe'. Heel begrijpelijk, dat rekbare 'zo' maar ze heeft het er zwaar mee. Tegen mij doet ze ook dag in dag uit chagrijnig, 'ik voel me toch zo beroerd'. Het begint me mentaal op te breken, weliswaar beseft ze dat ze erg vervelend doet, maar het lukt kennelijk niet het anders te doen.
Gisteren had ik haar gebeld wegens de medische uitslag van een situatie in ons gezin. Ik was later een tijdje bij diegene op bezoek, en bij thuiskomst stond ze driemaal overstuur op de voicemail waarom ze toch maar niks hoorde. Kennelijk mijn eerdere telefoontje niet 'opgeslagen' en ook niet bedacht om het 06-nummer van mij of een van de andere familieleden te bellen.
Pff. Ik vind het zwaar. Fysiek gaat het best hoor, ik ben gelukkig gezond en heb nu thuis weinig drukte meer vergeleken met zeven jaar geleden, alle kinderen zijn de deur uit. Maar geestelijk vind ik het afzien.
Herkenning? Wat doe je ermee?
Leen13
07-08-2013 om 13:11
Zwaar
De afstand lijkt me ook moeilijk. Ik heb vooraf jaren gepiekerd hoe ik dat ging doen met (kleine) kinderen in een plaats en oude ouders in een andere, en een fulltime baan. Uiteindelijk is het dan allemaal anders gegaan gelukkig. Voor niets gepiekerd. Het is gewoon een hele verantwoordelijkheid. Hopelijk heb je ook leuke contacten met je moeder, kun je wel regelmatig op bezoek om even samen iets te doen? Dan is het minder zwaar dan als je steeds van die noodmomenten hebt.
Ik heb bij mijn vader overigens een aantal nummers in zijn telefoon gezet zodat hij alleen maar een cijfer hoefde te kiezen. Wat je ook nog kunt doen is je huistelefoon doorzetten naar je mobiel. Praktisch oplossen helpt je wel.
Karin*
08-08-2013 om 19:22
Herkenbaar
Mijn moeder woont nog op zichzelf, is dement. Ze gaat 5 dagen naar de dagopvang, van 9 tot 4. Maar in de weekenden is ze thuis en wil ze het liefst altijd naar ons toekomen. En ik krijg het daar spaans benauwd van. En voel me daar dan weer schuldig over... Het voortdurende klaar moeten staan en geclaimd worden vind ik ook afzien en ik heb nog geen manier gevonden om ermee om te gaan, vooral omdat het steeds uitbreidt.
tsjor
09-08-2013 om 09:27
Tonny
Ach Tonny, wat lijkt me dit moeilijk. Ik vroeg me af wat het nu geestelijk zo zwaar maakt. Niet om het te ontkennen, maar om het beter te begrijpen. Voel je je bijvoorbeeld schuldig als ze overstuur belt? Je noemt nog een aantal opties die ze ook had kunnen kiezen, maar blijkbaar of wellicht gaan haar geestelijke capaciteiten zodanig achteruit, dat ze zich jouw bezoek niet mer herinnert en dat ze ook niet meer weet wat ze kan doen. Of is dat een verkeerde inschatting?
Ik probeer het me wel eens voor te stellen en het boek van Bernlev helpt daar wel bij: hoe is het om dingen kwijt te raken uit je geheugen? Een heel klein beetje merk ik het zelf wel, als je ouder wordt verdwijnen dingen gewoon, echt weg. Heel raar. Maar dat dan in een veel grotere mate. Hoe is dat als je niet meer op je geheugen kunt vertrouwen, als je niet meer weet dat je dochter op bezoek is geweest, als je alleen maar stilte en vervreemding om je heen ervaart. Ik zou er ook chagrijning van worden, eerlijk gezegd. Niet om het goed te praten of zo, maar meer om je te zeggen dat als je moeder geestelijk acheruit gaat, dat ik dan hoop dat jij geestelijk sterker wordt om het aan te kunnen.
Zorg goed voor jezelf. Voor je moeder wordt wel gezorgd, ook al moppert ze nog zoveel.
Tsjor
Tonny
09-08-2013 om 14:32
Geestelijk sterker worden
Dat zeg je goed Tsjor. Ik streef daarnaar.
Weet je, mijn moeder was een leven lang niet fit en is echt een illustratie bij het spreekwoord over de krakende wagens. Ik vind het best moeilijk zo lang zo veel, en steeds meer, geduld te moeten hebben. Jongste dochter helpt me trouwens ook goed in de bewustwording, mede vanuit haar studie. Dingen verdwijnen inderdaad, en je staat machteloos, je moet het ondergaan en laten gaan. Zoals het liedje van Paul van Vliet zegt: als je oud bent, moet je sterker zijn dan ooit. En van de mensen eromheen wordt evenzeer kracht en wijsheid verwacht.
Ik moet leren het los te laten als ik niet bij haar ben. Ik ga nu terug naar mijn bezoekfrequentie van driemaal per week, in principe. Tussendoor niet bellen, dat geeft alleen maar verwarring want als ze zich op zo'n moment slecht voelt, werkt dat op twee manieren niet: ze slaat niet op wat ik wil zeggen en ik sta kilometers verderop machteloos te wezen.
Zal het boek van Bernlev eens lezen, trouwens.
Hanny61
09-08-2013 om 20:37
Herkenning
Mijn moeder is een jaar geleden overleden, maar in de jaren die daaraan vooraf gingen heb ik vergelijkbare ervaringen gehad. Na veel teleurstellingen en me schuldig voelen, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik niet al haar ellende kon wegnemen. Veel lag ook aan hoe zij met dingen omging en, later, dat zij door haar dementie bezoekers en telefoontjes vergat.
Ik heb er voor gekozen om regelmatig naar haar toe te gaan of met haar iets te ondernemen, hoewel ik het erg vond dat zij bij mijn thuiskomst al niet meer zou weten dat ik was geweest. Ik heb me maar getroost met het feit dat ze in elk geval een prettig uurtje, middag of ochtend had gehad. Eigenlijk was het nooit genoeg, dus ik heb voor mijzelf geprobeerd hierin een modus te vinden. Ik denk dat drie keer per week, zoals jij van plan bent, prima is als je dat op kunt brengen. Het is niet makkelijk, ik wens je veel sterkte.
Stenna
10-08-2013 om 01:33
Veel herkenning
uit de tijd dat mijn vader dementeerde. Wat het zo zwaar maakte, vond ik, is het voortdurende gevoel te kort te schieten, het niet waar te kunnen maken. Schuldgevoel. Maar wat Hanny ook al zegt: het is nooit genoeg. Ik werd wel aangesproken door andere familieleden of zelfs thuiszorg, omdat mijn vader geklaagd had dat hij me al in geen weken gezien had. Was ik gisteren nog geweest (sowieso 2 tot 3 keer per week). Zelfs op de begrafenis zei nog iemand dat hij er zo onder geleden had dat hij mij zo weinig zag?! (ik was 2x per week bij hem en haalde hem iedere zondag bij ons in huis). Houd dus je eigen, vaste schema aan, laat het niet sluipend steeds meer worden. Ook niet met bellen. Als ze eenmaal gewend is aan dat je elke dag of meermaals per dag belt, kan je het niet meer terugdraaien. Houd je huidige vaste bel en bezoekmomenten vast, het helpt toch niet als je het uitbreidt: ze vergeet het, raakt ervan in de war, en genoeg is het nooit. Inderdaad, geestelijk sterker worden. Heel waar, maar erg moeilijk. Het is ten slotte wel je moeder.
schoondochter
10-08-2013 om 10:47
Zie er huizenhoog tegenop
Mijn schoonmoeder is dementerend maar het is absoluut onbespreekbaar met haar en schoonvader. Heb ze net paar dagen gezien en ik verwacht dat we het komend jaar echt in de zorgstand moeten ( of mogen).....
typen op mijn i-pad is lastig!p
Kaaskopje
10-08-2013 om 16:49
Tonny
Voor jij dit op OO zet, moet het je toch echt tot boven je hoofd gegroeid zijn. Dat vind ik naar voor je. Het is zo dubbel, hè, je gunt je ouders een lang leven, maar op een gegeven moment is dat leven niet leuk meer te noemen als er steeds meer afbrokkelt. Ik kan je daar alleen maar sterkte bij wensen, want ervaringstips heb ik nog niet. Het zit er wel aan te komen. Schoonvader is aan het kwakkelen, met schoonmoeder kun je steeds minder lachen. En wij wonen er te ver vanaf om even binnen te wippen en de situatie bij te houden. En dat zit me niet lekker.
tonny
11-08-2013 om 19:00
Kaaskopje
Het zou heel wijs van je schoonouders zijn om zsm te verhuizen naar jullie woonplaats. Tenzij er in hun eigen woonplaats andere kinderen van hen wonen.
Mijn moeder is destijds ook in onze woonplaats komen wonen, vanwege de mantelzorg. Het ging in eerste instantie vooral om morele steun en wat gezelligheid (waar destijds het hele gezin een steentje aan bijdroeg) , maar gaandeweg werd het meer. Net voordat wij verhuisden (achteraf bezien prachtig 'gepland') is ze naar een verzorgingshuis gegaan. Niet ver bij ons vandaan, maar niet in dezelfde woonplaats.
Inmiddels is het gezin uitgevlogen, daar 'heb ik nu niet zoveel meer aan'
Het is vooral mentaal zwaar vind ik. Het geduld opbrengen, steeds opnieuw.
Mijn moeder was daar zelf ooit goed in, die is een zorgzaam type. Ze heeft ooit onbetaald verlos genomen om haar stervende moeder te verplegen (ze had toen zelf nog geen gezin) en jaren later (wij waren toen tieners) heeft ze haar ernstig zieke zus bij ons thuis een tijd verpleegd totdat het echt niet meer ging en deze in een verpleeghuis de laatste maanden doorbracht.
Zelf heb ik niet van die geweldige zorg- en verpleegtalenten, maar ja, er zit niks anders op.
Ilva
14-08-2013 om 15:43
Begrip
Ik begrijp het ook hoor. Mijn moeder woont ook in een andere plaats en is aan het dementeren. Altijd dat schuldgevoel. Ik vraag me wel af wanneer zijn ze slecht genoeg voor een verzorgingstehuis tegenwoordig. Ze gaat nu twee dagen naar de opvang. Ze mag 4 dagen maar 2 dagen vind ze al veel. Ze gaat rap achteruit en eigenlijk wilde ik dat ze ging verhuizen maar ik durf het nu niet meer zo goed omdat ik bang ben dat ze nu te ver heen is en niet weer kan wennen aan een nieuwe (aanleun)woning. Deze woning heeft trappen, ook als ze naar buiten wil.
tonny
14-08-2013 om 21:10
En dan loop je nietsvermoedend te winkelen...
.. en gaat de telefoon. Moeder is naar de SEH. Winkelen rap afgebroken, naar het ziekenhuis elders gereisd, urenlang SEH, ik verbaasde me over mijn eigen geduld en begrip (Tsjor, bedankt!!). Aardige arts-assistent, pijnlijk onderzoek, troosten, vasthouden, rollen omgekeerd. Wat vreemd is dat toch.
Nu ligt ze in het ziekenhuis. En bijna al onze kinderen zijn in het buitenland op vakantie.
tsjor
14-08-2013 om 22:39
Sterkte
Tonny, je ziet, voor je moeder wordt wel gezorgd. En jij bent sterker dan je denkt. Maar eenvoudig is het allemaal niet.
Tsjor
Ilva
15-08-2013 om 08:43
Jeetje tonny
Oh dat is ook mijn angst. Wat vreselijk voor je. Heel veel sterkte meid, ik denk aan je.
rodebeuk
15-08-2013 om 10:23
Ach tonny
Ik herken het helemaal.
Eerst mijn moeder verzorgd op haar ziek-/sterfbed, daarna een jaar lang revalidaties en operaties van mijn vader. En nu, die laatste twee jaar dat mijn vader eenzaam thuis woont op afstand. In relatieve gezondheid.
Weet je dat ik die bijna het zwaarste vind? Vanwege de lange adem, het moeizame contact, het geklaag (aarzel om dat op te schrijven).
Ik voel een constante druk.
tonny
15-08-2013 om 13:28
Aarzeling
dat herken ik zo, Rodebeuk!! Het voelt haast als een opluchting dat dit voorbij zal gaan, het duurt al zo lang. Tegen mij klaagt ze veel meer dan tegen mijn broer. Hij heeft daardoor ook minder besef van de ernst van de situatie.
Het is moeilijk. Het is verdrietig. En het is niet anders.
Dank voor jullie lieve woorden!!
rodebeuk
15-08-2013 om 14:03
Oohhh maaarrr wist je dat nog niet?
he, nou kan ik toch nog echt HELPEN.
Oudere mensen, ik hoor het dan over mannen, klagen altijd meer bij dochters, met name de oudste dochter, dan bij zonen.
Wist je dat?
En verder blijft er bij mij bijna een traan steken.
Wat bijzonder dat we toch nog deze dingen kunnen uitwisselen op OOL. Bijzonder, omdat we hier zoveel minder vaak komen.
tonny
15-08-2013 om 19:27
Bijzonder en kostbaar
Het is moeilijk. Ben bij (o)ma geweest, ze heeft bloed gekregen, en ijzer, en antibiotica, en nu moet haar kalium nog wat stijgen - en dan mag ze terug naar haar woninkje. Wat ze heel graag wil, ze vindt het ziekenhuis erg ongezellig en ze kan niet slapen 'met al die draden'.
'Maar waarom moet dit nou allemaal. Ik hoef niet verder meer te leven.'
'Ze willen dat u zich wat plezieriger voelt...'
Diepe zucht. Onrust in haar ogen. Onmacht.
De zaalarts en de internist hebben het vriendelijk verteld, maar zij kan pas als zij weg zijn tot zich verwoorden dat ze hier niks mee kan, wachten op uitslagen die eerst beter moeten worden en dan pas weg. Maar tegen de arts ingaan wil ze ook niet - ik denk dat dat iets van de vroegere generaties is. En van haar beroep, ze was ooit wijkverpleegkundige in Amsterdam. Haar huisarts had dat in de overdracht gezet, vind ik zo mooi. Te vaak worden hoogbejaarde mensen tot niet meer dan hoogbejaarde mensen, waarbij hun geschiedenis en wat ze allemaal deden en beleefden verdrinkt in hun fysieke toestand.
Wat is wijsheid. Het einde van het leven kan zo ingewikkeld zijn.
rodebeuk
15-08-2013 om 22:05
Poeh
Daar zit je dan he.
Dat hele ziekenhuissysteem is ook zo enorm dwingend!
En de patient is een taaie...
Ik denk dat je niet op haar vragen echt hoeft te antwoorden Tonny, je zoekt samen. Meer kan je niet doen.
Tink
16-08-2013 om 09:42
Tonny
Ik kan er ook weinig aan toevoegen, alleen veel sterkte. Met alles. Het mantelzorgen is hier al heel lang geleden maar de machteloosheid kan ik nog zo terughalen. Hou je taai.
Asa Torell
16-08-2013 om 11:47
Tonny
Veel sterkte ook van mij. Al zo lang die zorgen en dan die alsmaar toenemende intensiteit ervan. Poeh.
rutiel
16-08-2013 om 12:41
Sterkte
Ook van mij alle sterkte Tonny. Er zijn al veel wijze dingen gezegd waar ik me alleen maar bij kan aansluiten. Zwaar allemaal inderdaad. Maar hopelijk zie je het (soms?) ook als een uiting van jullie diepe band dat je moeder haar angsten en zorgen aan jou durft toevertrouwen.
n@nny
Tonny
16-08-2013 om 20:50
Zo apart...
24 uur later heeft ze zich behoorlijk verzoend met het ziekenhuis. Ook al vindt ze het allemaal rommelig gaan, iedereen is wel aardig, ze hebben haar plezierig gedoucht, en hier komt tenminste steeds een dokter kijken hoe het gaat. En het gaat beroerd, erge buikpijn. Nee, ze zou nu liever niet in het verzorgingshuis zijn, wat moeten ze daar nou met haar beginnen.
Ze moppert wel over de afstandsbediening van het bed die ze niet begrijpt. Geduldig doe ik het keer op keer voor. En steeds opnieuw nemen we samen door wat waar in haar handtas met teveel vakjes zit. Zoals de rode zakdoek van mijn vader, die ze door de afwijkende kleur en maat goed kan terugvinden in bed.
Nee, eigenlijk geloof ik niet dat ze nog naar huis zal gaan. We wachten af.
merene
16-08-2013 om 22:19
Sterkte
Heel veel sterkte. Het is niet makkelijk om je moeder zo te zien.
Tonny
17-08-2013 om 20:19
Dank allemaal... ze is weer naar het verzorgingstehuis
... Ziekenhuis houdt nu eenmaal geen kostgangers .
Vanochtend werd ik gebeld en vanmiddag heb ik haar weer naar huis gebracht, in haar woninkje geïnstalleerd, wat te eten gehaald en in orde gemaakt, papieren overgedragen, na een tijdje zoeken (!) naar een medewerker op de zaterdagmiddag. Vier uurtjes na vertrek van thuis was ik er weer.
Spannend hoe het verder zal gaan. Het vraagt heel wat geduld en flexibiliteit, elke keer als ik de deur open is het een verrassing.
tsjor
18-08-2013 om 13:47
Tonny
'Maar waarom moet dit nou allemaal. Ik hoef niet verder meer te leven.'
Ik haak hier even op aan, omdat ik in een van mijn eerdere werkervaringen gemerkt heb, dat mensen een dergelijke uitspraak bijna direct koppelen aan euthanasie (bedoelt ze nu dat ze euthanasie wil?)
Indertijd had bisschop Nienhaus, die helaas dader bleek te zijn van seksueel misbruik bij jongens, een mooi boekje geschreven over ouder worden. Met name dat je steeds weer afstand moet doen van dingen die je dierbaar waren, maar dat je ook bij elke stap weer ontdekt dat het leven rijker wordt, meer tot de kern teruggaat.
Dat steeds weer een stapje terugdoen is nog vol te houden als het stapjes zijn waarmee te leven valt, minder kunnen zien, lopen, horen, familieleden en vrienden die overlijden, geen tijdsgenoten meer etc. Maar er komen ook moeilijkere dingen, minder geheugen, waardoor je het kontakt met je omgeving kwijt raakt. En tenslotte het grootste verlies: de zin van alles: waarom moet dit nog.
Er zijn geen goede antwoorden op te vinden. Sommige mensen redden zich nog met 'voor de kinderen', maar dan komt er een 'kind' naar binnen schuifelen met de rollator. Mogelijkheden om 'ik wil nog...' worden steeds kleiner. en 'ik vind het leuk' is onwaarachtig als je van ziekenhuis naar verzorgingshuis, van klacht naar medicijn loopt.
Dus dan blijft een van de moeilijkste opgaven voor een mens over: het leven leven, zonder dat er een verklaarbaar nut, plezier of doel aan verbonden is. Uiteindelijk is dat wel de kern van onze humaniteit, omdat we omgekeerd niet kunnen en mogen dulden, dat alleen mensen die nuttig, doelgericht of met veel plezier leven het leven ook waard zijn.
Het leven zelf is de kern van onze humaniteit, niet het nut ervan, het plezier of het doel. Dat lijkt de laatste levensles te zijn die wij kunnen leren. En de moeilijkste.
Tsjor